Ρε μαλάκες, σοβαρά τώρα, όταν ο μήνας ξεκινάει με Factory Floor πώς στον πούτσο περιμένετε να πάει; Καλά; Ούτε καν... Θα πάει σκατά και θα είναι και εσκεμμένο...
Έχω καταντήσει κουραστικός, το ‘χω καταλάβει. Εκεί που όλοι κρέμονται από τις οθόνες τους περιμένοντας με μεγάλη προσμονή το επόμενο κραξίδι στους π.χ. Radiohead, επιμένω να μην παραδίδω τα αναμενόμενα, βομβαρδίζοντας παράλληλα με κάτι ακόμα από τη Witch House Scene. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Αδυνατώ… Κι ακόμα δεν έχω συγγράψει για το καινούριο των Salem… Εκεί να δεις…
Η σύγκριση με την προηγούμενη «τρέλα» της ηλεκτρονικής σκηνής, το Dubstep, είναι μάλλον αναπόφευκτη… Το (αλλιώς γνωστό και ως) Ghost Drone όμως, μέχρι στιγμής δε με έχει κουράσει… Το ξέρω ότι είναι νωρίς και όλο και με κάτι θα ξεράσω τ’ άντερά μου, αλλά ό,τι έχω ακούσει μέχρι στιγμής δε μ’ έχει απογοητεύσει… Το ακριβώς αντίθετο. Με έχει γοητεύσει. Απ’ την άλλη, όσο και να γούσταρα με Burial ή The Bug, όταν μου κάνανε πάσα το “Diary of An Afro Warrior” του Benga ως αριστούργημα, νόμιζα ότι με κοροϊδεύανε… Απροκάλυπτα και στη μάπα… Δεν ψάρωσα, βέβαια…
Και πάντα κάτι πιο «αναλογικό» θα ξεσκίζει στο κρανίο μου το αυστηρά «ψηφιακό»… Όπως και να το κάνουμε ακούγεται πιο «ζεστό»… Πολλά εισαγωγικά, ρε πούστη… Δε γαμιέται…
Η φάση με την – ευρύτατα χαρακτηριζόμενη ως – ηλεκτρονική μουσική είναι η εξής: Λόγω της απόλυτης εξάρτησής της από την τεχνολογία, με την εξέλιξη της δεύτερης, ένας προ πενταετίας παραχθείς δίσκος του εν λόγω genre σήμερα ακούγεται ετεροχρονισμένος… «Παλιός»… Βρες μου έναν ν’ ακούει Coldcut σήμερα, απλά τα πράγματα… Το ότι το (αλλιώς γνωστό και ως) Drag δε στηρίζεται τόσο σε ψηφιακά μέσα, έχω την εντύπωση ότι θα έχει μια κάποια μεγαλύτερη διάρκεια ως είδος… Θα είναι κατά τι διαχρονικότερο… Δεν το κόβω να πλησιάζει αυτή του Gothic Rock για παράδειγμα (δεν είναι απίστευτο το ότι ένα είδος που φλερτάρει τόσο πολύ με το θάνατο δε λέει με την καμία να πεθάνει; Oh well…), ούτε παίζει να γεννηθεί απ' αυτό ένα νέο Subacultcha αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε… Ή μπορεί και μέχρι το πέρας του τρέχοντος έτους να σβήσει μαζί του, κάτι που θα είναι εξίσου αποδεκτό και ταυτόχρονα η απόλυτη απόδειξη του πόσο «σήμερα» είναι… Προβληματισμοί της πούτσας, αλλά με κάτι τέτοια σπάω το κρανίο μου γιατί δεν έχω ζωή κλπ…
Τώρα, το παρόν προς εξέταση έργο, είναι ένα Mixtape (έτσι λένε τα compilations τώρα) για τη Lindsay Lohan από Witch House Artists για Witch House Addicts σαν και του λόγου μου... Κυκλοφόρησε στην Triangle Records που, μαζί με τη Disaro, έχουν αναλάβει να μείνει αυτή η φετινή έκρηξη στην ιστορία... Το αν συμμετέχουν οι κορυφές, ακόμα και το ποιοι χάρισαν τις κομματάρες τους, είναι άνευ ουσιαστικής σημασίας… Η ποιότητα ή η έλλειψη αυτής, επίσης δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναλυθεί στο παρόν…
Το φλέγον ζήτημα είναι το ότι η επιλογή του συγκεκριμένου ατόμου για εκπόνηση tribute δίσκου, mixtape, whatever, φέρνει στην επιφάνεια μία σατανική (how appropriate…) σύμπτωση, η οποία, άθελά της με συνδέει (ναι, εμένα) ακόμα περισσότερο με το συγκεκριμένο genre… Γιατί; Γιατί με τη LiLo έχω ίδια μέρα γενέθλια…
Βγάζει νόημα αυτό; Όχι; Γαμάει μάλιστα και την παραπάνω επίδειξη πλούτου έκφρασης και λεξιλογίου μου; Στ’ αρχίδια μου ρε.
Vre kollima!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα που δε γουστάρεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ καραγουστάρω πάντως
ΑπάντησηΔιαγραφή