27/2/11

The Dears - Degeneration Street

Θα έπρεπε να σκυλοβρίζω τώρα. Θα έπρεπε να ξερνάω ποτάμια, να σκίζω τις φλέβες μου, να κάνω το σπίτι χάλια με χίλιες διαφορετικές σωματικές εκκρίσεις... Θα έπρεπε να γκρεμίζω τους τοίχους, να καίω τα βιβλία μου, να γελάω και ν' αυνανίζομαι πάνω απ' τη φωτιά ολόγυμνος και πασαλειμμένος με το χθεσινό dinner, τα πάντα για να σκοτώσω το λυρισμό, τους γλυκούς ήχους, τις ζαχαρένιες κιθάρες, τις κορώνες του Lightburn, όλες αυτές τις ορθά δομημένες συνθέσεις... 
Πόσοι από σας ουρλιάζουν "προδοσία" ήδη; Γιατί αυτό είναι και λυπάμαι. Σας φαντάζομαι, ξυπνάτε, ανοίγεται το pc, τσεκάρετε τη μπλογκάρα, πέφτει η ματάρα στον τίτλο "The Dears", "ωραία, θα το διασκεδάσουμε", σκέφτεστε, διαβάζετε τις πρώτες γραμμές, τις ξαναδιαβάζετε όλο απορία, σας λούζει η απογοήτευση, "δεν μπορεί... Δεν μπορεί... Όχι αυτός...", ναι ρε, αυτός, σας πούλησα, δεν παίζει βρισίδι γιατί... Κρατηθείτε... 
Τους γουστάρω τους Dears ούτως ή άλλως, τον περίμενα πως και πως αυτό το δίσκο και επίσης έχω σιχαθεί το lo-fi... Ορίστε, το είπα. Αρκετά πια με τις σκατοπαραγωγές, το δωμάτιο σου δεν είναι στούντιο, βλάκα, όχι, δε θέλω ν' ακούσω την παλιοκασέτα σου που είσαι εσύ με την ακουστική σου και bleeps and noises (μπλιαχ), δεν μπορώ ρε. Θέλω κάτι που οι συντελεστές του να έχουν κοπιάσει να βγάλουν, να το 'χουν δουλέψει, να χώνουν μέσα ιδέες, να είναι μήνες πάνω από αυτές τις συνθέσεις και να παρουσιάσουν τελικά ένα ολοκληρωμένο έργο...
Και φυσικά δεν είναι όσο καλό όσο τα προηγούμενα, τι περίμενες; Οι τύποι δε βίωσαν το punk, ούτε καν, απ' το Bowie στους Smiths πήγαν απευθείας, χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο γουστάρω τους Smiths; Οι εμμονές τους είναι παντού κι εδώ, φτιάχνουν αυτή τη "μεγάλη" pop κι άμα γουστάρεις...  

25/2/11

The Dirtbombs - Party Store

Μόλις έμαθα ότι ο τυπάς στους Dirtbombs είχε τους Gories! Μαλάκα, έχω εκστασιαστεί... Γουστάρω Crypt Records σε φάση από το Γυμνάσιο που είχα διαβάσει συνέντευξη αυτού που την έχει στο Merlin's Music Box. Τότε που σκότωνα κουνούπια όταν έσπαγα τα σπυριά μου, κι ένα χαμένο στοίχημα σήμαινε επίσκεψη στο τσοντοσινεμά της γειτονιάς και χούφτωμα από γεροανώμαλο... Αααααααχ, αυτά ήταν χρόνια... Τι έλεγα; Α ναι... Τέρμα τσαμπουκάς, στ' αρχίδια μου όλα PUNK attitude... Και οι πιο γάματα μπάντες. Θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία μόνο για τα Back from the Grave, αλλά όχι, έπρεπε να κυκλοφορήσει και σημερινά (του τότε σημερινά) πράματα. Και βρήκε τα πιο γαμημένα. Στην αρχή, θυμάμαι, με είχε ξενίσει όλο αυτό, δηλαδή οι χάλια παραγωγές, σε στιγμές όλα αυτά ακουγόταν παράφωνα, άρρυθμα, παραήταν... Δεν ξέρω... Πρόχειρα κάπως... Απλά δεν καταλάβαινα. Ρε, δε γνώριζα καν το όνομα "Billy Childish"... Απαράδεκτος; Το ξέρω... Αλλά είναι από τις φάσεις που εκεί που επιβάλλεις στον εαυτό σου ν' ακούει το ίδιο πράμα ξανά και ξανά (το Cheapo Crypt Sampler συγκεκριμένα) γιατί είναι το τελευταίο Cd που αγόρασες και καινούριο θα πάρεις τον άλλο μήνα, αρχίζεις και την ψάχνεις και, μετά από λίγο η επανάστα σου σκάει σα σκατό στη μούρη... Κάπως έτσι δηλαδή... Μαλάκα, δεν έχει βγει τίποτα τόσο ωμό, τόσο ειλικρινές από τότε. Τουλάχιστον τίποτα δεν έχει "ακουστεί" στ' αυτιά μου έτσι. Ντάξει, ίσως καμιά χαρντκορίλα από Ιαπωνία μεριά, που είναι αγνά τα πράματα εκεί ακόμα. Λοιπόν, στο θέμα μας. Το τελευταίο των Dirtbombs είναι περίεργο. Πολύ περίεργο. Αλλά ρε μαλάκα, ο τύπος είχε τους Gories... Σε φάση θα το ακούω ξανά και ξανά μέχρι να 'χω τα ίδια. Τέλος, δε σηκώνω μαλακίες...      

23/2/11

The Andersen Tapes - As I Write 'Today' Ten Times

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι πέρασαν κοντά δυο μήνες μέχρι να βρω ένα σωστό twee δίσκο και να γράψω γι' αυτόν. Απαράδεκτος. Ή ψόφησε το scene. Αυτό θα ήταν μάλλον ευχάριστο, αλλά μάλλον δε θα γίνει ποτέ. Το αντι-πάνκ δεν ψοφάει, τέλος.
Δηλαδή ένα genre πιέζω τον εαυτό μου να τσεκάρει και να σπρώχνει μέχρι αηδίας κι αυτό είναι σε λήθαργο. Αισθάνομαι προδομένος. Σκατά, τίποτα δεν αισθάνομαι. Γενικά.
Είναι βασικά και το μοναδικό genre με δικό του tag. Νταξ, και το witch house, αλλά αυτό το έβαλα για να το τσεκάρουμε μετά από κανα δυο χρόνια, αν δεν έχω πάθει κίρρωση του ύπατος - ο αλκοολισμός πάντα καραδοκεί - ή καρκίνο του πνεύμονα στο ενδιάμεσο, ή το στομάχι μου να στείλει αυτό το γαμημένο εξώδικο για κακομεταχείριση, και να γελάμε. Γιατί έχω γαμάτο χιούμορ. Αλήθεια. Οι εκατοντάδες φίλοι μου που διαβάζουν το μπλογκ μπορούν να το επιβεβαιώσουν στους υπόλοιπους τρεις αναγνώστες.
Ναι... Λοιπόν, οι Andersen Tapes είναι οι εξής μία κοπέλα. Η Amanda. Έχει γράψει αυτά το κομμάτια τα οποία είναι πολύ ωραία, θλιμμένα κι έτσι, σε φάση θα προτιμούσα να είχε μπάντα να τη συνοδεύει. Νομίζω θα ολοκληρωνόταν το όραμα. Καλά, μπορεί και όχι. 
Ασύλληπτα κακοπαιγμένη pop που έχει "κάτι". Και μόνο για το "Cross Country" θα το αγόραζα. Αλλά έχω μαζέψει μπόλικο twee προς συλλογή από πέρυσι κι έτσι η Amanda θα πρέπει να κάνει λίγη υπομονή. Θα τη συμβούλευα να μην κρατήσει την ανάσα της. 
Διάβασα και κάτι πολύ δακρύβρεχτες, διθυραμβικές κριτικές από πιο φλώρους από 'μένα. Νταξ, ψυχραιμία. Έχει σκάσει και των Acid house Kings... Μάλλον θα γράψω το Σάββατο γι' αυτό... Καλά, βλέπουμε. Δεν είμαι για Deadlines... Ήδη το πόση αυτοπειθαρχία χρειάζεται για να διαβάζετε καινούριες μαλακίες ειπωμένες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κάθε δύο μέρες, δεν μπορείτε να το φανταστείτε. 
Μαλάκα, γιατί δεν πληρώνομαι γι' αυτό; 

21/2/11

Sonic Youth - Simon Werner a Disparu

Αράζεις στην πολυθρόνα. Θα ΄θελες να καπνίσεις, αλλά δεν επιτρέπεται. Καλό είναι να επικεντρωθείς στο λευκό πανί που κρέμεται απέναντί σου. Ναι. Κάτσε λίγο πιο άνετα. Εκεί. Από πίσω παίζει μια μουσική τελείως μαλακισμένη, εσύ θα έβαζες κάτι πιο ταιριαστό. Δεν πειράζει, σε λίγο όλα θα τελειώσουν. Χτυπάει το πρώτο κουδούνι. Θα προλάβαινες να κάνεις ένα τσιγάρο πριν χωθείς στη θέση σου. Βιάστηκες. Πάντα βιάζεσαι. Αυτή η εμετική ανάγκη σου να είσαι συνεπής. Τι νόημα έχει; Και πέντε λεπτά να αργούσες δε θα άλλαζε κάτι. Όλοι οι υπόλοιποι αυτό κάνουν και φαίνονται πιο ευτυχισμένοι από 'σένα. Μακάρι να μπορούσες να το ξεπεράσεις. Αλλά δεν μπορείς. Δεύτερο κουδούνι. Προλαβαίνεις να ρίξεις μια ματιά γύρω σου. Ίσως να πετύχεις κάποιο γνωστό. Ένα πρόσωπο στο βάθος. Κάτι σου θυμίζει. Με τη μία σου σκάνε εικόνες, στιγμές, μέρη, βράδια, ποτά, συζητήσεις... Θυμάσαι να περπατάτε μαζί. Θυμάσαι λέξεις να αναλύουν γεγονότα που εκείνη τη στιγμή ήταν σημαντικά. Προβλήματα που έπρεπε να λυθούν και τώρα ξεχάστηκαν. Κοιτάς λίγο λιγότερο διακριτικά. Το κούρεμα μοιάζει, ίσως λίγο το πρόσωπο, αλλά δεν είναι. Καλύτερα, μάλλον... Τρίτο κουδούνι. Η μουσική σταματάει. Τα φώτα σβήνουν. Οι τίτλοι πέφτουν. Κάτσε λίγο πιο άνετα...    

20/2/11

Puro Instict - Headbangers In Ecstacy

Γιατί έκατσα κι άκουσα δύο ολόκληρα κομμάτια απ' αυτή τη μαλακία; Α ναι... Φορέματα, ρε μαλάκα... 

18/2/11

The Joy Formidable - The Big Roar

Old School. Αυτό. Φαντάζομαι όλοι έχετε καταλάβει τι θ' ακολουθήσει έτσι; Χαίρομαι. Λοιπόν, όσοι με γερά στομάχια όπως παραμείνατε, οι υπόλοιποι μπορούν να πάρουν τα βουνά, τ' αρχίδια μου, τον πούλο, χέστηκα. 
Θυμάστε ρε αυτή τη φάση, τη Britpop; Που  μόνο οι αγγλάρες στις κωλοφυλλάδες τους και τα φοιτητόνια που γυρνούσαν να πάνε στρατό μετά από μεταπτυχιακό στο βρωμόνησο αποκαλούσαν indie; Χαίρομαι. Μόλις επέστρεψε. Το ξέρω ότι δεν αρκεί ένας δίσκος να φέρει την άνοιξη, αλλά μπορώ παρόλα αυτά να ελπίζω; Ευχαριστώ. 
Λοιπόν, για φέτος θέλω επανασύνδεση των Elastica, Sleeper, LushEchobelly, Kenickie, Dubstar, ένα φεστιβάλ για πάρτη τους το οποίο θα ανοίγουν οι K's Choice για το kitsch της υπόθεσης... Για να φεύγουν οι πρώτες μπύρες στο stage, ξέρω 'γω... Ανθρώπινη ασπίδα... Όσο το δυνατόν περισσότερα drugs για το κοινό για να υπομείνουν το αίσχος της υπόκρουσης, υποχρεωτικό γυμνισμό, ώστε το αποτέλεσμα κάθε νύχτας να είναι μία τεράστια παρτούζα. Όχι προφυλακτικά και μαλακίες, pure φάση, ο καθένας μπορεί να φέρει τις ασθένειές του, δε με νοιάζει.
Αυτό ρε, να παίζουν κοριτσάκια πάνω, νταξ, λίγο μεγαλύτερα τώρα πια, κι από κάτω το πιο απίστευτο γαμήσι που 'χει δει η υφήλιος... Γιατί; Γιατί πρέπει επιτέλους να επιτευχθεί έστω και ετεροχρονισμένα το επίπεδο coolness που πραγματικά τους άξιζε τότε. Γιατί δεν έπρεπε να ντρέπομαι για την NME που είχα αγοράσει με τη Justine στο εξώφυλλο και μάλιστα απολογήθηκα σε φίλο που με ρώτησε γιατί αγόρασα το έγχρωμο κωλόχαρτο "εεεεε, έχει μια παράγραφο κάπου γι' αυτή την καινούρια μπάντα, τους Mogwai"...
Και στην τελική, έχω ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό τι μου συμβαίνει όταν βλέπω κοριτσάκια με φορέματα... Και κιθάρες! Όχι μόνο φορέματα, και κιθάρες, δεν είμαι τόσο ανώμαλος... Χεχ... Ναι... Τέλος πάντων. Η ποιότητα δεν έχει σχέση όταν υπάρχουν όσα προανέφερα. Αλλιώς δεν παίζει να γούσταρα ποτέ τις Dum Dum Girls... Θα τις βάλω κι αυτές στο φεστιβάλ, σε περίπτωση που αντιμετωπίσει κανείς κανα πρόβλημα με τη στύση του.
Στην Ουαλία είναι πίσω ρε... Είναι στα '90s. Και φοράνε φορέματα κι έχουν και χαλασμένες Stratocaster. Λέω να μετακομίσω...
       

17/2/11

Blue Valentine

Εντάξει, όχι Last Nite ακριβώς, τη Δευτέρα το είδα... Κι ας μη βλέπω ταινίες. Κάπου διάβασα ότι είναι σε φάση Cassavetes και, αφού έχουν γράψει οι Fugazi κομμάτι με τ' όνομά του, είναι φυσικό και επόμενο να  λατρεύω αυτόν και το σύνολο του έργου του. Και κάπως έτσι τραβήχτηκα. Και μ' άρεσε. Μ' άρεσε πολύ για να είμαι ακριβής... 
Δεν ξέρω τ' αρχίδια μου για τα γύρω απ' τη συμπαθή έβδομη τέχνη, ούτε απ' τις υπόλοιπες, μη λέμε και μαλακίες, αλλά μ' άρεσε ρε. Οι ερμηνείες ήταν γαμώ, του Gosling ιδιαίτερα και σε φάση με έπεισε. Όλη αυτή η παρακμή, η κατρακύλα με άγγιξε.
Τόσο πολύ μάλιστα που, γυρνώντας σπίτι, αποφάσισα να τσεκάρω τη μπάντα του πρωταγωνιστή, τους Dead Man's Bones... Ο ομώνυμος δίσκος τους είχε βγει το μακρινό 2009 και το σνόμπαρα για δύο λόγους. Ήταν δίσκος ηθοποιού (το μυαλό πάει με τη μία στον απολύτως ατάλαντο το Jared Leto - μπλιαξ) και κάπου είχα διαβάσει κάτι για country την οποία σιχαίνομαι. Πριν κατεβάσω το πόνημα, μπήκα μία youtube για ψιλο-έρευνα έχοντας την απογοήτευση δεδομένη. Κι έπεσα πάνω στο "Name in stone"... Και κόλλησα. Και θυμήθηκα αυτό το γαμάτο και αυτό που δεν πίστεψα λέξη του. Είμαι τελείως μαλάκας σε κάτι φάσεις.
Στο μεταξύ, γράφω γι' αυτή τη μπάντα που όλοι γνωρίζουν, εκτός από 'μένα, ρε, παραδέχομαι χωρίς καμία ντροπή ότι παίζει κάποιες φορές να κάνω και λάθος. Γαμώ; Το ξέρω. Δε συνηθίζω ως γνωστόν να γράφω και για δίσκους που κυκλοφόρησαν καιρό πριν, αλλά αυτός μου έκανε κάτι που είχε να μου συμβεί πολύ καιρό. Τον έβαλα ξανά από την αρχή χωρίς ν' ακούσω το τελευταίο κομμάτι έτσι ώστε να μην "τελειώσει" η εμπειρία...
Η ταινία πάλι... Ένας λόγος ακόμα που με ώθησε να την τσεκάρω ήταν ο τίτλος. Ο αγαπημένος μου δίσκος του Tom Waits ρε... Κι ας μην τον ακούω πια γιατί με στεναχωρεί...       

16/2/11

The Twilight Singers - Dynamite Steps

Με τους Twilight Singers και, παλιότερα, τους Afghan Whigs ήμουν πάντα σε δίλημμα. Στιχουργικά εξετάζοντάς τους, θα έπρεπε να είναι η αγαπημένη μου μπάντα, μουσικά όμως, μου φαινόταν ότι πάντα έβγαζαν τον ίδιο δίσκο. Ξανά και ξανά και ξανά. Και πάλι όμως... Είναι δυνατό ν' ακούσεις ένα κομμάτι τους να παίζει και να μην αναγνωρίσεις τη χαρακτηριστική χροιά του Greg Dulli; Δύσκολα... Θα πρέπει να τραγουδάει άλλος. Πρέπει να τους το αναγνωρίσεις αυτό.
Ανέβηκαν αρκετά στην εκτίμησή μου κάμποσα χρόνια πριν, σε ένα λάιβ, νομίζω δεν είχα πετύχει τόσους γνωστούς ούτε σε συνάντηση συμμαθητών, ήξερα απ' την αρχή ότι θα γουστάρω. Στους φίλους μου αρέσουν πάρα πολύ ετούτοι... Ήταν κι ο Lanegan μαζί τους. Γεγονός της χρονιάς. Δεν είχα τσεκάρει το υλικό τότε, πήγα έτσι, και βγαίνουν, που λες και οι δύο στη σκηνή και παίζουν την κλασσική, πλέον, διασκευή τους στο "Live with me" των Massive Attack... Και από κάτω δε μιλάει κανείς. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις δεκάδες πρόσωπα σε κατάσταση ευφορίας, χωρίς να ξέρουν γιατί, το μήνυμα πέρασε, είμαστε στα κεφάλια σας... Όχι. Πήγαμε πιο βαθιά. Είμαστε στις καρδιές σας.
Πώς μπορείς να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο; Την απόλυτη "επαφή"... Κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το να πατάς ένα διακόπτη, και το απολύτως ακατανόητο, με το πάτημα, να ανάβει ένα φως... Κάπως έτσι. Τόσο απλά. 
Δεν παίζει τίποτα καινούριο, τίποτα ξεχωριστό εδώ... Μόνο νότες και λέξεις που σα στόχο έχουν την ψυχή. Και μερικές φορές τον βρίσκουν... 
Αυτός είναι ο ήχος τους, βασικά. Είναι ζεστός, σαν ανάσα. Ουσιαστικός, σα γαμήσι. Σα χαμόγελο. Σα βλέμμα. Μη μπερδευτείς... Δεν είναι "ασφαλής". Κάθε άλλο. Είναι επικίνδυνος. Χωρίς να το καταλάβεις θα σε κάνει ν' ανάψεις τσιγάρο, να βάλεις ένα δυνατό ποτό και θα σ' αφήσει εκεί. Να χάνεσαι για ώρες στον πάτο του ποτηριού... 

14/2/11

Gang Of Four - Content

Είμαι τόσο κολλημένος με τους τρεις πρώτους δίσκους των Gang of Four, τα 'χω πει και στο παρελθόν, που θα μπορούσα να 'χω ένα μπλογκ και να γράφω μόνο γι' αυτούς. Ένα Uncut φάση, που θα το διαβάζουν γαμάτα άτομα, με εξώφυλλα Sonic Youth, Foetus, Swans, Fugazi και εχμμμ... Gang of Four. Έτσι μου 'ρχεται να μη γράψω το ρηβιού, απλά να επαναλαμβάνω το όνομα της μπάντας σα mantra σε όλο το κείμενο, ν' αρχίσω να το λέω φωναχτά μέχρι να την ακούσω. Θα γαμούσε κάτι τέτοιο...
Αλλά όχι... 
Είναι οι μπάντες που ακούς και κολλάς, λοιπόν, διαβάζεις τις συνεντεύξεις που δίνουν, τσεκάρεις το name-dropping και κολλάς περισσότερο... Χρειάζεται να πω από που ξεκίνησαν όλα; Μάλλον όχι, αλλά θα το κάνω. Από τους Sonic Youth, φυσικά... Σε φάση έχεις ένα μυαλό ζελέ φράουλα, γιατί μόλις άκουσες το "Evol" για πρώτη φορά και οι θεοί σου σού λένε ότι δε θα παίζανε έτσι αν δεν υπήρχαν οι Can και οι Gang of Four... Τι κάνεις; Πραγματικά, τι κάνεις; Απλό είναι ρε, ψάχνεις...
Και όλο αυτό το πράγμα, η αναζήτηση, διογκώνεται μες στο κρανίο σου, ο εγκέφαλος ακουμπάει κόκκαλο και για μία και μόνο στιγμή, ξέρεις πραγματικά το "σωστό". Για λίγο μόνο θεωρείς ότι έχεις την απαραίτητη ποσότητα γνώσης που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις από τη μετριότητα, το σύνολο, τη μάζα, ο εκτός, εσύ, ο ίδιος. Γιατί; Γιατί κάτι μοναδικό πέρασε και σε άγγιξε...
Γάματα... Είμαι καυλωμένος τελείως ρε, δεν έχει νόημα, δεν είναι "κριτική" αυτό, αλλά τι απ' όσα γράφω είναι; Καλά, γάμησέ το, θα το σκεφτώ άλλη φορά αυτό. 
Και μ' άρεσε και το τελευταίο. Κακώς, κακώς κυκλοφόρησε ίσως, αλλά πάντα ό,τι να 'ναι ήταν αυτοί, επομένως δε γαμιέται. Καλώς μας ξανάρθαν. Δεν ξέρω για σας, εμένα μου είχανε λείψει... 
  

12/2/11

Cut Copy - Zonoscope

Μαλάκα, το 'χω ακούσει δύο φορές ήδη και ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη... Κουνιέμαι, εντάξει, αλλά κάθε φορά που τελειώνει δε μένει τίποτα. Κενό. Είμαι από τους λάτρεις του "εύκολου", γενικά, αλλά εδώ δεν ξέρω. Ποιο το νόημα, βασικά. 
Έχουν τα beats, τις μελωδίες που ακροβατούν στα όρια του kitsch, μάλλον δε χρειάζομαι κάτι τέτοιο. Το ακούω και το ξανακούω, λογικά δε θα 'πρεπε κάπως να "μεγαλώνει" μέσα μου; Η καταγωγή τους να φταίει; Όχι, αυτή πάει στα συν. Το ότι αναφέρονται σε μια περίοδο που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν ότι υπήρχε, απροκάλυπτα, χωρίς να προσφέρουν κάτι νέο; Να φταίει το προ ετών σπρώξιμο από το pitchfork; Δεν είμαι τόσο στενόμυαλος. Τι να πω πια...
Μήπως τελικά το ότι ένας δίσκος με γέμισε με τόσα ερωτήματα καταδεικνύει αυτομάτως την αξία του; Ούτε καν. Ούτε καν ρε. Στ' αρχίδια μου ρε, δε θέλω να χορεύω φέτος, δε γουστάρω πως το λένε. Θέλω μιζέρια, σκοταδούρα, άγχος, να πάνε να γαμηθούνε τα χοροπηδάδικα... 
Αρκετά πια, μουσική βιομηχανία, δώσε μου κάτι ουσιαστικό επιτέλους, τι στον πούτσο δηλαδή, όλο το χάος ξέσπασε πέρυσι; Φέτος τίποτα; (Εκτός απ' τους Daughters of the Sun) Έτσι θα τη βγάλουμε; Με χορευτικά χάλια μαύρα, ρηχά και ανιαρά; (Ρεεεεε, Ghost with Chains, λέμε) Εκεί έχουμε φτάσει;
Βαρέθηκα ρε, λίγη ουσία επιτέλους, λίγη τέχνη, μόνο με Daughters of the Sun (ρε μουνιά!!!) δε βγαίνει το έτος, κακά τα ψέμματα, ένας ίσον κανένας, σκατοχρονιά μέχρι στιγμής, να δούμε τι στον πούτσο μας επιφυλάσσει το γαμημένο μέλλον...     

10/2/11

Daughters of the Sun - Ghost With Chains

Και ναι, επιτέλους, ο πρώτος γαμάτος δίσκος του 2011. Είμαι σε φάση στο δεύτερο κομμάτι και το συνειδητοποιώ. Με τη μία. Ναι ρε, τους είναι τόσο εύκολο.  
Ένα μάτσο σιχαμένοι βρωμοχίππηδες, Not Not Fun φάση, μου γαμάνε το μυαλό αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Έβαλα το κρασάκι μου (κόκκινο πίνω τελευταία, παραγωγής θείου - the absolute fucking best), έστριψα το τσιγαράκι μου, έβαλα ακουστικά και χάθηκα. Αυτό ήταν. Γεια σας.
Tribal, Drrrrreeeeeone-y Jam Rock, σεβεντίλα τραβηγμένη απ' τ' αρχίδια, παγανισμός φάση, άρρωστο τελείως... Κουνάς το κεφάλι σου ρυθμικά ακόμα κι αν δε βαράνε καθόλου τύμπανα... Τέχνη, βασικά. Απλά τέχνη. Όλα όσα γουστάρω στην "ακούω μουσική" κατάσταση είναι εδώ. Παθιασμένο και εγκεφαλικό παράλληλα. Κι έχει αυτό που μου κάνουν οι μπάντες τις Not Not Fun... Ξέρεις ποιο... Αυτό που σκάει χαμηλά...
Αυτή η εταιριάρα ρε πούστη... Πετάει το ένα αριστούργημα πίσω από τ' άλλο, κάνει την υψηλή τέχνη να φαντάζει κάτι πανεύκολο, κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας ακόμα και ανασαίνοντας μόνο. Δεν ξέρω ρε... Είμαι απόλυτα κολλημένος εκεί. 
Είχα πολύ καιρό να περιμένω πως και πως για κυκλοφορία ενός label, όχι καλλιτέχνη, το ξεκαθαρίζω. Απ' τη Dischord μη σου πω... Σκάνε τα νέα εξώφυλλα στο "NOW" του site, κι αισθάνομαι φράγκα να φεύγουν απ' την τσέπη μου. Κάθε φορά δεν έχω ιδέα τι πρόκειται ν' ακούσω, παρόλα αυτά δεν έχω ξενερώσει ποτέ... Πάντα η ίδια ιστορία, κλέβω, αράζω, τσεκάρω με προσήλωση την κάθε κυκλοφορία, χαμογελάω, καταναλώνω... Κάπως έτσι.  

9/2/11

White Lies - Ritual

Όταν δημιούργησα αυτό το μπλογκ, σκεφτόμουν διάφορα, μεταξύ των οποίων αν υπήρχε η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας περσόνας που, σε φάση, θα έβριζε ό,τι σκατά έβγαζε το indie scene... Τι αντίκτυπο θα είχε σε όσους διάβαζαν ό,τι μαλακία μου κατέβαινε, αν τέλος πάντων το όποιο κοινό θα ένιωθε την ανάγκη να κράξει (χωρίς καμία ελπίδα να μειώσει, ομολογουμένως) το συντάκτη... Αν έλειπε κάτι τέτοιο. 
Η σημερινή επιτυχία αυτού του αίσχους δικαίωσε τις επιλογές μου, σε μεγαλύτερο βαθμό από τις αρχικές μου προσδοκίες (χειροκρότημα... Ευχαριστώ)...
Δεδομένης της υπερπροσφοράς ηλιθιοτήτων και ηλιθίων, βρέθηκα σε μια φάση που περισσότερο έκραζα, παρά πρότεινα κάτι ουσιώδες, κατά την προσφιλή συνήθεια των "συναδέλφων" μου, τσάμπα γραφιάδων. Το 2010 κόντεψε να μου αλλάξει τα σχέδια, καθώς τα όσα προσέφερε ήταν αξιόλογα, όχι μόνο μουσικά... 
Ευτυχώς ήρθε το 2011 να τα αλλάξει όλα αυτά. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχω ακούσει τίποτα άξιο να με συνεπάρει, να φύγω για λίγο από το σίχαμα που καθημερινά βιώνω, να ξεχαστώ και να αφεθώ στην τέχνη. Τίποτα.
Μπούρδες όπως αυτή των White Lies, είναι τροφή για πραγματικά σκατά κείμενα και, ω τι έκπληξη, να ένα από δαύτα.
Έτσι είναι. Εμπνέομαι εξίσου από το χάλι όσο και από το αριστούργημα... Δε μ' αρέσει το ότι συμβαίνει, θα προτιμούσα να ανακαλύπτω κορυφές όλη την ώρα, αλλά αρχίδια... Δε γαμιέται. Η ζωή συνεχίζεται, φαντάζομαι...

7/2/11

Esben and the Witch – Violet Cries

Η μουσική σκηνή της νήσου της μοναρχίας και της γεροντικής άνοιας αυτής, έχει απασχολήσει πολλάκις το γαμάτο συντάκτη του συγκεκριμένου μπλογκ. Αρέσκεται η ατομάρα, που λέτε, να παρατηρεί τις διακυμάνσεις στα όσα κατά καιρούς προσφέρει το εν λόγω scene, με μεγάλο ενδιαφέρον. Πιθανότατα γιατί η στύση του δεν είναι αυτή που ήταν στα εικοσιτρία του.
Κατά καιρούς, λοιπόν, οι Αγγλάρες έχουν την τάση να βομβαρδίζουν την υφήλιο με τους πιο γαμάτους ήχους, οι οποίοι περιορίζονται σε τρεις συγχορδίες ανά τραγούδι, του οποίου η μέγιστη διάρκεια δεν ξεπερνά τα τρία λεπτά. Στη συνέχεια, διανθίζουν το πλήθος των συγκροτημάτων που παράγουν αυτά τα υπέροχα, με άλλα, με πιο εύπεπτο ήχο, μέχρι να τα βαρεθούν κι αυτά. 
Όντας σε τέλμα, η εκάστοτε γενιά ακροατών, αναζητά το "καινούριο", το περιπετειώδες, το διαφορετικό. Και που το βρίσκει; Σίγουρα όχι στην ταχύτητα και την τραχύτητα, ούτε και στις εύπεπτες εκδόσεις των. Το βρίσκει σε αυτό που αντιλαμβάνεται εκείνη τη στιγμή ως "τέχνη".
Το οποίο συνήθως είναι ένα πομπώδες, μελωδικό σαφώς, συχνά ανιαρό "κάτι", που, μπορεί και να φιγουράρει με το πέρας του έτους στις λίστες της χρονιάς, αλλά οι κάτοικοι του μαλακόνησου το μόνο που θα θέλουν πάντα θα είναι να κάνουν κάνα πάρτυ, γι' αυτό και συρρέουν κατά χιλιάδες στις επανασυνδέσεις των οποιωνδήποτε Libertines...
Κατ' αυτό τον τρόπο για κάθε Sex Pistols έχουμε και τους Pink Floyd τους, για κάθε Happy Mondays, έχουμε τους Strangelove τους, για κάθε Babyshambles, τους περσινούς These New Puritans... Και κάπως έτσι πάει.
Να σημειωθεί ότι δε χάλασε τον παιδαρά γράφοντα ο δίσκος των Esben and The Witch, κάθε άλλο, (πολλές κοιλιές, αλλά αξιέπαινες μονάδες στο σύνολό του) είναι όμως που επιθυμεί να 'ρθει γρήγορα αυτή η επόμενη γενιά ωμότητας... Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...   

4/2/11

Deerhoof - Deerhoof VS Evil

Οι Deerhoof είναι απ' αυτές τις περιπτώσεις που όλοι γουστάρουν, όλοι αποδέχονται το έργο τους ως κάτι μοναδικό, ξεχωριστό, αλλά κανείς δεν έχει κάτσει ν' ακούσει... Ν' ακούσει στ' αλήθεια όμως. Μου θυμίζουν το Tank Girl των Hewlett και Martin. Όλοι γνωρίζουν τη φιγούρα της τύπισσας, μα όλοι, το απόλυτα cool icon των '90s, μόνο που κανείς δεν έχει διαβάσει σελίδα... Τίποτα. Μαλάκες. Τι να πεις...
Δεν ξέρω ρε, είναι λογικό αυτό; Πιθανότατα ο συγκεκριμένος δίσκος θα φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα του 2011, από τώρα ναι, του αξίζει και με το παραπάνω, το εννοώ, τι με ξενερώνει όμως;  Που κανείς δε θα θυμάται νότα την ημέρα σύνταξης αυτών. Δεν είναι και εύκολο, μη λέμε και μαλακίες... 
Πάλι χώνουν μέσα πεντακόσιες αλλαγές σε συνθέσεις που μετά βίας αγγίζουν τα τρία λεπτά, δεν αλλάζει αυτό, χωρίς να μπορεί να τους καταλογίσει κανείς για progressive επιρροές, όχι, δεν είναι σκατοMarsVolta χάλια εδώ πέρα. Ούτε καν. Όλα είναι σ' αυτό το post hardcore ύφος, που γάμησε την προ-προηγούμενη δεκαετία... Κι ο Ομάρ Ροντρίγκεζ Τρόμπες αυτά κοπιάρει, αλλά, όντας τελείως άχρηστος, τα σκατώνει. 
Για να μη μακρηγορώ, το σύνολο παραμένει περίπλοκο, αλλά με πράγματα που είναι τόσο απλά και εύκολα και γνώριμα που, αφενός έχουν νόημα, αφετέρου σ' αφήνουν ν' αναρωτιέσαι "γιατί δεν το 'χα σκεφτεί εγώ, ρε πούστη;". Ω ναι... Το θυμάσαι αυτό; Κι εγώ το θυμήθηκα. 
Ρε, αν δεν το δίνανε στον ατάλαντο σκατομούρη τον Alan Grant, τον υποτελικό του Wagner στο Dredd και το Strontium Dog να γράψει το "Apocalypse", αυτή την υπερφίαλη μπούρδα με χιούμορ της πούτσας, δε θα υπήρχε αισχρό σημείο στο στόρυ, ρε, δεν πασσάρεις σε χίππυ να γράψει πανκ, δε γίνεται, ναι, για το Tank Girl μιλάω, γιατί; Γιατί έτσι γουστάρω ρε. Ο λόγος που δεν μπορείς να βρεις τη σύνδεση μεταξύ των δύο είναι είτε γιατί δεν έχεις διαβάσει το ένα, είτε δεν έχεις ακούσει το άλλο. Το είπα και στην αρχή. Καλά, μπορεί απλά να είσαι και βλάκας... Εντάξει, δεν είναι κακό να ανήκεις στην πλειοψηφία.
Στο μεταξύ, το πόνημα κυλάει, ενοχλώντας, όπως πρέπει, δε σ' αφήνει χωρίς να προσέξεις ότι "κάτι συμβαίνει" και πρέπει να συμμετέχεις, κατά κάποιο τρόπο όλα τα "άσχετα" δένουν, τίποτα δεν είναι τυχαίο, σαν τα κείμενα του Martin, αν και χαλαρά δοσμένα, πάντα σε άφηναν με ένα χαμόγελο γάματα, σε γέμιζε το cooooooooooolness ρε... Πανκ με νοημοσύνη, αντί για οργή.  
Εντάξει; Έγιναν εμφανή τα κοινά σημεία; Σίγουρα; Σίγουρα σίγουρα; Χαίρομαι.
Είμαι σίγουρος ότι το έχετε κατεβάσει, άντε τώρα, ακούστε το.

2/2/11

British Sea Power - Valhalla dancehal

Είσαι δεκαεφτά εντάξει; Indie καυλωμένο τυπάκι, τραγουδάς μόνος σου στο δωμάτιο τα τελευταία hits των Afraid Crier και των Interbore και, σε φάση, ονειρεύεσαι τον εαυτό σου να γίνεται σαν κι αυτούς. Να φιγουράρει στα εξώφυλλα της ΝΜΕ κάθε βδομάδα, αλλά πάνω απ' όλα να παραμένεις ταπεινός, low profile και να φαίνεσαι μόνο μέσα από φιλανθρωπίες... Κανένας απ' τους φίλους σου, όμως, δεν είναι μουσικός, μαλακίες, δεν έχεις φίλους, αποφασίζεις λοιπόν, να βάλεις αγγελία σε γνωστό περιοδικό του χώρου...
"Κιθαρίστας, μπασσίστας και ντράμμερ ζητούνται για τη στελέχωση του συγκροτήματος Ελληνική Θαλάσσια Δύναμη".
Το όνομα σού ήρθε σ' ένα όνειρο...
Ο πρώτος που χτύπησε την πόρτα ήταν ένας παραφουσκωμένος σκινάς με σβάστικες και ελληνικές σημαίες, ο οποίος σου συστήθηκε σαν κιθαρίστας, γούσταρε το όνομα είπε, του θύμισε τη θητεία του στις ειδικές δυνάμεις  και, αφού ήπιε όλες τις μπύρες από το ψυγείο, βίασε τη μάνα και την αδερφή σου κι έφυγε...
Ο δεύτερος ήταν ένας γέρος με ένα σταυρό στο χέρι ο οποίος δεν είπε και πολλά, μίλησε λίγο για "την αξία του να είναι κάποιος χριστιανός", έπαιζε φαγκότο, δεν σου έκανε, ξενέρωσε, κατάπιε, λοιπόν, ένα κουτί μπλε χάπιαβίασε τη μάνα και την αδερφή σου κι έφυγε κι αυτός...
Ο τρίτος ήταν μπάτσος ντράμμερ και, αφού βίασε τη μάνα και την αδερφή σου, τις συνέλαβε για αντίσταση κατά της αρχής και τράβηξε για τις φυλακές θηλέων.
Στο τέλος έμεινες μόνος, χωρίς μπάντα, χωρίς τίποτα, τι σου έμενε να κάνεις; Μα να βρεις την καλύτερη δυνατή κρυψώνα γιατί σε δέκα χρόνια θα έβγαιναν η μάνα σου και η αδερφή σου και, ένα ήταν σίγουρο... Θα σε έψαχναν...