31/8/11

The Return of the Prodigal Son...

Επέστρεψα... Επέστρεψα... Δεν το πιστεύω, ρε πούστη...

14/8/11

Let's take a big pause, everyone...

Πάω διακοπές. Με βαριά καρδιά, ομολογουμένως, γιατί ο χειμώνας που έρχεται, έτσι πως πάνε τα πράγματα στη ζωή μου, θα είναι κάτι περισσότερο από εμετικός και δύσκολος. Αλλά, μέχρι τότε βλέπουμε.  Κάτι θα σκεφτώ πάλι. Νομίζω... Καλά μπορεί και όχι. Το να σκέφτομαι όλα αυτά τις μέρες που θα λιώνω σε κάποια παραλία παίζει και να με γαμήσει. Παίζει και όχι. Τέλος πάντων, θα δείξει...
Όπως και να 'χει, τα λέμε σε δεκαπέντε...

12/8/11

The Men - Leave Home

Καμιά φορά κάνεις αυθόρμητα ομαδοποιήσεις στο κεφάλι σου, πράγματα που "ταιριάζουν" μεταξύ τους, αλλά για σένα μόνο. Για παράδειγμα συγγραφέας είναι και ο Henry Miller αλλά και ο Warren Ellis. Κάτι γενικό, να τους χωράει όλους.
Κάπως έτσι και με τους The Men... Τους έχω τοποθετήσει μαζί με την παρέα που 'χει στήσει την Katorga Works, που έχει το μπλογκ με τις πιο περίεργα ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις που υπάρχει εκεί έξω, είτε πρόκειται για punk, shoegaze ή death metal, τις φωτογραφίες της Nina Hartmann, τους θεούς τους Merchandise, το συγκλονιστικό hardcore των Natural Law, τις κυκλοφορίες της Youth Attack Records... Μια σκηνή στα βάθη της Αμέρικας που είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει προσφέρει αυτή η ήπειρος εδώ και πολύ καιρό. Μια σκηνή που είναι πρώτα και κύρια κοινότητα, ένα σύνολο ανθρώπων που παρακολουθούν ο ένας τη δουλειά του άλλου, χωρίς να τους ενδιαφέρει η όποια καταξίωση. Με πράγματα που γίνονται για να γίνουν, όχι για να γίνουν γνωστά.
Τέχνη... Ακόμα κι αυτή η Not Not Fun μπροστά τους φαίνεται να 'χει κάνει τον κύκλο της, οι punks ήταν πάντα πιο ξεχωριστοί, πιο δύσκολοι από τους χίππηδες, πως να το κάνουμε δηλαδή. Ο λακωνικός είναι πάντα προτιμότερος από το φλύαρο, τόσο απλά.
Στο πόνημα τώρα... Είναι μία περίληψη των όσων αναφέρω παραπάνω. Ένα σημείο αναφοράς για την εν λόγω παρέα. Καταπληκτικό πανκ, που χώνει μέσα χίλια δυο πράγματα, πετυχαίνει να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο αμάλγαμα επιρροών και εκτέλεσης, ένα συναρπαστικό κάτι που σε αρπάζει απ' τα μούτρα και απαιτεί την προσοχή σου.
Στο μεταξύ πρώτη φορά χώνω τόσα λινκς σε ένα άρθρο, αλλά νομίζω ότι έχει τη σημασία του εδώ. Να παρουσιαστεί μια φάση που αξίζει τον κόπο να επισκεφτεί κανείς. Και δεν έχω αναφέρει καν ότι ο δίσκος έχει βγει στη Sacred Bones...  

6/8/11

Handsome Furs - Sound Kapital

Boy Meets Girl. Η γνωστή ιστορία. Το αγόρι τυγχάνει ημι-διάσημος μουσικός, μέλος καταξιωμένης στα μυαλά των κριτικών τέχνης του 21ου αιώνα μπάντας, το κορίτσι απ' την άλλη είναι μεγαλωμένο κάτω από τα ράφια προϊόντων αυτοβελτίωσης. Όταν ο μπαμπάς του το ρώτησε τι όργανο θα 'θελε να μάθει, χωρίς να το σκεφτεί και πολύ, του απάντησε "αρμόνιο". 
Boy Meets Girl. Στην κυριολεξία. Καψούρα γάματα, το αγόρι αφήνει την, καταξιωμένη στα μυαλά των κριτικών τέχνης του 21ου αιώνα, μπάντα του στον πάγο και κάνει άλλη με το κορίτσι. Αυτό με το αρμόνιο. Όχι σοβαρά τώρα.
Boy Meets Girl. Μαλακίες, το συνάντησε, βγάλανε τα μάτια τους αρκετές φορές, αλλά το κορίτσι, όπως συνηθίζουν τα κορίτσια, είχε κι άλλες απαιτήσεις. Από τη στιγμή και μετά που του έκατσε του "ροκ σταρ" (ας γελάσω κινέζικα: τσιν τσαν τσον) του λέει "ρε συ, έχω κι ένα αρμόνιο στο πατάρι, δεν κάνουμε ένα συγκροτηματάκι;". Το αγόρι στραβομουτσουνιάζει, αλλά είναι τόση η πουτάνα η καψούρα που λέει "Ναιαιαιαιαιαιαι". Ο μαλάκας. Ο ξεφτίλας. Δεν κάνεις μπάντα με τη γκόμενά σου αν δεν είναι η Kim Gordon. Νόμος.
Boy Meets Girl και σαν κίνηση καριέρας είναι το χειρότερο  πράγμα που μπορούσε να του συμβεί ever. Φτάνουνε στον τρίτο δίσκο μετά από ακόμα δυο προσπάθειες στη μετριότητα, το κορίτσι έχει απομυζήσει και την τελευταία ρανίδα έμπνευσης του αγοριού και τη μετέφερε σε νότες, φριχτές, εμετικές, απαίσιες. Συνθέσεις που θα μπορούσαν με διαφορετική ενορχήστρωση να λένε κάτι, θάβονται κάτω από τόνους πανηλίθιων ήχων και παιδαριώδους εκτελεστικής δεινότητος δίνοντας μια νέα απάντηση στην ερώτηση "παιδάκια, αν ξεράσω τις αγκινάρες α λα πολίτα που έφαγα χτες βράδυ στο πεντάγραμμο που έχω μπροστά μου και σας βάλω να εκτελέσετε τη σύνθεση που θα αποτυπωθεί θεωρώντας τον άνηθο σαν παύσεις, ξέρετε τι θα βγει;". Έτσι μου 'ρχεται να δώσω το λινκ για να σας πείσω... Γιατί όλα αυτά; Γιατί ο μαλάκας ο πατέρας του γυναικακίου, εκτός του ότι δεν έβαλε προφυλακτικό όταν του το έλεγε ρητά το ζώδιό του εκείνη την αποφράδα ημέρα, αυτά τα ξεσκισμένα στην πούτσα χριστούγεννα του 1992 είπε να ικανοποιήσει την επιθυμία του και του πήρε αυτό το γαμημένο αρμόνιο...

1/8/11

Touché Amoré - Parting The Sea Between Brightness And Me

Οι από κάτω γαμιούνται πάλι. Φοιτητόνια που Αύγουστο μήνα στην Αθήνα δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Δεν έχουν αμάξι να πάνε καμιά παραλία να λιώσουν στον ήλιο, αν και είμαι σίγουρος ότι τη θέση πάρκινγκ που προβλέπεται στο συμβόλαιο του ενοικίου την πληρώνουν και με το παραπάνω. 
Τους έχω δει μια φορά να βγαίνουν από το ασανσέρ. Ο τύπος είναι ο κλασσικός επαρχιώτης που πρόσκειται στη δεξιά παράταξη της σχολής του, κάτι που τον καθιστά αυτομάτως σ' αυτούς που ξεχωρίζουν. Τους έχοντες. Τους πολλά υποσχόμενους νέους. Αυτή από την άλλη είναι η κακομοίρα των ονείρων του. Ένα κορίτσι με το βλέμμα πάντα στο πάτωμα που όλες τις ώρες της μέρας είναι βαμμένη σαν πουτάνα. Για να του αρέσει. Τη λυπάμαι. 
Το βραδινό τσιγάρο στο μπαλκόνι πριν κοιμηθώ τον ύπνο των νεκρών για να ξαναπάω στη δουλειά την επόμενη, αφού εμφανίστηκε αυτή, έχει πάρει μια ηδονοβλεπτική, ηδονοακουστική πιο σωστά, μορφή. Την ακούω να ωρύεται από το μεσημέρι πολλές φορές και προσπαθώ να διώξω τις εικόνες που αναπόφευκτα σχηματίζονται στο κεφάλι μου... Κάθε μέρα. 
Δεν έχουν και κλιματιστικό και το κάνουν με όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Κάτι μάγκες βγαίνουν από τη γειτονιά στα μπαλκόνια το βράδυ και χειροκροτάνε, λένε τη μαλακία τους, το φοβερό ζευγάρι όμως δεν πτοείται... Εκεί, αγωνίζεται πυρετωδώς, αγκομαχώντας γι' ακόμα μία κορύφωση. Δικιά του, όχι δικιά της.
Έχω σκεφτεί άπειρες φορές, μια μέρα που ο επιβήτορας θα λείπει, να κατέβω και να της ζητήσω ζάχαρη, μια τέτοια μαλακία. Τη φαντάζομαι να κλαίει στο κρεβάτι, να πλησιάζω και να της μιλάω, να τη ρωτάω τι την αναγκάζει να μένει μαζί του, αν αυτό ψάχνει πραγματικά... Δεν έχω κάνει τίποτα. Μπορεί να είναι ευτυχισμένη, μπορεί να κάνω λάθος, είμαι ο χειρότερος κριτής χαρακτήρα στον πλανήτη άλλωστε... 
Εκείνη τη μέρα στο ασανσέρ ο τύπος μου χαμογέλασε σχεδόν συνωμοτικά. Αυτός μπροστά, η μικρή ακολουθούσε. Η μικρή πάντα ακολουθεί. Αυτό το σιχαμένο χαμόγελό του... Σα να μοιραζόμαστε το ίδιο μυστικό. Δεν ξέρω τι περίμενε. Ένα βλέμμα μου ίσως, που θα του 'δινε κάτι σαν επιβράβευση, φαντάζομαι. Μια τόνωση του ανδρισμού του. Δεν του το 'δωσα. Χαιρέτησα με τη χαρακτηριστική, μάλλον ψυχρή ευγένειά μου και συνέχισα το δρόμο μου...
Όπως έκλεινε η πόρτα, όμως, είδα ότι, φεύγοντας, η τύπισσα συνέχισε να περπατάει πίσω του. Δεν την αγκάλιασε, δεν της έπιασε το χέρι, δεν της μίλησε, δε γύρισε να την κοιτάξει καν. Σα να του προσέφερε μία υπηρεσία και τίποτα άλλο. Αυτό κατάλαβα. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος...