29/7/11

Ritual - Paper Skin

Την έχετε πουλέψει όλοι έτσι; Διακοπές και τα σχετικά; Στ' αρχίδια μου. Εγώ ακόμα εδώ είμαι. Πήζω. Πήζω στη σκατοδουλεία. Δε θα την κάνω καθόλου μου φαίνεται έτσι όπως πάει.
Δε με νοιάζει ρε. Ανακάλυψα μετά από καιρό καλή μπάντα από Γερμανία. Hardcore παίζουν βασικά. Ναι, οι ίντυδες πιουρίστες, καλό είναι να μη δοκιμάσουν και μου πάθουν και τίποτα. Λιγότερο σκλεροί από Isis, Mastodon που είναι και της μοδός και της μαλακίας στους εν λόγω κύκλους, δεν ξέρω γιατί τους ανέφερα, δεν έχουν καμία σχέση απολύτως, είναι τελείως αμέταλλοι οι Ritual, όλο ψυχή κι αρχίδια. Και μυαλό. Κυρίως αυτό.
Χώνουν διάφορα μέσα στις συνθέσεις τους, οι κιθάρες είναι θα έλεγα "ανήσυχες", δεν κολλάνε στο κλασσικό "πέμπτες παιγμένες γρήγορα", ψυχωμένη φάση ρε... Συναίσθημα. Ένα και μόνο. Θυμός.
Έχουνε χώσει και μία τρελή Swamp Blues κομματάρα. Δεν ξέρω αν το έκαναν για πλάκα. Θα έλεγα να μην το αφήσουν πάντως. Το 'χουν τρελά. Είναι ψαγμένα ατομάκια. Ακούνε διάφορα... Σε στιγμές με έκαναν να πιστεύω ότι ακούνε και τις φωνές στο κεφάλι μου. Αλλά δε σκέφτομαι στα γερμανικά. Ούτε καν στα αγγλικά. Δε γαμιέται...
Έκαναν και μια βόλτα από τα μέρη μας. Δεν τους ήξερα τότε. Τυχαία κατέβασα το δίσκο, όπως δεκάδες άλλους. Αντίθετα με τους υπόλοιπους όμως, αυτός δε με απογοήτευσε. 

25/7/11

Wu Lyf – Go Tell Fire to the Mountain

Επιτέλους μια θαυμάσια αγγλουριά απ' το Μάντσεστα, ω ναι,  για να γουστάρουμε και λίγο εμείς τα αγγλόφιλα, πήξαμε στις αμέρικες φέτος, φτάνει, Χασιέντες, Φάχτορυ, μαλακίες, ό,τι θες, όλα μέσα.  Παραδοσιακή μουσική. Πρωτοπορία, κιθάρες απ' τα τότες, δεν καταλαβαίνω λέξη απ' όσα λέει ο τυπάς, κι αυτό στα θετικά το βάζω, καλοκαίρι είναι κιόλας, δεν υπάρχει λόγος να λέμε και πολλά, ταιριάζει γαμώ το έργο, πολύ ωραία, πολύ attitude, πολύ χαρά, όλα τέλεια. Μαλάκα, τι βαρεμάρα είναι αυτή, γαμώ τη γαμωζέστη μου μέσα... Το μισώ το καλοκαίρι τελικά. Κατέληξα. Πάει. Μίσος. Όχι πάθος. Μίσος ατελείωτο. Κάτσε να ξανακούσουμε λίγο αυτές τις κιθάρες. Ναι... Ωραίες είναι. Ωραία και η φωνή του τύπου. Όλα ωραία. Και το κλιματιστικό. Φοβερή εφεύρεση το κλιματιστικό. Πραγματικά. Κάτσε να χαμηλώσω λίγο τη θερμοκρασία. Αυτό είναι... Πολικό ψύχος. Εντάξει. Τώρα μπορώ να βάλω καμιά Γκοθιά...

22/7/11

Useless Eaters - Daily Commute

Αυτή η μπάντα μου θύμισε μια στήλη στο φανζίν The Thing που λεγόταν NEAT NEAT NEAT... Με τη μία. Εκεί, λοιπόν, ο συντάκτης του οποίου το όνομα δε θυμάμαι, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν αρσενικός, παρέθετε τις πιο γαμάτες κυκλοφορίες από τις πιο άγνωστες πανκ μπάντες της υφηλίου...
Ξέρεις τώρα, κακοφωτοτυπημένα εξώφυλλα, χάλια κολλάζ, φωτογραφίες από τύπους του διπλανού δωματίου στην εστία με κιθάρες, πανκ όσο δεν πάει... Ήθελα να τα αποκτήσω όλα αυτά, φαινόταν οικεία και παράλληλα συναρπαστικά, ήξερα τι θα έβγαινε από τα ηχεία μόλις έβαζα κάποιο από αυτά να παίξει, όπως ήξερα κι ότι θα μου τίναζε το μυαλό στον αέρα αν το έκανα. Ο αυθορμητισμός, το "γίνεται για να γίνει" της φάσης, επειδή η σκατούπολη στην οποία ζω πρέπει επιτέλους ν' αρπάξει φωτιά και δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο για να επιτευχθεί αυτό...
Θα 'θελα να διασαφηνίσω κάτι εδώ... Όπως είναι σαφές τόσο καιρό τώρα, ακολουθώ τον "γράφω όπως μιλάω" τρόπο γραφής. Έχω κατηγορηθεί, παράλληλα, για υπερβολική χρήση αποσιωπητικών. Ο λόγος που το κάνω είναι γιατί καπνίζω συνεχώς, καπνίζω όταν μιλάω και τα αποσιωπητικά συμβολίζουν την αναγκαία "παύση για τζούρα"...
Συνεχίζω...
...
Τέτοιες μπάντες βγάζεις να μεγαλώσεις ακούγοντας τα "Killed By Death"... Τους The Lewd μου θύμισαν. Και το proto - punk των Pagans... Η γοητεία της αμεσότητας. Η απλότητα σα μορφή τέχνης. Δε χρειάζεται τίποτα ουσιαστικά και τίποτα ουσιαστικό. Φρόντισε μόνο να είσαι νέος, να έχεις μια κιθάρα της πούτσας και να ακούς Emerson, Lake and Palmer και να ξερνάς ποτάμια... Και δε θα απογοητεύσεις. 
...
...
...
Πρέπει να ξεθάψω τα φανζίν μου οπωζζζδήποτε... 
...
   

20/7/11

Bon Iver - Bon Iver

Έχεις ξυπνήσει καμιά μέρα και να αισθάνεσαι γέρος; Η ηλικία δεν έχει σημασία, μόνο αυτό το συναίσθημα της κούρασης που σε ρίχνει πίσω στο κρεβάτι και όχι για να κάνεις κάτι αξιόλογο. Μόνο αυτό... Το γαμημένο. Που σε αποτρέπει από το να τελειώσεις το πρώτο τσιγάρο της μέρας, που σε στέλνει πίσω στα ποτά της προηγούμενης νύχτας, ενώ πασχίζεις να θυμηθείς τι έκανες, αν ξεφτιλίστηκες ή αν ήσουν ο υπεργαμάτος, ακριβώς όπως αισθανόσουν μετά την κατάποση του τρίτου Gin Tonic, τα γεγονότα μετρημένα, σε παράθεση, λίγο θολά όμως...
Πετάς το τσιγάρο στο τασάκι χωρίς να έχεις καπνίσει ούτε το μισό και ανάβεις το δεύτερο. Και κάθεσαι. Και προσπαθείς να θυμηθείς. 
Από πίσω έχεις βάλει να παίζει κάτι τελείως αδιάφορο, είναι πρωί άλλωστε...
Ξεκινάς χαρτογραφώντας τη νύχτα βήμα βήμα, όλα για τον εντοπισμό του λάθους, δε βρίσκεις τίποτα. Πέρασες καλά. Τότε γιατί αισθάνεσαι τόσο σκατά; Για μια στιγμή κάτι σου σκάει, κάτι που δεν είσαι σίγουρος αν είναι αλήθεια ή ένα γεγονός που πίεσες να βγει για να αισθανθείς άσχημα για τον εαυτό σου, γιατί δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Για να είσαι τόσο σκατά σήμερα, σίγουρα κάτι έχεις θάψει βαθιά στη μνήμη σου, κάτω από στρώματα αλκοόλ, σωστά; Ανάβεις κι άλλο τσιγάρο όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις πιει γουλιά από τον καφέ σου, ο οποίος έχει κρυώσει. Ίσως την επόμενη φορά να πρέπει να "απολαύσεις υπεύθυνα" έτσι για αλλαγή.
Οι βόλτες απ' την κουζίνα στο σαλόνι δε βοηθάνε. Όσο νερό και να ρίξεις στο πρόσωπό σου δε βοηθάει.
Και ξαφνικά όλα λάμπουν... Το κινητό σου τηλέφωνο. Ίσως αν ανατρέξεις στις κλήσεις που έκανες να βρεθεί η λύση. Το κάνεις.
Καμία έκπληξη.
Κάλεσες πάλι το μοναδικό άνθρωπο που δεν έπρεπε να καλέσεις. Σου απάντησε. Διάρκεια κλήσης: ένα λεπτό και τριανταέξι δεύτερα. Αναρωτιέσαι τι να ειπώθηκε. Ξέρεις, βέβαια. Κάθε φορά τα ίδια. Μεθάς, σηκώνεις το τηλέφωνο και καλείς αυτό το συγκεκριμένο αριθμό. Πάντα. Το ύφος της απόρριψης ποικίλει, αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο. Σου υπενθυμίζει ότι αυτό που επιθυμείς περισσότερο απ' όλα να επαναφέρεις στη ζωή σου βρίσκεται κάπου μακριά και, μεταξύ μας, οι επιθυμίες του διαφέρουν από τις δικές σου.
Ανάβεις ακόμα ένα τσιγάρο και το αφήνεις στο τασάκι. Πίνεις μια γουλιά καφέ. Ανοίγεις την τηλεόραση και εύχεσαι να τελειώσει γρήγορα η μέρα...

18/7/11

Religious Knives - Smokescreen

Killing Indie Music... Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Ξεκίνησα πριν από δύο χρόνια αυτό το αίσχος έχοντας σαν έναυσμα ένα είδος μουσικής κατά βάση βαρετό και πεθαμένο, που συνέχιζα να λατρεύω για όλους τους λάθος λόγους. Ένας απ' αυτούς ήταν το ίδιο το παρελθόν του, το παρελθόν μου, οι άλλοι. Όχι το τώρα, όχι το σήμερα.
... Και μέσα από ύβρεις και κατάρες, μες στο κεφάλι μου σήμανα το τέλος του και το μετέδωσα όσο μπορούσα καλύτερα. Θα 'θελα να 'ναι αστείο, αλλά δεν είναι. Αλλά δεν πρέπει να μειώνω τον αντίκτυπο που είχε. Στην τελική είμαι ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε το ακατόρθωτο. Έκανα τη μαλακία εργόχειρο. Και ποια δε θα 'θελε κάποιον με τέτοια προίκα; Ρητορική είναι η ερώτηση...
... Και συνεχίζεις να κυνηγάς, πρώτα για να εντοπίσεις τη γελοιότητα, αλλά στην πορεία συναντάς μερικά που αξίζουν τον κόπο, σαν αυτό του τίτλου, που λες "γιατί δεν το σκέφτηκα εγώ;", αλλά καλύτερα, μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να χαθώ μέσα του, στα σωστά του. Γιατί αν το είχα κάνει εγώ απλά θα του έβρισκα ψεγάδια. Συνεχώς. 
... Και οι θετικές ψήφοι δε μου είπαν ποτέ τίποτα, η επιβεβαίωση είναι πάντα λίγη για 'μένα. Κάποια πράγματα απλά δε γίνονται για το "μπράβο", γίνονται για να γίνουν. Για τη φάση
... Και ζεις για τη μέρα που θα σκάσει αυτός ο δίσκος που θα έχει αυτό το ασύλληπτο Groooooove του "Chill Haze" σε όλη του τη διάρκεια και θα σε γαμήσει τόσο που θα ξεχάσεις ότι έχεις ένα μπλογκ να ταΐσεις, ένα εθισμό της πούτσας και θα κάτσεις να γράψεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και το αποτέλεσμα θα έχει ουσία, ακόμα κι αν αναφέρεται στη δουλειά κάποιου άλλου και θα στάξεις τα ωραία σου λεφτά για να το αποκτήσεις, γιατί πρέπει να το βλέπεις εκτός από το να το ακούς, πρέπει να δεσπόζει στη δισκοθήκη σου και να πας μετά απ' αυτό για το επόμενο... 

Fucking Blogging Killed The Radio Star...

Η ετήσια εκπομπή... Καθιερώθηκε και πάει. Λοιπόν... Κυριακή στα στούδιο του poplie, 20:00 με 22:00 το βράδυ θα τα πούμε ένα χεράκι με τον κύριο Spiral... Μαλάκες, θα απολαύσετε τη θεϊκή φωνάρα μου, σχεδόν σας ζηλεύω. Στο μεταξύ, πρέπει να το πω, αυτή η εικονίτσα του Ναρίτα παίζει να είναι η καλύτερη από όλες αυτές τις οποίες έχω κατά καιρούς αξιοποιήσει προκειμένου να φαίνεται ωραίο το μπλογκ μου... Σήμερα, τώρα, φαίνεται γαμώ. Τέλος πάντων, Κυριακή... Τα λέμε εκεί.

Update: Για όσους την έχασαν χτες, ηχογραφήθηκε...

12/7/11

Help Stamp Out Loneliness - Help Stamp Out Loneliness

Summer means Fuck-All, κυρίες και κύριοι, έτσι είναι, τι να κάνουμε. Η πιο γαμημένη εποχή του έτους, γιατί μέσα του περιέχονται οι πουτάνες οι διακοπές, αυτή η ψευδαίσθηση ξεκούρασης, της φυγής από τη "ρουτίνα", της απόδρασης από τα τεθλιμμένα. Μαλακίες. Ο γαμημένος Σεπτέμβριος είναι πιο κοντά απ' ό,τι φαντάζεσαι. 
Προσπαθώ να πείσω άτομα του στενού οικογενειακού μου κύκλου να ζήσουν για το σήμερα, κυρίως για να το ακούω εγώ. Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι το φθινόπωρο που έρχεται θα γαμήσει τα πάντα, γι' αυτό. Anyway...
Προς το παρόν καλοκαίρι ρε πούστη...Κολασμένη ζέστη, αηδιαστική ατμόσφαιρα, αναπνευστικά προβλήματα και κατασπατάληση φυσικών πόρων από την αλόγιστη χρήση κλιματιστικών, ένας ήλιος που δε θεραπεύει κι εγώ μόνος, γλύφω τις πληγές μου σε μια γαμημένη πρωτεύουσα που δεν ενδείκνυται για twee φάσεις. Τι καλά.
Προσπαθώ εδώ και καιρό να ελαττώσω το κάπνισμα γιατί θα καταντήσω να φτύνω πνεύμονες στους περαστικούς, αλλά δε δουλεύει. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, αυτή η γαμωσυνήθεια κερδίζει. Γι' αυτό λέω να πάω στο σχέδιο Β', να απαλλαγώ πλήρως από το αντριλίκι σ' αυτά που ακούω, μήπως απαλλαγώ και γενικά απ' αυτό. Θα βοηθήσει στο πρόβλημα Α'; Μπα... Αλλά δεν έχει και πολύ σημασία.
Οι Help Stamp Out Loneliness γαμάνε σ' αυτό που κάνουν, έχουν τις τέλειες φωνητικές αρμονίες, αριστουργηματικές συνθέσεις και φέρουν, έτσι, μία δροσιά στο χάλι που ζω. Και είναι και οι κιθάρες... Πάντα αυτές. Και παίζει το "Palma Violence" να είναι το twee κομμάτι της χρονιάς.  Έχει αυτή τη γλυκιά μελαγχολία... Αυτή που σε συντροφεύει στον περίπατό σου σε μια (όχι ακόμα) άδεια πόλη... Χρειάζομαι ένα τσιγάρο.  Και λίγο γρήγορα αν γίνεται.

 Υ. Γ.: Ευχαριστώ το Just Name It Laika γι' αυτή τη γαμάτη πάσα.   

8/7/11

Snowman - Absence

Ο κόσμος είναι άδικος και η ιστορία μεγάλη πουτάνα. Σου κρεμάει τα σαγόνια με κάτι που ξέρεις ότι δε θα έχει συνέχεια. Αυτό ήταν και τέλος. 
Το συγκεκριμένο έργο έχει   μία σπάνια ποιότητα, μια ομορφιά πέρα από κάθε προηγούμενο. Αφού με κάνει να αναρωτιέμαι αν πραγματικά κατάλαβαν τι έδωσαν στον κόσμο. Αν το συνειδητοποίησαν. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι δυνατό.
Κάπως το έλεγε ο Μπουκόφσκι... Ότι ο μέτριος θεωρεί τον εαυτό του τεράστιο, ενώ ο πραγματικά γαμάτος θεωρεί τον εαυτό του μέτριο... Κάπως έτσι. Τέλος πάντων. Δεν υπονοώ ότι κάποιου είδους ανασφάλεια οδήγησε τους Snowman στο να το διαλύσουν. Δεν ξέρω τι υπονοώ για να είμαι ακριβής. Ακούω το "Absence" και γράφω ό,τι μου κατέβει. Και ξενερώνω που δεν παίζει ν' ακούσω τίποτα άλλο απ' αυτούς. Απουσία. Μόνο αυτό.
Όταν πρωτοάκουσα Blood Brothers ήμουν σε μια φάση που το μόνο που έβγαινε απ' τα ηχεία μου ήταν μουσική από το '80 μέχρι το '90. Κόλλησα και μετά έσκασε το "The Horse, the Rat and the Swan" των Snowman και είπα "εντάξει, τα '00s έχουν μια θέση και για μένα"... Έκανα λάθος, φυσικά, ελάχιστα πράγματα εξίσου περιπετειώδη βγήκαν σ' αυτή την απαράδεκτη δεκαετία και τώρα, στην αρχή της καινούριας τα πράγματα είναι ακόμα πιο δυσοίωνα, αλλά ξέρεις... Μου 'χουνε μείνει οι Cold Cave και οι Magik Markers. Και κάμποσοι ακόμα, δε λέω, απλά όταν αποχαιρετούν αυτοί που έχεις ξεχωρίσει κάτι χαλάει όπως και να το κάνουμε...
Στο μεταξύ τόση ώρα μιλάω για το "τέλος" της μπάντας και δεν έχω αναλύσει τα όσα άκουσα στο τελευταίο τους πόνημα... Για να δούμε. Εντάξει, η δεύτερη παράγραφος επαρκεί νομίζω. Τ' αφήνω εδώ, λοιπόν και το βάζω να ξαναπαίξει... Και ίσως μετά να βάλω το ομώνυμο... Και το "The Horse, the Rat and the Swan"... Και πάλι από την αρχή. Αυτή την ιεροτελεστία την επαναλαμβάνω μήνες τώρα. Ουσιαστικά, δεν ακούω τίποτα άλλο. Μέχρι να γεμίσω από τους ήχους τους. Αυτή τη συγκλονιστική μανία τους...      

5/7/11

Cults - Cults

Με το που το έβαλα μου 'σκασε μια φάση με κάτι κοριτσάκια στη γειτονιά που μένει η γιαγιά μου... Αυτά τότε διέμεναν στον πάνω όροφο απ' αυτή και τα έβριζε γιατί όλη την ώρα έκοβαν βόλτες με τα τσόκαρα, γνταπ, γντουπ, αυτός ο εμετικός, ξύλινος ήχος, όλη την ώρα... Αίσχος. Είχα καταλήξει ότι ο αποπάνω δεν είχε τηλεόραση γιατί είχε καταφέρει να παράγει τέσσερα τέτοια κακάσχημα πλάσματα με τσόκαρα. Καθηγητής σε Λύκειο. Φιλόλογος. Πολύς ελεύθερος χρόνος... 
Η φάση τώρα. Μετά το σχολείο έτρωγα στο σπίτι της γιαγιάς, γιατί ήταν πιο κοντά και βαριόταν να με τρέχουν στους γονείς μου, θα έπρεπε να κάτσουν κι αυτοί μέχρι να σχολάσουν οι σκλερά εργαζόμενοι άνθρωποι που, σε μια νύχτα πάθους, χάρισαν στον κόσμο τον υπέροχο άνθρωπο που διαβάζετε και, το ξέρω, αυνανίζεστε τακτικά με τις λίγες φωτογραφίες που σας έχει προσφέρει. Δε σας κατηγορώ.  
Μία μέρα, λοιπόν, τα τέσσερα τερατουργήματα είχαν βάλει τα καλά τους, είχαν κατέβει στην είσοδο της πολυκατοικίας και τραγουδούσαν χορωδιακά ένα πέρα από κάθε προσδοκία εμετικό τραγούδι, οι στίχοι του οποίου ήταν μόνο: "Άσ' το πιστολάκι, Λάκη, Λάκη, Λάκη". Περνώντας από μπροστά τους, οι δύο μεγαλύτερες, τα ονόματα των οποίων ήταν (δεν κάνω πλάκα) Τριανταφυλλιά και Κυράτσα, μου έκαναν κάτι σα... εχμμμμ... σκέρτσο να το πω; Μαύρη μαγεία να το πω; Απόπειρα βιασμού ίσως; Δεν ξέρω. Πλησίασαν προς το μέρος μου με τα τσόκαρά τους και άρχισαν να ουρλιάζουν αυτό το απαίσιο δίστιχο προκαλώντας μου τον τρόμο και την αηδία... Χτυπούσα το θυροτηλέφωνο σα μανιακός, αλλά έπρεπε να υποστώ τουλάχιστον τέσσερις φορές το ρεφραίν του Σατανά μέχρι να ανοίξει η πόρτα... Η μαλακία του να φοράς γυαλιά από την τετάρτη δημοτικού...
Μεγαλώνοντας, εκτίμησα την προσφορά στη μουσική της αοιδού που πρωτοερμήνευσε το εν λόγω άσ(θ)μα, κι ας μ' έλεγαν αδερφή οι μέταλλοι. Φαντάζομαι πόσο πρέπει να μπερδεύτηκε ένας απ' αυτούς όταν με πέτυχε με τη μούρη χωμένη στην κολπική χώρα της αδερφής του... Όχι, δεν έκανε τίποτα δραστικό, απλά έκλεισε την πόρτα φεύγοντας, έβλεπα ακόμα όμως τα ερωτηματικά να χώνονται στο δωμάτιο από την κλειδαρότρυπα. "Η Αδερφή; Με την Αδερφή μου; Άρα η Αδερφή μου είναι... Λεσβία;". Ή κάτι τέτοιο. Εντάξει, είναι βλάκες οι μέταλλοι ρε...
Μεγαλώνοντας, η εικόνα της ξανθούλας από την Αυστραλία μετατράπηκε από το χαριτωμένο χάλι που πρωτοπαρουσιάστηκε, σε κάτι που άνετα θα πάρκαρες το μόριό σου. Αλλά είχα σταματήσει να παρακολουθώ. Δε μου χάριζε εφιάλτες πια. Μάλλον ονειρώξεις θα τις έλεγα. Εξέλιξη... Ενδιαφέρουσα εξέλιξη, αν και η αθωότητα και συγκεκριμένα η βεβήλωση αυτής ήταν πάντα ο στόχος.
Αντί Επιλόγου: Το ομώνυμο των Cults με πήγε πίσω... Και το ότι με πήγε κάπου είναι πάντα καλό... Α, ναι. Και μ' άρεσε ρε.

2/7/11

The Death of a Disco Dancer...

Σήμερα κλείνω τα τριανταδύο. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ενδείκνυται να ρίξεις μια ματιά στη ζωή σου μέχρι σήμερα και να δεις αν πέτυχες όσα ονειρευόσουν. Ναι...
Λοιπόν, εν συντομία αυτό που ήθελα να πετύχω ήταν να έχω αρκετά φράγκα ώστε να μη χρειάζεται να δουλεύω. Για να δούμε... Σύνολο καταθέσεων: 1.764€. Που μεταφράζεται ως: ένας μήνας αυτάρκειας το πολύ. Αποτέλεσμα; Αποτυχία 100%.
Θα ήθελα επίσης να αναγνωριστώ ως καλλιτέχνης (γενικά) από το απειροκέφαλο θέατρο (φράση για να χώσεις σε έκθεση Τρίτης Λυκείου) που καλείται  μονολεκτικά "ανθρωπότητα". Χμμμμ... Δε θα το αναλύσω με νούμερα. Θα πω απλά: Σκατά κι εδώ.
Τσεκάρω τους πίνακες που κοσμούν τους τοίχους του σπιτιού μου, ο αρκετά μικρότερος αδερφός μου δεν τους ήθελε στο πατρικό μου γιατί του φαινόταν τρομακτικοί, και συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε να κοσμούν τους τοίχους κάποιου άλλου σπιτιού, αρκετών άλλων σπιτιών, μη λέμε και μαλακίες, κάτι που θα μου απέφερε αμύθητα πλούτη και, ναι, δόξα και αναγνώριση. Γιατί δε συνέβη; Γιατί, φυσικά, δεν είναι αρκετά καλοί.
Όταν η αυτοπεποίθησή μου ήταν στα πατώματα, ήλπιζα απλά να γίνω σχεδιαστής στη Vertigo ή το 2000AD. Έγινα; Όχι βέβαια...
Ωραία μέχρι εδώ...
Για να δούμε τώρα τι έχω πετύχει...
Πρώτα, βέβαια, έρχεται αυτό το απαίσιο μπλογκ, το καμάρι μου, που διαβάζει ένας σεβαστός αριθμός ατόμων, σύμφωνα πάντα με το Google Analytics. Δεν ξέρω γιατί, απλά συμβαίνει...
Μετά έρχεται η μπάντα μου, που μπορεί να μην είμαστε οι επόμενοι Sonic Youth, αλλά με ευχαριστεί πολύ το αποτέλεσμα που βγαίνει... Γουστάρω και να παίζω με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Και έχω και την κιθάρα των ονείρων μου...
Ακολουθούν οι πίνακες που προανέφερα, για τους οποίους είμαι πραγματικά περήφανος κι ας τους έχουν δει μόνο όσοι έχουν επισκεφτεί το μπουρδέλο μου... Εντάξει, ένας φίλος μου 'χει ζητήσει να αγοράσει ένα συγκεκριμένο, αλλά αδυνατώ να τον αποχωριστώ... Καλά, ίσως το κάνω κάποια στιγμή. Χωρίς φράγκα εννοείται.
... Και τελικά είναι κι αυτή η γαμημένη ύπαρξή μου η ίδια. Ο φαινότυπός μου πρώτα και κύρια και μετά η ζωή μου. Αισθάνομαι ευλογημένος που μου δίνεται η δυνατότητα να είμαι τόσο μίζερος, να σιχαίνομαι την κάθε μέρα που ξημερώνει περισσότερο από την προηγούμενη και να συνεχίζω. Ελπίζοντας σε κάτι νέο. Κάτι που θα τα αλλάξει όλα προς το χειρότερο, που θα με ισοπεδώσει, ώστε να ξυπνήσω μια μέρα καινούριος. Και όλα να είναι γαμημένα, όλα να είναι τέλεια...
Να τα εκατοστήσω, ρε μουνιά!