We Are Hex - Hail The Goer

Υπάρχουν κάτι μπάντες που διαθέτουν όλα όσα χρειάζεται για να τις γουστάρω... Γκόμενα σε φάση Siouxsie στα φωνητικά, το μπάσσο πιο ψηλά απ' την κιθάρα, η οποία με τη σειρά της είναι υποταγμένη σε κοφτά dischords στα πρίμα αυστηρά, drums που παίζουν κάτι πιο περιπετειώδες από τα κλασσικά τέσσερα τέταρτα... Με δυο λέξεις: Post Punk. Κολλάς και μια εμμονή στους ό,τι να 'ναι τίτλους και στίχους και καταλήγεις με ένα σοβαρότατα άρρωστο Indiefuck...

Σε φάση, το μοναδικό ατόπημα του δίσκου είναι η μικρή του διάρκεια... Και δεν το λέω αυτό ποτέ... Μαλάκα, εδώ μέσα ακούς από Jesus Lizard, Banshees και Magic Dirt, μέχρι Christian Death και Birthday Party λέμε... Και παρόλα αυτά οι κύριοι και κυρία έχουν μια πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα από μόνοι τους... Αν τους ανακάλυπτε ο Corey Rusk το '94 θα 'χε κάνει τα εσώρουχά του Lowbrow Art για να τους υπογράψει... 
Κι έχουν αυτό το αρρωστημένο groove που είχαν όλες οι post punk / post hardcore μπάντες των μέσων των '90s, δεν ξέρω, στην αρχή βασικά νόμιζα ότι ήταν Αυστραλοί, ούτε καν, thanx ed είπα; Λέω... Έπαθα μεγάλη ζημιά λέμε, θυμάσαι το βομβαρδισμό από mail που ακολούθησε...
Γύρισα πολλά χρόνια πίσω, τότε που η λέξη "punk" έσκαγε ακόμα σαν απειλή, που το rrrrrrock ακουγόταν με ενδιαφέρον, που κάθε μπασσογραμμή ήταν και μια μικρή επανάσταση, που η Hitch Hyke έφερνε το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, ναι ρε, υπήρχε αυτή η εποχή, ακόμα τη νοσταλγείτε, βλέπω τι ανεβάζετε δεξιά κι αριστερά, ποιες μπάντες επανασυνδέονται και βγάζουν περισσότερα φράγκα απ' όταν είχαν "αληθινή" καριέρα, το ανεξάρτητο ροκ στο μέσο των '90s γαμούσε, γαμάει και θα γαμάει για πάντα και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί... Βρώμαγε αίμα από χιλιόμετρα η φάση... Τώρα βρωμάει σκέτο πτώμα...
Ρε μαλάκες, σοβαρά τώρα, αν υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που καταλαβαίνουν τίποτα απ' όσα γράφονται παραπάνω και εμπιστεύονται το γούστο μου, ας τσεκάρουν αυτή τη μπάντα, είναι εγγύηση Indiefuck a million per cent λέμε, κόλαση, κίνδυνος ρε μουνιά, επιτέλους, ακούω το δίσκο τρίτη φορά τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και δεν μπορώ να κρατήσω τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο γιατί κοπανιέμαι σαν επιληπτικός, ασύλληπτα δεμένοι, ναι, είναι τόσο καλοί, τόσο ουσία φάση... Γαμήστε την πρωτοπορία και τις μαλακίες, μιλάμε για καθαρή ενέργεια εδώ, πάθος, rock 'n' roll, τέχνη ρε...
Δεν ξέρω καν αν θα τ' αντέξω να παίξει ακόμα μία φορά... Ειλικρινά, με πόνεσε ο ζβέρκος... Δε γαμιέται, πάμε κι ό,τι γίνει...