29/6/11

Timber Timbre - Creep On Creepin' On

Έχω βρεθεί περισσότερες φορές απ' όσες θέλω να θυμάμαι σ' αυτή τη συγκεκριμένη κατάσταση. Αυτή που γνωρίζεις μια τύπισσα και μετά από λίγο καιρό τη βλέπεις με φούστα και ξαφνικά θες να τη γνωρίσεις καλύτερα... Της ζητάς, λοιπόν, να βγείτε.... 
Είστε για ποτό φάση, ενώ βιαστικά επεξεργάζεσαι στο μυαλό σου τα γεγονότα από τη ζωή σου που ήδη γνωρίζει, ότι δουλεύεις σε μια σκατοδουλειά, έχεις ένα απαίσιο μπλογκ που τυγχάνει να το διαβάζει κάμποσος κόσμος, ζωγραφίζεις όταν δε βαριέσαι, έχεις διαβάσει περισσότερα βιβλία απ' όσα χρειάζεται και ταυτόχρονα εξετάζεις πόσες πληροφορίες για 'σένα δεν έχει στη διάθεσή της και αν πρέπει να τις μοιραστείς... 
Δεν πρέπει σίγουρα να της αναλύσεις τους φόβους σου για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, την τριχόπτωση, τη συγκόλληση (μαλάκα, την τρέμω τη συγκόλληση) και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αναφερθείς σε προηγούμενη ερωτική εμπειρία... Καλύτερα να μην πεις και με πόσες έχεις πάει. Δεν είναι και πολλές άλλωστε, άσε δε που όποιος λέει ψέμματα πέφτει μες στα αίματα.
Της επιτρέπεις να μιλήσει για τον εαυτό της, κάνεις ότι ακούς με ενδιαφέρον. Αν φοράει κάτι που αναδεικνύει κάποιο σημείο του σώματός της εσύ κύριος, κοιτάς τα μάτια και προσπαθείς να μην ιδρώνεις απ' την προσπάθεια που καταβάλεις να κρατάς το βλέμμα σου σταθερό. Εκεί. Μπράβο. Γερά.
Φυσικά τα ποτά έρχονται, ακολουθώντας το ένα το άλλο και νιώθεις να λύνεσαι, να αφήνεσαι στη συζήτηση. Περνάς καλά, μην το αρνείσαι. Έχετε αρκετά κοινά σημεία και, για δες, γουστάρει και μουσικές, της αρέσουν μερικά τραγούδια του Θηβαίου, αλλά το προσπερνάς αυτό, σαν να μην τ' άκουσες ένα πράγμα, κοιτούσες τα μπούτια της κιόλας και το κατάλαβε, ας μη γαμήσεις τη βραδιά, είσαι πολύ κοντά...
...Αλλά δε λες να σταματήσεις να πίνεις ρε πούστη... Δυο φορές πήγες να πέσεις απ' το σκαμπό, ένα ποτό σου 'φυγε στο πουκάμισο, εδώ και ώρα δε βρίσκεις το τασάκι όταν πας να σβήσεις το τσιγάρο σου και αυτή έχει ήδη αρχίσει να σου μιλάει για τον πρώην της. Ναι, ναι. Αν την είχες συνεπάρει με την παρουσία και το λόγο σου δε θα σκεφτόταν αυτό το μαλάκα, σωστά; Σωστά...
Και τότε πρέπει να το παίξεις και πολύ άντρακλας και μιλάς για τις αμέτρητες γυναίκες της ζωής σου (τρεις) και κάθε ρομαντική ιστορία τελειώνει με ένα μνημειώδες γαμήσι, στου οποίου την περιγραφή γίνεσαι κάτι παραπάνω από παραστατικός. Το βλέμμα της τύπισσας έχει μεταβληθεί από συμπάθεια όλο υποσχέσεις σε κάτι σαν αηδία, σαν "τι μαλάκας θε μου" και συνειδητοποιείς μες στο χάλι σου ότι τα γάμησες πάλι...
Την πας σπίτι και φαντάζεσαι τι μαλακίες θα λέει για 'σένα αύριο στις φίλες της... Παρηγορείς τον εαυτό σου λέγοντας ότι "η ζωή συνεχίζεται"... Ε, και;

Υ.Γ. Το Suicide Dots γίνεται το αγαπημένο μου μπλογκ κάθε καλοκαίρι... Α ναι... Ο δίσκος είναι υπέροχος για όσους δεν το κατάλαβαν.

25/6/11

Fucked Up - David's Town Compilation

Ονειρεύτηκα ότι ήμουν πάνκης στα '70s... Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω αν βρισκόμουν Αγγλία, ή Αμερική, το μεγαλύτερο μέρος του ονείρου άλλωστε έδειχνε εμένα μπροστά σ' ένα καθρέφτη να βάζω και να βγάζω τα γυαλιά μου, γεμάτος διλήμματα... Πανκ με γυαλιά; Αλλά δεν υποτίθεται ότι μέσα σε όλο αυτό είσαι απλά ο εαυτός σου;
Εικόνες από συναυλίες, ήχοι από κιθάρες, οι Abba στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, οι X σε μία κατάληψη, ο Johnny Rotten να καπνίζει δίπλα από την πισίνα του σπιτιού του, έρχονταν κι έφευγαν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και πάλι πίσω στο ακατάστατο δωμάτιό μου, να φτιάχνω τα μαλλιά μου ή ν' αλλάζω πλευρά σε κάποιο κακόφωνο εφτάρι. Με θυμάμαι ερωτευμένο με κορίτσια μπροστά από μικρόφωνα... Ήξερα και τα ονόματά τους, τα είχα διαβάσει σε φωτοτυπημένα χαρτιά. Αυτές δε γνώριζαν το δικό μου.
Με παρακολουθούσα να κοιτάζω πριν στρίψω σε κάποια σκοτεινή γωνία, να διασχίζω εισόδους χώρων που βρωμούσαν αλκοόλ και τσιγάρο, να κοιτάζω τη σκηνή και να χαμογελάω, να αισθάνομαι ότι συμμετέχω, ότι είμαι μέρος κάποιου συνόλου, μίας ελίτ... Χάζευα το πρόσωπό μου σε φωτογραφίες με φίλους, πάντα με ένα ποτήρι μπύρα στο χέρι, τα σε στρατηγικά  σημεία σκισμένα μας ρούχα ήταν οι στολές μας, ο τρόπος να δηλώσουμε σαφώς ότι είμαστε διαφορετικοί. 
Θυμάμαι κι ένα κορίτσι με περίεργα μαλλιά, το μοναδικό πράγμα που ήθελα να κοιτάζω περισσότερο από τον εαυτό μου στον καθρέφτη... Και μετά ξύπνησα.

22/6/11

Sun Araw VS. Merchandise

Δυο μπάντες που λατρεύω... Έχουν γαμηθεί να κυκλοφορούν διάφορα στο μεταξύ, τα τελευταία είναι δύο εφτάρια, στην πρώτη πλευρά των οποίων είναι ένα κομμάτι χάος στα συνηθισμένα τους, στη δεύτερη μια διασκευή. Teenage Fanclub για τους πρώτους, Silver Jews για τους δεύτερους. Υποδειγματικές και οι δύο.
Είναι αυτό το αιώνιο ταξίδι στα υπόγεια, που σου σκάει κάτι που σε πιάνει με τη μία κι ας βασίζεται σε πράγματα που έχεις τσεκάρει στο παρελθόν. Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι παίζει πριν χρόνια ν' ακούγατε τα ίδια. Γι' αυτό βγήκαν τόσο γαμάτοι. Και ο Stallones φοράει καπελάκι Judge Dredd. Γίνεται πιο γαμώ; Όχι, δε γίνεται (κάτσε τώρα να δεις τι έρχεται).
Είναι οι κιθάρες, όπως πάντα. Αυτός ο ήχος, ο τεράστιος, ο όγκος, που κυκλώνει τα πάντα και είσαι στο κέντρο, (οχετός, μαλάκα) κι αυτό που αποζητάς είναι να είναι δίπλα σου οι άνθρωποι που αγαπάς και παρακαλάς να βιώνουν το ίδιο με 'σένα (ξεφεύγω). Μία στιγμή στο χρόνο, στο τίποτα, στο όλα (Καλά, μιλάμε για τρελή μαλακία). Παρακαλάς αυτή η στιγμή να γίνει αιωνιότητα, που δεν αλλάζει, που όλα είναι ίδια, που κανείς δε γερνάει, κανείς δεν πεθαίνει (αυτό ήταν, το γάμησα και ψόφησε).
Μπορεί να στο κάνει η μουσική αυτό; Όχι, δεν μπορεί. Οι γαμημένες χίμαιρες είναι πάντα στη γωνία, τις κυνηγάς, ξεφεύγουν, αλλά εσύ από πίσω. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί κάτι σου λέει ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσεις την προσπάθεια να πετύχεις το ακατόρθωτο... (Ας με κάνει κάποιος να το βουλώσω).
Μπορεί να σε βοηθήσει η μουσική σ' αυτό; Ναι. Η συγκεκριμένη μπορεί... Μια ευκαιρία ζητάει. 

Υ. Γ.: Μα τι μαλακιάρα έγραψα πάλι... Ενθουσιασμός, Fanboy φάση, τι να κάνω δηλαδή... 

19/6/11

Kode9 & the Spaceape - Black Sun

Η σχέση μου με τη Dubstep είναι επιδερμική στην καλύτερη, γούσταρα Grime όταν πρωτοέσκασε, αλλά τώρα πια δε μου λέει τίποτα. Ανακάλυψα τη φάση γύρω στο 2006 όπως και ο περισσότερος κόσμος φαντάζομαι, στη φανταρία συγκεκριμένα, όπου το "Memories From the Future", μαζί με το τελευταίο των Blood Brothers και κλασσικότερα ακούσματα τύπου Smiths και Madness, έπαιζε συνέχεια στο πρώτο και τελευταίο i-pod που μου αγόρασε ο πατέρας μου, σα δώρο, για να επιβιώσω στη σκοπιά.
Μου άρεσε, βασικά. Στο καμμένο απ' το Hip Hop μυαλό μου, μεταξύ άλλων, ακουγόταν καινούριο, ξεχωριστό. Ήταν. Παρότι προτιμούσα την ταχύτητα του Dizzee Rascal. Δεν έχει να κάνει. Γούσταρα την αγγλουριά, τα μπάσσα. Όπως ο περισσότερος κόσμος φαντάζομαι... 
Πέντε χρόνια μετά σκάει το δεύτερο χτύπημα. Και το γουστάρω εξίσου. Κι ας μην είναι με την καμία σ' αυτά που θ' ακούσω ξανά και ξανά, ψάχνοντας δεν ξέρω 'γω τι... Future Music καταστασάρα... Δεν είναι για 'μένα ρε. Αλλά έχει κάτι που με τραβάει. Που μου θυμίζει φάσεις. Έχει αυτό το σακατεμένο groove που σέρνεται, που αρνείται να εγκαταλείψει... Κολλάω...
Δεν υπάρχει κάτι ν΄αναλύσω ρε. Το έργο είναι αυτό που είναι, το αν έχει εξελιχθεί η φάση, καλύτερα να το διαβάσετε κάπου αλλού, εγώ δεν έχω ιδέα, το ίδιο μου ακούγεται. Το ίδιο γαμάτο για να είμαι ακριβής.... Όπως και στον περισσότερο κόσμο, φαντάζομαι...    

16/6/11

Atari Teenage Riot - Is This Hyperreal?

Η πιο cool looking μπάντα στην ιστορία της μουσικής. Δε δέχομαι καμία διαφορετική άποψη, καμία διαφωνία σ' αυτό. Κάνετε λάθος, απλά. Δεν έχει να κάνει με τους στίχους τους, την "πολιτική τους στάση" (ας γελάσω), τη μουσική τους... Η εμφάνισή τους. Μόνο. Αυτό ήταν. Αυτό είναι και τώρα. Τα μαύρα ρούχα, η πάντα βαμμένη μούρη της Nic Endo, όλα. Βάζεις και δυο - τρία παραπληγικά beats της κακιάς ώρας, μία industrial κιθάρα και τέλειωσες... Δεν έχει σημασία ρε. Όπως και η άποψή σας σ' αυτό που προσπαθώ να πω. 
Όταν δείχνεις τόσο γαμάτος, όσο σκατά και να παίζεις, δεν έχει σημασία. Και οι Atari Teenage Riot παίζει και να 'χουν γράψει αρκετή από τη χειρότερη μουσική της προ- προηγούμενης δεκαετίας. Αλλά ποιος χέστηκε, πραγματικά τώρα...
Και είναι απ' το Über Cool Βερολίνο, όχι από καμιά γαμημένη Μοντάνα...  Η αναρχοκατάσταση βγαίνει πιο ειλικρινής από το Prenzlauer Berg, παρά από το βοδινοθρεμμένο στόμα ενός σκατίβλαχου αμερικάνου, που μπορεί να 'χει χτυπήσει tattoo την αστερόεσσα στον κώλο του... Ασυναγώνιστοι στον εν λόγω τομέα... Ακόμα κι αν οι στίχοι τους είναι όλα τα αναρχοκλισέ μαζεμένα, ακούγονται πιο πειστικά, πως να το κάνουμε λέμε. 
Το πόνημα, παρεμπιπτόντως, είναι το καλύτερο δώρο για το ανήλικο αδερφάκι σας. Στο δικό μου πάντως το προσέφερα ήδη. 
Είναι αυτό ρε, ο θρίαμβος του attitude απέναντι στην "ποιότητα". Δεν ξέρω, προσωπικά αισθάνομαι πολύ πιο γαμώ όταν κυκλοφορώντας στην πόλη από τ' ακουστικά βγαίνουν τα ξεράσματά τους, από το τελευταίο ψαγμένο, εγκεφαλικό, υπερφίαλο αίσχος του όποιου Ομάρ Ροντρίγκεζ Τρόμπες ή την και καλά πολιτικοποιημένη ποίηση χωρίς στίχους των Γκάντσπηντ Γιου Βλακ Τρόμπερορ
Και μ' αρέσουν περισσότερο απ' τους Crystal Castles... Ορίστε το είπα. 


Και πριν πείτε τη μαλακία σας, να σας υπενθυμίσω ότι διαφημίζω παντού του μνημειωδώς κακό γούστο μου, κάτι που με βάζει σε αρκετά υψηλότερη θέση από αυτή των επικριτών μου. Επίσης, τους γράφω όλους στ' αρχίδια μου.


Πρέπει να δείτε τη στύση μου την ώρα που πατάω Δημοσίευση Ανάρτησης...

14/6/11

Obits - Moody, Standard and Poor

Είμαι γάματα άσχετος τελικά... Ούτε που γνώριζα την ύπαρξη των εν λόγω κι ας έπαιζε σε τρελά αγαπημένες μπάντες ο leader... Drive Like Jehu, Hot Snakes αναφέρω για τη φάση. Κι έχουν βγάλει κι άλλο δίσκο. Γάμησέ τα... Κι εγώ τους ανακάλυψα φέτος.
Ναι... Αυτά αντί προλόγου...
Τι γράφουμε τώρα; Τίποτα για την αξία του Rock 'N' Roll που έχει γίνει πιο απαραίτητο από ποτέ; Για τους Radio Birdman που τόσο πολύ οι Obits θυμίζουν; Τίποτα για 'μένα; Τίποτα;
Για να δω... 
Μαλάκα, δε βγαίνει.
Μου σκάνε χίλιες δυο εμπνεύσεις, το punk, το garage, οι φράντζες, οι γκόμενες του πίνακα, τ' αυτοκίνητα, οι απολύσεις ως απελευθέρωση, η γοητεία της αποτυχίας, η καύλα της αυτοκαταστροφής... 
Αλλά ρε πούστη είναι πολύ γαμάτος δίσκος για να αναλωθώ σε ένα μαλακοκείμενο που θα εκθειάζω το θεσπέσιο φαινότυπό μου για τρισεκατομμυριοστή φορά... Γαμάτος, αυτό ακριβώς. Τα coolness levels δεν υφίστανται πια, απλά το αφήνεις και κυλάει και σε πάει. Σα βόλτα, σαν το Bill Hicks, δεν έχει μαλακίες εδώ. Τα πράγματα είναι συγκεκριμένα, τα riffs καίνε... Δεν ξέρω, δεν έχω λόγια, ειλικρινά... 

10/6/11

Pygmy Lush - Old Friends

Δεν ξέρω αν μου φτάνουν τα τσιγάρα... 
Κοιτάω και ξανακοιτάω το πακέτο. Τα μετράω... Δεν ξέρω αν μου φτάνουν όμως... 
Πόση ώρα περιμένω; Να 'ναι κανα δίωρο; Κάπου τόσο πρέπει να 'ναι. Δύο ώρες πάνω κάτω. Ούτε πολλές, ούτε λίγες. Μαλακία να σηκωθώ να φύγω τώρα. Θα κάνω ένα τσιγάρο ακόμα. Που τον άφησα τον αναπτήρα; Α ναι... Μέσα στο πακέτο είναι. Θα κάνω ένα τσιγάρο και θα το σκεφτώ... Αν θα την κάνω ή αν θα περιμένω λίγο ακόμα. Αυτό θα κάνω.
Δεν έχω ρολόι, ποτέ δεν είχα. Γι' αυτό και δεν ξέρω πόση ώρα κάθομαι εδώ στ' αλήθεια. Μετράω τα τσιγάρα, πεντάλεπτο το καθένα, δεκάλεπτο το διάλειμμα ανάμεσα τους και υπολογίζω... 
Αλήθεια, πόσα τσιγάρα μου έμειναν; Δεν ξέρω αν φτάνουν...

6/6/11

Okkervil River - I Am Very Far

Προσπάθεια βουτιάς στον αμερικάνικο ήχο που τόσο πολύ σιχαίνομαι... Γιατί; Για τη φάση. Γιατί δεν έχω ν' ακούσω και τίποτα σοβαρό. Δεν ξέρω βασικά... Το τσέκαρα, δεν είναι ότι δε μ' άρεσε, ακούγεται ευχάριστα, οι αμερικανόφιλοι θ' αρρωστήσουν. Έχει αυτή τη Neil Young φάση κοπιαρισμένη στο έπακρο.
Όπως και να 'χει όμως δεν είναι με την καμία ο ήχος μου. Τέλος. Είμαι της αγγλουριάς τελείως. Του Judge Dredd όχι του Captain America. Πώς να το κάνουμε δηλαδή. Θέλω groove και φλωριά, όχι γκάνια, σουπερήρωες και Τζον Ράμποου. Βαριέμαι. Βαριέμαι την κλάψα των καουμπόιδων. Βαριέμαι αυτή την αγορίστικη αηδία, βαριέμαι τη ροκιά, την κλαψομπλουζιά. Βαριέμαι την ιδρωτίλα, τα αθλητικά, τις πίτσες, τις μπύρες, τα Camel τα άφιλτρα...
Δε με συγκινεί η αμερικάνικη έρημος, για ταξίδια ονειρεύομαι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, πολιτισμό, όχι αγριάδα, αντριλίκι και ευαγγελιστές...Ξερνάω με τη μαλακισμένη χριστιανοθρεμμένη αρχιδοεικόνα της Αμερικής, με απωθεί, αυτή ξέρω και χέστηκα για τα παραπέρα. Σαφώς και αναγνωρίζω ότι έχει παράγει σεβαστές ποσότητες τέχνης, το 'χω ξαναπεί νομίζω, όλα τα μουσικά genres εκεί ξεκίνησαν... Αλλά δε γαμιέται, τη σιχαίνομαι την πουτάνα την ήπειρο, να πάει να γαμηθεί, αυτή και οι απόγονοι του Μακάρθυ, που δεν μπορούν με τίποτα να με πείσουν για το αγαθό των πολιτικών προθέσεών τους...
Αυτά... Καλούτσικος είναι ο δίσκος, σοβαρά τώρα...

3/6/11

First Love Last Rites - First Love Last Rites

- Και αυτοί θα είναι η μπάντα με την οποία θα γιορτάσετε τα δύο χρόνια του "Indie Scenester That Loves Swearing"...
- Με συγχωρείτε αλλά όταν υπέγραψα το συμβόλαιο με τη Satan Inc περίμενα... Πως να το πω... Κάτι μεγαλύτερο...
- Χμμμμ.... Δεδομένου ότι έχετε μόνο μια ψυχή να προσφέρετε στον οξαποδώ, θα έλεγα ότι καλά σας βγήκε...
- Μμμμμάλιστα... Συν τοις άλλοις, τώρα που άλλαξα όνομα έλεγα να γιορτάζω "γενέθλια" κάθε τότε...
- Ναι...  Δε μου λέτε, μήπως αλλάξατε τίτλο στο μπλογκ;
- Όχι...
- Εικόνα;
- Ούτε...
- Δηλαδή το μόνο που αλλάξατε ήταν το όνομά σας;
- Ναι, αλλά...
- Σιγά το πράγμα, θα τα γιορτάζετε τρεις Ιουνίου, τελείωσε. Τώρα για τη μπάντα...
- Ναι, είστε σίγουροι ότι δε θα μπορούσαμε να έχουμε τους My Bloody Valentine;
- Απόλυτα, κοιτάξτε, οι First Love Last Rites εκτός από κορυφαίο όνομα, έχουν όλα τα στοιχεία που σας τράβηξαν αρχικά στη Noise Pop, έχουν αποστηθίσει και μεταφέρει όλες τις ηχητικές "περιόδους" των Jesus & Mary Chain, πιστέψτε με, δε χρειάζεστε κάτι άλλο... Θα σας κάνουν να τρέχετε κάθε τρεις και λίγο στον καθρέφτη της τουαλέτας και να τσεκάρετε τη φράντζα σας, όπως όταν ήσασταν δεκάξι. 
- Σας πιστεύω... Τώρα, σχετικά με το συμβόλαιο, και μια που αναφέρατε τα μαλλιά μου, μήπως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κάτι;
- Τίποτα δεν είναι αδύνατο, πείτε μου...
- Να, ξέρετε, αν γινόταν να αυξήσουμε την ποσότητα μαλλιών στο κεφάλι μου... Έχω αρχίσει να παρουσιάζω τριχόπτωση σε ανησυχητικό βαθμό...
- Μμμμμ... Κοιτάξτε, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, εκτός από θαύματα, λυπάμαι...
- Γαμώ τον αντίχριστό μου...
- Θα 'θελες...