30/3/11

Six Organs Of Admittance - Asleep On The Floodplain

Αδυναμίες ρε... 
Στην υψηλή τέχνη έχω τρελή αδυναμία. Δεν τον είδα όταν ήρθε. Σιγά την έκπληξη. Αλλά είμαι κολλημένος με τη μουσική του. Το ήξερα ότι δεν έπαιζε να με απογοητεύσει ούτε τώρα. Δεν το έκανε. 
Αποσιωπητικά...
Συγκεντρώσου στο κείμενο...
Τριπάρα στην τεράστια αμερικάνικη έρημο και πάλι. Πιο, έτσι, "προσεγγίσιμος" δίσκος σε σχέση με τους προηγούμενους. Και παρόλα αυτά τόσο απόμακρος...
Αποσιωπητικά... 
Ανάσες...
Πάμε πάλι... 
Μικρότερες διάρκειες στα κομμάτια. New Folk λέει. Μπροστά φάση. Ο Ben Chasny είναι ένας από τους πιο ουσιαστικούς κιθαρίστες των τελευταίων ετών. 
Δήλωση...
Αποσιωπητικά...
Κάτσε λίγο, μη φεύγεις έτσι... 
Κι αυτό το "Hold but let Go"... Μεγάλη κομματάρα ρε. Συμβουλή. Ο τρόπος που επαναλαμβάνεται σα mantra. Ναι, κάτι λέει. Κάτι υπονοεί. Κάτι ουσιαστικό. Κάτι σημαντικό. Κάτι που πρέπει να σου μείνει ακόμα και όταν το τραγούδι τελειώσει. Γάμησέ τα... Κόλλημα.
Για μια στιγμή μου θύμισε τις κασέτες του Devendra, τις μέρες που ο όρος Freak Folk παρέπεμπε σε κάτι τουλάχιστον συναρπαστικό. Πάει κι αυτό.
Αποσιωπητικά...
Θυμήσου λίγο...
Φέρε στο νου σου αυτές τις στιγμές...
Ξαναπροσπάθησε...
Σήκωσε το τηλέφωνο. Βρες το νούμερο... 
Άστο πάλι κάτω...
Ρε, θα 'θελα να γράψω ένα τεράστιο κείμενο, πνιγμένο στην ειλικρίνεια, κάτι πραγματικά εμπνευσμένο, αλλά έχω τρελές ανεμπνευσιές. Και πρόκειται για ένα δίσκο απ' αυτούς που σε ωθούν να κάνεις τέχνη, αυτό είναι που με γαμάει... Δε γαμιέται, ακούστε τον και κάντε τη δικιά σας. Γράψτε κάτι καλό, εγώ δεν μπορώ...
Αποσιωπητικά...
Τελεία...    

28/3/11

Exene Cervenka - the Εxcitement of Μaybe

Οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν πόσο χάλια μαύρα είναι αυτός ο δίσκος. Το πως στον πούτσο ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει τόσα πολλά στο σημαντικότερο είδος της μουσικής, το punk, χέζει με απόλυτη επιτυχία το παρελθόν του θα με βασανίζει στους αιώνες που θα ζω ακόμα... Country ρε μαλάκα; Country;!;!; Τι σκατά σκεφτόταν; Σοβαρά τώρα. Δεν μπήκα καν στον κόπο να προσέξω στίχους, ερμηνεία, τίποτα... Μηδέν. Σκατά. Ούτε να γράψω έχω όρεξη, ούτε τίποτα. Να, πάρτε μια γαμάτη φωτό:

26/3/11

Peaking Lights - 936

Απλά, απλούστατα δισκάρα. Αρρωστημένη μουρλο-Dub καταστασάρα, ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι, χρειάζομαι, όλοι το χρειάζονται αυτό, κολασμένο τελείως. Συγκλονιστικό groove, φωνητικά απ' το διάολο και δεν ξέρω αν έχουνε μπάσσο καν, με μια Telecaster τον είδα τον άσχημο και DUB ρε μαλάκα, σου κάνει όλα αυτά που κάνει η μουσική όταν η μουσική σου κάνει κάτι, η στύση μου κοντεύει να σκίσει το παντελόνι και είναι το καλό μου το καρό το γκρι, αλλά δεν παίζει να στεναχωρηθώ, δε με νοιάζει, έχω αρρωστήσει λέμε, τι δισκάρα βγάλανε, ρε πούστη, θα 'θελα να 'βλεπα τα μούτρα της Αμάντας όταν σκάσανε ετούτοι με το tape, εγώ θα τους πηδούσα επιτόπου, και τους δύο, ναι ρε και το μούσια, ή θα 'πεφτα στα τέσσερα να με ξεσκίσουν, ό,τι γούσταραν, χέστηκα, μαλάκα, μιλάμε για σούπερ τέχνη εδώ, δεν υπάρχει σύγκριση, είναι η τελειότητα η ίδια, παραληρώ ρε μουνιά, έτσι είναι, σε φάση έχουν γράψει όλοι μα όλοι μα όλοι γι' αυτό εδώ, στ' αρχίδια μου, τα ίδια τους έκανε, αλλά ντρέπονται να το πουν, όλος ο δίσκος είναι ένα μνημειώδες γαμήσι συνειδήσεων, δεν υφίσταται λόγος απόδρασης, κατέβασε τα περιττά, στήσου, άραξε, κοίτα τοίχο και ευχήσου να βάλουν σάλιο, γιατί πονάει ρε! Που στον πούτσο είναι τα τσιγάρα μου τώρα...   

24/3/11

Paramount Styles - Extra Heaven EP

Αν έπαιζαν κάπου Αθήνα οι Girls Against Boys αύριο θα πήγαινα να τους δω χωρίς να το σκεφτώ καν. Αυτόματα. Και σήμερα. Και τώρα. Θα πήγαινα. Για τη φάση. Για τις αναμνήσεις. Για το πάρτυ. Γιατί ξέρω τους στίχους από όλα τα κομμάτια τους. 
Οι Paramount Styles είναι η καινούρια μπάντα του Scott McCloud. Αν παίζανε αύριο στην Αθήνα θα πήγαινα να δω κι αυτούς χωρίς να το σκεφτώ καν. Γι' αυτή τη φωνή. Δεν έχει σημασία αν το δεύτερο μπάσσο εξαφανίστηκε, η κιθάρα έγινε ακουστική, αυτή η ιδιαίτερη χροιά έχει όλο τον ηλεκτρισμό που χρειάζεται. Που χρειάζομαι.
Μαλάκα, όσο έπαιζε ο δίσκος έψαχνα φωτογραφία να βάλω στο άρθρο, έπεσα πάνω σ' αυτή και κόλλησα. Και την έβαλα. Και η μουσική συνέχιζε κι εγώ έμεινα να την κοιτάω. Ταίριαζε τέλεια. Σα να ποζάρει η τύπισσα γι' αυτούς τους ήχους. Τσέκαρέ το...
Βασικά, αυτό το ΕΡ είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ο McCloud μετά το δίσκο των Here, που μας είχε γαμήσει τα μυαλά ως παρέα τότε, στις "αρχές" της electronica, που κάθε μπάντα που σεβόταν τον εαυτό της έπρεπε να έχει "ηλεκτρονικά στοιχεία"... Το πόνημα. Πραγματικά εξαιρετικό μες στην απλότητά του. Άμεσο τελείως. Δεν ξέρω ρε. Δεν το περίμενα. Κι όμως... Κοίτα να δεις...          

22/3/11

Dream Diary - You Are The Beat

Ειλικρινά, για πόσα χρόνια ακόμα ο ήχος της Sarah Records θα βασανίζει τις νύχτες των εφήβων, ώστε να σηκώνονται το πρωί και να θέλουν να αναπαράγουν αυτούς ακριβώς με τη δική τους μπάντα; Όσο υπάρχουν φλώροι, φαντάζομαι... Δε με χαλάει. Σε φάσεις το γουστάρω κιόλας. 
Ως γνωστόν απεχθάνομαι το "αντριλίκι", ιδίως στη μουσική, γιατί τη σταματάει από το να είναι τέχνη, την κάνει μπούρδα, κάτι για τ' αγόρια μόνο. Μαλακία. Αν και το twee ξεκίνησε ως η αντίδραση στο πανκ, μάλλον των Exploited θα προσέθετα, αποδείχθηκε πιο "punk" με την τελείως anti-violence φάση του. Ουσιαστική αντίδραση. Ενώ οι σοβαροί punks κοίταζαν να σταματήσουν το κοινό τους από το να μη γυρίσει αιμόφυρτο στη μάνα του, εδώ δεν υπήρξε ποτέ το δίλημμα βίας - μη βίας, ήταν κάτι αδιανόητο στο scene, κάτι τελείως εκτός. Γαμάτο; Σαφώς...
Τους λατρεύω αυτούς τους παραλληλισμούς. Σα να αποδεικνύεται κάθε φορά η αξία του τίποτα
Ναι. Ας πούμε και δυο λόγια για το πόνημα... 
Οι Dream Diary είναι όλα τα κλισέ. Αν δεν ήταν τόσο χάλια η φωνή του έτσι, θα τους γούσταρα πολύ περισσότερο, αλλά είναι λίγο άχρηστος. Κρίμα γιατί οι κιθάρες είναι ζάχαρη. Δε γαμιέται.
Όσο έπαιζε αυτό από πίσω κουνούσα ασυναίσθητα το κεφάλι, κάτι που μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ο σκοπός επετεύχθη - maximum tweeness achieved. Κι αυτό με έκανε χαρούμενο.  

20/3/11

Stricken City - Losing Color

Είχα διαβάσει γι' αυτούς πριν χρόνια, νόμιζα είχα γράψει κιόλας, αρχίδια, είδα ότι έβγαλαν καινούριο δίσκο και, διαβάζοντας τα ψιλά γράμματα, συνειδητοποίησα ότι με την κυκλοφορία του, το διέλυσαν. Γαμώ; Καθόλου.
Γιατί ρε μαλάκα, είναι τέλειος ο δίσκος. Πραγματικά. Ακόμα κι ένα ρεμίξ που 'χει μέσα, αν και με κούρασε, το "κατάλαβα". Post - Punk - Pop πράμα, με τα λάθη του τα οποία τα γουστάρουνε, όπως έχουν δηλώσει, τι να μη μ' αρέσει ακριβώς;
Φωνή σε φάση Siouxsie, μπάσσα Cure κατάσταση, κιθάρες ορισμός του cool... Γαμάτες συνθέσεις, γιατί έπρεπε να το διαλύσουνε ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Όλα είναι ελεύθερα, όπως πρέπει, όλα είναι λάθος και παράλληλα τόσο σωστά... Παίζει με εφηβείες, με προσδοκίες, θα μπορούσε να είναι δώρο σε όλες τις πρώην μου - αυτό χάσατε ρε, την ισόβια περίθαλψη ενός ψυχολογικά διαταραγμένου ανθρώπου με αξιομνημόνευτες καύλες. 
Δεν ξέρω ρε, πρέπει να αγοραστεί αυτός ο δίσκος, να γίνουν πλούσιοι και να το ξανασκεφτούν. Τόσο απλά. Είναι τεράστια μαλακία όταν άνθρωποι τόσο χαρισματικοί αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της χημείας μεταξύ τους. Όχι. Δεν είναι μαλακία. Είναι αδικία...  

18/3/11

Acid House Kings - Music Sounds Better With You

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι άξιζε την αναμονή; Και με το παραπάνω... Αναίσχυντη φλωριά τεραστίων διαστάσεων. Αν είσαι ο τύπος που δάκρυσε με το τελευταίο πόνημα των Sonic Youth θα δακρύσεις πάλι - απ' την αηδία. Αν πάλι είσαι εγώ (πράγμα λίγο δύσκολο) παίζει και να αρρωστήσεις...
Βάλε να παίξει το "Are we lovers or are we friends" κι αν το αντέξεις, συνέχισε. Δεν είναι εύκολο, το καταλαβαίνω. Μπορεί και να τα καταφέρεις όμως. 
Το να επιδείξεις ανοιχτά το σκατόφλωρο που κρύβεις μέσα σου είναι δύσκολο. Δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. Πρέπει πάντα να είσαι ο άντρακλας με το καυλί δυο μέτρα, που 'χει γαμήσει καμιά διακοσαριά γκόμενες οι οποίες ακόμα παραμιλάνε για τις επιδόσεις του, που βαράει το παπάρι του στον τοίχο κι ανοίγει τρύπα, που ρίχνει βρωμόξυλο στο μπάρμαν επειδή δεν του έβαλε μόνο δύο παγάκια στην πέρδικα, που τα καλύτερα γκομενάκια τα γνωρίζει στο γυμναστήριο, μερικά τους ρίχνει και κάνα κρύο εκεί μέσα γιατί ξέρει το αφεντικό, που όταν γαμάει τραβάει με κάμερα και τη φάτσα του για να το δείξει μετά στους κολλητούς...
Φαντάσου τώρα να είσαι σ' αυτή τη φάση, ο ορισμός, και να σου σκάσει ο δίσκος, να τον βάλεις να παίξει και μετά από λίγο ν' αρχίσεις να κουνάς πόδια, χέρια, αυτιά, να σηκώνεσαι από την καρέκλα για να μην περιορίζονται οι κινήσεις σου και να χορεύεις πάνω κάτω στο δωμάτιο... Πίστεψέ με, φίλος, το θέαμα που θα παρουσιάζεις δε θα είναι καθόλου μα καθόλου ανδροπρεπές... 
Γι' αυτό αν έκανες το λάθος να το κατεβάσεις, αν το έβαλες να παίξει και έχεις αρχίσει να κουνιέσαι επικίνδυνα, άκου τι πρέπει να κάνεις για να διασώσεις κάτι από τον ανδρισμό σου. Βάλε το χέρι στο βρακί σου, τρίψε τα προικισμένα γεννητικά σου όργανα για περίπου τριάντα δευτερόλεπτα, τώρα βγάλε το χέρι, μύρισέ το και άσε την αρχιδίλα να γεμίσει τα πνευμόνια σου... Εντάξει; Ωραία. 
Το έβγαλες το πόνημα όσο ακολουθούσες τις οδηγίες μου εννοείται... Τι όχι; Τι εννοείς ακόμα παίζει; Όχι ρε μαλάκα, σταμάτα, σταμάτα το τώρα! Ρε... Τι κάνεις ρε; Πάρε το χέρι σου απ' το στόμα, μη συνεχίζεις, όχι!!! Ρε συ, αηδία είσαι, γιατί το έκανες αυτό; 
Τέλος πάντων, σε είχα προειδοποιήσει ότι είναι επικίνδυνο... Μαλάκα...    

16/3/11

The Fuzztones - Preaching To The Perverted

Οι γκαραζάδες είναι σαν τους μεταλλάδες. Κάτι φίλοι μου το λέγανε αυτό. Είμαι σίγουρος ότι το υποστηρίζουν και σήμερα. Δεν έχουν άδικο. Αν εξαιρέσεις τη μουσική αυτή καθεαυτή, τα υπόλοιπα είναι ολόιδια. 
Ακόμα κι αυτά που γράφουν για τη μουσική αυτή καθεαυτή. Μανιασμένα σόλο στην κιθάρα οι μεν, τα ίδια και οι δε. Τα επηρεασμένα από τα '60s είναι μια παραπληγική πεντατονική, τα επηρεασμένα από τον αυνανισμό είναι ατελείωτα και βαρετά. Η τελευταία πρόταση γνωρίζω ότι δεν κάνει περισσότερο φανερή την ομοιότητα μεταξύ των δύο genres για την οποία αγορεύω τόση ώρα, αλλά γουστάρω τρελά να κολλάω το "μέταλλος" με το "αυτοϊκανοποίηση και γκόμενα να έχω"
Αλλά παρασύρθηκα, με συγχωρείτε. 
Απόκοσμα ουρλιαχτά (και καλά), ντραμς που ακούγονται σαν να βαράνε το διάολο (και καλά), τα ίδια ρε. Οι κατσαρολομαλλιάδες με τα κοστούμια μου φαίνονται το ίδιο γραφικοί με τους θρασάδες με την αφάνα, τα κολλάν και τα μποτάκια τα Strike, νταξ, οι πρώτοι είναι σαφώς αξιότεροι γενετικά για ζευγάρωμα - αναπαραγωγή και οι γκαραζούδες είναι πολύ πιο ελκυστικές από τις μεταλλούδες. Ε ναι ρε μαλάκα, καρεδάκια, φορεματάκια, πολιτισμένα πράματα, όχι tattoos και μαλλί μες στη μούρη, έλεος. 
Μετά ένας παλιός φίλος με είχε ρωτήσει κάποτε αν άκουγα γκαράζ, το οποίο σιχαινόταν γιατί ένας γκαραζάς έκανε την αδερφή του να κλαίει. Ξενέρωσα. Βέβαια, ένας μαλάκας μέταλλος σε μια κρίση ανδρισμού είχε χτυπήσει μια φίλη μου, κάτι που με ξενέρωσε περισσότερο, όταν όμως γίναμε medieval με την πάρτη του τα πράματα μπήκαν στη θέση τους. Περιττές ίσως λεπτομέρειες για το συντάκτη της βιογραφίας μου.
Νταξ, η στάση μου αρχίζει να ξεκαθαρίζει, σωστά; Όχι; Καλά, μπορώ να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος.
Το γκαράζ, "οι Βουτσάδες" όπως το χαρακτηρίζει ο τραγουδιστής ετούτων εδώ,  είναι guilty pleasure φάση, σαν το ροζ, χορεύεται κι αυτό είναι πάντα καλό, σε ειδικές φάσεις, όταν έπινα κυρίως, ήταν η ιδανική υπόκρουση για να στρώσει το βράδυ μου, πάρτυ φάση.
Κι αυτό βασικά κάνουν κι εδώ οι Fuzztones... Ειλικρινά δεν ξέρω πια πότε ένας δίσκος τους είναι γεμάτος διασκευές ή δικές τους συνθέσεις, δεν ξέρω αν είχε και ποτέ σημασία, αλλά ρε πούστη, τα κατάφεραν... Με διασκέδασαν. Εύκολο; Ίσως. Ίσως πάλι όχι...

14/3/11

Chain and the Gang - Music's Not For Everyone

Αρκετοί από σας εκεί έξω που διαβάζετε τις μαλακίες που γράφω, έχετε το μικρόβιο της συγγραφής επίσης, κάνω λάθος; Όχι δεν κάνω. Λοιπόν, σας έχει τύχει ποτέ να ξεκινάτε να γράψετε μια ιστορία και να γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι θα μείνει μισή; Τη γνωρίζω ήδη την απάντηση, μην μπείτε στον κόπο. Αυτή, τέλος πάντων είναι μισή απ' αυτές τις ιστορίες...
Το 'χεις κατεβάσει το δισκάκι έτσι; Μήπως το αγόρασες κιόλας; Ωραία. Βάλτο να παίξει... 
Περίμενε λίγο. Άστο να προχωρήσει. Σου θυμίζει διάφορα έτσι;
Αυτή η μουσική, αυτή η φωνή ρε... Τα έζησες τα '90s γάματα, πήρες αυτούς τους ήχους και στη δεκαετία που ακολούθησε, για την ακρίβεια η δισκοθήκη σου αποτελείται περισσότερο από τα έργα των Nation of Ulysses, Make-Up και λοιπών παρά από όσα ακολούθησαν σωστά; Καλά θυμάμαι, λοιπόν...
Όχι, δεν μπορείς να καπνίσεις εδώ μέσα, βγες έξω καλύτερα. Μην ανησυχείς, θα ανεβάσω την ένταση... Στο κάτω ντουλάπι δίπλα από το ψυγείο είναι η ουισκάρα... Καλά, πιες μπύρα, το γυρνάμε μετά...
Δεν έχει αλλάξει και πολύ ο Svenonius, το ξέρω. Ο ήχος είναι πιο άμεσος κάπως... Όχι δεν είχα πάει. Μαλακία, το ξέρω. Ακόμα μια ευκαιρία χαμένη... 
Δεν έχει "I am Pentagon", τι να κάνουμε τώρα... Δε με χαλάει για να είμαι ειλικρινής. Μ' εκνευρίζει η καλλιτεχνική στασιμότητα. Όχι ότι έχουμε να κάνουμε με την τρελή εξέλιξη, αλλά πως να το κάνουμε, διαφέρει. Ναι, το groove εκεί είναι. Που θα μπορούσε να πάει άλλωστε; Δεν ξεφεύγεις από μερικά πράματα... 
Θα στρίψεις εσύ; Στο κάτω συρτάρι. Καλά πας. Ζεστό, πιο ζεστό, καυτό... Είδες που το βρήκες;
Είναι αειθαλής ο πούστης... Το αγαπημένο μου; Το πρώτο των Weird War. Έπαιζε κιθάρα ο Hagerty ρε... Detroit Music ρε μουνιά, χαχαχαχαχα...
Είναι για πολλές ακροάσεις, όντως... Μαλάκα, το κείμενο θα το γαμήσω στα αποσιωπητικά, χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα... Κόλλημα. Κόλλημα, μαλάκα... Καιρό είχα ν' ακούσω πεντατονικές και να γουστάρω τόσο πολύ... Ναι, το γαμημένο groove πάλι. Αυτή είναι η τέχνη του ρε, σε φάση γουστάρει αυτό που κάνει, βγάζει μάτι αυτό...
Τελείωσε ναι. Σε πήγε πίσω ε; Κι εμένα γάματα...       

12/3/11

Wet Hair - Glass Fountain

Οι Wet Hair είναι η μπάντα της Not Not Fun που είναι πιο κοντά απ' όλες στα αγαπημένα μου ακούσματα. Δεν έχουν τη χιππίλα που έχουν οι υπόλοιποι, είναι πιο Suicide φάση. Χωρίς το κόλλημα με τον Elvis ξέρω 'γω... Παράλληλα είναι και οι πιο "δύσκολοι". Και για κάποιο λόγο δεν μπορούν να μεταφέρουν την ενέργεια του live τους στις ηχογραφήσεις... 
Δεν τους έχω δει ρε, κάτι βίντεο στο γιουτούμπ τσέκαρα και κόλλησα. Αγόρασα και το "Dream", νομίζω το 'χα γράψει, πολύ πιο χαμένο απ' το τελευταίο. Εδώ, υποτίθεται, αν ίσχυαν όσα είχα διαβάσει, θα άκουγα ψυχεδελική ποπ, Beach Boys περίμενα, για να είμαι ειλικρινής. Good Vibrations... Ναι... Αν τα Vibrations ερχόταν από κάνα δονητή χωμένο στο κρανίο σου...
Τέχνη πάλι. Ό,τι να 'ναι. 
Έγραψα κάτι στην αρχή... Θα 'θελα να το συμπληρώσω... Λοιπόν, στην αρχή γράφω: "Οι Wet Hair είναι η μπάντα της Not Not Fun που είναι πιο κοντά απ' όλες στα αγαπημένα μου ακούσματα", σωστά; Σωστά... Και συμπληρώνω: "Παρόλα αυτά δεν έχουν καταφέρει να με κερδίσουν τόσο όσο οι υπόλοιπες"... Μαλακία ε; Παίζει. Αναγνωρίζω και χαιρετίζω με περισσή καύλα το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του τελευταίου τους πονήματος, αλλά δεν είναι στη φάση μου. Κι ας είναι. Δεν είναι.           

10/3/11

Bright Eyes - The People's Key

Χτες βράδυ ήρθε ο θεός στον ύπνο μου. Ναι, γκόμενα είναι τελικά. "Ξύπνα, παιδί μου", μου κάνει, "έχω μια αποστολή για σένα". Ξενέρωσα με τη ζωή μου, τι σκατά πια... "Πρέπει να κράξεις το καινούριο των Bright Eyes!". Φρίκαρα. Σε φάση, δεν είχα σκοπό να γράψω λέξη γι' αυτή τη μπούρδα, έχω ξεπεράσει τη φάση κράζω τους μεγάλους για να γουστάρουν οι μισοί, "Όχι, θα γράψεις είπα", επιμονή, ρε πούστη, ρε δε γουστάρω ρε. Μετά με πήρε με το καλό "Το ξέρεις ότι είσαι από τα αγαπημένα μου παιδιά, σ' έκανα όμορφο, σ' έκανα έξυπνο, σου 'δωσα χίλια δυο ταλέντα, όποια σου γυάλιζε στην έριχνα στο κρεβάτι, δεν μπορείς να μου την κάνεις αυτή τη χάρη;", να την κάνω, στον πούτσο μου, ρε μαλάκα ο θεός ήταν, δεν κάνεις μαλακίες με το G-Man, εχμμμ... G-Woman, αλλά ήθελα μια εξήγηση ρε, δηλαδή για κάθε μετριότητα που βγάζει ο μέσος αμερικανός  πολίτης εγώ πρέπει να κράζω; Ε όχι δα, είπαμε, για να ξεσκίσω κάτι πρέπει να μου κάνει και κάτι, δε βγαίνει από μόνο του. Και αρχίζει η ιστορία. "Κοίταξε, Raggedy τεκνό μου, πριν από πολλά χρόνια για να την μπω στο μάτι του υπαγεοπίσωμου που μου 'φαγε το Robert Johnson, έκανα μια συμφωνία μ' ένα από τους πιο ηλίθιους ανθρώπους του κόσμου, ναι, ναι τον Conor Oberst, του είπα που λες τη συνταγή, ότι για να πετύχει, αρκεί να πάρει λίγη αγγλουριά, να βάλει και λίγο country και θα γαμήσει τη Winona Ryder, αλλά το μουνί της λάσπης δεν έμεινε εκεί... Κατάφερε να μολύνει τα μυαλά των νέων της Ευρώπης και μάλιστα ακόμα και των Raining Pleasure! Το αποτέλεσμα; Αντί να κάνουν διεθνή καριέρα και να γελάω με την ηλιθιότητα του συνόλου της ανθρωπότητας όταν σιγοτραγουδάει "Meet my mother see my train", το διέλυσαν και ο Vassilikos βγάζει σόλο δίσκους μαζί με τη γλάστρα και παίζει διασκευές! Το διανοείσαι;    Τώρα πρέπει ν' ακούω την εκνευριστικότατα μαλακισμένη φωνή του και σε τραγούδια άλλων!" Μαλάκα, είχε δίκιο. Οι Bright Eyes δεν έπρεπε να αγγίξουν την ελληνική σκηνή. Αυτό ήταν μεγάλη πουστιά. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι είμαι ακόλουθος του Ganesha, του 'πα να πάει να γαμηθεί, γύρισα πλευρό και ξανακοιμήθηκα.  

8/3/11

PJ Harvey - Let England Shake

Δεν ξέρω ρε... Για μένα η PJ είναι τα τεράστια γυαλιά, η Jaguar, το μακρύ φόρεμα και το Rid Of Me... Με την παραγωγή του Steve Albini που τα ντραμς γαμούσαν τα πάντα. Κι αυτή η φωνή... Μόνο αυτό έμεινε να μου τη θυμίζει... Αυτό αντί εισαγωγής...
Το τελευταίο της έργο είναι υπέροχο. Αντλεί την έμπνευσή της από τη μουσική των μεταναστών στη νήσο, συγκεκριμένα αυτών που έσκασαν από Τζαμάικα μεριά. Δε με χάλασε, κάθε άλλο. Γουστάρω reggae, dub και λοιπά πάρα πολύ. Το 'χω ξαναπεί νομίζω. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι ένας αυθεντικά τολμηρός, πειραματικός δίσκος. Ναι, και αυτός. Περισσότερο και από το "Is This Desire"... Το 'χω ακούσει δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές και αδυνατώ να το "κατανοήσω". Το κακό είναι ότι μόνος επιστρέφω, χωρίς να με προσκαλεί αυτό. Δεν ξέρω... Δεν ξέρω βασικά σε τι έχει εξελιχθεί η αγαπημένη μου Polly Jean, σίγουρα δεν το περίμενα αυτό όταν πρωτοάκουσα το Dry, βασικά τίποτα δεν περίμενα από όσα ακολούθησαν. Καλό δεν είναι αυτό; Μάλλον...
Άργησα επίτηδες να γράψω για ετούτο, ήθελα να "ωριμάσει" μέσα μου κατά κάποιο τρόπο, αλλά ακόμα και τώρα, ένα μήνα μετά σχεδόν αφότου διέρρευσε για πρώτη φορά, είμαι εξίσου μπερδεμένος. Είναι σίγουρα ενδιαφέρον από κάθε άποψη, αλλά είναι καλό; Μου κάνει κάτι; Χτυπάει κάποιο από τα σωστά σημεία; Δεν έχω βγάλει άκρη...
Ένα είναι σίγουρο... Και μόνο για το "Written on the forehead", με το sample του "Blood And Fire" του Niney the Observer κέρδισε μια θέση με τη μία στα καλύτερα της χρονιάς...

7/3/11

Beady Εye - Different Gear Still Speeding

Ήθελα πάρα πολύ να μ' αρέσει αυτός ο δίσκος. Πραγματικά. Άραξα, τον άκουσα χωρίς ίχνος προκατάληψης, αλλά τίποτα... Ήθελα να μ' αρέσει έτσι, για να δω κάμποσα ζευγάρια μάτια να μεγαλώνουν και να μην πιστεύουν αυτό που διαβάζουν. Να δω κόσμο να ξενερώνει, νταξ, γουστάρω κάποια πολύ απαίσια πράματα, οι Oasis δεν ήταν ποτέ ένα από αυτά, ήμουν με τους Blur πάντα, με τους έξυπνους, αλλά αυτή τη φορά, ήθελα απλά να εκτιμήσω ένα καλό rock δίσκο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δε μ' άφησε ο βλάκας ο Liam. Ο οποίος προσπαθεί να τραγουδήσει. Σαράντα χρόνια καριέρα και τώρα αποφασίζει να τραγουδήσει. Λες και μπορεί ο άχρηστος... Τι φαλτσέττα, τι οκτάβες αλλάζει, τι κόλπα, τι μαγκιές κλανιές... Αρχίδια. Χάλια. Το πως ανέχεται ο Andy Bell να του κόβει μεροκάματο ο ατάλαντος τόσα χρόνια παραμένει άξιο απορίας... Δε ντρέπεται; Κατάντια ρε μαλάκα... Τίποτα ρε, χλιαrock, σιγά την έκπληξη. Αλλά την ήθελα την πουτάνα την έκπληξη. Για τη φάση ρε πούστη... Τίποτα, μηδέν... 

5/3/11

Raw Nerve - Nervous Habits CS

Μόνο εγώ βλέπω πρόσωπα στ' αυτοκίνητα; Όχι, ειλικρινά τώρα. Και συγκεκριμένα κιόλας. Δεν έχει να κάνει μ' αυτό που λένε ότι ο σκύλος μοιάζει στον ιδιοκτήτη του, ο σύντροφος στο/στη σύντροφο και τα σχετικά. Δεν υπάρχει ακριβώς σύνδεση,  σχέση εξάρτησης, τίποτα. Τουλάχιστον όχι από την πλευρά του αυτοκινήτου. 
Απλά ρε, συγκεκριμένα μοντέλα, μου θυμίζουν συγκεκριμένους ανθρώπους, αυτό είναι όλο. Ο Animal, για παράδειγμα, μοιάζει με το Corsa που οδηγώ εγώ, όχι με το Auris του, αυτό παραέχει αθώο "βλέμμα", μια φίλη απ' το μεταπτυχιακό είναι ίδια με Lancia Stratos, ο Soul Auctioneer με DCV, ξέρεις, θες να του χαϊδέψεις τρυφερά την πλάτη και να τον γεμίσεις χρώματα, το Alfa Romeo του '85, αυτό το κλασσικό, έχει την ίδια σκατόφατσα με ένα φίλο που μ' έκανε να γελάω όλη την ώρα, ενώ το Peugeot 304 στο οποίο πιθανότατα έγινε η σύλληψή μου, έμοιαζε τρελά με τον πατέρα μου, σε φάση όταν το πούλησε ξενέρωσα όταν το έβλεπα στο δρόμο γιατί κάποιος άλλος οδηγούσε τη φάτσα του. Απαράδεκτο........ 
Πριν συνεχίσω, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι βίαιος άνθρωπος, όχι όταν είμαι ξεμέθυστος τουλάχιστον, δε γουστάρω να πληγώνω τους άλλους, σωματικά, ψυχικά, άσχετα αν μου είναι πολύ εύκολο, απλά ρε, είναι αυτές οι στιγμές... 
Οι στιγμές που είμαι σ' αυτή τη μάντρα με τα παρατημένα αμάξια, που σαπίζουν στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, ξεχασμένα, σχηματίζοντας πανύψηλους μεταλλικούς όγκους,  και μ' ένα σφυρί τους γαμάω τα πρόσωπα, το ένα μετά το άλλο, μέχρι να μη μοιάζουνε πια με πρόσωπα, να μη μου θυμίζουν κανένα, να μην έχουν μάτια, βλέμμα, έκφραση, μέχρι να μη μείνει τίποτα άλλο από μια μάζα από τσαλακωμένα σίδερα... Μέχρι να σταματήσουν να με κοιτάζουν...  

3/3/11

Mother Disobedience - 3 Folk Greats About Fear, Faith and Consumption

Νομίζω ότι φταίνε οι φωνές... Μάλλον αυτές φταίνε, ναι. 
Όταν προσπαθούσα προ αρχαιοτάτων να περιγράψω τον ήχο τους σε φίλους μου, είχα πει "είναι κάτι μεταξύ σε Neurosis και Poison Girls"... Λοιπόν, ξεχάστε το αυτό. Τελείωσε.
Μάλλον οι φωνές φταίνε.
Εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό. Κάτι ξεχωριστό. Κάτι ιδιαίτερο. Όσο ψεύτικο και ν' ακούγεται, μου φάνηκε απίστευτο ότι ο δίσκος που θα με έκανε να κρεμάσω ένα σαγόνι μέχρι το πάτωμα μου 'ρθε από ανθρώπους που γνωρίζω χρόνια. Η αμεσότητά του σοκάρει. Το έργο είναι ένας τεράστιος φαλλός μπροστά στη σκατόφατσα μιας ξεδοντιάρας τέχνης με την ταπεινή επιγραφή τατουζαρισμένη στο δέρμα του "Θερμή Παράκληση: Ρούφα!"...
Ή ίσως είναι απλά οι φωνές...
Θα 'θελα να τ' αφήσω να καταλαγιάσει μέσα μου, αλλά δε μ' αφήνει, με γαμάει με τον τρόπο του, με πάει σε μέρη που θα 'θελα να ξεχάσω, είναι μαλακία, αλλά μου 'χει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι χρωστάω σ' αυτούς τους ήχους, χρωστάω μια επίσκεψη ακόμα... Κι ας μη θέλω να βρεθώ εκεί. Γιατί είναι άσχημο μέρος, πολύ όμως, είναι η στιγμή του ονείρου που κοιτάς τον τοίχο και δαγκώνεις την αλυσίδα γύρω από το λαιμό σου, όχι για να σπάσει, αν και θα σε βόλευε, αλλά για να μετριάσεις τον πόνο.
Ειλικρινά αναρωτιέμαι... Πως στον πούτσο καταφέρατε να απομονώσετε τον ήχο και να τον κάνετε εικόνες; Νομίζετε ότι αυτό ήταν δίκαιο; Ήταν τίμιο; Όχι, δεν ήταν. Ήταν μεγάλη πουστιά. Τι φάση; Μαζευτήκατε σε ένα δωμάτιο και είπατε "χμμμμ... ας μην κάνουμε μουσική σήμερα, ας κάνουμε κάτι άλλο"; Καλή σκέψη... Κάτι άλλο.
Απλά γάμησε ρε, τι άλλο να πω, πραγματικά... Μπορεί να το περίμενα, αλλά όχι τόσο πολύ. Με τίποτα τόσο πολύ...

1/3/11

...And You Will Know Us by the Trail of Dead - Tao of the Dead

... Λοιπόν, εδώ πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. Γιατί αυτός εδώ παίζει και να είναι ο μοναδικός αξιόλογος rock δίσκος που θα βγει όλη τη χρονιά. Δεν πρέπει να φάει κράξιμο - αυθορμητισμός φάση, αν είναι να τους λιώσω πρέπει να είναι εμπεριστατωμένο κάπως. 
Εδώ και ώρα στο μεταξύ, ψάχνω να βρω καμιά φωτό τους στο νετ, αλλά είναι τόσο ασκημομούρηδες, που όλες σκατά είναι. Πατάω το play... 
Βρήκα φωτό στο μεταξύ. Δε δείχνει τις σκατόφατσές τους. Ας τη βάλω εδώ...
Ωραία.
Με ξενερώνει που το έργο κυλάει σαν concept, προτιμώ τα κομμάτια να ξεχωρίζουν ώστε να κολλήσω με το αγαπημένο μου, δε γουστάρω "ενότητες", αλλά δε γαμιέται, θα τους την κάνω τη χάρη (το κεφάλι μου κουνιέται ελαφρώς, τι έχουμε εδώ;)... Προσοχή...
... Και κάπως έτσι η πρώτη ακρόαση τελειώνει. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο θέλω να το ξανακούσω. Ας το κάνω λοιπόν... Συνειδητοποιώ ότι έχει πολύ καιρό να μου συμβεί αυτό.
Δεν ξέρω ρε... Τα riffs τους είναι τεράστια. Ευρηματικότατα. Εθιστικά σχεδόν. Ψάχνω να βρω κάτι να τους προσάψω, αδύνατο, στο παρελθόν έκαναν κάποια λάθη, σε κάποια φάση νομίζω ότι περιφέρανε το θίασό τους ως οι απόλυτοι σωτήρες του rawk, μαλάκες γραφιάδες τους γέμισαν τα μυαλά σκατά, αλλά νομίζω σήμερα δεν έχει σημασία. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που μου πασάρανε το πρώτο τους πόνημα, ή μήπως ήταν το "Madonna", μου κάνει ο άλλος "μαλάκα, είναι σαν το Daydream Nation", σπυριά ο δικός σου, πάντα είχα κάτι ενάντια στις μπάντες - κόπιες, αλλά σήμερα δεν έχει σημασία
Η progressive φάση την έκανε, αυτό που έχουμε εδώ είναι (σχετικά) απλό, εμπνευσμένο rock, σημερινό όσο τίποτα, ρε ειλικρινά δε βαρέθηκα στιγμή, το ακούω τρίτη φορά τώρα και βρίσκω πράματα, βρίσκω διάφορα που με ωθούν να κάνω εγώ διάφορα, ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν... Συνθέσεις που αράζεις και περιμένεις υπομονετικά την κορύφωση, που σε συγκινούν, που οι τύποι που τις προσφέρουν έχουν αφιερώσει μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε όταν εσύ τις δεχτείς να σου κάνουν "κάτι"...
Είχα κλείσει πολύ καιρό απέξω το "μεγάλο ήχο" και τώρα που επέστρεψε, σαν να μου έλειψε κάπως, σκάει τώρα σαν εξαγνισμός φάση, σε λούζει σε φάση, είναι παντού... Γαμώ ρε...