14/11/11

We Were Promised Jetpacks - In the Pit of the Stomach

Αυτός ο δίσκος είναι σαν τους παλιούς φίλους. Αυτούς που πέρασαν, άγγιξαν, έμειναν. Ναι, κάπως έτσι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί οι κιθάρες θυμίζουν τόσα πολλά. Κυρίως από τις μπάντες που άκουγα στο σχολείο. Η φωνή του τύπου είναι απίστευτα ζεστή, έτσι... Καθησυχαστική ρε παιδί μου. Σα να μη σου τραγουδάει, σα ν' ακούει τα προβλήματά σου. 
Και ξέρω ότι όλοι οι παλιοί μου φίλοι θα τον γουστάρουν. Είναι απ' αυτούς που θα πρότεινε κάποιος και θα μαζευόμασταν όλοι σπίτι του να τον ακούσουμε. Ξανά και ξανά και ξανά. Και μετά θα κάναμε μια μπάντα, θα νοικιάζαμε ένα στούντιο για κάνα δίωρο και θα παίζαμε ακριβώς έτσι. Ίσως κάποια μέρα να έσκαγε ένας και να 'λεγε "έβγαλα το Pear Tree στην κιθάρα", τότε εγώ θα έπρεπε να βγάλω τους στίχους με τ' αυτί, δύσκολη φάση, στο Proficiency κόπηκα στο Listening γιατί έπρεπε να καταλάβω τι έλεγε ένας γέρος απ' τη Σκωτία, και θα ξαναπηγαίναμε στο στούντιο, θα το διασκευάζαμε άθλια και μαζί με καναδυό διασκευές ακόμα θα παίζαμε στη γιορτή του Πολυτεχνείου. Και τα κορίτσια θα χόρευαν και όλοι θα φεύγαμε με γκόμενες και όλα θα ήταν ωραία και θα είχαμε μια εφηβεία που θα τη ζήλευαν όλοι...
Και όλοι θα μας ρωτούσαν "αυτό ποιοι το λένε;", "Μα, οι We Were Promised Jetbacks" θα απαντούσαμε και θα φέρναμε στο νου μας τις πρόβες που χρειάστηκαν για να βγει σωστά, τα βρισίδια μου, πάντα βρίζω τους συνεργάτες μου κάνει το όλο πιο ζεστό, θα θυμόμαστε τις στιγμές στη σκηνή, τα βλέμματα που ανταλλάξαμε, τα λάθη, τα φάλτσα και θα γελάμε... Και σήμερα... Που φαινομενικά δε μας συνδέει τίποτα περισσότερο από ένα κοινό παρελθόν. Στο οποίο μας έχουμε δει στα χειρότερα  και στα καλύτερά, που δε χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα ο ένας στον άλλο, που ένα τηλέφωνο μια φορά το μήνα περισσότερο στεναχωρεί παρά βοηθάει...
Που μου λείπετε ρε μουνιά της λάσπης, γαμώ τα γαμημένα χιλιόμετρα, που θα 'θελα να είμαι εκεί, που θα ήθελα να είστε εδώ, που θα ήθελα διάφορα πράγματα που αν ήμασταν κοντά μπορεί και να μην τα ζητούσα ποτέ, αλλά τουλάχιστον... 
Τουλάχιστον τίποτα...

14 σχόλια:

  1. πάει κι ο ραγκμαν, τον κατάπιε το πηγάδι της νοσταλγίας.

    (το δισκάκι δεν το έχω τσεκάρει ακόμη, λες να το ακούσω, ε;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να το ακούσεις. Όπως σε κόβω, κι εσύ για τα πηγάδια θα είσαι μετά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όσο αφορά το κείμενο :
    πόσο μα πόσο δίκιο έχεις στις τελευταίες οχτώ σειρές... (δυστυχώς)

    για το album :
    στάνταρτ θα χρειαστεί να βάλω μαλλιά μετά απ' αυτό... (δυστυχώς και πάλι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ρε μα τι δισκάρα είναι αυτή.το άκουσα το ΣΚ και σήμερα είδα το ποστ σου.:|

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λατρεία οι WWPJ γαμώ τη Σκωτία μου μέσα.. και ευτυχώς βρέθηκε κάποιος να συνοδεύσει το δίσκο με τα κατάλληλα λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλά, τί έγινε εδώ μέσα;

    (Έχω καιρό να μπω- πριν την καινούργια διακόσμηση)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @margkw
    Γαμάει...

    @TheSkyEtc
    Αυτοί οι τρεις (WWPJ, Twilight Sad, Frightened Rabbit) είναι κλαψιάρηδες, αλλά αυθεντικοί όσο δεν πάει... Ζεστοί, ξέρω 'γω... Αλάνθαστοι.

    @stassa
    Ήθελε δυο χέρια μπογιά το μπουρδέλο μωρέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Του πάει. Να βάλεις και κάνα δικό σου ζωγραφικό που έχω περιέργεια να δώ τί φτιάχνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χα! Πάνω στην ώρα. Χτες το 'φτιαξα: http://www.flickr.com/photos/failurecult/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. μπλάντυ έλλ! Καλή φάση. Έχεις κάτι με τα χέρια των γυναικώνε, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Που πήγε η ζωή μας ρε;Έχει κρυφτεί καλά σ αυτές τις ηλικίες της εφηβείας.Νομίζω ξέρω το λόγο που όλα ήταν καλύτερα τότε...Πράτταμε...κουτσά στραβά η ... φάλτσα ,πράτταμε.
    Κι αυτές οι πράξεις είναι που καθορίζουν το ρυθμό που μπιτάρει η καρδιά,την ανδρεναλίνη,το γέλιο το κλάμα...ξέρεις.
    Όχι παλιά δεν ήταν καλύτερα.Σίγουρα δεν ήταν η σίγουρα δεν είμαι σίγουρος για το αν ήταν...Τουλάχιστο δε μας γάμαγε αυτή η απραξία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @stassa
    έχω θέμα με τα άκρα γενικώς...

    @Scary Rabbi
    Μας γαμάει η ρουτίνα που μας επιβάλλεται, αγαπητέ. Κι ότι οι γονείς μας θεωρούν αρκετά ενήλικες ώστε να σταματήσουν να μας δίνουν φράγκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Επιμένεις στο Scary Rabbi ε; χαχαχαχαχαχα
    νομισματικό σύστημα against our lives...
    Όχι δεν είναι αυτό.Ζήσε με λιγότερα.Ναι με ακόμα πιο λίγα.Ξέρεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Nαι ρε, πάει αυτό. Σε ξαναβάφτισα. Πάσχα σκάω Αγρίνιο να σου φέρω λαμπάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή