30/10/10

Film School - Fission

Δεν είναι κακός δίσκος... Ούτε καν. Αλλά του λείπει κάτι πολύ σημαντικό. Του λείπει η ΤΕΧΝΗ. Δεν είναι ξεχωριστός, δεν είναι τίποτα. Κενός. Φαντάζομαι live θα λένε, σα να βλέπεις κάτι generic και να χοροπηδάς με τα χαριτωμένα - χαρούμενα beats του... Σα garage punk μπάντα κολλημένη με τους Sonics. Δεν μπορεί, θα γουστάρεις. Αλλά δε θα πας μέχρι τον πάγκο ν' αγοράσεις το 7'' τους... Έτσι και μ' αυτούς... "Παίζουν κάτι φίλοι απ' τη γειτονιά, στο κλαμπ της γειτονιάς και θα πάει όλη η γειτονιά. Θα 'ρθεις; Είναι σε φάση indie, θα γουστάρεις. Με shoegaze στοιχεία μέσα. Όπως όλες οι μπάντες που θέλουν ν' ακούγονται hip σήμερα. Γαμώ ε; E; E;"
Δεν ξέρω καν γιατί μπήκα στον κόπο ν' ακούσω όλο το τελευταίο πόνημά τους και μάλιστα να γράψω κιόλας, αυτά τα ολίγα έστω. Α ναι, ξέρω. Για να βάλω τη φωτογραφία της μπασσίστριας. Δε βρίσκω κάτι άλλο. Γι' αυτό θα το 'κανα. Ναι...  

28/10/10

We Are Hex - Hail The Goer

Υπάρχουν κάτι μπάντες που διαθέτουν όλα όσα χρειάζεται για να τις γουστάρω... Γκόμενα σε φάση Siouxsie στα φωνητικά, το μπάσσο πιο ψηλά απ' την κιθάρα, η οποία με τη σειρά της είναι υποταγμένη σε κοφτά dischords στα πρίμα αυστηρά, drums που παίζουν κάτι πιο περιπετειώδες από τα κλασσικά τέσσερα τέταρτα... Με δυο λέξεις: Post Punk. Κολλάς και μια εμμονή στους ό,τι να 'ναι τίτλους και στίχους και καταλήγεις με ένα σοβαρότατα άρρωστο Indiefuck...
Σε φάση, το μοναδικό ατόπημα του δίσκου είναι η μικρή του διάρκεια... Και δεν το λέω αυτό ποτέ... Μαλάκα, εδώ μέσα ακούς από Jesus Lizard, Banshees και Magic Dirt, μέχρι Christian Death και Birthday Party λέμε... Και παρόλα αυτά οι κύριοι και κυρία έχουν μια πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα από μόνοι τους... Αν τους ανακάλυπτε ο Corey Rusk το '94 θα 'χε κάνει τα εσώρουχά του Lowbrow Art για να τους υπογράψει... 
Κι έχουν αυτό το αρρωστημένο groove που είχαν όλες οι post punk / post hardcore μπάντες των μέσων των '90s, δεν ξέρω, στην αρχή βασικά νόμιζα ότι ήταν Αυστραλοί, ούτε καν, thanx ed είπα; Λέω... Έπαθα μεγάλη ζημιά λέμε, θυμάσαι το βομβαρδισμό από mail που ακολούθησε...
Γύρισα πολλά χρόνια πίσω, τότε που η λέξη "punk" έσκαγε ακόμα σαν απειλή, που το rrrrrrock ακουγόταν με ενδιαφέρον, που κάθε μπασσογραμμή ήταν και μια μικρή επανάσταση, που η Hitch Hyke έφερνε το ένα αριστούργημα μετά το άλλο, ναι ρε, υπήρχε αυτή η εποχή, ακόμα τη νοσταλγείτε, βλέπω τι ανεβάζετε δεξιά κι αριστερά, ποιες μπάντες επανασυνδέονται και βγάζουν περισσότερα φράγκα απ' όταν είχαν "αληθινή" καριέρα, το ανεξάρτητο ροκ στο μέσο των '90s γαμούσε, γαμάει και θα γαμάει για πάντα και κανείς μα κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί... Βρώμαγε αίμα από χιλιόμετρα η φάση... Τώρα βρωμάει σκέτο πτώμα...
Ρε μαλάκες, σοβαρά τώρα, αν υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που καταλαβαίνουν τίποτα απ' όσα γράφονται παραπάνω και εμπιστεύονται το γούστο μου, ας τσεκάρουν αυτή τη μπάντα, είναι εγγύηση Indiefuck a million per cent λέμε, κόλαση, κίνδυνος ρε μουνιά, επιτέλους, ακούω το δίσκο τρίτη φορά τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και δεν μπορώ να κρατήσω τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο γιατί κοπανιέμαι σαν επιληπτικός, ασύλληπτα δεμένοι, ναι, είναι τόσο καλοί, τόσο ουσία φάση... Γαμήστε την πρωτοπορία και τις μαλακίες, μιλάμε για καθαρή ενέργεια εδώ, πάθος, rock 'n' roll, τέχνη ρε...
Δεν ξέρω καν αν θα τ' αντέξω να παίξει ακόμα μία φορά... Ειλικρινά, με πόνεσε ο ζβέρκος... Δε γαμιέται, πάμε κι ό,τι γίνει...
           

26/10/10

If you like parties you'll LOVE reading...

Με αφορμή την τελευταία βουτιά που έκανα στον κόσμο του Maximum Rock ‘n’ Roll, αποφάσισα να γράψω για άλλη μια μεγάλη αγάπη που, τέλος πάντων, έχει διαμορφώσει την προσωπικότητα που διαβάζετε και λατρεύετε με πάθος σήμερα… Αναφέρομαι, φυσικά, στα φανζίνς…
Ακόμα και σήμερα, οι γονείς μου δεν παραλείπουν να μου υπενθυμίζουν ότι από μικρός είχα μια έμφυτη κλίση προς την ανάγνωση του οτιδήποτε, τα καλύτερα παιχνίδια μου ήταν βιβλία, όπως έλεγε κάποτε ο Neil Gaiman, κάπου στην πορεία έσκασε η μουσική και, ναι, όπως ήταν αναμενόμενο, ξεκίνησα να διαβάζω και γι’ αυτή…
Ο κύριος υπεύθυνος ήταν ένα τεύχος του Merlin’s Music Box, το οποίο τυχαία είχε πέσει στα χέρια μου. Η αισθητική του μ’ αρρώστησε, έγραφε και για μπάντες που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν, σε κάθε κείμενο επαναλαμβανόταν συνεχώς η λέξη «punk», με το οποίο ήμουν κολλημένος όπως κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του, ήμουν σε φάση «τι στον πούτσο έχανα τόσο καιρό;», ευτυχώς είχε κάμποσες διευθύνσεις επικοινωνίας με κάμποσους και κάπως έτσι το ταχυδρομείο έφτασε να είναι το μαγαζί που επισκεπτόμουν συχνότερα από οποιοδήποτε άλλο…

Χρήματα κρυμμένα στο φάκελο, γραμματόσημα μέσα για άμεση ανταπόκριση, διπλωμένες Α4, μαγικές φωτοτυπίες, γεμάτες πληροφορίες, κάπου κάπου καμιά κασέτα, κανένα εφτάιντσο, οι πιο τολμηροί κόβανε και κανονικότατους δίσκους (Σκιές του Β-23, ρε πούστη…), μία σκηνή εντός των τειχών που έβραζε κυριολεκτικά, ξερνώντας τη μία μπαντάρα μετά την άλλη, περίεργα γραφιστικά, οπτική προπαγάνδα, ειδωλοποίηση του ακραίου, ο serial killer ως rock star, μορφές τέχνης και έκφρασης που ήταν κρυφές μέχρι τότε, τα Alternative Choice και Does This Hurt? (έγραφε ο Κρητικός στο μοναδικό του τεύχος ότι «ο σκοπός του φανζίν δεν είναι να πουλήσει, αλλά να κυκλοφορήσει» – έχυσα) που κοπιάρω και σήμερα σε σημείο αηδίας, ποίηση ή λογοτεχνία η οποία έδειχνε κατά πολύ ελκυστικότερη σε φωτοτυπημένο χαρτί από την οθόνη του υπολογιστή, όσο καλαίσθητο και να είναι το blog που τη δημοσιεύει…
Και οι μπάντες για τις οποίες γράφονταν όλα αυτά, για κάποιο λόγο φάνταζαν… χμμμμ… Διαχρονικές. Ήδη κλασσικές. Κι ας ήταν το «τώρα» του «τότε»… Απ’ τις σελίδες τους έμαθα τους Fugazi, τους Hoover, τους Royal Trux, τους Jesus Lizard, τη Do It Yourself φάση, τα πρώτα δισκάκια των Teen Idles που δίπλωνε ο MacKaye στο δωμάτιο που αποτελούσε για χρόνια τις εγκαταστάσεις της Dischord Records, τη 4AD, το Headpress, το Fiz του οποίου κανένα τεύχος δεν έπεσε στα χέρια μου ποτέ, το Motorbooty… Γάματα… Χρωστάω ρε πούστη, χρωστάω πολλά…
Αυτή, η έντυπη μορφή έκφρασης ήταν για μένα το “punk” μου, το ξύπνημά μου στο underground, η αναπάντεχη γνωριμία με μία κοινότητα ανθρώπων ουσιαστικά εναλλακτικών, ουσιαστικά διαφορετικών, αυθεντικά «περίεργων»…
Με φίλους σκεφτόμασταν συνεχώς να ξεκινήσουμε κάτι, αλλά δεν έγινε ποτέ. Είχα στείλει και γράμματα σε διάφορους ντόπιους σταρζ, για συνεντεύξεις κλπ, αλλά πήρα τ’ αρχίδια μου. Δε θα ‘λεγα ότι οι αναποδιές με αφήσανε απτόητο, γιατί αυτό έγινε, πτοήθηκα και κανένα εγχείρημα δεν είχε αίσιο τέλος… Ούτε καν αρχή. Τώρα που είδατε τι χάσατε θα αλληλογραφούσατε μαζί μου και με το παραπάνω, μουνόπανα… Στ’ αρχίδια μου σας γράφω ρε.
Πριν από δέκα χρόνια περίπου είχα την τιμή να κλέψω από ένα φίλο μου και κάτι τεύχη της διαβόητης «Ανοιχτής Πόλης», δεν ξέρω αν πραγματικά ήταν το πρώτο φανζίν που κυκλοφόρησε στη σκατοχώρα – έτσι έμεινε στην ιστορία, παίζει, αλλά η αισθητική του με είχε αφήσει άναυδο. Τρομερά καλαίσθητο, εμπνευσμένα αναρχοκολλάζ παντού, οι τύποι γράφανε απίστευτα, περίεργο, μοναδικό, ανεπανάληπτο… Όταν έμαθα ότι ο Ρασσιάς βγάζει το «Διιπετές» τώρα, ξενέρωσα με τη ζωή μου… Από Subculture Freaks πήγανε και μου γίνανε αρχαιολάγνοι… Νταξ, δικαίωμά τους, φαντάζομαι. Θα θυμάμαι τη φάση τους όπως γουστάρω εγώ. Με διχρωμίες και «γραμματοσειρά» γραφομηχανής…
Και να δεχτούμε ότι το έντυπο έχει ψοφήσει, υπάρχουν ακόμα εκεί έξω τύποι που το προσπαθούνε αρκετά, να διατηρηθεί αυτή η ρομαντική μορφή μεταφοράς σκέψεων, με βραχύβια αποτελέσματα, δυστυχώς…
Στα blogs, πλην εξαιρέσεων, οι φωνές που αξίζουν το χρόνο μου δεν είναι παρά ελάχιστες, δεν υπάρχει αυτό το «τα γαμάω όλα για τη φάση», ούτε η σκουπιδοαισθητική που τραβάει το βλέμμα, όλα είναι πολύ καθαρά, πολύ συμμαζεμένα, πολύ «σωστά» και, θα περίμενε κάποιος ότι η αυτολογοκρισία θα ήταν περιορισμένη σε ένα μέσο που κόβεις, ράβεις, κολλάς ότι γουστάρεις… Δεν ξέρω… Προς το παρόν παραμένω μ’ αυτούς τους λίγους που ‘χω κατά καιρούς αναφέρει και στην οθόνη του υπολογιστή μου φτιάχνω ένα φανταστικό φανζίν, στο οποίο συντάκτης είμαι κι εγώ… Και γαμάει πάντα…

24/10/10

Topaz Rags - the Crown Center 7''

Ο έρωτάς μου με την Amanda Brown δε λέει να τελειώσει... Κινδύνευσε λίγο όταν έμαθα ότι διέλυσε τους Pocahaunted, αλλά το ξεπέρασα... Αυτό το ΕΡ είναι ό,τι σκοτεινότερο έχει βγάλει, νομίζω... Βασικά, δεν είναι σκοτεινό με την έννοια "dark", "goth", "gloomy", μαλακίες... Είναι με την έννοια "επικίνδυνο". 
Τη σκέφτομαι ν' αράζει με τους κατά καιρούς συνεργάτες της και να συζητάνε σε φάση: Ωραία, τους έχουμε γαμήσει τα μυαλά αρκετά, έχουμε εισβάλλει, δεν είναι πολλοί, αλλά είναι μια αρχή κι αυτή, έχουν μπει τα θεμέλια, έχουν ειπωθεί οι πρώτες αλήθειες, το μήνυμα είναι "εκεί", στο σημείο του εγκεφάλου που είχαμε σχεδιάσει, οι ήχοι είναι στη θέση τους, επαναλαμβάνονται τη στιγμή που μιλάμε, τους ακούτε; Ωραία... Ανοίγουμε λίγο ακόμα τις γεννήτριες με το επόμενο πρότζεκτ,  τα, ποτισμένα με peyote και datura, foot-pedals μας, προκαλούμε απαλές ηλεκτρικές εκκενώσεις, μέχρι τον ερεθισμό και των κάτω άκρων, δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στα γεννητικά όργανα, κακά τα ψέματα, αν δεν καυλώσει επαρκώς ο άλλος δεν παίζει να αισθανθεί την αφύπνιση, θα το χάσει το κάλεσμα και τότε, ό,τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα θα πάει χαμένο... Έχουμε το εφτάρι; Εξώφυλλα, οπισθόφυλλα τα πάντα; Τέλεια, με το που θα φτάσει στα χέρια τους θα απελευθερωθεί ο κώδικας και τότε θα είμαστε έτοιμοι, πραγματικά έτοιμοι όμως, να σώσουμε την ανθρωπότητα... Σε Totally Badass φάση...

Μ' άρεσε ρε... Πολύ όμως...

22/10/10

Helmet - Seeing Eye Dog

Μαλάκα, όχι. Με την καμία. Με την καμία λέμε. Το προσπάθησα πολύ ρε πούστη, το είχα λιώσει και το "Aftertaste" στα νιάτα μου, δεν είμαι κανάς άσχετος, ήξερα τι να περιμένω, αλλά απλά όχι - άλλο - πια. Δεν είναι ότι είναι σκουπίδι... Είναι ότι απλά δεν υπάρχει κανένας μα κανένας να εκεί έξω περιμένει "κάτι"... Ξέρω 'γω... Κάτι που ακουγόταν πρωτοποριακό μια εικοσαετία νωρίτερα να του σερβίρεται ξαναζεσταμμένο με ψιλοφρέσκια (προχτεσινή στην καλύτερη) γαρνιτούρα και παγωμένο κρασί. Απ' το φτηνό. Ούτε καν ρε. Ακριβήνανε τα γούστα μου, τώρα που μεγάλωσα κι ομόρφηνα, δεν είμαι για τέτοια... Σόρρυ, Χέλμετ, το γαμήσατε με περισσή βαναυσότητα και το καημένο ψόφησε...
Επίσης, ακόμα σας μισώ για το Nu Metal...

20/10/10

No Age - Everything In Between

Για μισό... Κάποιος μου κάνει πλάκα... Και ναι, επειδή είμαι άτομο με υψηλότατη αίσθηση του χιούμορ γελάω μέχρι δακρύων... Είχα πολύ καιρό ν' ακούσω κάτι τόσο ανέμπνευστο. Ψέματα, δεν είχα, όλη τη γαμημένη ώρα τέτοιες μπούρδες ακούω, αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να γράψω κιόλας... Γιατί το έκανα γι' αυτούς;
Γιατί κάποιος πρέπει να σκοτώσει το indie rock... Ναι. Εκεί έχω καταλήξει. Δε φαίνεται να μπορεί να πεθάνει από μόνο του, ας το βοηθήσει κάποιος, λοιπόν... Είναι τόσο μα τόσο σκατά πια, αυτό και οι κατά καιρούς σωτήρες του, που δεν αντέχεται πια η κατάσταση... Έχει σταματήσει να εξελίσσεται, ακόμα και το metal εξελίσσεται ρε πούστη... Απελευθερώστε τα φονικά σας ένστικτα, επιτέλους, κάντε αυτό τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος... Συμβουλή: ξεκινήστε από την εδώ σκηνή... Για ονόματα, υποδείξεις, διαταγές το e-mail μου είναι στη διάθεσή σας... Αν και όλοι ξέρετε ποιοι είναι.... 
Σκουπίδι απ' τα ολίγα, αυτή η κυκλοφορία με προσέβαλλε, χαμένος χρόνος, χαμένος κόπος, χαμένη πρώτη ύλη, χαμένα όλα... Ναι ρε, είναι τόσο σκατά... Και δεν είναι μόνο αυτό... Είναι κι ότι έχει τελειώσει. Είναι άσκοπο. Στάσιμο. Άχρηστο. Περιττό.    

Υ.Γ. Γνωρίζω πολύ καλά ότι το παραπάνω κείμενο είναι χάλια, για πέταμα, δεν έπρεπε καν να αναρτηθεί, αλλά, αυτή και μόνο τη φορά δε φταίω εγώ... Φταίνε οι No Age... Είναι τόσο ατάλαντοι που με αναγκάζουν να γράψω κι εγώ ως άσχετος με στοιχειώδεις γνώσεις γραφής... Κάντε κάτι, βρίστε τους στο myspace τους, κράξτε τους στο facebook, χέστε τους στο twitter, κάτι, σε φάση "τι κάνατε ρε μουνιά της λάσπης; Αυτός έγραφε καλά ρε! Διαβάζαμε και καυλώναμε λέμε!!!! Την παίζαμε με την πάρτη του!!!!!! Ακούστε ρε ξεφτιλισμένα σκατοφλώρια της μαραζωμένης πούτσας, αν δεν επανέλθει σύντομα, ΠΟΛΥ σύντομα, θα σας γαμήσουμε τις μάνες ρεεεεεεε!!!!"... Δείτε τον τρόμο στις σκατόφατσές τους και ακούστε με να καγχάζω όλο ευχαρίστηση μέσα στις σκιές...


Λοιπόν, το άρθρο τέλεψε... Υπάρχει αναγκαιότητα προστακτικής εδώ; Φράση του τύπου "περιλούστε με με ύβρεις"; Το ξέρω ότι δε θα με απογοητεύσετε...

18/10/10

Super Wild Horses - Fifteen

Διάλειμμα…
Προσπάθεια ξεκούρασης από το όλο Witch House πράμα που μου ‘χει πάρει τα μυαλά… Μετά από τόσο delay αισθάνομαι σα να έχωνα κατσαβίδια στον εγκέφαλό μου. Χρειάζομαι κάτι πιο minimal, πιο punk για να ξεκολλήσω… Πιθανότατα.
Σκαλίζοντας το τεύχος του MRR που έπεσε στα χέρια μου, κόλλησα με τα όσα γράφτηκαν γι’ αυτή τη μπάντα, δυο κοριτσάκια, κιθάρα – ντραμς, που, κατά τα φαινόμενα αλλάζουν θέση ανάλογα με το κομμάτι, μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά δε γαμιέται… Τσεκάρω και βλέπουμε. Ίσως αυτή να είναι η «θεραπεία»… Ίσως όχι… Μόνος ένας τρόπος υπάρχει να το ανακαλύψω… Πατάω το play…
Απλές garage, punk, pop συνθέσεις, κακοπαιγμένες όπως πρέπει, ερεθιστικός ερασιτεχνισμός με ψήγματα ιδιοφυΐας, είναι και φίλες των Snowman, αλλά έχω αρρωστήσει πολύ, δεν υπάρχει επιστροφή από όλο αυτό τελικά, ανυπομονώ να σκάσει ένας απάνθρωπα βαρύς χειμώνας, έτσι ώστε όλη αυτή η οδύνη που ‘χω αποθηκεύσει να αποκτήσει ξανά νόημα…
Δεν ξέρω ρε… Καλό για τη φάση του, απλά δεν υπάρχει ταύτιση… Δεν είμαι για χαρούλες, δεν είμαι χαρούμενος, βασικά, κι ούτε θέλω να είμαι… Είμαι δυστυχισμένος σε σημείο εκσπερμάτισης…
Bad timing, sorry, Super Wild Horses

15/10/10

Salem - King Night

... και μ' αυτούς εδώ που τ' αρχίσανε όλα, τελειώνει το "αφιέρωμα"...  Μπορώ να γίνω πιο προβλέψιμος; Όχι; Λάθος... Τέλος πάντων. Μαζί τελειώνει και το ενδιαφέρον στο Witch House... C' est la vie...
To King Night είναι το ντεμπούτο τους, μετά την κυκλοφορία εκατοντάδων χιλιάδων EP, mixtapes, tapes σκέτο κλπ κλπ, είπαν να κάνουν το μεγάλο βήμα. Και τι βήμα ήταν αυτό...
Ο δίσκος είναι αριστούργημα, δεν έχει να κάνει με το κόλλημα που τραβάω με το genre που οι κύριοι (και κυρία) δημιούργησαν, όχι, ούτε καν, απλά με το που το έβαλα να παίζει μου 'σκασε τόσο "σήμερα" στα μούτρα, που η σύγκρουση παραλίγο να αποβεί μοιραία...  Ναι ρε.
Σακατεμένα πληκτροφόρα από τα '80s, Hip Hop Beats εν αφθονία, πειραματισμός, τέχνη σαφώς, μαλάκα, όλα είναι τέλεια... Όλα είναι "σήμερα"... Τους φανταζόμουν κολλημένους στο Mtv να γυρνάνε τσιγάρα, στο σκοτάδι, ένας κουβάς με προχτεσινό τηγανητό κοτόπουλο μπροστά τους, με καναδυό κεριά, να αράζουν σε καναπέ-τασάκι και να "εμπνέονται"...
Δεν υπάρχει καν λόγος να συνεχίσω να γράφω το κείμενο. Κανένας όμως... Στην τελική το 'χετε τσεκάρει περισσότεροι απ' αυτούς που ακούσανε το Suburbs... Θα είχατε τους λόγους σας, φαντάζομαι...
Ναι... Α, ναι! Αφιερώματος τέλος... Χμμμμ... Το είπα και στην αρχή αυτό... Αφήνω, λοιπόν, τους ελαχιστόμυαλους μαλάκες να συνεχίσουν να ασχολούνται με τους Pearl Jam και δηλώνω έχοντας ελαφρά τη καρδία ότι, τηρουμένων των αναλογιών,ναι, θεωρώ ότι το βίωσα αυτό, σαν καλός πορνόγερος που ζει στην εποχή του... Εσύ; Τι έκανες εσύ;

Για μισό όμως... Τι μου έμεινε μετά από όλο αυτό; Όχι σοβαρά τώρα. Τι; Ένα είναι σίγουρο... Εκεί που οι περισσότεροι από σας θα θυμόσαστε το Witch House και θα γελάτε σε κανα χρόνο από τώρα, εγώ θα μειδιώ ελαφρώς, από ευγένεια και μόνο,  και θα σας κρύβω ότι το γουστάρω ακόμα... 

14/10/10

Various Artists - Let Me Shine For You

Ρε μαλάκες, σοβαρά τώρα, όταν ο μήνας ξεκινάει με Factory Floor πώς στον πούτσο περιμένετε να πάει; Καλά; Ούτε καν... Θα πάει σκατά και θα είναι και εσκεμμένο...
Έχω καταντήσει κουραστικός, το ‘χω καταλάβει. Εκεί που όλοι κρέμονται από τις οθόνες τους περιμένοντας με μεγάλη προσμονή το επόμενο κραξίδι στους π.χ. Radiohead, επιμένω να μην παραδίδω τα αναμενόμενα, βομβαρδίζοντας παράλληλα με κάτι ακόμα από τη Witch House Scene. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Αδυνατώ… Κι ακόμα δεν έχω συγγράψει για το καινούριο των Salem… Εκεί να δεις…
Η σύγκριση με την προηγούμενη «τρέλα» της ηλεκτρονικής σκηνής, το Dubstep, είναι μάλλον αναπόφευκτη… Το (αλλιώς γνωστό και ως) Ghost Drone όμως, μέχρι στιγμής δε με έχει κουράσει… Το ξέρω ότι είναι νωρίς και όλο και με κάτι θα ξεράσω τ’ άντερά μου, αλλά ό,τι έχω ακούσει μέχρι στιγμής δε μ’ έχει απογοητεύσει… Το ακριβώς αντίθετο. Με έχει γοητεύσει. Απ’ την άλλη, όσο και να γούσταρα με Burial ή The Bug, όταν μου κάνανε πάσα το “Diary of An Afro Warrior” του Benga ως αριστούργημα, νόμιζα ότι με κοροϊδεύανε… Απροκάλυπτα και στη μάπα… Δεν ψάρωσα, βέβαια…
Και πάντα κάτι πιο «αναλογικό» θα ξεσκίζει στο κρανίο μου το αυστηρά «ψηφιακό»… Όπως και να το κάνουμε ακούγεται πιο «ζεστό»… Πολλά εισαγωγικά, ρε πούστη… Δε γαμιέται…
Η φάση με την – ευρύτατα χαρακτηριζόμενη ως – ηλεκτρονική μουσική είναι η εξής: Λόγω της απόλυτης εξάρτησής της από την τεχνολογία, με την εξέλιξη της δεύτερης, ένας προ πενταετίας παραχθείς δίσκος του εν λόγω genre σήμερα ακούγεται ετεροχρονισμένος… «Παλιός»… Βρες μου έναν ν’ ακούει Coldcut σήμερα, απλά τα πράγματα… Το ότι το (αλλιώς γνωστό και ως) Drag δε στηρίζεται τόσο σε ψηφιακά μέσα, έχω την εντύπωση ότι θα έχει μια κάποια μεγαλύτερη διάρκεια ως είδος… Θα είναι κατά τι διαχρονικότερο… Δεν το κόβω να πλησιάζει αυτή του Gothic Rock για παράδειγμα (δεν είναι απίστευτο το ότι ένα είδος που φλερτάρει τόσο πολύ με το θάνατο δε λέει με την καμία να πεθάνει; Oh well…), ούτε παίζει να γεννηθεί απ' αυτό ένα νέο Subacultcha αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε… Ή μπορεί και μέχρι το πέρας του τρέχοντος έτους να σβήσει μαζί του, κάτι που θα είναι εξίσου αποδεκτό και ταυτόχρονα η απόλυτη απόδειξη του πόσο «σήμερα» είναι… Προβληματισμοί της πούτσας, αλλά με κάτι τέτοια σπάω το κρανίο μου γιατί δεν έχω ζωή κλπ…
Τώρα, το παρόν προς εξέταση έργο, είναι ένα Mixtape (έτσι λένε τα compilations τώρα) για τη Lindsay Lohan από Witch House Artists για Witch House Addicts σαν και του λόγου μου... Κυκλοφόρησε στην Triangle Records που, μαζί με τη Disaro, έχουν αναλάβει να μείνει αυτή η φετινή έκρηξη στην ιστορία... Το αν συμμετέχουν οι κορυφές, ακόμα και το ποιοι χάρισαν τις κομματάρες τους, είναι άνευ ουσιαστικής σημασίας… Η ποιότητα ή η έλλειψη αυτής, επίσης δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναλυθεί στο παρόν…
Το φλέγον ζήτημα είναι το ότι η επιλογή του συγκεκριμένου ατόμου για εκπόνηση tribute δίσκου, mixtape, whatever, φέρνει στην επιφάνεια μία σατανική (how appropriate…) σύμπτωση, η οποία, άθελά της με συνδέει (ναι, εμένα) ακόμα περισσότερο με το συγκεκριμένο genre… Γιατί; Γιατί με τη LiLo έχω ίδια μέρα γενέθλια…
Βγάζει νόημα αυτό; Όχι; Γαμάει μάλιστα και την παραπάνω επίδειξη πλούτου έκφρασης και λεξιλογίου μου; Στ’ αρχίδια μου ρε.

12/10/10

Tearist - CD-R

Αυτοί εδώ διαφέρουν... ΄Εχουν τη γκοθιά για την οποία πασχίζουν οι υπόλοιποι... Έχει γραφτεί ότι τα κομμάτια τους είναι σαν τρία τραγούδια της Siouxsie το ένα πάνω στ' άλλο... Χάος; Όχι ακριβώς, κι ας μην αποτελούν πρότυπο οργάνωσης σε ότι αφορά στις ιδέες τους...
Τους γουστάρω γάματα. Οι συνθέσεις τους, αν και ζέχνουν τουαλέτες της Bat Cave φάση, πατάνε γερά στο σήμερα. Είπαμε, είναι η αρρώστια με το post punk... Πέτα μου μια μπασσογραμμή παλαιού τύπου και πλήκτρα από τα '80s και με κέρδισες, ίσως και για παραπάνω από μια νύχτα...
Είναι και πιο εξωστρεφείς από τα άλλα μαγισσόπαιδα, τους έχω δει να συνοδεύουν στα live τους κάμποσους καλλιτεχναράδες. Δεν ξέρω... Έχω την εντύπωση ότι θα μου μείνουν αυτοί. Μαζί με τους Mater Suspiria Vision και κυρίως τους White Ring... Συναίσθημα, παγεροί, σκοτεινοί, ιδιαίτεροι... Γαμημένοι... Και η φωνή της έτσι... Δεν πατάει πάνω στη νότα σχεδόν ποτέ, η μαγική χροιά της σα να αιωρείται πάνω από τους ήχους... Συν τοις άλλοις, συμμετέχει και στους Former Ghosts... Now I know I've got yr attention...... 
Μ' έχουν σκίσει στα δύο, αυτή η κωλοκατάσταση, το Witch House, όλοι διαφορετικοί, όλοι ιδιαίτεροι... Λίγο έμεινε ακόμα, όπου να 'ναι πέφτει η αυλαία... Ανακάλυψα το πρώτο copycat, γάμησέ τα, σημάδι "κούρασης", και ακόμα δεν έχω βρει κάτι ολοκληρωμένο από τους Raw Moans... Ξενέρα...

10/10/10

GR†LLGR†LL - CD-R

Η πιο Bad Trip φάση του scene... Πιθανότατα πρόκειται για ένα και μοναδικό (αν και με δαύτους δεν ξέρεις ποτέ), αρκετά διαταραγμένο άτομο... Ο τύπος χώνει στο μίξερ από Nirvana μέχρι Lil' Wayne, διανθίζει δε το όλο με τα σούπερ creepy σύνθια του και σερβίρει ένα cocktail το οποίο καλύτερα να απολαύσεις... χμμμμ... ξενέρωτος...
Μάλλον ο πιο hip hop της παρέας, αν και δύσκολα κουνάς την κωλάρα σου στη μουσική του. Αρκετά "ενοχλητικό" το τελικό αποτέλεσμα, δύσπεπτο από όλες τις απόψεις, αλλά προφανέστατα υπάρχει "κάτι"...
Και η περιποίηση που 'χει ρίξει στο "Lollipop" του Lil' Wayne δεν έχει προηγούμενο... Ντάξει και το ορίτζιναλ το κωλογουστάρω, αλλά, μαλάκα, το 'χει κάνει σε φάση σκοτεινό, μελαγχολικό κομμάτι, σαν This Mortal Coil ένα πράμα... Από τη μια κολλάω και καψουριάζω, κι απ' την άλλη μου 'ρχεται να πέσω κάτω απ' τα γέλια... Ευρηματικότατος...
Έχει μάλλον τον πιο "σύγχρονο" ήχο από τους υπόλοιπους... Εκεί που αυτός είναι modern horror οι άλλοι είναι giallo...
Εν κατακλείδει: Γαμώ, σύντροφοι...

Υ.Γ.: Δεν είναι γαμάτο που οι καλλιτέχνες του scene καπνίζουν; Από τις μέρες που μεσουρανούσαν οι Strokes έχω να δω τσιγάρο στο στόμα μουσικού... Αυτούς πως και δεν τους ρεμίξαρε κανείς άραγε; Καλά, δεν έχει και σημασία... Ούτως ή άλλως απ' τις μπάντες που "θυμόμαστε και γελάμε" είναι... Οι φωτογραφίες με τσιγάρο όμως; Πάντα cool ρε... Δεν παλιώνει με την καμία αυτή η φάση... Smoking Rules...    

8/10/10

oOoOO - oOoOO

Δεν μπορώ ρε... Έχω αρρωστήσει... Σοβαρά... Έχω πρόβλημα...
Αυτός ο τυπάς διαφέρει σχετικά από τους υπόλοιπους. Έχει κάτι που λείπει απ' τους άλλους... Ταλέντο. 
Ξεχωριστή κατάσταση, 4AD μου θύμισε σε φάσεις. Πρώιμη φάση, όχι τις country μπούρδες που την έριξαν στα αζήτητα....  Και πρώιμο triphop, αλλά αυτή η λέξη είναι σιχαμένη και θα επιθυμούσα να ξεχάσετε όλοι ότι την ανέφερα, νταξ;
Ενώ οι άλλοι προσπαθούν τρελά να είναι "τρομακτικοί", αυτουνού του βγαίνει αβίαστα χωρίς να χάνει καθόλου από τον παράγοντα "μουσικότητα"... Αν έχει σημασία να αναφερθεί ο εν λόγω παράγοντας... Τριπάρα ο δίσκος... Με τα glitches του, τα αρρωστημένα beats, folk καταστάσεις, hip hop breaks μέχρι Lady Gaga (!) χώνει στη μίξη ο αθεόφοβος. Και φέρνει το εγχείρημα σε πέρας με τεράστια ευκολία, χωρίς ν' ακούγεται εύκολο ή εύκολα όλο αυτό. Είναι μια όχληση, απλά. Εξοργιστικά έξυπνο και τελείως μπροστά... Ξεχωρίζει τόσο μα τόσο πολύ που είναι σοκαριστικό...
Για να γράψω για τους τρεις τελευταίους δίσκους - αυτός είναι ο δεύτερος - τους έβαλα να παίζουν ανάμεσα από σταθερές HxC Punk αξίες (Black Flag, Minor Threat και Los Crudos συγκεκριμένα), από τη μία για να εξορκίζεται η σκοταδούρα με το πέρας καθενός απ' αυτούς, απ' την άλλη για να πληκτρολογώ γρηγορότερα... Είμαι για δέσιμο; Μάλλον...
Όπως και να 'χει, εδώ έχουμε ακόμα μια κυκλοφορία αυτού του scene που μ' έστειλε στο διάολο... Δεν ξέρω, δε βλέπω να το ξεπερνάω σύντομα. Μαλάκες... Κάντε κάτι...  

6/10/10

Mater Suspiria Vision - Mater Suspiria Vision

Και ναι, θα σπάσω αρχίδια μ’ αυτή τη φάση. Τη Witch House ρε… Σαφώς… Τις επόμενες μέρες ετοιμαστείτε για OD...
Ακόμα μια μπάντα που με κόλλησε. Η πιο “witchy” απ’ όλες. Με περίεργα βίντεο, κοπτοραπτική από ταινίες τρόμου, ασύλληπτα κλειστοφοβικό σύνολο, ελάχιστη προσπάθεια «γυαλίσματος» του ήχου, μηδαμινή σχεδόν, αυθορμητισμός, μυστήριες κυκλοφορίες, κάτι box-set με ό,τι να ‘ναι μέσα, επιβλητικά drones και απόλυτα σιχαμένο groove… Φωνές πνιγμένες στις παραμορφώσεις, ένα ambience που αρρωσταίνει.
Γουστάρω τρελά όταν η μουσική που βγαίνει απ’ τα ηχεία, εκτός από το να με ικανοποιεί, με τρομάζει κιόλας… Είχε καιρό να μου συμβεί, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον… Έχω καταναλώσει και μπόλικο post punk άλλωστε, έπαθα ανοσία από κάποιο σημείο και μετά. Αντί να φρικάρω με τα ουρλιαχτά του Gavin Friday όπως τον παλιό καλό καιρό, πλέον συγκινούμαι…
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που άκουσα το “Asylum” των Legendary Pink Dots. Ναι, γάματα… Η DJ φρόντισε να συμπληρώσει την εμπειρία με ένα δίσκο με πειραματισμούς σε μαγνητοταινίες του Holger Czukay… Ο δρόμος για το σπίτι εκείνο το βράδυ δεν ήταν ο ίδιος. Περπατούσα αδικαιολόγητα γρήγορα σε μια έρημη πρωτεύουσα στα μέσα του Αυγούστου, ενώ κοιτούσα όλη την ώρα πάνω απ’ τον ώμο μου σε περίπτωση που κάποιο απ’ αυτά τα τρομακτικά παιδάκια που ψιθύριζαν με ακολουθούσε… Οχτώ χρόνια πριν.
Οι ήχοι που παράγουν οι Mater Suspiria Vision είναι περίεργοι. Μόνο έτσι μπορώ να τους χαρακτηρίσω. Παρόλα αυτά με ιντριγκάρουν. Όπως και όλη αυτή η φάση. Παίζει να οφείλεται στην αδυναμία μου στη λέξη “witch”… Σε όλο το μύθο πίσω απ’ αυτή. Μια γυναίκα ιδιαίτερη τόσο μπροστά από την εποχή της που μοιάζει ξένη μέσα σ’ αυτή. Η επιβράβευση του διαφορετικού καταλήγει να αποτελείται από ένα σωρό από ξύλα, σχοινιά, δάκρυα κι ένα πυρσό… Μαλακία…
Και, επιτέλους, ρε πούστη, η μουσική που γεμίζει τους τοίχους του σπιτιού μου ξανάρχισε να ακούγεται επικίνδυνη. Σχεδόν μυρίζει αίμα

5/10/10

Witch House: A Bad Trip in Several Parts...

Το ταξίδι στο τρομακτικότερο και πιο ενδιαφέρον Genre του τρέχοντος έτους και, συγκεκριμένα, στους "δίσκους" που μου έκαναν μια κάποια εντύπωση, ξεκινάει αύριο... Μεταξύ μας, του χρόνου θα το θυμόμαστε και θα γελάμε, αλλά δε γαμιέται...

3/10/10

White Ring VS Trash Kit

Αυτή η ανάρτηση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τη μοντέρνα ψυχολογία σαν πρωτόλειο υλικό αυτού που θα αποτελέσει μία διδακτορική εργασία τουλάχιστον, με τίτλο: The Wonderful Mind of Mr. Indiefuck, η οποία θα είχε τη δυνατότητα να εξασφαλίσει σ’ αυτόν που θα την εκπονήσει μια θέση στο πάνθεο των μεγάλων πρωτοπόρων της επιστήμης αυτής… Αλήθεια…

Αυτό διότι οι δύο μπάντες που πρόκειται να βγάλουν τα μάτια τους στη συνέχεια, δεν έχουν καμία σχέση, μεταξύ τους, ηχητικά, οτιδήποτε, πέραν του ότι βρέθηκαν στο mp3 player μου η μία μετά την άλλη, η ακρόαση των πονημάτων τους δε, μου προξένησε τα ίδια ποσά ευχαρίστησης. Σαφέστατα…
Οι White Ring ανήκουν στο περιβόητο τελευταία Witch House, Ghost Drone (ή όπως στο διάολο λέγεται αλλιώς) Scene, το οποίο ομολογώ χωρίς φόβο ότι μου ‘χει ανοίξει τον εγκέφαλο λίγο παραπάνω. Κατέβασα το “Suffocation” EP τους, το οποίο περιέχει το ομώνυμο κομμάτι και κάμποσα remixes πάνω σ’ αυτό, για ένα εκ των οποίων είναι υπεύθυνοι οι Los Campesinos. Χύσατε; Στον πούτσο μου. 
Γάματα ιδιαίτερος ήχος, πολύ "τώρα" φάση, κάπως scary, σαν ξωτικά είναι ρε, σα να βγήκαν από τις σελίδες του Books of Magic, από τις πιο γαμάτες μπάντες που άκουσα τελευταία απλά... 
Να πω την αλήθεια μου, βέβαια, με ξενερώνουν τα remixes, θεωρώ ότι γίνονται περισσότερο για να καυλώσει ο εκάστοτε δημιουργός με το ότι ασχολήθηκε κάποιος με κάτι δικό του, παρά για να γουστάρει ο ακροατής. Εδώ όμως τα πράγματα έχουν ένα νόημα. Κυρίως λόγω του ότι το Suffocation είναι μεγάλη κομματάρα από μόνο του…

Για τους Trash Kit είχα διαβάσει κάτι ψιλά παλιότερα, έπαιζε και namedropping του τύπου Slits, Raincoats και άλλα ελκυστικά, αλλά τους αγνόησα, χωρίς λόγο, ώσπου έπεσε στα χέρια μου ένα από τα τελευταία τεύχη του άλλοτε αγαπημένου μου Maximum Rock ‘N’ Roll, όπου τους είδα να φιγουράρουν σε κάμποσα Top Ten συντακτών του (συγκεκριμένα συντακτών θηλυκού γένους, για το punk rock μου εμπιστεύομαι αποκλειστικά και μόνο το γυναικείο αυτί)… Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι punks κωλογουστάρουν Vivian Girls τώρα πια… Τι να πεις… Εμένα μου λείπουν οι Spitboy και οι κλώνοι τους…
Το ομώνυμο ντεμπούτο της υπό (ιερά) εξέταση μπάντας έσκασε αμέσως μετά τα εξαιρετικά drones των White Ring και ήταν ό,τι ακριβώς. Μικρές συνθέσεις που, σε φάση ήθελα κι άλλο, punk as fuck, με μια old school αίσθηση, όχι καφρίλα κατάσταση, μου θύμισε εποχές που το punk ήταν πρώτα και κύρια «μορφή τέχνης», έκφρασης, όχι μορφή ξεκαυλώματος με βρωμόξυλο κάτω απ’ τη σκηνή… Περισσότερο Patti Smith φάση παρά Σεξ Μπίστολζ…

Την εποχή που ήμουν συνδρομητής στο Maximum Rock ‘n’ Roll, είχαν αρρωστήσει όλοι μα όλοι μ’ αυτή τη neo-crust κατάσταση Tragedy, From Ashes Rise, His Hero is Gone (εδώ αναφέρονται μόνο οι καλοί) και δε συμμαζεύεται, δεν παλευόταν για πολλή ώρα – με την καμία όμως - κι έτσι έκοψα… Προτιμούσα το Heart Attack που έβγαζε η Ebullition. Μπορεί ν’ άκουγα ακόμα Screamo αν δε σταματούσε να κυκλοφορεί… Τώρα οι του MRR έχουν στραφεί σε πιο τέχνη φάση, μέχρι και συνέντευξη των Explode Into Colors είδα μέσα… Γαμάτη εξέλιξη, αφού σκέφτομαι να ξεκινήσω να το αγοράζω ξανά…

Σα να ξέφυγα. Επανέρχομαι στο επίμαχο θέμα…
Είναι το κόλλημα με την «όλα για όλα για τη φάση» φάση. Χωρίς να θεωρεί καμία από τις δύο μπάντες ότι έχει κάνει ή ότι όφειλε να κάνει το τεράστιο υπεραριστούργημα (όπως οι indie μπάντες που λατρεύω να κράζω για την περίσσεια έπαρσης και βλακείας τους), που θα μιλάνε γενιές μετά γι’ αυτό, κατάφεραν παρόλα αυτά να μου φτιάξουν τη μέρα (τσέκαρα και τα δύο ένα πρωί γύρω στις 6:30 – 7:00 η ώρα) και, όσο τα ξανακούω μένω όλο και περισσότερο σ’ αυτά που μου δίνουν.

Η αιώνια γοητεία του underground… Του κρυφού… Του μυστικού… Της τέχνης που παράγεται αυθόρμητα, χωρίς να χρειάζεται ν’ αποδείξει τίποτα. Που βγαίνει στην επιφάνεια γιατί αν μείνει ακόμα λίγο εκεί κάτω θα πνιγεί… Και κάτι τέτοιο θα ‘ναι κρίμα…

1/10/10

Factory Floor - Untitled EP

Αδύνατο να περιγραφεί με λόγια... Είναι απ' τις φορές που έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα έργο τέχνης, το οποίο όσο και να σε απωθεί, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Σε στοιχειώνει. Δε χωράει φλυαρία εδώ πέρα, μια ιστοριούλα θα ήταν απολύτως αδύναμη να περιγράψει τα όσα βγαίνουν από τα ηχεία αυτή τη στιγμή... Η ιδανική μουσική υπόκρουση για ένα ασύλληπτα κυκλοθυμικό φθινόπωρο και για ένα χειμώνα που δε λέει να έρθει... 

Thanx, Scar...