Home will find its way

Έχω να γράψω εδώ μέσα από Φλεβάρη. Καλή φάση. Να υπενθυμίσουμε ότι το blogging έχει πεθάνει, άρα απαιτήσεις δεν παίζουν. Εξίσου πεθαμένες είναι και οι κιθάρες και οι μπάντες με πάνω από ένα άτομο. Υπέροχα. 

Το προσπάθησα. Ειλικρινά το προσπάθησα. Σε φάσεις παίζει και να ενθουσιάστηκα με μουσική βγαλμένη από laptops που βρώμαγαν ιδρωτίλα και με δυσκολία πάταγες τα πλήκτρα επειδή ανάμεσα ήταν γεμάτα ψίχουλα. Αλλά ήταν για πολύ λίγο, δεν λέω ότι δεν παίζει να βγει κάτι εκστατικά γαμάτο, μπορεί να βγήκε κιόλας, απλά οτιδήποτε έπεσε στ' αυτιά μου δεν μου έδινε κανένα λόγο να ξαναεπισκεφτώ μήπως έχασα κάτι. Τα ίδια και με το Hip Hop και τα παρακλάδια του. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό "συμβαίνει τώρα", αλλά είναι τόσο μεγάλη η προσφορά, που η ζήτηση είναι αδύνατο να ανταποκριθεί. Άσε που από ένα σημείο και μετά όλα μου ακούγονται σαν τους Island Boys.

Και τα avant σαξόφωνα, ψόφια μου ακούστηκαν φέτος. Δεν είχαν αυτή τη σύμπνοια οι συνεργαζόμενοι, δεν έδενε το σύνολο σωστά. Σαν αυνανισμός χωρίς κορύφωση ρε γαμώτο, παιδιά, δείτε το λίγο αλλιώς.

Επίσης, άλλη μια χρονιά καθαρός από Post Punk. Το πράγμα έχει καταντήσει γελοίο και ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω όσους επιμένουν.  

Εντελώς ψυχαναγκαστικά, λοιπόν, και προκειμένου να μείνει κάτι εν είδει ιστορικότητας, πάμε για το τοπ της χρονιάς που πέρασε:

1. The Body/Dis Fig - Orchards of a Futile Heaven: Συνεργασία φτιαγμένη απευθείας στην κόλαση. Απύθμενου βάθους συνθέσεις, σπαρακτικό όσο τίποτα φέτος, γάματα τρομακτικό, δουλεύει εξαιρετικά και σε βόλτες στην Αθήνα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
2. Drug Church - Prude: Όσο λειτουργικό, όσο και το Νο 1. Σχεδόν "χορευτικό" hardcore, λυτρωτικό, με γαμάτους στίχους και κιθάρες που γρατζουνάνε συναισθήματα και στομάχια. 
3. Touche Amore - Spiral in a straight line: Τι επιστροφή κι αυτή. Στα σχετικά γνώριμα post hardcore μονοπάτια τους, αδιανόητη τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος.
4. Mannequin Pussy - I Got Heaven: Στριφνό, φλύαρο, δύσκολο, υπέροχο. Θύμισε (ως αίσθηση περισσότερο) τα πρώτα των Sleater-Kinney, που ήταν μέσα στην καύλα και την ανάγκη για έκφραση. Μπερδεμένο/ολοκληρωμένο.
5. Blind Girls - An Exit Exists: Το hardcore από τα πολύ νότια τελευταία είναι εξαιρετικά συναρπαστικό. Ετούτοι παίζουν σπαρακτικό Screamo, παθιασμένο όσο τίποτα. Τα μελωδικά περάσματα ανάμεσα στην καφρίλα σακατεύουν συνειδήσεις. Ψοφάω να δω τι θα κάνουν στο μέλλον, μετά την τρομακτική έκθεση που τους χαρίστηκε μέσα από δαύτο.
6. NewDad - MADRA: Το shoegaze μετά από χρόνια κόπωσης άρχισε να γίνεται πάλι ενδιαφέρον. Το grungegaze περισσότερο, αν και ετούτοι είναι πιο παραδοσιακοί. Πιο ethereal. Και πάλι, σε επίπεδο συνθέσεων, η φόρτιση είναι τρομερή.
7. Thou - Umbilical: Δεν έχω ιδέα πως γίνεται μια μπάντα να έχει βγάλει 350 δίσκους και όλοι τους έχουν πάντα κάτι ενδιαφέρον. Ή παίζει τώρα που μεγάλωσα να εκτιμώ μόνο αυτά που σκάβουν τα μέσα μου. Αυτοί δεν τα σκάβουν απλά, βρίσκουν πάτο και συνεχίζουν.
8. This is Nowhere - Waiver: Απόλυτη ηχητική γαματοσύνη. Όαση στην στονεροπνιγμένη εγχώρια σκηνή. Όσοι άπιστοι, τσεκάρουν εδώ
9. Faucheuse - Reve Electrique: Αδιανόητα εμπνευσμένο Punk Rock από Γαλλία, μου θύμισαν μια παλιά μου αδυναμία τους La Fraction, αλλά χωρίς τα anthemic στοιχεία. In your face από την αρχή μέχρι το τέλος. Έκσταση.
10. Barren Womb - Chemical Tardigrade: Noise. Rock. Am. Rep. Από Νορβηγία. Νομίζω έχω ξαναγράψει, βαριέμαι να ψάχνω. Ό,τι καλύτερο σε αυτό τον ήχο τώρα. 
11. Nia Archives - Silence is loud: Λογικά έπρεπε να φάει απόρριψη, γιατί δεν έχει πολλές κιθάρες, αλλά α) είναι Drum 'n' Bass το παλιό, το '90s (dare I say, το ορθόδοξο;) και β) το όλο το βγάζει live με κανονικά όργανα, επομένως το στοίχημα κερδίθηκε. 
12. MX Lonely - Spit: Grungegaze λέει, μάλλον EP, όχι κανονικό άλμπουμ, δεδομένου όμως ότι το σύνολό του είναι η απόλυτη τελειότητα, αξίζει μια θέση εδώ.
13. Oranssi Pazuzu - Muuntautuja: Witchy Number 13, και τι μαγεία που είναι ετούτη. Ψυχεδελική βαναυσότητα, καθόλου λυρισμός, μόνο πάθος, θυμός και ... εχμμμ... διαλογισμός;
14. Aphex Twin - Music From The Merch Desk (2016 - 2023): Τελείως αναπάντεχα εξαιρετικό σύνολο συνθέσεων, σχετικά προσβάσιμο ηχητικά, σχεδόν "χορευτικό", αδιανόητα λειτουργικό (δηλαδή τρελό κόλλημα να ακούς while being high).
15. Slift - Ilion: Εννοείται ότι σημαντικό ρόλο για την θέση τους εδώ έπαιξε η εκρηκτική εμφάνισή τους στο Plissken
16. The Hope Conspiracy - Tools of Oppression/Rule by Deception: Αδυσώπητο, old school, gruff hardcore για τις πολύ δύσκολες μέρες. Κοπάνημα.
17. Ministry - HOPIUMFORTHEMASSES: Ministry είναι, τι άλλο πια; Εδώ σας άρεσε το καινούριο Cure δηλαδή.