31/8/10

Inca Ore - Silver Sea Surfer School

"On the internet, there is no real underground anymore. So if you wanted to create an underground for yourself, the first thing you might do is generate a sort of lexical darknet by using keyterms search engines can’t parse."--Warren Ellis


Προφανώς τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει άσχημα μ’ αυτό το «νέο» genre, το Witch House… Καθόλου αδικαιολόγητο. Ό,τι έχω τσεκάρει μ’ έχει αφήσει στην καλύτερη με το στόμα ανοιχτό και στη χειρότερη απλά ικανοποιημένο. Ενδόμυχα ελπίζω να μη με απογοητεύσει η εξέλιξή του, βλέπε πασίγνωστο παράδειγμα Dubstep που, ενώ ξεκίνησε ενδιαφέρον και «περιπετειώδες», κατέληξε ανιαρό και στάσιμο…
Γουστάρω τη σκοταδούρα του, τη φάση με τα ungoogleable ονόματα, τα σύμβολα… Κάπου διάβασα ότι τις μπάντες τις οποίες κατά καιρούς ακολουθούσε με ιερή μανία ο εκάστοτε ακροατής, δεν το έκανε μόνο επειδή γαμούσανε, αλλά ταυτόχρονα γιατί ήταν και δύσκολο να εντοπισθούν. Η χαρά της ανακάλυψης… Ή μάλλον όχι… Της αναζήτησης…
Στο μεταξύ, παρατηρώντας την αλληλουχία των trends στη μουσική «βιοτεχνία», γνωστή και ως Indie scene, με προσήλωση τον τελευταίο καιρό το ότι έσκασε το (αλλιώς γνωστό και ως) Ghost Drone μου φάνηκε απολύτως λογικό. Ξαφνικά η αγάπη των αμερικανών για το Shoegaze έγινε ορατή, η Not Not Fun ξεπουλάει με κάθε κυκλοφορία της, το μέσο αυτί χρειαζόταν το delay του λίγο περισσότερο απ’ ό,τι πρωτύτερα. Ίσως να ‘ναι και μια αντίδραση στο post punk και το garage, με τις γυμνές ενορχηστρώσεις τους, που μέχρι πρότινος κυριαρχούσαν. Ίσως να λέω και μαλακίες…
Και σκάει μια νέα φάση από το πουθενά, που διδάσκει στη μουσική βιομηχανία πως παίζεται το παιχνίδι… Μπάντες με ονόματα που είναι αδύνατο να googleάρεις, cd-r κυκλοφορούν σε ελάχιστα αντίτυπα και αρχίζει κάτι να κινείται ξανά… Οι κυκλοφορίες εξαντλούνται ταχύτατα, οι παραγωγές είναι φτηνές, σ’ ένα δωμάτιο γίνονται όλα, μυστήρια μαγισσόπαιδα βαφτίζονται καλλιτέχνες σε μια νύχτα, ένα καινούριο «ανήκειν» γεννιέται και χρηματικά μικροποσά αλλάζουν χέρια… Όλοι είναι ευχαριστημένοι...
Και με τους ακροατές τι παίζει; Αυτοί με τη σειρά τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Οι μεν που αντιμετωπίζουν την εμφάνιση ενός νέου genre με σκεπτικισμό (κοινώς ξερνάνε και μόνο στη σκέψη) και οι δε που πέφτουν με τα μούτρα… Μάλλον είναι τελείως περιττό να δηλώσω πού ανήκω… Όπως και να ‘χει και οι πρώτοι και οι δεύτεροι διεξάγουν τα δικά τους συμπεράσματα, τα εκφράζουν κ.ο.κ. Μέσα σ’ όλο αυτό, ο καθένας τελικά κάνει τις επιλογές του. Εγώ έχω αρρωστήσει… Αλλά ξέρεις, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός…
Θα επανέλθω εκτενέστερα στο θέμα όταν χειμωνιάσει λίγο...

Τώρα, για τους Inca Ore…Ρε, δεν ανήκουν στο scene KAN! Καλοί είναι πάντως...

30/8/10

Of Montreal - False Priest

(Μια φανταστική συνέντευξη με τον Kevin Barnes. Φανταστική, όχι μαλακίες)

Indiefuck: Που 'σαι ρε;
Barnes: Εχμμμμ.... Γεια...
Ι: Ναι... Λοιπόοοοοον, ας ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας με την εξής ερώτηση... Κέβιν Μπαρνς, πως στον πούτσο μπορεί να αισθάνεται κάποιος ο οποίος είναι τελείως ατάλαντος;
Β: Τι; Μα... Για μισό στην επιστολή που στείλατε στο μάνατζέρ μου δεν ήταν μέσα...
Ι: Ναι βρε μαλάκα, γιατί αν ήταν σ' αυτά που έστειλα, δε θα σε είχα σήμερα εδώ, απάντησε στην ερώτηση, Κέβιν Μπαρνς! 
Β: Εεεεεεε.... Βασικά, είχα γράψει αυτό το τραγούδι...
Ι: Ναι ρε, κι αφού καύλωσες όλα τα ίντυ αγοράκια επειδή εσύ είχες κατάθλιψη, θεώρησες ότι παίζει να 'γραφες και κανα δεύτερο, αλλά όοοοχι, τα ναρκωτικά κάνανε καλά τη δουλειά τους, κι από τότε δεν έχεις γράψει νότα άξια λόγου, πώς το εξηγείς αυτό, Κέβιν Μπαρνς;
Β: Μα δεν παίρνω ναρκωτικά...
Ι: Ρε μαλάκα, σοβαρά τώρα, κυκλοφορείς σα γαμώτοκέρατόμου και μου έχεις το θράσος να μου λες ότι δεν τρως τίποτα; Πως την είδες, Κέβιν Μπαρνς; 
Β: Βασικά, είναι μέρος ενός περφόρμανς...
Ι: Μπουαααααχαχαχαχαχαχαχααααχαχααααχααααα! Θεωρώ κατόρθωμα που κατάφερες να πεις ολόκληρη τη λέξη, με εκπλήσσεις, Κέβιν Μπαρνς...
Β: Καλά, κι εσύ δεν είσαι και κανας Καπότε...
Ι: Τι είπες, ρε μουνί;
(Ακολουθεί καλοζυγισμένη κλωτσιά στ' αρχίδια του συνεντευξιαζόμενου. Όλως παραδόξως ο βλαξ παραμένει ατάραχος) 
Ι: Τι σκατά φοράς εκεί ρε;
Β: Στρινγκάρα από κασσίτερο... Το δίνανε δώρο μαζί με το outfit...
Ι: Ωραίος ο Κέβιν Μπαρνς... Που είχαμε μείνει; 
Β: Στον Τρούμαν Καπότε...
(Καρέκλα προσγειώνεται στο κεφάλι του γελοιοδέστερα ενδεδυμένου των παρευρισκομένων. Δεν κάνω ποτέ το ίδιο λάθος)
Ι: Κέβιν Μπαρνς, βλέποντας ότι είσαι ήδη κάτι παραπάνω από σκυμμένος, πήρα την πρωτοβουλία να αποθέσω μια μπάρα πράσινο σαπούνι στη μούρη σου, πράγμα που με υποχρεώνει να σε εμβολιάσω prison style. Δε θα χρειαστεί καν να βάλω σάλιο. Το καυλί μου σε συνθήκες τριβής λιώνει και τα Heavyότερα των Metalλων. Και σου λένε μετά ότι το Τσέρνομπυλ έκανε μόνο κακό. Έχεις τίποτα να προσθέσεις για το τέλος;
Β: Νο... Νομίδω ότι έχω έμπνεφθη κθανά...
(Και η μουσική βιομηχανία συνεχίζει να με ευγνωμονεί. Γαμάει τόσο πολύ να είσαι εγώ)

28/8/10

The Walkmen - Lisbon

Βαρεμάρα ατελείωτη...

(Μια απ' τα γαμημένα ίδια. Μπάντα που τρέφεται με τις σάρκες της. Δεν μπόρεσα καν να το ακούσω μέχρι το τέλος. Τόσο σκατά. Περιχύστε την κορμάρα μου με τη χολή σας... Αντέχω...)

27/8/10

Bugs And Rats - ADIDAS

Δισκάρα...
Ωραία... Και τώρα που το έβγαλα αυτό απ' το σύστημα, ας πούμε κάτι πιο ενδιαφέρον...
Πρόκειται για να ένα από τους δίσκους που κατά καιρούς μου "προτείνετε", το συγκεκριμένο μου τον έκανε πάσα ο Μ., γνωστός για το αλάνθαστο γούστο του. Έχει, μάλιστα, "αποκωδικοποιήσει" τις προτιμήσεις μου με αποτέλεσμα να μην πέφτει ποτέ έξω στο τι θα γουστάρω...
Γενικά τη γουστάρω τη φάση τρελά. Ότι δηλαδή κάποιοι από σας θέλετε "να με μάθετε μουσική", αφ' ενός γιατί είμαι άσχετος ενώ ταυτόχρονα έχω καιρό να αισθανθώ τη χαρά της ανακάλυψης - όλα τα ξέρετε πριν από μένα και, αφ' ετέρου, χάνω πάρα πολλά, ίσως γιατί δεν ψάχνω αρκετά, φαντάζομαι... 
Βασικά, δεν περίμενα με την καμία να μαζευτείτε τόσοι πολλοί. Και, ναι, είστε πολύ περισσότεροι απ' όσους θα μπορούσα να διαχειριστώ. Φαίνεται νομίζω τις στιγμές που ερχόμαστε σε επαφή. Ουσιαστική. Ενώπιος ενωπίω. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας, δεν ξέρω τι περιμένετε, ίσως κανα δίμετρο ψωλαρά, με σκουλαρίκια και μοϊκάνα, σκλερό κι έτσι και, αντ' αυτού, σκάει ένας μικροκαμωμένος, ψιλο-queer, τέρμα ντροπαλός τυπάκος με φωνή δεκαεφτάχρονου και εμφάνιση σαρανταεφτάχρονου... Quel dommage... Ναι, ναι, είμαι μια απογοήτευση, έχω συμβιβαστεί μ' αυτό... Δε γαμιέται...
Παρόλα αυτά, ρε πούστη, γουστάρω που, σε φάση "είστε κάπου εκεί έξω"... Ίσως γιατί δεν περίμενα ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Ποτέ. Και δεν το 'χω σπρώξει το πρότζεκτ και τρελά, για να αποφύγω ίσως την απόρριψη από γνωστούς που μπορεί να υποθέσουν ότι τους κράζω, όχι ότι δεν το κάνω, το όλο έχει διογκωθεί σε αρκετά απλησίαστα, αναπάντεχα, για μένα, μεγέθη. Δεν ξέρω ρε... Είναι στιγμές που θέλω να τα γαμήσω όλα, να μην ξαναγράψω λέξη, απλά να εξαφανιστώ - γιατί, κακά τα ψέματα, δεν έχει και που αλλού να πάει αυτό το πράμα, οι στόχοι έχουν επιτευχθεί προ πολλού - και σκάει ένα κόμμεντ, ένα μέηλ, κάτι και συνεχίζω...
Δε λέω ότι η συνέχεια αυτού εδώ οφείλεται αποκλειστικά στην προσφορά σας, ούτε καν, όλα εδώ μέσα είναι για να ικανοποιείται η εγωισμάρα μου, αλλά να... Γουστάρω που είστε εκεί, αυτό είναι όλο... 
Μετά την αυθόρμητη αυτή έκρηξη συναισθηματισμού, δέχομαι με ευχαρίστηση τα ξερατά σας και σας ευγνωμονώ και γι' αυτά... Φχαριθτώ ρε...  

25/8/10

The Present Moment - The High Road

Ό,τι και να λένε οι βλάκες το καλοκαίρι είναι γαμάτη εποχή για τερατογκοθιές. Εκεί που τελειώνει η γαμημένη τεράστια μέρα, στη διάρκεια της οποίας δεν έχεις κάνει τίποτα απολύτως, πέρα από το να αναπολείς τις διακοπές που πέρασαν με νοσταλγία, κάθε ώρα που δεν περνάει στη σκατοδουλειά που "έπρεπε" να επιστρέψεις, το μόνο που απομένει τελικά είναι να λιώσεις με μια ποτάρα, ένα τσιγάρο και την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση για να βγει και το υπόλοιπο της μικρής νύχτας που ακολουθεί... Και είναι μεγάλη πουτάνα η νύχτα...
Αυτοί οι τύποι είναι γάματα τελείως, κοπιάρουν new wave, goth rock, synth pop, βάζουνε και λίγο πρώιμους ΝΙΝ στο μίγμα και, για να μην τα πολυλογώ, γαμάνε. Είναι νωρίς να βγάλω τα μαύρα απ' τη ναφθαλίνη, αλλά ρε πούστη, βιάζομαι. Δεν ξέρω καν αν το έργο που προσπαθώ να περιγράψω έχει μια κάποια καλλιτεχνική αξία, μπορεί να τραβήξει μόνο τους θαμώνες του Dark Sun, καλά, αυτοί θα πάθουν την κωλόπλακα της ζωής τους, το γουστάρω ρε... Με αρρώστησε, ξέρω 'γω. Το ένοχο post punk παρελθόν μου τα φταίει όλα...
Σιγά την έκπληξη, θα μου πεις. Στ' αρχίδια μου. Με κολλάει και με κάνει να χορεύω στα αρρωστημένα beats του... Ευκολάκι γι΄ αυτούς. Έχουν ένα ασύλληπτα σιχαμένο groove, σχεδόν αυθεντικό, που, ενώ το 'χω ξανακούσει και καλύτερα ακόμα χιλιάδες φορές, μου είχε λείψει. Ή μάλλον το είχα απωθήσει. Θεώρησα αυθαίρετα ότι δε θα χρειαζόμουν κάτι τέτοιο ποτέ πια. Έκανα λάθος προφανώς...
Παρότι δεν το χαρακτηρίζει η ωμότητα των ηχογραφήσεων παρόμοιας αισθητικής έργων στα '80s, ούτε η διάθεση για πειραματισμό των Cold Cave, μαλάκα, με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Ξέχασα τις χιππίλες για πάρτη τους, τέτοιο κόλλημα για λίγες στιγμές ξεπεράστηκε. Δεν το περίμενα. Δεν το περίμενα με την καμία.
Δεν ξέρω ρε... Ειλικρινά. Πιθανότατα να μην αξίζει μία "ποιοτικά", τα τρελαμένα indie kids που θα το τσεκάρουν παίζει να ξερνάνε ποτάμια για κανα μήνα, αλλά δε με απασχολεί. Εγώ το καταδιασκέδασα το ταξιδάκι τους... Εσύ; 

23/8/10

Menomena - Mines

Είναι μια μπάντα εκεί έξω που μισώ ιδιαίτερα... Σε φάση ξερνάω ποτάμια. Αυτή η μπάντα λοιπόν, αν και ήταν σχετικά παλιά, τι σχετικά δηλαδή, αρχαία είναι, θρονιάστηκε για τα καλά στις καρδιές των υπόλοιπων indie scenesters με την κυκλοφορία δύο δίσκων, ο ένας στο τέλος της προ-προηγούμενης δεκαετίας και ο άλλος στις αρχές αυτής που μόλις μας άφησε... Αυτό το χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι στη μουσική δε συνέβαινε τίποτα τρομερά ενδιαφέρον... Τίποτα όμως. Τουλάχιστον στην indie φάση... Ή δεν έβρισκα εγώ τίποτα συγκλονιστικό. Άρα δεν υπήρχε σίγουρα...
To μεγάλο κακό που έφερε το συγκρότημα του οποίου το όνομα δε θα αποκαλύψω ακόμα, ήταν σεβαστά χρηματικά ποσά, όχι στις τσέπες πρεζοπάνκηδων, που θα έπρεπε κανονικά να καταλήγουν γιατί δεν υπάρχει σοβαρή καλλιτεχνική δημιουργία χωρίς χρήση ηρωίνης, αλλά λούστηκαν στα ντάλλαρς κάτι καλλιτεχνόπουλα αξούριστα, με το πτυχίο πανεπιστημίου στο χέρι, όλο γλύκα,  όλο νάζι, με τραγουδάκια γιομάτα έγχορδα και πνευστά... Κι από τότε δε λένε να μας αφήσουν σε ησυχία...
Με τις "μαγικές μελωδίες" τους, το "Pet Sounds" ως αιώνιο σημείο αναφοράς, τα jazz μπασταρδέματά τους, τις soundtrackικές ενορχηστρώσεις τους και δώστου βιολιά, βιολοντσέλα, λυρισμός, πενηνταμελείς ορχήστρες, πλήρης εξάλειψη της λιτότητας στη σύνθεση, θυσία όλα στο βωμό του "μεγαλειώδους", του γκράντε, του αναπόφευκτα φλύαρου, υπερφίαλου και συνεπώς και βαρετού...
Δημιουργήθηκε εν ολίγοις μία σκηνή, η οποία όσο υπάρχουν φλώροι με τιτανοτεράστια ιδέα για τις μουσικές τους ικανότητες, θα ξεβράζει κι άλλους ατάλαντους καλλιτέχνες της πούτσας που μιλάνε ψιθυριστά στις συνεντεύξεις τους, προσπαθώντας μάταια να κρύψουν τη στύση τους...
Με τους παλαιούς αυτούς τι γίνεται; Χμμμμ... Αυτοί, για να λέμε και την πλήρη αλήθεια, δεν πήραν ποτέ τους εαυτούς τους στα σοβαρά, τους το αναγνωρίζω αυτό αλλά μέχρι εκεί, τώρα βέβαια, όντας γέροι, έχουν ξεκουτιάνει αρκετά ώστε να εκθειάζουν την Amy McDonald, ή όπως στο διάολο λέγεται αυτό το κλαμμένο-βλαμμένο... Γιατί; Γιατί μπορούν... 
Και το όνομα αυτών; Flaming Lips... Μαυρίστε την ασπρίλα, αποκαλύψτε τη λύση στο μυστήριο και σκυλιάστε...  

21/8/10

Green Gerry - Odd Tymes

Αυτός ο δίσκος είναι ό,τι πιο περίεργο άκουσα όλο το καλοκαίρι. Lo-Fi κατάσταση, Field Sounds, από σούπερ μάρκετ, την ησυχία από την αυλή του σπιτιού του, τον απαλό κυματισμό της θάλασσας, ήχους του φυσικού περιβάλλοντος, η ιδανική υπόκρουση αν θες να κάνεις surfing, αλλά σε στάσιμα νερά... Και ο τύπος με την κιθαρίτσα του και, σε στιγμές, τη μαγική φωνή του να συνοδεύει. Να γίνεται ένα με το τοπίο ουσιαστικά, δεν ξενίζει η παρουσία του σε όλο αυτό, δένει τέλεια, σαν να ήταν εκεί από πάντα, όχι αυτό που έλειπε, κάτι που, πολύ απλά, άκουγες πάντα, αλλά μόλις έτυχε να προσέξεις. Δεν ξέρω ρε... Πολύ γαμάτη δουλειά, μέσα στο tape hisssssss, το χάος, γήινο τελείως.
Είναι, γενικά σα μια "παρουσία"... Κάτι αόριστο, αλλά σίγουρα φιλικό... 
Δε γαμιέται... 
Ο τύπος το δίνει τσάμπα στο bandcamp του, θα πλήρωνα σίγουρα για να το έχω σε κάποια "μορφή", με εξώφυλλα και τα σχετικά, σ' αυτό το Sound Injections έχουν πιάσει το νόημα, απλά... 
Φοβερή πρόταση, τι να πω. Τέχνη...  

19/8/10

Prince Rama - Shadow Temple

Είναι γάματα η κατάσταση που, αράζεις στις διακοπάρες σου, ξεκούραση και τα σχετικά, έχεις φορτώσει το i-pod σου με μουσικές "παραλίας" ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά, φρόντισες παράλληλα να χώσεις μέσα και μερικούς δίσκους που δεν έχεις τσεκάρει, έτσι, για τη φάση... Και ένας από δαύτους, σου σκάει τόσο τέλεια, που, στην περίπτωση που είσαι ευσυνείδητος μουσικοκριτικός σαν και του λόγου μου, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι "γιατί δεν έχω μαζί το γαμημένο το laptop για να γράψω"...

Το "Shadow Temple" είναι συγκλονιστικό. Avant όσο δεν πάει, με, και ethnic τα λες, στοιχεία, πολύ Ινδία βασικά - έχω μεγάλο κόλλημα με το Ganesha, δεν το 'χουμε πει; Το λέμε. Αυτός με το κεφάλι ελέφαντα και τα πολλά χέρια. Θεός της σοφίας, της υπερπήδησης των εμποδίων και των κλεφτών. Γαμάει.
Κατά τ' άλλα ακούγονται Tribal τύμπανα, μια αίσθηση πριμιτιβισμού, - δεν μπορώ να το περιγράψω επαρκώς, θόρυβος, τριπάρα... Δε θα 'λεγες ότι είναι κάτι που θ' άκουγα συνήθως, ούτε ότι θα μ' ενθουσίαζε, μάλλον δε θα μπορούσα να το καταλάβω, αλλά δεν ξέρω, έχει αυτό το "Νεοϋορκέζικο αέρα" που τα βάζει όλα, μα όλα, σε τάξη. Τα αποσαφηνίζει κατά κάποιο τρόπο. Όλες τις επιρροές - είναι πολλές - τους ήχους, τους θορύβους τις παύσεις, τις ανάσες, τα πάντα.
 
Και σου πετάει τελικά στα μούτρα ένα ιδιαίτερο, ελκυστικό, ερωτεύσιμο σχεδόν σύνολο, προχωρημένο όσο δεν πάει, δεκαετίες πιο μπροστά απ' ό,τι κάνει τώρα ο οποιοσδήποτε, όσο ισχυρά και να πατάει στο παρελθόν.

Τρελή αποκάλυψη, έγραψε πάλι ο Μάκης, τι να πω, έχω κολλήσει, αρρώστησα με κάμποσα χίππικα τον τελευταίο καιρό (Not Not Fun anyone?), ήρθαν αυτοί και με τελείωσαν. Τσέκαρα και κάτι βίντεο, live γαμάνε άσχημα, ενέργεια, ψοφάω να τους δω, δε θα γίνει, αλλά παίζει πάντα η γνωστή φάση με την ελπίδα... Λιτανεία. Γάματα. Oh well... Ας το βάλω να ξαναπαίξει, για τη γαμωζέστη είναι ό,τι πρέπει...   

17/8/10

The Love Language - Libraries

Τέχνη... Με τη στενή έννοια του όρου. Είχα καιρό να πέσω πάνω σ' ένα δίσκο απολύτως τέλειας pop... Σε κάθε νότα μαγεία, ρε πούστη... Πως στον πούτσο το κατάφερε ο τύπος πίσω απ' τους Love Language εν έτει 2010 μου διαφεύγει...
Και είναι ακόμα καλοκαίρι (τελικά) και με γαμάει τελείως το άκουσμα. Γαμιέμαι στη σκατοδουλειά και το μόνο που θέλω είναι ν' αράξω... Λίγο ακόμα. Δε λένε ότι ο τύπος που χρειάζεται περισσότερο απ' όλους διακοπές είναι αυτός που επιστρέφει απ' αυτές; Αλήθεια είναι. Η απόλυτη...
Τι έλεγα; Α ναι... Μαλάκα, είναι πολύ ευχάριστο, μετά από πολύ καιρό, να πέφτει στα χέρια σου ένας δίσκος που, σε φάση, ήθελε προσπάθεια να τελειοποιηθεί... Οι ποσότητες lo-fi music που καταναλώνω κατά κάποιο τρόπο έχουν ελαττώσει τις απαιτήσεις μου στον τομέα "παραγωγή"... Sound Enginnering, πιο σωστά...
Είναι κι αυτό το "Heart To Tell"... Δεν ξέρω πραγματικά πόσα χρόνια είχε να μου κολλήσει ένα κομμάτι στον εγκέφαλο, να μου σκάει σε άσχετες φάσεις, σε πρώτη φάση δεν ήξερα καν από ποιους είναι... Είχα ακούσει το δίσκο μία φορά και κάπως, το συγκεκριμένο τραγούδι, βρήκε τον τρόπο να ριζώσει στο υποσυνείδητό μου. Απίστευτο πραγματικά... Είχα ξεχάσει την αίσθηση... Όταν αυτή η μία συγκεκριμένη μελωδία χώνεται στον εγκέφαλό σου και επαναλαμβάνεται και σε γεμίζει ευφορία... 
Το υπόλοιπο έργο είναι εξίσου υπέροχο, θεσπέσιο, το ότι ο εν λόγω τυπάκος πίσω απ' αυτό έχει παίξει όλα τα όργανα μου φαίνεται άθλος... Μια ωδή στην ποπ των Beatles και στη soul των '60s... Σαφώς και το 'χουν δοκιμάσει εκατοντάδες άλλοι, αλλά λίγοι έχουν πετύχει κάτι αξιόλογο, κάτι τόσο μνημειώδες... Κάτι τόσο γαμάτο...
Όλο το καλοκαίρι το έλιωσα, θα μου μείνει και για το χειμώνα, σίγουρα...


P.S.: Lotsa wet kisses to the Suicide Dots... Thanx...

16/8/10

Η κυρία Σκατό και Καρπούζι...

Επέστρεψα... Είναι γεγονός, οι διακοπές έλαβαν τέλος. Αρχίδια τεραστίων διαστάσεων. Δε γαμιέται, ξεκουράστηκα τηρουμένων των αναλογιών, επέστρεψα με μια κάποια σχετική όρεξη για δημιουργία, μαλακία φάση. Μαλακία που επέστρεψα... Για δεκαπέντε μόλις μέρες οι ρυθμοί μιας επαρχίας που είχα αφήσει πολλά χρόνια πίσω μου με συνεπήραν ξανά, άρχισα να σκέφτομαι διάφορα, αλλά πριν ολοκληρωθεί οτιδήποτε, πριν ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση, μπήκα στο καράβι και να 'μαι. Ξενερωμένος γάματα, αλλά τι να κάνεις... Μου 'χε ψιλολήψει η φάση εδώ, κακά τα ψέματα, είχα αποκαλωδιωθεί εντελώς, πλήρης αποχή λέμε, αλλά με το που έκατσα στη σκατο-οθόνη του λάπτοπ, αισθάνθηκα σα να μην έφυγα ποτέ... Ο σιχαμένος χειμώνας με παίρνει μάτι απ' τη γωνία και, όχι, δεν είναι ακόμα καλοκαίρι, όχι για μένα...
Αρχίδια... Καλωσήρθα... 

1/8/10

Vacation Time...


Έχω φύγει ήδη...