29/9/11

M83 VS Lil' Wayne

Αυτό το κείμενο γράφεται υπό πίεση. Το PC τα 'χει φτύσει, αλλά βαράω τρελό εθισμό και έχω σκάσει σπίτι του Animal για να γράψω τρεις γραμμές. Μαλακία όπως έχει αποδειχτεί γιατί με αποκαλεί  "έπιπλο" στους φίλους του που σκάνε κάθε τρεις και λίγο και, όταν δε θωπεύουν το ευλογημένο πέος μου, πιάνουν χώρο στο μπαλκόνι στο οποίο βγαίνω τακτικά για να καπνίσω. Ναι, να καπνίσω, έξω καπνίζω. Και στου Σπάιραλ όταν κάναμε εκπομπή έξω κάπνιζα.
Τέλος πάντων...
Η σύγκριση μεταξύ των δύο είναι ό,τι να 'ναι, ο αγώνας τελείως άδικος. Φυσικά, δε θα άφηνα τίποτα απ' αυτά να με εμποδίσει... Να σταματούσαν κι αυτές οι κλεφτές ματιές στην οθόνη τι ωραία που θα 'ταν...
Τέλος πάντων (πάλι)...
Περίληψη των όσων ακολουθούν: Ο δίσκος των M83 είναι υπέροχος (έχει και Zola μέσα, όχι παίζουμε), ενώ του Lil' Wayne είναι σκατά. Παρόλα αυτά οφείλεται να λατρέψετε το 2ο και να αγνοήσετε τον 1ο. Η απάντηση είναι φυσικά: λόγω attitude.
Λεπτομερέστερα...
Ακούς τις γλυκερές μελωδίες των Γάλλων, πνιγμένες σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στην οποία αισθάνεσαι ασφάλεια και μετά σκάει ο τύπος με τα tattoo και τα dreadlocks και τον ακούς να γαμιέται και να γουστάρει όντας πέρα από κάθε προσδοκία γαμημένος... Τα σιρόπια προφανώς κι έχουν μειώσει την αίσθηση του "ποιοτικού" που κάποτε διέθετε για τα όσα παρήγαγε, αλλά ποιος χέστηκε, ειλικρινά. 
Ο όποιος κίνδυνος είναι εκεί; Βεβαίως και είναι. Ο ήχος ενός ανθρώπου στο τελευταίο στάδιο της αυτοκαταστροφής για τη φάση ακούγεται; Ω ναι... Ε τι σκατά θες τότε;
Συναίσθημα;
Έρωτα;
Σκέψη, υψηλή διανόηση, αναζητήσεις, ρομαντισμό; Μπα...
Απ' όλες αυτές τις μπούρδες η ειλικρίνεια ήταν πάντα καλύτερη πρόταση.
Στο μεταξύ πρέπει να αναφέρω την ατάκα του Αντώ, τεραστίου μελετητή του Hip Hop από αρχαιοτάτων έως και σήμερα, για Lil' Wayne, ότι σε φάση ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης πήρε το κλισέ - εμφάνιση - στάση ζωής - Cool του Χιπ-Χοπά Drug Dealer και το μετέτρεψε σε Drug User. Πόσο γαμάτο τον κάνει αυτό; Πολύ. Αν σκότωνε και το Pimp της υπόθεσης θα τονε λάτρευα περισσότερο, συμπληρώνω.
Γάμησέ το, είμαι ψιλοχάλια από κάτι κρασιά, το νόημα έχει χαθεί, το άρθρο είναι αίσχος. Εντάξει... Το πιάσατε, νομίζω. Δημοσιεύω χωρίς τύψεις. Κι επειδή βαριέμαι να το διορθώσω... Πάνε τα υψηλά στάνταρτζ γραφής... Oh well...

26/9/11

Lungfish - The Unanimous Hour

Κι άλλη επανέκδοση... Δεν ξέρω που σκατά πάει η μουσική βιομηχανία, δεν ξέρω αν η Dischord θεωρείται μέρος της, απλά, έχουμε φτάσει στην κατάσταση αυτή. Τα φράγκα βγαίνουν πλέον ποντάροντας στις αναμνήσεις των  - ίσως κάποτε - αγοραστών, θεωρείται αφελώς ότι η νέα γενιά καταναλωτών απλά κατεβάζει, τσεκάρει, πετάει. Και μένουν οι παλιοί... "Μαλάκα, το θυμάσαι αυτό; Θυμάσαι πότε το ακούγαμε; μου το 'χει φάει αυτή, ξέρεις, από 'κείνα που της είχα δανείσει και δε θεώρησε σκόπιμο να μου επιστρέψει όταν χωρίσαμε. Επανεκδόθηκε...". Αυτό εν ολίγοις. Κάτι τέτοιο.
Το "the Unanimous Hour" δεν το είχα τσεκάρει όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Πρώτη φορά το άκουσα πρόσφατα. Κακώς; Ίσως. Το 1999 που βγήκε είχα αρχίσει να κουράζομαι με το post - hardcore, ναι, ξέρω, είχε αρχίσει να γίνεται και emo, είχα μαζέψει και πάρα πολύ... Ήταν το "τώρα" του "τότε", αλλά έψαχνα παράλληλα και κάτι πιο "τώρα" "τότε". Ώσπου ανακάλυψα το post punk και το "τώρα" έπαψε να με απασχολεί. Αλλά αυτή είναι μία ιστορία που 'χω διηγηθεί ένα τρισεκατομμύριο φορές, δεν παίζει να τα ξαναπώ. Όχι σήμερα τουλάχιστον.
Αν ακούγεται σημαντικό σήμερα; Αν ακούγεται ξεχωριστό; Ιδιαίτερο; Αν μπορεί να σταθεί ανάμεσα στις εκατοντάδες κυκλοφορίες με αξιώσεις; Εύκολα. Πολύ εύκολα. Βάλε και ότι ο Higgs θεωρείται και τρελή μορφή του indie undergound των χιλιάδων σπυριάρηδων με κοκάλινα γυαλιά και καθάρισες. Έχεις μία ακόμα σημαντική κυκλοφορία για το 2011. Η οποία πρωτοέσκασε πριν από 12 χρόνια. Έχει σημασία; Καμία.     

23/9/11

Robedoor VS Wooden Shjips

Όταν τα πρωτοτσέκαρα, τα είχα βάλει να παίξουν το ένα πίσω από το άλλο. Το "West" πρώτα και μετά το "Rock Bottom c36"... Αντίθετα από τον τίτλο του άρθρου.
Τελειώνει το πρώτο, ψιλο - νταξ φάση, ψυχεδέλεια, Silver Apples διασκευασμένοι από AOR μπάντα, κλασσικά πράματα, ωραία, λίγο βαρετά, με μπάφους ακούγονται καλύτερα κλπ. κλπ. "Θα πρέπει να το επισκεφθώ ξανά στο μέλλον"  σκέφτομαι, γιατί θέλω να καταλάβω τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο ελκυστικούς στο ευρύ (καλά όχι και τόσο) κοινό.
Κι ενώ χάνομαι σε σκέψεις που μόνο ο σημαντικότερος μουσικοκριτικός της γενιάς του θα μπορούσε να έχει, από πίσω έχει αρχίσει να χώνεται ένα γαμάτο μπάσσο, σιγά σιγά μπαίνει μια ασύλληπτα εμπνευσμένη κιθάρα και το πράγμα προχωράει... Και πάει... Και ξεχνάω τους Wooden Shjips. Ήταν ψεύτικο όλο αυτό. Να γαμήσω και τις μουσάκλες και τις μαλακίες, τους μαλάκες τους γερο-χίππιδες, εδώ έχουμε κάτι πραγματικά καλό.
Νομίζω φαίνεται κι από τις φωτογραφίες που έχω επιλέξει... Από τη μία έχεις κάτι τύπους στα τέσσερα να κάνουν κάτι μέσα στη θολούρα, απ' την άλλη μια τυπική Rawk μπάντα που "ροκάρει". Δεν ξέρω, η πρώτη εικόνα μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Πιο εύκολα θα έστηνα αυτί να καταλάβω τι παίζει, στους άλλους ξέρω εκ των προτέρων. Ροκιές, μαγκιές, κλανιές και αηδίες... Αυτά δεν τ' ακούνε σήμερα ούτε οι κλασσικοί παλιοροκάδες, ούτε ο Τζίμης ο Σελίδας και η γκόμενά του η Λίνα Σκίνα. Κι ας μην είναι έτσι ακριβώς. Βάλτους δίπλα δίπλα ρε, θα δεις ότι δεν έχω και τόσο άδικο. Εντάξει, είναι φάσεις που το εύκολο χάνει, τι να κάνουμε τώρα.
     

20/9/11

Black Lips - Arabia Mountain

Άλλο να τους βλέπεις live, άλλο να τους ακούς. Έτσι είναι πια. Με κούρασε το τελευταίο. Το προηγούμενο ήταν τρελό χάλι, αυτό είναι μέτριο. Δεν ξέρω... Δε χρειάζεται πιστεύω να το αναλύσω περισσότερο. Ο δίσκος κυλάει, χωρίς να μένει και τίποτα. Αυτό...
Τσάμπα ο παραγωγός ο εξπένσιβ. Έκανε ό,τι μπορούσε ώστε ο ήχος τους να ακούγεται ακριβώς όπως ακουγόταν. Τρελό κατόρθωμα. Χίλια μπράβο.
Παίζει και να 'χω σκυλοβαρεθεί λίγο τη φάση τους. Τώρα ακούω Ben Frost, τι να κλάσουν αυτοί. Τώρα τον ανακάλυψα. Είμαι τυχαίος ρε, μη λέμε τα ίδια, κουράζει. Τον ανακάλυψα αφού αγόρασα ένα φανζίν από το καινούριο, αγαπημένο μου μέρος. Ήταν η πρώτη επίσκεψη που έκανα αφού γύρισα από διακοπές και σκοπεύω να συνεχίσω να επισκέπτομαι...
Γκαράζ και μαλακίες. Και Lo-Fi. Και μαλακίες. Δεν είναι το '11 γι' αυτό το χάλι, ξεκολλάτε. Θέλει λούστρο η φάση.  Γυαλισμένα πράματα, φροντισμένα, για να πάει κάτι μπροστά.
Προσωπικά πάντως, περνάω avant φάση, θα μου πάρει κανα τριήμερο να συνέλθω. Αλλά τώρα που μου 'σκασαν τα αποπαίδια του Screaming Lord Sutch (έτσι γράφεται;), λυπάμαι χάσατε.

17/9/11

The Horrors - Skying

Δίσκοι σαν αυτόν με κάνουν να θέλω να κλείσω το blog. Σοβαρά. Δεν έχουν τίποτα κακό, αλλά και τίποτα εξαιρετικό. Κυλάνε, ρε παιδάκι μου, αυτό μόνο. 
Δεν είναι τόσο απεχθές να σε έχουν απορροφήσει οι επιρροές σου, φτάνει να τις διαχειρίζεσαι, να μην σε διαχειρίζονται. Σωστά; Πάντα...
Αυτοί εδώ οι βλάκες οι Horrors ζούνε σ' αυτό το Shoegazing πράμα, που πλέον δεν ακούγεται καθόλου μα καθόλου επαναστατικό. Στα '90s ξέρω 'γω είχες My Bloody Valentine, Slowdive, Ride κι εκεί που άραζες, χωρούσανε και οι Chapterhouse... Γιατί τους αναφέρω; Γιατί με την καμία δε θα έφταναν τους υπόλοιπους, πάντα επιδόρπιο ήταν. Σήμερα έχουμε επιδόρπιο για κυρίως πιάτο. Πέρασα ένα αρκετά μεγάλο διάστημα της ζωής μου τρώγοντας μόνο παγωτό και πίνοντας μπύρες και, πιστέψτε με, όσο γαμάτο και να ακούγεται, μακροπρόθεσμα μάλλον κακό κάνει...  
Άσε που οι συνθέσεις τους ρε... Δεν ήταν, είναι, θα είναι ποτέ αυτό το "σωστό". Το pop πράγμα που θέλουν γάματα, αλλιώς θα ήταν Αμερικάνοι και θα τους έλεγαν Deerhunter. Να έχουν τα "τέσσερα βήματα" τα συγκεκριμένα, αλλά να ξεφεύγουν και ελάχιστα. Δε γίνεται έτσι, αγόρια, λυπάμαι. Μελετάς ή τους Beatles ή τους Birthday Party, και βγάζεις τα συμπεράσματά σου, γλυκές κιθαρίτσες με ολίγη από μανιοκατάθλιψη; Όχι, κοροϊδία μου φαίνεται. Και λίγο μαλακία.
Παρεμπιπτόντως, δε θα δεχτώ καμία διαφορετική άποψη. Έχω δίκιο κι έχετε άδικο. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να πάρετε την άποψή μου, να την υιοθετήσετε και να κοροϊδεύετε τους φίλους σας αξιοποιώντας τη.    
Στο μεταξύ το δεύτερο - ουσιαστικά πρώτο - ποστ μου ήταν γι' αυτούς... Συγκίνηση, όχι μαλακίες. Κάποια πράματα όμως δεν αλλάζουν, ας μην κοροϊδευόμαστε. Σκουπίδι τότε, σκουπίδι και τώρα. Καλό είναι αυτό. Κάποια πράγματα μένουν έτσι. Καμία έκπληξη. Τέλεια... Τις μισώ τις εκπλήξεις.

15/9/11

K-Holes - K-Holes

Χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου το Lux Interior. Προσπαθούσε να μου εξηγήσει τα καλά της μετά θάνατο ζωής, τη γαλήνη, τις μικρές δόσεις έκστασης τα Σαββατοκύριακα. Το πως ξεδίνουν "εκεί πάνω". Ή κάτω. Δε διευκρίνισε. Γελούσε συνέχεια. Φαινόταν χαρούμενος. Ήρεμος. Σα να μην είχε δαίμονες να τον κυνηγάνε πια. Είχε βασανιστεί αρκετά από δαύτους, μη λέμε και μαλακίες...
Μέχρι που το πρόσωπό του άρχισε να λιώνει. Δε σταμάτησε να γελάει, το αρχίδι. Είχα μπερδευτεί, προσπαθούσα μάταια να είμαι ευγενικός, του επέστρεψα, μάλιστα, όλο τρυφερότητα το αυτί του όταν προσγειώθηκε δίπλα από το δεξί μου πόδι. Το πήρε σα να μη συνέβαινε τίποτα. Το έβαλε στη θέση του. Ανάποδα. Αυτό ξανάπεσε. Η προαναφερθείσα ευγένεια δε μου επέτρεψε να του το επιστρέψω ξανά.
Άρχισε να μου μιλάει για γυναίκες, για τις παρτούζες με τον Protrudi, σχεδόν με ρώτησε αν είχα ζήσει κάτι ανάλογο, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν τον καταλάβαινα, απλά έλεγε, αλλά όλο το δέρμα που συγκροτούσε τα χαρακτηριστικά του, τώρα σάπιζε στη γη. 
Είχα αρχίσει να βαριέμαι λίγο. Χαμογελούσα αμήχανα συνέχεια. Δεν ήθελα να τον προσβάλλω. Και τότε ξαφνικά, έριξα μία γερή στο κεφάλι του, δεν ξέρω γιατί το έκανα, το οποίο έκανε ένα κούφιο ήχο όταν έπεσε κάτω, αφήνοντας το υπόλοιπο σώμα του στη θέση του. Ακλόνητο. Το μόνο που άκουγα ήταν ένα ενοχλητικό "κλακ κλακ" από δόντια που χτυπούσαν μεταξύ τους.
Έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα. Μου προσέφερε ένα. Με το που το άναψα μου έδειξε το κρανίο. Ήθελε να του το βάλω στο στόμα. Δεν ήταν για 'μένα. Ο ξεφτίλας, σκέφτηκα. Ο γερο-τσιγγούνης...      

12/9/11

Amen Dunes - Through Donkey Jaw



Αυτές οι μαλακοταινίες του εγχώριου σινεμά, που γυρίστηκαν στα ‘80s χαρίζοντας εκατοντάδες ονειρώξεις στους και στις έφηβους της εποχής με σταρζ όπως ο Πάνος Μιχαλόπουλος, ο Σταμάτης Γαρδέλης, ακόμα και ο Στάθης Ψάλτης, γιατί ως λαός χαρακτηριζόμαστε από σαβουρογαμίαση, μου βγάζουν μια μελαγχολία… Μια μιζέρια. Ούτε επίπεδο να είχαν. Όπως δεν έχουν και το σωστό soundtrack.
Δηλαδή έχεις μια μεγάλη ατάκα, ας πούμε αυτή που κάνει ο χαιττέος στον έτερο χαιττέο: «Με θυμάσαι, ρε πούστη;» πριν κατεβάσει με βία την αλυσίδα στον καρπό του, μια σκληρή σκηνή, βυθισμένη στην οργή και την απόγνωση, κι από πίσω παίζει μια μαλακία και μισή. Ένα αδύναμο χάλι. Απαράδεκτο.
Ή η πασίγνωστη φάση, που ο Γιώργος Πετρόχειλος καταδεικνύει με σαφήνεια το που βρίσκεται η αλήθεια στον ιερέα πατέρα του (στην ταινία), και στην αμέσως επόμενη σκηνή επιδίδεται, όντας σχεδόν γυμνός, σε ένα χορό αρρωστημένο, σα να είναι ο τελευταίος του. Ο συμβολισμός είναι προφανής. Η νέα γενιά στην κόλαση. Το μίσος, η ντροπή και η λύπηση καθρεφτίζονται στα βλέμματα των γειτόνων που παρατηρούν τα όσα εκτυλίσσονται. Η υπόκρουση; Σκατά και πάλι.
Ή η στιγμή που ο άλλος ο μουστάκιας (δε θυμάμαι το όνομά του, σχωράτε με) βάζει τους βγαλμένους από τεύχος του Λούκυ Λουκ δυναμίτες στη μηχανή και ξεκινάει για το μοιραίο, τελευταίο Γύρο του Θανάτου. Με το που γυρνάει η μίζα και πέφτουν οι τίτλοι, αντί να σε γαμήσει αυτό που βγαίνει από τα ηχεία, σε ξενερώνει. Αίσχος.
Κάτσε να θυμηθώ και καμιά άλλη μεγάλη στιγμή… Απ’ τις «Φυλακές Ανηλίκων» ίσως; Το δεύτερο μέρος. Πιο ρεαλιστικό. Όχι… Παίζει πολύ ποιότητα ρε και μπερδεύομαι. Για κάτσε, μου ήρθε. Βάσια Παναγοπούλου, καρεδάκι απ’ το διάολο, στέκα, μάξι φούστα, θυμός και απέναντι ο Σταμάτης Γαρδέλης, παγωμένο βλέμμα, Full Metal… εχμμμ… Leather συνολάκι, κάτασπρο. Μάλλον. Να φτύνουν στίχους ο ένας στα μούτρα του άλλου, Body Horror, χιλιάρα μηχανή. Θάνατος.
Ναι…
Καλά.
Όχι άλλο κάρβουνο.
Παίρνεις τώρα αυτές τις σκηνές, κόβεις τον ήχο τελείως, και χώνεις από πίσω τους Amen Dunes. Και το όραμα του σκηνοθέτη εξαφανίζεται. Η χαρά είναι απερίγραπτη. Οι καρτουνίστικοι βλακοχαρακτήρες που ενσάρκωναν όοοοολες αυτές οι προσωπικότητες της Έβδομης Τέχνης μεταμορφώνονται σε φιγούρες ενός (ακόμα πιο) σουρεαλιστή John Waters, ή ενός λοβοτομημένου Kenneth Anger, που πετάνε πάνω σε καταραμένους ήχους. Στο χάος. Στην ένταση. Στην έκσταση.
Δοκιμάστε το ρε. Δουλεύει. Δουλεύει στ’ αλήθεια. Κάντε αυτή τη χάρη στον εαυτό σας. Μην κάνετε τέχνη, γίνετε τέχνη. Ανεβείτε επίπεδο. Μπορεί να θεωρείτε ότι δε βγαίνει τέχνη από τα σκατά αλλά μια επίσκεψη στο MoMA θα σας πείσει για το αντίθετο.
Ο εφιάλτης είναι δύναμη. Ο πόνος είναι ο μόνος δρόμος για την ουσιαστική αυτοβελτίωση.
Βασικά… Καλησπέρα σας.

10/9/11

Le Corbeau - Moth on the Headlight

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα οι Sonic Youth θα ρυπαίνουν τα μυαλά των νέων ανθρώπων. Εύχομαι να το κάνουν για πάντα. Πραγματικά... Νομίζω ότι η πραγματικά σημαντική μουσική πρέπει να περιέχει αυτές τις στρυφνές μελωδίες τους μέσα. Τις συγχορδίες που ακούγονται λάθος, αλλά αν παρατηρήσεις το σύνολο, βγάζει αυτό το Confusion is SEX πράμα που πρέσβευαν πριν χρόνια. Που είναι εξίσου ουσιώδες σήμερα. Που απευθύνεται στους κατεξοχήν "μπερδεμένους" ανθρώπους, με πάθη, ανασφάλειες, τέχνη.
Το τελευταίο πόνημα των Le Corbeau το έβαλα να παίζει όσο διάβαζα παράλληλα τα τεύχη του Daredevil που είχε γράψει ο Frank Miller... Νομίζω δε θα μπορούσα να βρω ποτέ πιο ταιριαστό soundtrack. Όλη η κόλαση, η παραίτηση, η απελπισία, όλα έδεσαν μ' αυτούς τους ήχους, έγιναν ένα. Σαν την πρέζα με τους τραπεζικούς υπαλλήλους.
Γαμημένα riffs, ερμηνείες πνιγμένες στον κίνδυνο των λανθασμένων επιλογών, γαμημένη τέχνη απ' άκρη σ' άκρη. Όχι ακριβώς καλοκαιρινό άκουσμα, αλλά ποιος στον πούτσο επέβαλλε τη χαρά μες στην πουτάνα τη ζέστη; Δεν τη ζήτησα, ούτε τη μία, ούτε την άλλη. Έτσι λίγο να αφεθώ θέλω μες στη μαυρίλα, σ' αυτά τα ξεσκισμένα σαξόφωνα...
Μια καλή αρχή, λοιπόν, σε ένα γαμημένο πουτσοφθινόπωρο, να ξεκινήσουμε μετρώντας τις απώλειες μας, τις πληγές μας και να συνεχίσουμε. Στ' αρχίδια μου για που... Παρέα υπάρχει.

Υ.Γ.: Ευχαριστώ αυτό το παιδί στο Μαρκόπουλο για την πάσα...

8/9/11

St. Vincent - Strange Mercy

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, πολλαπλών ακροάσεων και αυνανιζζζμού μετά πρόκλησης ερωτικής ασφυξίας στον εαυτό μου και σε όποιον ήταν πρόθυμος, κατέληξα στο εύλογο συμπέρασμα που συνοψίζεται στην παρακάτω λέξη:  

Κλιμακτήριος.

Δεν είμαι δίκαιος, το ξέρω. Πάντα μου συμβαίνει όταν μια "ευγενική" παρουσία αποφασίζει να "ροκάρει" (μπλιαξ). Το αποτέλεσμα είναι άνευρο, κουραστικό, κλαψιάρικο, αίσχος τέλος πάντων κάθε μα κάθε φορά. Να φέρω και παραδείγματα; Δε θέλω. Κούραση. Το εν λόγω πόνημα το έβαλα να παίζει σε άλλο σπίτι και άκουγα από τους αγαπητούς παρευρισκόμενους μόνο: Βγάλ'το, βγάλ'το, ΒΓΑΛ'ΤΟ!!! 
Εκεί ειπώθηκε και η παραπάνω λέξη που περιγράφει τους ήχους. Μου φάνηκε περισσότερο από ταιριαστή. Ω ναι...

Υ.Γ.: Δεν πιστεύω κάποιος εκεί έξω να πίστεψε το "πολλαπλών ακροάσεων" που γράφω στην αρχή; Ωραία...
Υ.Γ.+: Όσο φέρνω στο νου μου αυτή τη θλιβερή διασκευή σε Big Black που παίζει... Που απελευθερώθηκε στα ιντερνέτ φέτος... Ή πέρυσι. Που χτυπιέται σαν μην πω, σα να μην ξέρει τι κάνει, σα να άκουσε το κομμάτι προχτές, σα να της το πρότεινε για διασκευή ο μπασσίστας και να είπε "Ααααα... Ένα Ροκ κομμάτι! Δεν είχαμε κανα τέτοιο, μέσα!", αηδιάζω περισσότερο και θέλω να τη χέσω περισσότερο, αλλά η αυτοκυριαρχία μου είναι τρελός φίλος... Το αφήνω εδώ, λοιπόν.

6/9/11

Suede - Suede (Remastered κι έτσι...)

Λοιπόν... Το άκουγα τις προάλλες. Είχα να το βάλω να παίξει από τότε που βγήκε. Το είχα σε βινύλιο, αλλά είχα την κακή συνήθεια να αγοράζω συνέχεια καινούρια πράματα, και τα φράγκα μου τέλειωναν απίστευτα γρήγορα. Έτσι δανειζόμουν από φίλους. Δάνεια που δεν έπαιζε να αποπληρώσω, έτσι οι φίλοι μου προχωρούσαν σε κατασχέσεις. Τα μουνιά. Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή. Τέλος πάντων, κατάσχεση έφαγε κι αυτός. Μικρό το κακό. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα...
Η αλήθεια είναι ότι με το που ξανάρθα σε επαφή μαζί του, μου έσκασαν διάφορα. Όπως το ότι τον είχα αποστηθίσει τελείως. Το 'χα ξεχάσει. Ό,τι τα ριφφς του Butler ακούγονται "ιδανικά". Απόλυτα σωστά. Εντάξει, τη φωνή του Anderson δεν μπόρεσα να τη χωνέψω ποτέ, ούτε την αηδιαστική φάτσα του ντράμμερ και το κόλλημά του με τα ανήλικα αγόρια... Αλλά ξέρεις τώρα.
Από το ντεμπούτο κι έπειτα δε γούσταρα τίποτα πέρα από το "Stay Together" και το "Wild Ones", είχε χαθεί αυτή η πρώτη... χμμμ... Φρεσκάδα, να το πω; Ας το πω. Δε μου πήγαινε όλη αυτή η αυταρέσκεια, το ότι αντικατέστησε ένα χαρισματικό κιθαρίστα με ένα... εχμμμ... πληκτρά, το γάμησε ο Brett, κοινώς, ενώ υποτίθεται ότι ήθελε να γίνει πιο πειραματική η φάση, να ξεφύγει από τη Britpop. Χάλι...
Αλλά αυτός ο πρώτος δίσκος... Είναι υλικό που σακατεύει εφηβείες ρε. Που κάθεσαι, ακούς και ξανακούς, γιατί σ' αυτή την ηλικία δεν είσαι cool, σαν τους Suede, ούτε αυτοί ήταν. Απόβλητοι, ανδρόγυνοι, ευαίσθητοι, σε στιγμές σπαρακτικοί. Ταιριάζουν όταν σκοτώνεις κουνούπια σπάζοντας καυλόσπυρα.
Στο σήμερα τώρα... Δεν ακούγεται φρέσκος ο δίσκος, δεν μπορείς να τον προτείνεις σε κανένα, ούτε βίντεο μπορείς να σπρώξεις, απευθύνεται μόνο σ' αυτούς που "έμπλεξαν" μαζί του τότε. Οι indie τύποι σήμερα εκθειάζουν την πρωτοπορία (ας καγχάσω...) του chillwave (appropriate κουραδόχρωμα) και των υπόλοιπων ημι-ποπ αηδιών, αδυνατούν να καταλάβουν το πόσο ελκυστικό ήταν το αίσχος της Britpop καταστασάρας, αυτής της τερατώδους ομαδικής ψευδαίσθησης μεγαλείου όλων των μουσικών μιας χώρας. Και το τι δυνατότητες είχε και τι έδωσε τελικά... Και τι απέμεινε. Και αν έχει κάποια αξία η επίσκεψη σ' αυτές τις στιγμές μετά από τόσα χρόνια.

3/9/11

TV Ghost - Mass Dream

Ο φόνος είναι αναπόσπαστο μέρος του Αμερικάνικου Ονείρου. Γι' αυτό και οι "σημαντικότεροι" δολοφόνοι, οι πιο ακραίοι, οι κατά συρροή, συμπληρώνουν ένα μέρος του "μύθου", σαν οντότητες οι ίδιοι, μέλη μιας και καλά προχωρημένης κοινωνίας, αλλά βαθιά καταπιεσμένης στην πραγματικότητα. Παροιμιωδώς αμόρφωτοι άνθρωποι, που έζησαν τη βία και την εφάρμοσαν με τη σειρά τους σε άλλους, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, για ένα ξεκαύλωμα τις περισσότερες φορές, γιατί μπορούσαν.
Αυτή η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, μου φαινόταν κάποτε συναρπαστική, όσο και απωθητική. Ήμουν περίεργο παιδάκι, το ξέρω. Ο Charles Manson, o Ed Gein, η Aileen Wuornos, o Ted Bundy, o Jeffrey Dahmer, η Gertude Baniszewski... Γαμημένες ιστορίες όλες τους... Μέσα σε όλες τους, το αιώνιο ερώτημα. Τι στον πούτσο οδηγεί ένα άνθρωπο στο να κάνει κακό σε κάποιον άλλο. Ακόμα διαβάζω τις "βιογραφίες" τους και με πιάνει κάτι στο στομάχι. Κάτι μεταξύ της άγριας χαράς του να έρχεσαι σε επαφή με το απαγορευμένο, αλλά κι ένα αίσθημα ασφάλειας. Επειδή αυτά τα άτομα, ό,τι και να έκαναν, πιάστηκαν. Δε γλίτωσαν. Τιμωρήθηκαν. Το καλό νίκησε...
Στα '90s, των οποίων είμαι γνήσιο τέκνο, είχαν φτάσει σε ύψη Rock Stardom, οι φάτσες τους έγιναν εξώφυλλα, φάκελοι ξανάνοιξαν, τυπάρες με κιθάρες διασκεύαζαν τα τραγούδια τους ή φορούσαν μπλούζες με τις φάτσες τους, είδαν δημοσιογράφους να τους επισκέπτονται με ενδιαφέρον και συνέβη κι αυτός ο θλιβερός τυπάκος, ο Marilyn Manson, κορυφώνοντας και παράλληλα δίνοντας τέλος σ' αυτή την αναζήτηση του απεχθούς...
Η μουσική των TV Ghost μου θύμισε αυτή τη φάση. Τον εκτροχιασμό της προσωπικότητας, μια ημι-ονειρώδης εμπειρία, είναι εκεί και φεύγει, τη στιγμή που θεωρείς ότι έχεις συλλάβει τη σύνθεση, ξαφνικά απογειώνεται και δε βρίσκεται πια στα χέρια σου. Δεν υπάρχει έλεγχος. Μόνο ένα είδος έκφρασης, ακραίας, διαφορετικής... Σαν τους πίνακες του Joe Coleman που κοσμούν το παρόν άρθρο. 
Κάθε ένα τους κι ένα πορτραίτο της Αμερικάνικης Ψύχωσης, του American Scream που έγραφε και ο Milligan στο Shade, The Changing Man, μια ματιά πάνω απ' τον ώμο για τη σιγουριά ότι όλα είναι εντάξει. Ότι θα επιβιώσεις κι απ' αυτό. Κι ας έρχεται κατά πάνω σου με μια λεπίδα μήκους έξι ιντσών...

1/9/11

Dum Dum Girls – Only In Dreams


Είναι κάτι κορίτσια που, σε φάση, έχεις εξιδανικεύσει, είναι στο «εκεί πάνω» βάθρο και δεν κατεβαίνουν με τίποτα. Με τα φορέματα, τα καλσόν τους… Κοίτα, το πάω κάπου συγκεκριμένα, εντάξει; Έχω γράψει ήδη δύο φορές για τις Dum Dum Girls, δε σκοπεύω να ξεφτιλιστώ τρίτη φορά.
Αλλά είναι κάτι κορίτσια που, σε φάση, δε θες να ξέρεις ότι έχει πεθάνει η μάνα τους. Ακούγεται απαίσιο. Σίγουρα ακούγεται απαίσιο. Παραμένει γεγονός, βέβαια.
Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Έστω ότι είσαι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες θαυμαστές της Sasha Grey. Διόλου απίθανο. Θα ‘θελες να ξυπνήσεις μια μέρα και να μάθεις ότι έχει μια αδερφή με HIV και στην πρέζα, ένα αδερφό στη φυλακή γιατί  έσφαξε το παιδί της γκόμενάς του, ότι η μάνα της πέθανε από αιμορραγία όταν έσκισε το μουνί της με ένα μπουκάλι την ώρα που έπιασε τη διάσημη πλέον κορούλα της με το καυλί του πατέρα της στο στόμα; Πόσο θα καυλώσεις την επόμενη φορά που θα δεις να την ξεσκίζουν τριάντα μαλάκες με μεγαλύτερο πούτσο από το δικό σου, αν ξέρεις όλα αυτά; Μπορεί και το ίδιο, μπορεί και περισσότερο. Μεταξύ μας όμως, αμφιβάλλω…
Προφανώς κάπου θέλω να καταλήξω εδώ…
Στα κορίτσια του εν λόγω «βάθρου». Για κάποιο λόγο, κυρίως γιατί οι ίδιες το επιτρέπουν, μαθαίνεις κάποια από τα «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα» τους. Και παίζει αυτή η φάση, που είσαι «μισό λεπτό, δεν ήθελα να το μάθω αυτό. Δε χρειαζόταν. Μου κόστισε μία υπέροχη στύση». Υπερβάλλω, βέβαια, το κάνω καλά, το ξέρω.
Τα σιχαίνομαι τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Όταν δεν έχεις ζωή δεν μπορείς να καταλάβεις το λόγο που «αφού είναι πούστης, γιατί δεν το λέει να τελειώνουμε;» ή «αφού είναι πουτάνα, γιατί δηλώνει μοντέλο;» κι άλλες τέτοιες μαλακίες. Βασικά, δε σιχαίνομαι τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, αλλά την ανάγκη τους να είναι προστατευμένα. Να μην τα μάθει κανείς. Ή να τα μάθει σε δόσεις, προσεκτικά επιλεγμένες, λίγα και καλά, γιατί έχουμε και μια υστεροφημία να φροντίσουμε.
Ένας από τους μαλάκες «ανώνυμους» που κατά καιρούς επικοινωνούν μαζί μου, γιατί το βλέπουν σαν καλή ευκαιρία μάλλον να βρίσουν το θεό επειδή ο μπαμπάς τους δεν τους πήρε Gameboy, νόμιζε ότι είχε βγάλει άκρη με το τι έπαιζε από πίσω, είπε λοιπόν να μου τα πει ένα χεράκι. Έκανε ένα ψεύτικο μέηλ και άρχισε να με λέει μισογύνη, σεξιστή, αδερφή και άλλα τέτοια νόστιμα, του ‘ριξα κι εγώ λοιπόν μια δόση του τι παίζει γενικά και σταμάτησε να μου μιλάει. Με απομυθοποίησε. Φαντάζομαι θα έδειξε τη συνομιλία μας σε όλους τους, εξίσου βλάκες, φίλους του. Χέστηκα. Πήρε αυτό που ήθελε άραγε; Δε νομίζω. Πιστεύω ότι ψόφαγε να είχε δίκιο. Να χτύπησε το κακό στη ρίζα του με πέντε λέξεις. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα.
Αυτή είναι και η μαλακία με την πληροφορία. Συχνά δε θες να την αποκτήσεις όσο και να θεωρείς ότι θες. Καλύτερα κάποια πράγματα να μένουν κρυφά, λοιπόν.
Όπως και να ‘χει, όπου και να είναι αφιερωμένος ο νέος δίσκος της Kathy (δεν ξέρω πως τη λένε, θα τη λέω Kathy όσο μου θυμίζει αυτή από το Shade, the Changing Man, την καλύτερη ιστορία αγάπης που γράφτηκε ποτέ) είναι υπέροχος, και η εξωτερίκευση κάτι τόσο προσωπικού με έκανε να την εκτιμήσω περισσότερο, να την αισθανθώ πιο οικεία… Αν με καυλώνει ακόμα; Έτσι και την πετύχαινα θα της έκανα το μουνί καινούριο, εννοείται…