29/10/11

Björk - Biophilia

Ωραία. Τον τίτλο τον έχουμε, πώς ξεκινάμε τώρα; Δεν έχω ιδέα... Είναι από τα κείμενα που "έπρεπε" να γράψω, "έπρεπε" να έχω άποψη γι' αυτό. Λοιπόν, δεν είμαι fan της κυρίας ιδιαίτερα. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής την προτιμώ σα γκόμενα, παρά σα μουσικό. Οι Sugarcubes από την άλλη μου αρέσουν πάρα πολύ. Και οι Kukl. Ναι... Και το "Post" παραμένει καταπληκτικό μετά από τόσα χρόνια.
Θαυμάσια. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς, ούτε εγώ, να αρνηθεί τη φάση της ως καλλιτεχνική οντότητα. Το πως κινήθηκε στη μουσική βιομηχανία όλα αυτά τα χρόνια. Το πόσο διαφορετικά μεταξύ τους ήταν τα έργα της. Το πόσο ξεχωριστά. Το ότι όλα τα singles της ήταν ένα σημάδι στο δέρμα. Σου έμεναν. Χωρίς να προσπαθήσει καν. Ή τουλάχιστον αυτό φαινόταν. Είναι λίγο αυτό; Όχι βέβαια.
Μέχρι και το γούστο της στους γκόμενους εκτιμώ. Matthew Barney ρε μουνιά. Και εκεί κλείνει. Λογικό. Το καλλιτεχνικό του εκτόπισμα είναι εφάμιλλο με το δικό της. Γάμησέ τα.
Καλά.
Εξαίσια.
Θεσπέσια.
Με γαμάνε αυτά τα old school drum 'n' bass beats στο τέλος από το Crystalline... Μου θυμίζουν την κατάστασή της, ένα κορίτσι αρκετά μεγάλο, χώνεται στις αρχές των '90s με τα μούτρα στη Dance Culture, διαμορφώνοντάς τη σε κάτι άξιο παρακολούθησης, ναι, αυτή το έκανε, με ένα δίσκο έγινε  icon , με το δεύτερο κόλλησαν όλοι. Ακόμα και οι ίντυδες, πασίγνωστοι για τη βλακεία τους και τη στενομυαλιά τους (δε με βγάζω απέξω). Βασικά, γύρω στο '95 - '96, σου δημιουργούνταν η αίσθηση ότι οι κιθάρες έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ήταν η ώρα να γυρίσουμε τ' αυτιά μας σε κάτι άλλο... Κάναμε λάθος, φυσικά, το "Richard D. James" σήμερα ακούγεται σα δίσκος των Iron Butterfly, τόσο ξεπερασμένος... Όχι το "Post", όμως. Δεν ξέρω, ίσως επειδή όλοι είχαν επικεντρωθεί στην ενίσχυση της βίας του ρυθμού, ενώ η Björk, προς τιμή της, δεν ξέχασε το συναίσθημα. Ίσως γι' αυτό τα έργα της παραμένουν διαχρονικά (τι ίσως, σίγουρα). 
Δεν ξέρω ρε... Τα '90s ήταν τρελή εποχή για να αποκτήσεις κολλήματα, μονομανίες, να δεις τη δουλειά πέντε - έξι ανθρώπων και να εντρυφήσεις, να ζήσεις μία σκηνή χιλιόμετρα μακρυά από 'σένα, τώρα; Τώρα σκατά; Όχι βέβαια, απλά τώρα γίνεσαι λίγο πιο αυστηρός αυτό είναι όλο...
Απλά με τη Björk, αυτό δε γίνεται...

26/10/11

Balam Acab – Wander/Wonder


Witch House: One Year Later. Έμεινε τίποτα; Μπα… Όπως είχα προφητεύσει. Καλά, εγώ και άλλοι πεντακόσιες χιλιάδες. Πραγματικά δε νομίζω να ξέρω άλλο genre που να ήταν τόσο σίγουρο ότι θα αποτύχει. Ίσως γι’ αυτό μ’ άρεσε. Ίσως γι’ αυτό μ’ αρέσει ακόμα.
Αυτός ο Balam Acab από αυτό το βραχύβιο αίσχος αναδείχθηκε, όσο κι αν κάνουν μερικοί ότι δε θυμούνται. Γι’ αυτό και βρίσκεται εδώ, αλλιώς ούτε που θ’ ασχολιόμουν. Είμαι λάτρης της αποτυχίας στην οποία επιδίδομαι χωρίς τύψεις. Δεν είναι χόμπυ, είναι τρόπος ζωής. Ο εν προκειμένω καλλιτέχνης, όμως, πέτυχε. Ξεχώρισε. Ο δίσκος του, μάλιστα, είναι και εξαιρετικός. Αλλά δε θ’ ασχοληθώ μ’ αυτό εδώ πέρα.
Το θέμα του άρθρου είναι η αποτυχία, τα δεκαπέντε, υπερβολικά πολλά, λεπτά δημοσιότητας. Γενικά. Ή όχι. Όπου με βγάλει, ξέρω ‘γω.
Στο μεταξύ αντί για το Wander/Wonder, όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, έχω βάλει να παίζει το Saturnz Return του Goldie, ενός ακόμα μεγάλου απόντα. Η Jungle φάση του ήταν επίσης βραχύβια, παρότι τόσο εθιστική, κατέληξαν ν’ ακούνε μόνο κάτι σκατίβλαχοι χαζοαγγλάρες, γόνοι μεταναστών τέταρτης γενιάς, αλλά το ChicoDeath of a Rock Star με τον απίστευτο τίτλο του ακόμα με κάνει ν’ ανατριχιάζω. Ο αποκρουστικός πρώην γκόμενος της Bjork με τη χρυσή οδοντοστοιχία είχε κάτι ρε… Κάτι από τη γοητεία του λανθασμένου. Έβγαλε αυτό το δίσκο – αριστούργημα, ξεκινώντας κάτι που τελείωσε πριν καν αρχίσει. Και τώρα τίποτα.
Η κατάσταση του «ζω για τη στιγμή», «ζω μέχρι το τίποτα». Για την έκρηξη. Και μετά τι; Μετά απογοήτευση. Μόνο. Αυτό είναι το σωστό. Η εξέλιξη των πραγμάτων. Και είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα να σε σημαδέψει κάτι και να σ’ αφήσει παρά να συνεχίσει μέχρι να το σιχαθείς.
Μάλλον ξέφυγα. Παρόλα αυτά ο μπερδεμένος συναισθηματικός κόσμος μου, φαίνεται να αντικατοπτρίζει επαρκώς το τι μου κάνουν αυτές οι ενέσεις τέχνης που έρχονται και φεύγουν. Ένα φιξάκι είναι όλα, για να τη βγάλω και χαιρετούν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο σήμερα, η πληροφορία είναι ανελέητη και διαρκής. Και έτσι τη θέλω…   

24/10/11

Secondhand Clothes...

Η εφηβεία, όσο παρατεταμένη και να είναι, πρέπει να αποτελεί την καλύτερη χρονική περίοδο στη ζωή του ατόμου που μπορεί να σακατέψει τ' αυτιά του και παράλληλα το μυαλό του. Είμαι σίγουρος γι' αυτό. Υποβάλλεις τον εαυτό σου σε ένα αδυσώπητο βομβαρδισμό πληροφοριών τις οποίες καταπιέζεσαι να αφομοιώσεις και το καταφέρνεις σε ένα σημείο, αφήνοντας τις μέρες σου να σημαδευτούν από τις πιο επικίνδυνες επιρροές. Μουσικά μιλώντας, ξεχωρίζεις πέντε μπάντες τρομερά ιδιαίτερες για 'σένα που για τον κολλητό σου μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα, τα ίδια κι αυτός για 'σένα.
Για τους Moonshake και τους Laika είχα διαβάσει στο μοναδικό τεύχος του "Does This Hurt?" του Αλέξη Κρητικού, ενός φοβερού τύπου, ο οποίος πολύ θα ήθελα να μάθω τι κατέληξε να κάνει τελικά... Παρόλα αυτά τους θεωρώ δική μου ανακάλυψη. Ίσως γιατί ήμουν από τους ελάχιστους κατόχους του εν λόγω φανζίν, το "προκλητικό" εξώφυλλο πιστεύω έφταιγε.
Ξέρεις πως πάει μετά, ανακαλύπτεις με δυσκολία τους δίσκους τους, ακούς, κολλάς, προσπαθείς να μάθεις τι σημαίνουν όλες αυτές οι ως τότε άγνωστες λέξεις που περιγράφουν τον ήχο τους, λέξεις όπως: Dub, Kraut και τα σχετικά, μιλάς στους φίλους σου γι' αυτούς και, οποία έκπληξις, σε γράφουν στ' αρχίδια τους. Αλλά δε σε νοιάζει. Επιτέλους έχεις εντοπίσει το διαφορετικό, το ιδιαίτερο και κανείς δεν παίζει να στο στερήσει.
Ακόμα κι αν αυτό οφείλεται στη φωτογραφία μιας τύπισσας με Jazzmaster... Η φαινομενική ρηχότητα του κεραυνοβόλου έρωτα πολλές φορές έχει οδηγήσει σε μνημειώδεις αλλαγές στη ζωή σου, δε συμφωνείς;
Ούτε την έννοια του EP δε γνώριζα όταν αγόρασα το "Big Good Angel", αλλά την έμαθα. Και κατέληξα ότι μου άρεσε. Σαν ιδέα. Αντί να γεμίσεις δύο πλευρές με δώδεκα κομμάτια πετάς περίπου τα μισά, όλα επιλεγμένα ειδικά, ώστε να κατευθυνθούν στο μυαλό ενός νέου στο Ελλάντα και να του το γαμήσουν πέρα από κάθε προηγούμενο. 
Η οδύνη, η τέχνη, μέσα από τεράστια μπάσσα, κάτι ακόμα πιο προχωρημένο, πιο "εναλλακτικό" από όσα γνώριζες μέχρι τότε. Κάτι ικανότατο χορευτικά, που προτιμά να σε κρατήσει καθισμένο στην καρέκλα σου, απαγορεύοντάς σου να μετακινηθείς. Γιατί, κατά κάποιο τρόπο, σε θέλει μέσα του. Ή θέλεις να είσαι μέσα του. Οι σεξουαλικές αναφορές είναι αναγκαίες, γιατί, τελικά, μιλάμε για την εφηβεία, σωστά; Και μόνο αυτό έχει σημασία τότε.
Κι έχεις χωθεί στην απίστευτα γαμάτη, μοναχική σου φάση, ψάχνεις και τις άλλες κυκλοφορίες της εταιριάρας της Too Pure, μέχρι τη μέρα που σκάει το γαμημένο αίσχος που καλείται Post Rock και διαλύει τη σκέψη, την έμπνευση, τα πάντα μέσα στην εμετική ομοιογένειά του, τραβάει τη γραμμή στην εφηβεία, σου επιβάλλει την ενηλικίωση, κάτι που αρνείσαι πεισματικά να περάσεις γι' αυτό πέφτεις στα σκληρά ναρκωτικά... Αλλά αυτό είναι μια ιστοριούλα που θα διηγηθώ μια άλλη μέρα... 

22/10/11

Last Nite: State of Shock

Έχω ξαναγράψει για τους The EX... Ένα μέτριο κείμενο ήταν, αν θυμάμαι καλά. Πήγα χτες, κάπως ολοκληρώθηκε η εικόνα.  Έσκασαν με minimal μπάντα, περίμενα μεγαλεία, brass sections, Αιθίοπες, ένα τσελίστα συγκεκριμένο... Εντάξει, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα...
Κοίτα, γάμησαν... Μπορώ να το αφήσω και εδώ, δε χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο πραγματικά. Old Punks never die κι αφήστε τους άσχετους να λένε. Απλά τα πράγματα.
Ξεσκισμένες κιθάρες, ενέργεια, εκτόνωση, γάματα... Το περίμενα πως και πως το "State of Shock", δεν περίμενα ότι θα το καταφέρουν για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κι όμως...
Μαλάκα, τι νόημα έχει; Να κάτσω να αναλύσω το πως μετέφεραν τα κομμάτια του περσινού τους αριστουργήματος, την πληθωρική σκηνική τους παρουσία, τις κιθάρες... Όχι εντάξει, καλό είναι να πούμε πέντε πράματα για τις κιθάρες...
Ρε συ, ήταν παντού. Είναι σαφές αυτό; Δεν ήταν η ένταση - ήταν πολύ καλός ο ήχος τους παρεμπιπτόντως, σχεδόν υποδειγματικός - ήταν το παίξιμο ξέρω 'γω, έτσι, καταπληκτικό ρε παιδί μου, τέχνη, τι να σου λέω τώρα. Ήταν παντού. Ένα ανελέητο σφυροκόπημα, από χορδές όμως... 
Ρε δεν το 'χω... Σοβαρά τώρα. Πειράζει; Δεν το ΄χω. Η αλήθεια είναι ότι από επαγγελματική διαστροφή, σε κάθε λάιβ που πάω, προσπαθώ να απομονώσω φάσεις και φράσεις μέσα στο κεφάλι μου, ώστε να κάτσω να συνθέσω κάτι μετά, γραπτώς κι έτσι. Καμιά φορά και για να γκρινιάξω μόνο. Ρε συ χτες, απλά παρατηρούσα τι συνέβαινε στις κιθάρες. Ούτε delay, ούτε reverb, ούτε fuzz, ούτε άλλα σκατά, μια γύμνια ατελείωτη, ένας κρουστός ήχος, βάναυσος, ναι ο γνωστός των The EX, αλλά αλλιώς... Ζωντανός. Ρε δεν περιγράφεται ρε... Δεν μπορούσα να το φανταστώ καν. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι χτυπάει τόσο μέσα. Λίγο πιο χαμηλά από το στομάχι. Δυνατά και ακατάπαυστα. 
Γιατί δεν ήσασταν εκεί; Τι σκατά κάνατε, πραγματικά... 
Γάμησέ τα, να γαμήσω και τον αυθορμητισμό, να τα γαμήσω όλα... Ίσως όταν σκάσουν οι φωτογραφίες, να αποσαφηνιστεί το παραπάνω αίσχος. Άντε στείλε... Θα τις βάλω πάνω απ' αυτούς τους στίχους: 

But hey, one day i'm gonna find this precious frog
Might be my princess, maybe her name is Fred
Those stupid clouds will fade to reveal my thanks
This state of shock is a merry-go-round

One might wander about in caverns of doubt
But why be afraid to find reasons to banquet
Sure, one can hide but there's a world outside 
Must be pretty safe under a fire-proof blanket

19/10/11

Army Navy - The Last Place

Army Navy δεν ήταν μια μαλακισμένη μάρκα Jeans κάπου στα '80s; Απ' αυτές που έβρισκες κάτω απ' την πόρτα σου τότε που ξεκινούσε ως μορφή προώθησης πάσης φύσεως μαλακίας το "διαφημιστικό φυλλάδιο"; Κάτι τέτοιο θυμάμαι. Εντάξει, ζούμε στην εποχή του ίντερνετ, θα μπορούσα να το ψάξω για να επιβεβαιωθώ, αλλά χέστηκα στην πραγματικότητα. Γιατί να θέλω να αναζητήσω φωτογραφίες από εξαιρετικά δείγματα της αρίας φυλής, κάτι ξανθούς και κάτι ξανθιές με αγελαδίσιο βλέμμα, δηλαδή, και ρούχα με βάτες; Δε θέλω. Και δε θα το κάνω.
Απλά στα πλαίσια του παιχνιδιού "ανασύρω μια μαλακισμένη ανάμνηση και διασύρω ένα κάτι", κάνω αυτό ακριβώς. Ανάμνηση ζόμπι ένα πράμα, τρώει μυαλά για να επιβιώσει.
Καλή η επεξήγηση, αλλά έχουμε και μια δουλειά να κάνουμε σωστά; Σωστά.
Λοιπόν, ο δίσκος είναι σαν αυτά τα διαφημιστικά φυλλάδια. Απωθητικός. Μα "κε Raggedy" θα αναρωτηθείτε και ορθώς "είναι ποτέ δυνατόν να είναι twee και να μην είναι καλός;"... Καλά μου, αθώα μου παιδιά, φυσικά και κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Όσο τέλειες κιθάρες και να έχει, όταν χώνουν μέσα τις alt. rock (οπτικοποιήστε ένα κουβά με ξερατά εδώ. Ευχαριστώ) επιρροές τους, το πράμα πάει στο διάολο. Δεν κολλάει ρε. Φτάνει με τις αμερικανιές πια. Γαμημένοι hicks.
Ντάξει, το μπούλο αυτό. Από πίσω παίζουν τώρα οι Auteurs. Κολτούρα. Θέλω να παίξω πάλι... 

16/10/11

Crystal Antlers - Two-Way Mirror

Ο Raymond Pettibon είναι ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης που θα ήθελα να είμαι στη θέση του. Να κάνω ό,τι έχει κάνει, να το 'χα σκεφτεί εγώ. Με απλές γραμμές, ελεύθερες, και μία φράση συνήθως καταφέρνει να δημιουργήσει τις εφιαλτικότερες ιστορίες. Ασύγκριτος...
Έχει κάνει εξώφυλλα για δύο αγαπημένες μου μπάντες τους Black Flag και τους Sonic Youth, αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό. Βασικά, και μόνο το Goo να έκανε θα ήταν αρκετό. Αλλά όχι... Κατάφερε να ξεφύγει από την, ομολογουμένως μονοδιάστατη και βαρετή "ροκ" κοινότητα και να διεισδύσει στον κόσμο της τέχνης ξεσκίζοντας εκατοντάδες μυαλά στην πορεία, φτάνοντας να γίνει ένας από τους επιδραστικότερους εικαστικούς σήμερα. Πιστεύω ότι και το punk έβαλε το βρώμικο χεράκι του...
Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους εικαστικούς είναι ότι, περισσότερο απ' όλους, είναι συγγραφέας. Αυτό μου κάνουν τα έργα του. Κάθε ένα είναι και μία εικόνα μιας πραγματικότητας βίαιης και οικείας. Αυτό που σκέφτεσαι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου, αλλά το μπροστινό υπερισχύει και δεν το κάνεις, γλιτώνοντας έτσι κάμποσες ζωές και τη δικιά σου μαζί.
Είναι το ποτό που δε θες να πιεις, το τσιγάρο που δες να καπνίσεις, ο διπλανός σου που σου πιάνει την κουβέντα, αλλά δεν ακούς τι λέει, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως να φύγεις αθόρυβα κοιτάζοντας παράλληλα πίσω από τον ώμο σου σε περίπτωση που σε ακολουθεί...
Όλη η ανθρώπινη βρώμα, η ασχήμια, η κενότητα απεικονίζονται με συγκλονιστική ακρίβεια. Και η βία. Πάντα η βία.
Πάντα εκεί, κινητήριος δύναμη, ο οίστρος ο ίδιος, όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου ρε... Όπως όταν βλέπεις κάτι που σε γεμίζει αποστροφή, κάτι φρικτό, παρόλα αυτά δεν μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω του.
Τελευταία φιλοτέχνησε, δεν έχω ιδέα γιατί, και το εξώφυλλο του δίσκου των Crystal Antlers, ο οποίος είναι άοσμος, άνοστος, ανέμπνευστος, απαράδεκτος. Ανάξιος λόγου πραγματικά. Αλλά, ρε πούστη, έχει πολύ γαμάτο εξώφυλλο... 
   

14/10/11

New Mind...

Ντάουν Λόουντ
To Google Reader είναι το μοναδικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης με το οποίο έχω κολλήσει... Ίσως γιατί δεν είναι μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Μέσω αυτού τέλος πάντων έχω έρθει σε επαφή με κάμποσα άτομα, με τα οποία εν ολίγοις, μετά από παρότρυνση του theSkyEtc, αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα mixtape με όσα μας έκαναν εντύπωση φέτος... Για μας. Τώρα, επειδή μας βγήκε πολύ καλό, κι επειδή ο Ναρίτας είναι γαμώ τους καλλιτέχνες, του το 'χω πει αλλά νόμιζε ότι τον ειρωνεύομαι, το μοιράζομαι...

12/10/11

CSS - La Liberacion

Η εμπειρία της πρέζας δεν περιγράφεται επαρκώς στο “Junky” του William Burroughs. Με την καμία θα έλεγα. Σ’ αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι ο εν λόγω συγγραφέας δεν εξηγεί όσο θα έπρεπε τους λόγους που ένας νέος ή όχι και τόσο νέος οδηγείται σ’ αυτή τη «λύση», προκειμένου να αποδράσει από την εφιαλτική πραγματικότητα που επιβάλλει η σύγχρονη κοινωνία. 
Αυτός ο δίσκος είναι η εφιαλτική πραγματικότητα που επιβάλλει η σύγχρονη κοινωνία. 
Κατά τη διάρκεια της ακρόασής του ήθελα να χάσω δόντια, να μην ξαναέχω στύση, επιθυμούσα καράφλα, απώλεια ελέγχου των σωματικών μου εκκρίσεων, μηδέν μυαλό, να καώ χωρίς να χρειαστεί να γυρίσω πίσω. Ναι, είναι τόσο σκατά. Πραγματική προσβολή στο υψηλό μου γούστο. Και όχι μόνο. Σε φάση απειλή κατά της ζωής μου. Της ομορφάδας μου, ακόμα χειρότερα. 
Είχα την εντύπωση ότι δε βγαίνανε τόσο σκατά μουσικές σήμερα. Και μάλιστα ότι δεν πολυδιαφημίζονταν κιόλας. Λάθος μου. Δε θα επαναληφθεί. 
Κε Burroughs, αυτό δεν το προέβλεψες. Γι’ αυτό κι εγώ θα βρω ένα τρόπο να σε αναστήσω και μετά θα σε σκοτώσω. Κι όταν τελειώσω θα επαναλάβω τη διαδικασία. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά…

8/10/11

Palm Tree Corpse...

Λοιπόν... Ό,τι και να γράψω μέχρι το τέλος της χρονιάς των Prurient είναι ο καλύτερος δίσκος που 'χει βγει. Για την ακρίβεια είναι ο δίσκος που με έπεισε να συνεχίσω αυτό το μαλακομπλόγκ. Μου τόνωσε την εμπιστοσύνη μου στην τέχνη. Τώρα, ας δούμε λίγο που σκατά βρισκόμαστε.
Εδώ και καιρό ετοιμάζω ένα τεράστιο κράξιμο στην εγχώρια σκηνή, παράλληλα βέβαια, σκοπεύω να καταδείξω αυτούς που χρίζουν παρακολούθησης. Δεν είναι και πολλοί. 
Το θέμα ποιο είναι... Είμαι σε δίλημμα, βασικά. 
Δεν έχω κανένα ηθικό κόλλημα να χέσω οποιαδήποτε σκατομπάντα από την κωλοτρυπίδα της αμερικανικής ηπείρου, όταν όμως φτάνω στο εδώ χάλι κωλύομαι. Γιατί, ούτως ή άλλως, οι εδώ τρόμπες δεν έχουν καμία προσδοκία να φιγουράρουν στην κορυφή του billboard ή να πηδήξουν την Πάρις Χίλτον, το κάνουν γιατί πρέπει, για τη φάση. Σαν εμένα. Μόνο που αυτοί είναι βλάκες, εγώ όχι. Πρέπει να το σεβαστώ αυτό; Όχι τη βλακεία τους, το αγαθό των προθέσεών τους... Εσάς ρωτάω.
Απ' την άλλη είναι κι αυτοί που το γύρισαν από τον αγγλικό στον ελληνικό στίχο. Κολλάνε εδώ μέσα; Θα είχε γέλιο να τους χέσω, την ανάγκη τους να γίνουν αφεντικά στο χωριό, αλλά υπάρχει λόγος; Δεν αρκεί μόνο ν' ακούσεις ένα κομμάτι για να πεισθείς για τη χαζομάρα του εγχειρήματος; Στο μεταξύ διάβασα ένα πομπωδέστατο κείμενο που αναλύει τη δουλειά ενός από δαύτους και, πραγματικά, είχα την αίσθηση ότι ο συντάκτης του όσο το έγραφε σκεφτόταν σε φάση: "Μαλάκα, θα του κάνω το δίσκο χρυσό και θα γελάω με τους άσχετους που πήγαν και τον αγόρασαν". Άντε πείτε...
Δε θα ήταν τρομακτικά αστείο να δείτε τις κλαμμένες φάτσες δεκάδων ίντυδων που 'χουν δώσει λεφτά των γονιών τους σε στούδια, σε κιθάρες, ενισχυτές, μικρόφωνα, ukulele κλπ. κλπ. κλπ.; Που δε φτάνουν όλα τ' άλλα, ήταν και συμμαθητές σας; Αυτοί που δέρνατε όταν βαριόσασταν; Ναι, και τα κορίτσια συμμετείχαν στον ξυλοδαρμό. Γιατί; Γιατί ήταν εύκολο*.
Που θα με τοποθετούσε αυτό; Από το διασκεδαστικότερο μπλόγκερ σε ένα πραγματικά "κακό" τύπο; (Κακά τα ψέματα, δεν είμαι και ο ευγενικότερος άνθρωπος που ενδέχεται να γνωρίσετε ποτέ.) Μπορεί... Δε θέλω να δώσω εγώ την απάντηση, εσάς περιμένω. Εντάξει έχω ήδη χέσει το Vassilikos με τη γλάστρα του, και τους Cyanna (μαλάκα, είναι τρομερά αστείο, Cyanna, αχαχαχαχαχαχαχαχα) πρέπει να επεκταθώ; Θα γίνει ο κόσμος καλύτερος ακόμα κι αν πάω στην κόλαση;
Τώρα πέφτει το "γιατί". Γιατί... Γιατί, ρε ζώα, όταν δεν έχετε τίποτα να χάσετε, το μόνο που σας μένει να κάνετε είναι κάτι δικό σας. Το να αντιγράφετε τους Arcade Fire, όσο καλά και να το κάνετε, δεν πρόκειται να σας πάει πουθενά, εδώ θα μείνετε και θα κάνετε τσαμπέ λάιβ στην Τεχνόπολη, στα οποία θα είμαι εγώ χάλια από κάτω και θα γελάω...
Ωραίο σεντόνι... Μαλάκες, ξεκολλάτε, πρέπει να ξέρω...

* Στο συγκεκριμένο σημείο, κατόπιν δίκαιης παρατηρήσεως του εκλεκτού SilentCrossing θα ήθελα να σημειώσω ότι έχω φάει βρωμόξυλο άπειρες φορές από αρκετές κόρες του Σατανά (μερικές απ' αυτές γλυκύτατες, if I might add), τόσο μάλιστα που σήμερα, σε δεδομένες στιγμές και με την κατάλληλη προεργασία το γουστάρω κιόλας. Ευχαριστώ...

4/10/11

Kaiser Chiefs - The Future Is Medieval

Αυτός είναι ένας δίσκος σταθμός. Δεν κάνω πλάκα. Θα εξηγήσω το γιατί ευθύς αμέσως.
Είναι σημαντικός γιατί ορίζει το θάνατο της Brit Pop. Ω ναι. Μα, ευλόγως θα αναφωνήσετε "Δεν έχει πεθάνει μια δεκαπενταετία και βάλε τώρα;". Και δε θα 'χετε και άδικο. Για την ακρίβεια, θα έχετε δίκιο. Υπάρχουν όμως κάποιοι εκεί έξω που τους τρέχουν τα σάλια για μια ανανέωσή της. Με άλλους πρωταγωνιστές, άλλα εξώφυλλα, άλλα έντυπα.
Καλά μέχρι εδώ; Χαίρομαι...
Τώρα αξιοποιήστε τη μηδαμινή φαντασία σας και φέρτε στο μυαλό σας ένα κουβά. Ναι, ναι, τον θέλω γαλάζιο, πλαστικό, να 'χει μείνει ένα καλοκαίρι στον ήλιο... Το κάνατε. Στ' αρχίδια μου. Τώρα σ' αυτό τον κουβά, βάλτε μέσα σκατά. Όλων των ειδών. Επικεντρωθείτε τώρα σ' αυτό που επιπλέει. Καλά; Αυτό στην κορυφή, λοιπόν, είναι το "The Future is Medieval". Ένας δίσκος αγνής Brit Pop που δεν είναι τελείως χάλια. Αλλά, για να λέμε και την πάσα αλήθεια, όλα τα σκατά καφέ είναι. Εκτός απ' αυτά που έχουν αίμα. Καλά, γαμήστε το, δείτε τις 120 Μέρες στα Σόδομα του Παζολίνι και θα με καταλάβετε.
Φυσικά, αναρωτιέστε "Τι θέλει να πει ο τρισμέγιστος Raggedy Man εδώ;". Είναι απλό. Το πόνημα είναι χάλι, αλλά καλύτερο χάλι από ό,τι έχει βγει από το θάνατο που αναλύω τόση ώρα και μετά. Το κάνει αυτό "καλό" δίσκο; Όχι βέβαια. Αίσχος είναι. Στηρίζεται στο ότι τίποτα άξιο λόγου δεν έχει γίνει εξώφυλλο στην ΝΜΕ που ν' αξίζει έστω και μία λίρα από τα φράγκα σας και μου από... Χμμμμ... Το '97 περίπου και "ξεχωρίζει". Χωρίς να αξίζει ΚΑΙ αυτό ούτε μία λίρα. Στ' αρχίδια σας, λοιπόν, και στα δικά μου. Πάμε παρακάτω. "Έχει;" Όχι. "Καλύτερα".

1/10/11

Prurient - Bermuda Drain

Δεν μπορώ να περιγράψω καν πόσο γαμάει αυτός ο δίσκος. Μου τον πάσσαρε, όπως και τη φωτό, προ αμνημονεύτων ο άνθρωπος που 'χω πρήξει τ' αρχίδια περισσότερο απ' όλους μπας και ξανανοίξει το γαμημένο μπλογκ του, αλλά αυτός εκεί... 
Σκέφτηκα να γράψω κάνα Ψυχοφιξιόν, αλλά είναι αρκετά τέχνη από μόνο του, δε χρειάζεται τις δικές μου μπούρδες. Είναι μια βουτιά στο χάος και τη μιζέρια, άσχημο όσο τίποτα, σήμερα όσο τίποτα, μπροστά όσο τίποτα. Είναι ό,τι περίμενα ν' ακούσω όλο το χρόνο. Πολλά συγκίνησαν, αλλά τίποτα δε μ' έκανε τόσο να θέλω να σηκωθώ από τη γαμημένη καρέκλα μπροστά από τον υπολογιστή και να κάνω κάτι...
Οι λέξεις απλά βγαίνουν στο μεταξύ, σαν αυτόματη γραφή, μόνο που είναι πολύ συγκρατημένο, θέλω το κείμενο να μην ξεφύγει από το στόχο. Θέλω να είναι "καλό", αλλά βολεύομαι και με το "απλά ειλικρινές". Περνάω ανεμπνευσιές τελευταία. Συμβαίνει και στους καλύτερους. Τέλος πάντων...
Το έργο ξεκινάει με ένα ουρλιαχτό που μοιάζει να κρατάει σε όλη του τη διάρκεια. Η αιώνια ανάγκη του να βγεις από "'κει μέσα", ό,τι και να είναι αυτό, ο εγκλωβισμός που προκαλούμε οι ίδιοι, στα τετριμμένα, στις υποχρεώσεις γιατί "έτσι πρέπει", είναι η πουτάνα η τέχνη διέξοδος; Είναι; Είναι ρε; 
Αρχίδια είναι. Σοβαρά τώρα. Δεν είναι. Δεν είναι με την καμία. Σε ξεγελάει για λίγο και μετά σ' αφήνει στα σκατά. Σου λέει ψέματα. Όλη - τη γαμημένη - ώρα. Αλλά το σίγουρο είναι ότι θες να επιστρέψεις σ' αυτό το χάλι, τον εθισμό. Ναι, ακόμα για την τέχνη μιλάω.
Είναι το άσπρο, το μαύρο, είναι το γκρι, αυτό το μπάσταρδο το γκρι, η περιοχή που δεν ξεχωρίζεις ακριβώς. Δεν πας, σε πάει. Σε πάει στο διάολο, και να το ξέρεις αυτό. Και να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι δεν ωφελεί, γιατί η ομίχλη είναι σαν τα νερά του βάλτου, αλλά η φάση είναι ότι δεν το θες το γαμημένο το φως στην άκρη του τούνελ. Και το κλείνεις... Κλικ...