30/7/10

Zola Jesus - Stridulum

Τι παίζει μ' αυτή την τύπισσα; Ειλικρινά τώρα... Τι παίζει; 
Αυτό το ΕΡ μου γάμησε το καλοκαίρι... Τελείως. Με κούρασε. Σε φάση, μ' ένα περίεργο τρόπο. Γλυκό. Το άκουγα καιρό τώρα. Τώρα πια το 'χω αποστηθίσει και τα κομμάτια του έχουν γίνει το soundtrack των ονείρων μου... Όχι των εφιαλτών μου, κάθε άλλο. Έχει ελπίδα. Σε σεβαστές ποσότητες...
Δεν ξέρω γιατί δεν έγραψα νωρίτερα. Ίσως γιατί έπρεπε να το αφήσω να χωθεί με τον τρόπο του στις νύχτες μου σημαδεύοντας γεγονότα, να συνδεθεί με ιδιαίτερες φάσεις, να σημαίνει κάτι... 
Η παραγωγή του είναι άψογη, σκοταδούρα ασύλληπτη, γκοθιά σχεδόν, αλλά χωρίς την κιτσαρία και το make-up... Ωμό, παρά τα φτιασίδια του. 
Το προηγούμενο πόνημά της, στο "The Spoils" αναφέρομαι, δεν είναι ότι με άφησε αδιάφορο, το γούσταρα πολύ, αλλά αυτό εδώ... Είναι όλα όσα θα μπορούσε να δώσει. Είναι στιγμές, συγκεκριμένες φάσεις, συγκεκριμένες νύχτες, το λευκό μες στη μαυρίλα, είναι συναίσθημα. Οίστρος. Τέχνη. Ηλεκτρισμός. Κάτι ρε... Κάτι σημαντικό. Κάτι ξεχωριστό. Είναι ό,τι λείπει από την πλειονότητα των αναβιωτών του post punk ήχου των '80s... Ουσία. Η ερμηνεία της, η χροιά της φωνής της, τόσο γνώριμη και ταυτόχρονα τόσο ιδιαίτερη... Σε χτυπάει στο στομάχι. Και σε στιγμές, σε χτυπάει και στην καρδιά...
Η διάρκειά του είναι μικρή, σ' αφήνει να παρακαλάς για λίγο ακόμα, αυτή η έκκριση ενδορφινών να μην τελειώσει... Και τι γίνεται όταν τελειώνουν οι ενδορφίνες; Τι γίνεται, αλήθεια; 
Το βάζεις να ξαναπαίξει... Απλά τα πράγματα... Και τα πάντα ξεκινούν απ' την αρχή...

28/7/10

High Wolf - Ascension

Το ότι αποχαιρετάω σιγά σιγά τη μιζέρια για δεκαπέντε παλιομέρες που θα λιάζομαι, έχοντας γράψει για δύο δισκάρες (δηλαδή για μία μέχρι στιγμής, η άλλη είναι αυτή εδώ) με γεμίζει με ελπίδα για το τι θα αντιμετωπίσω στην επιστροφή...
Οι High Wolf είναι ακόμα μια κολασμένη τερατομπάντα της Not Not Fun, της εταιριάρας που μου 'χει γαμήσει τον, ούτως η άλλως σκατογαμημένο απ' όλες τις τρύπες εγκέφαλό μου, με όλες (μα όλες) τις κυκλοφορίες της...Αφού σκέφτομαι ν΄αλλάξω τον τίτλο του blog σε "Avant Kosmische Dub HIPPIE that loves Swearing"... 
Τριπάρα ο δίσκος, ιεροτελεστία φάση, κάψιμο... Με κολλάει κι η σκηνική τους παρουσία, με τις μάσκες και τα διάφορα... Θόρυβος, μαλάκα, εξαγνισμός σε φάση, αυτό το "έργο" ακούγεται μόνο απίστευτα δυνατά, για να αφομοιώσεις όλη την ένταση που κρύβει... Ειλικρινά δεν περιγράφεται... Αυτό προσπαθώ να κάνω εδώ και τόση ώρα και είναι πραγματικά ακατόρθωτο να συμμαζέψω το χάος που 'χει επιφέρει στην ψυχοσύνθεσή μου... Συγκλονιστικοί...
Πιο "ethnic" από άλλες κυκλοφορίες της εταιριάρας, όπως είναι αναμενόμενο, όμως, η βρωμοχίππικη σφραγίδα της είναι παντού. Αυτό το κλασσικό Wall of Sound (Wall of noise, βασικά), το ambience που απελευθερώνεται από την κατάχρηση θορύβου, τόσο βάναυσο που ακούγεται "ειρηνικό" τελικά, σε λούζει σε φάση, σε γεμίζει... Άξια προσθήκη, αναμφισβήτητα... Το τράβηξα από το Suicide Dots, αλλά η αγορά του έχει προγραμματιστεί (έχει γίνει αναγκαία σε φάση) μαζί με την επιστροφή μου μετά το τουρ στην ύπαιθρο... 
Δισκάρα, ποιότητα, ταξίδι τελείως... Drone-y όσο δεν πάει άλλο, μου 'κανε τα εγκεφαλικά κύτταρα μπάλες ποδοσφαίρου απ' τη διόγκωση... Αριστούργημα... Τι σκατά, ρε πούστη... Σχεδόν δε θέλω να μπω στο καράβι... Καλά, έχω καιρό μέχρι τότε... Για πάμε πάλι...

27/7/10

Γαμώ τους γαμημένους Mystery Jets!

Τέταρτη καταγγελία στη σειρά γι' αυτό το σκατοreview μου... Το οποίο σε φάση, ήταν θετικό για την πάρτη τους! Τι να πω ρε πούστη... Να του αλλάξω τίτλο; Ποιος μαλακοκαύλης εκεί έξω το κάνει αυτό; Πραγματικά, πόσο μα πόσο παίζει να 'χει φάει η μαλακία ορισμένους ανθρώπους; Ειλικρινά τώρα... Πόσο; Θέλω νούμερα... Δεν το χωράει ο νους μου.Έλεος ρε βόδια πια! Κάθε καλοκαίρι η ίδια δουλειά, ρε πούστη, κάποιο μουνί της λάσπης θα βγάλει το κεφάλι του απ' την κωλοτρυπίδα του, έχοντας ένα και μόνο σκοπό, να σπάσει τα Ιερά αρχίδια μου... Είμαι σελεμπριτάρα, το είπαμε, αλλά ξεκολλάτε, στην τελική καταγγείλτε κανα τελείως κράξιμο φάση, όχι μπάντα της οποίας το δίσκο έτυχε να γουστάρω και ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΙΑ! Γαμώ το μπουρδέλο τους για σπίτι και την πουτάνα τη λογοκρισία τους... Ξενέρωσα πρωινιάτικα... Για τέταρτη φορά...

25/7/10

LA Vampires & Zola Jesus - s/t MLP

Τελειώνει ο Ιούλιος και τώρα σκάνε όλα... Ντάξει, απλά δεν παίζει πιο γαμάτη δισκάρα εκεί έξω αυτή τη στιγμή... Ασύλληπτη συνεργασία... Κατάμαυρο DUB απ' τα βάθη της κολάσεως, τελείως, δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα... Σε καίει... Εκατομμύρια χρόνια μπροστά από οτιδήποτε κυκλοφορεί εκεί έξω... Και η διασκευάρα του "No, no, no" είναι απλά η καλύτερη εκτέλεση του τραγουδιού που έχει γίνει μέχρι σήμερα...
Παραληρώ; Ίσως... Δικαίως; Σίγουρα...
Τι σκατά, μυρίζουν από χιλιόμετρα διακοπές κι έχω βρει το ιδανικό soundtrack,για να τις γαμήσω, δε γράφω τίποτα ρε, αριστούργημα τεραστίων διαστάσεων, κόλλησα τόσο μα τόσο άσχημα, σκοτάδια, ατμόσφαιρα που γαμάει, κλειστοφοβία, αλλά τόσο γαμάτο... Και κολλάει, ρε πούστη, με το γαμημένο ήλιο, δεν τον διώχνει απλά, τον εξορκίζει...
Συν τοις άλλοις, για μένα, όλο αυτό είναι ή ένωση δύο από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των σημαντικότερων εταιριών σήμερα... Με λίγα λόγια Pocahaunted + Zola Jesus, Not Not Fun + Sacred Bones... Μαλάκα, είναι σαν όνειρο η φάση... Απ' αυτά που λες "ρε, φαντάζεσαι να παίζανε μαζί αυτοί οι δύο;"... Πες το κι έγινε... Και το αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς που φανταζόσουν... Βγάζει νόημα αυτό; Το ελπίζω...
Βαναυσότητα, μυσταγωγία, οι καλύτερες στιγμές των Pocahaunted, ναι, το τελικό αποτέλεσμα κλίνει προς αυτή την πλευρά, τη χίππικη... Κορυφή απλά... Τι σκατά, τι να γράψω πια... Τίποτα. Τα κλασσικά. Σκεφτόμουν ένα σωρό, ιστοριούλες, μέχρι και πορνογραφία σκέφτηκα να γράψω αλλά όχι... Κάτι τέτοιοι δίσκοι σκάνε από έμπνευση, που τελικά μου απομυζούν τον οίστρο, την ευκαιρία να αξιοποιήσω το όποιο "ταλέντο" διαθέτω στη γραφή για να εκθειάσω το περιεχόμενό τους...
Αν παίζει να βάλεις μαλλιά μετά απ' αυτό; Σίγουρα... Με τζίβες... 

22/7/10

Women - Public Strain

Δεν μπορώ να βγάλω άκρη... Ειλικρινά. Δεν ξέρω αν φταίει το καλοκαίρι, ή οτιδήποτε, μάλλον αυτό φταίει, ας μη γελιόμαστε, αδυνατώ να εντρυφήσω, να μελετήσω ένα "δύσκολο" έργο... Τα θέλω απλά. Ακόμα κι αν ακούω εμφανέστατες επιρροές από Sonic Youth, Sebadoh, όλο το Lo - Fi συρφετό με σεβαστές δόσεις No Wave που λατρεύω, και πάλι όμως... Και κόσμο έχω ρωτήσει σε φάση, να με κατευθύνει, εκεί έχω φτάσει...
Μου τη σπάει να κάνω λάθος, μου συμβαίνει συχνά, γι' αυτό, η εύκολη λύση είναι η απόρριψη, η "Χέστηκα" προσέγγιση σε οποιοδήποτε θέμα... Ναι, μου είναι ασύλληπτα εύκολο να αδιαφορώ, το πιο γελοίο πράγμα στον κόσμο, απλά "κλειδώνω" απέξω τους πάντες και τα πάντα και συνεχίζω να υπάρχω στην cool as fuck τερατοκατάστασή μου. Σιγά πια.
Η εύκολη προσέγγιση, ή μάλλον η Indiefuck προσέγγιση στο τελευταίο πόνημα των Women, θα ήταν να το αγνοήσω εντελώς, στα αζήτητα θα καταλήξει άλλωστε, και να γράψω για γυναίκες γενικά, το 'χω κάνει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία. Αλλά αδυνατώ να ανταπεξέλθω και σ' ένα από τα πιο αγαπημένα θέματά μου. Βαριέμαι ν' ασχοληθώ. 
Βέβαια, υπάρχει και η απολύτως γαμάτη επιλογή να γράψω για άντρες. Σε φάση η μπάντα λέγεται "γυναίκες" εγώ θα γράψω για άντρες, γιατί είμαι ο πιο γαμάτος, νταξ; Μαλάκα, βαριέμαι και αυτό να κάνω, οι άντρες είναι το πιο βαρετό φύλο του πλανήτη, ρε πούστη, εκεί έχω καταλήξει και οι περισσότεροι είναι μαλάκες... Ή βλάκες. Ή ατάλαντοι. Ή πέφτουλες. Ή λιγούρια. Ή γουστάρουν Mars Volta. Ή Radiohead. Ή κυκλοφορούνε Εξάρχεια με σαγιονάρα και καλογυαλισμένο νύχι. Ή όλα τα παραπάνω. Για τον πούτσο τελείως.
Ναι...
Για να δούμε... Για το δίσκο κάτι έγραψα... Για γκόμενες κάτι έγραψα... Για ελαχιστόπουτσα ζώα έγραψα... Ναι... Νταξ... "Δημοσίευση Ανάρτησης" 

Κλικ     

19/7/10

Television Personalities - A Memory Is Better Than Nothing

Ρε πούστη, δεν μπορώ να γράψω κριτική, με τη στενή έννοια του όρου για το τελευταίο αριστούργημα των Television Personalities... Δεν υπάρχει λόγος... Απ' την άλλη, θα μπορούσα να τελειώσω όλο αυτό με μια απ' τις ιστορίες μου με μπλεξίματα με το "νόμο", δεν είχα και πολλά, αλλά αισθάνομαι ότι θα προσέβαλα τελικά την τεράστια προσωπικότητα πίσω απ' αυτούς...
Και ο Dan Treacy δεν είναι από τα άτομα που τα σηκώνουν κάτι τέτοια... Είναι απ' αυτούς τους τύπους που είναι απορίας άξιο το ότι είναι ακόμα ζωντανοί, αυθεντικά αυτοκαταστροφικός... Καλλιτέχνης, κυνικός, με γαμάτο χιούμορ, με τόσα χαρίσματα, τα οποία τελικά δεν τον βοήθησαν πουθενά...
Τι στον πούτσο μπορεί να εννοεί δηλώνοντας ότι "μια ανάμνηση είναι καλύτερη απ' το τίποτα", μου διαφεύγει. Όχι. Δε θέλω να ξέρω. Δε θέλω να ξέρω σε ποια ανάμνηση αναφέρεται καν... Δε θα 'θελα με τίποτα να είμαι στη θέση του, όπως και να 'χει.
Πάντα έβρισκα την αποτυχία ελκυστική, την κυνήγησα κιόλας με μεγάλη επιτυχία, όλοι οι ήρωές μου είναι τεράστιοι Losers, κι αυτός μέσα σ' αυτούς, αλλά το παρατράβηξε... Εντάξει, η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή και, μεταξύ μας, βαριέμαι να την επαναλάβω εδώ, ας πούμε ότι γάμησε τη ζωή του με κάθε πιθανό τρόπο, δεν ξέρω καν αν αυτός ο δίσκος είναι (ακόμα) ένας εξορκισμός του πρόσφατου παρελθόντος του, το "My Dark Places" μου άρεσε περισσότερο, πιο ειλικρινές, πιο άμεσο, αλλά δε γαμιέται...
Σε στιγμές το "A Memory..." είναι πραγματικά υπέροχο, ουσιαστικό... Το ακούω όλη την ώρα, προσπαθώ να βγάλω άκρη, πως μερικοί άνθρωποι, σε φάση, αρνούνται να παραδοθούν, να αφεθούν... Ενώ όλα είναι πραγματικά σκατά. Κανείς δεν περίμενε τίποτα από τον Treacy, έκοψε την πρέζα, χίλια συγχαρητήρια, το μόνο που του έμενε ήταν να λιώσει μπροστά στην tv, στο σπίτι της μάνας του, να του αφιερώσουν κι ένα "I know where he lives, I know where Dan Treacy lives", όπως είχε γράψει νωρίτερα ο ίδιος για το Syd Barrett, αλλά όχι, στ' αρχίδια του, συνεχίζει να είναι παραγωγικός και για μένα, οι τρεις τελευταίοι δίσκοι των TVP είναι εξίσου κλασσικοί με το "And Don't The Kids Just Love It"... Ναι ρε...

16/7/10

!!! - Strange Weather, Isn't It?

Παίζει να χρειαστεί να βάλεις μαλλιά μετά απ' αυτό... Απλά... Παίζει βασικά να μη χρειάζεται να γράψω τίποτα άλλο... Απλά...
 Από τότε που τους είδα πέρυσι και άκουσα κάμποσα από τα κομμάτια του δίσκου στο εν λόγω show, είχα κολλήσει, σε φάση ήθελα να τ' ακούσω από studio φάση... Mutant Disco... Τελείως. Gang of Four καταστασάρα, "Songs of the free" περίοδος, παίζει να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, ασύλληπτο groove, μαλάκα, το πόνημα σε φάση "σε πάει"... Δε βγαίνει από το στερεοφωνικό με την καμία. Δε χορταίνεται... Dub στοιχεία, το φάντασμα των Liquid Liquid παρόν όπως και σε κάθε προηγούμενη προσπάθειά τους, γαμάει, γαμάει, θέλει να κάνεις αγώνα, ώστε μ' αυτό τον ήλιο, τη ζέστη ν' ακούσεις κάτι άλλο... Δε βγαίνει ρε... Κολλάει εκεί και παίζει στο repeat. Αρρώστησα λέμε... 
Τι δισκάρα, ρε πούστη... Σχεδόν μου σκάνε ξανά οι ευωδιές των χίππιδων από πέρυσι, είχα λιώσει, γάμησέ τα, η πιο γαμάτη live μπάντα που έχω δει ποτέ, δεν έχω τσεκάρει και πολλές, αλλά είμαι σίγουρος ότι να περάσω καλύτερα σε τέτοια φάση δεν υπάρχει περίπτωση. Καθώς κοιτούσα τα πρώτα που έγραψα, μάλιστα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν πιο ακραίος τότε, σα να 'χω μαλακώσει λίγο, θα το διορθώσω, που θα πάει, για ένα όνομα ζούμε...
Τι άλλο να γράψω ρε; Δεν... Απλά δεν... Γαμάει λέμε... Δη εντ... 

14/7/10

Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today

Γυρνούσα απ' τη δουλειά και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να γράψω γι' αυτό το δίσκο... Σε φάση ένα μνημειώδες κραξίδι, έτσι, γιατί μπορώ... Όπως τσέκαρα στη Wikipedia για πληροφορίες, κάπου να πατήσω για να τα δώσω όλα, το μάτι μου έπεσε στην ημερομηνία γέννησης του Ariel Pink... Και στο ζώδιό του. Ο τύπος, λοιπόν, είναι Καρκίνος... Σαν εμένα... Και τα σχέδια άλλαξαν...
Καρκίνοι... Είμαστε σε φάση καλλιτέχνες, αλλά όχι τίποτα τρελό, εγώ ας πούμε, έχω ίδια μέρα γενέθλια με τον Έρμαν Έσσε, που δε γούσταρα ποτέ ιδιαίτερα, μια μέρα μετά από μένα έχει ο Φραντς Κάφκα, ο οποίος, ναι μεν είναι κατά τι πιο ξεχωριστός, αλλά και πάλι προτιμώ το Mailer που ανήκει στο για τον πούτσο ζώδιο του Υδροχόου, την Patricia Highsmith που ήταν γαμημένη μουρλέγκω Αιγοκερίνα, και τον Bukowski που ήταν Λέοντας, παραδόξως καθόλου εγωίσταρος, κάθε άλλο... O πιο Γαμάτος όλων, βέβαια, ο Hunter S. Thompson, ναι ναι, ήταν δικός μου... Ο Ian Curtis άνηκε στην ίδια τρελοπαρέα των Καρκίνων, αλλά στους Joy Division ήταν το σύνολο που γαμούσε, απλά ο τραγουδιάρης κρεμάστηκε. Απ' τους αυτόχειρες μουσικούς ξεχωρίζω μάλλον τον Cobain, που ήταν Ιχθύς και γούσταρε και Twee... 
Έξυπνους μας λες γενικά, αλλά όχι όσο οι Υδροχόοι ή οι Παρθένοι - η πλειοψηφία έτσι; Βλάκας εκπρόσωπος των προαναφερθέντων το 'χει χαμένο τελείως γιατί έχει την εντύπωση ότι δεν είναι και σου κάνει τον πούτσο αναπνευστήρα για να στο αποδείξει -  σίγουρα όμως δεν είμαστε τερατόβλακες σαν τους Κριούς (εκτός του Ian MacKaye), σε δόσεις τρυφεροί και ευαίσθητοι, μας τρώνε οι Ταύροι εκεί, οι εξ' ορισμού γκομενόδουλοι (όχι μουνόδουλοι, ούτε καν, οι τύποι με τη high school sweetheart, ναι αυτοί είναι), τόσο φτύσιμο - που - συνοδεύεται - από - το αντίστοιχο - κόλλημα, γραμματόσημα φάση, δεν παίζει να 'χει φάει άλλο ζώδιο, δημιουργικοί, αλλά πρέπει να 'σαι Ιχθύς για να βγάλεις αριστουργήματα απ' το τίποτα, αν προλάβεις και δε σε καταπιεί η αηδιαστική κακομοιριά σου, γουστάρουμε να μιλάμε για τον εαυτό μας, αλλά όχι όλη την ώρα, σε φάση αν πιάσεις κουβέντα μ' αυτό το θέμα με Κριό ή Τοξότη τη γάμησες, σου 'χει κάνει κάτι αρχίδια σαν του ανθρώπου - ελέφαντα, έχουνε τόσες απίστευτα αστείες φάσεις από τη ζωή τους να μοιραστούν μαζί σου, που δε θα το περιμένεις. Ούτε θα σ' ενδιαφέρει... Ούτε θα τις βρεις αστείες...
Είμαστε ευκολόπιστοι, οι Ζυγοί όμως έχουν τα πρωτεία, ό,τι μπούρδα και να τους πεις την τρώνε, αντίθετα με τους Διδύμους που θα σε βάλουν να ορκιστείς στη ζωή της μάνας σου, προκειμένου να τους πείσεις ότι ήπιες μόνο δύο τζιν τόνικ... Λόγω του αντι-βοϊδίσιου βλέμματος που μοστράρουμε, εκπέμπουμε τρελές ποσότητες σεξουαλικότητας, για τη φάση, κι ας λένε οι Σκορπιοί ό,τι θέλουνε, και γνωρίζω και χαρακτηριστικότατο δείγμα του ζωδίου που για να τη γαμήσεις, πρέπει ν' αφήσεις να πέσει ένα εικοσάευρο στο κρεβάτι... Ή στο πάτωμα... Ή στο πιάνο... Αλλιώς δεν καυλώνει...
Διαβάζοντας τα παραπάνω τείνω στο συμπέρασμα ότι παίζει να μην έχω γράψει πιο μαλακισμένο κείμενο... Anyway...
Δεν ξέρω την τύφλα μου από ζώδια. Στ' αρχίδια μου. Παρόλα αυτά, μπορώ κάλλιστα να κάνω οποιαδήποτε πρόβλεψη. Του λόγου το αληθές:
"Κριέ, αν σταματήσεις να τραβάς μαλακία κόντρα στον άνεμο θα γλιτώσεις από την αναπάντεχη συσσώρευση σπέρματος στα μούτρα σου, you, margin walker, you."
"Δίδυμε, αν σταματήσεις να τραβάς μαλακία κόντρα στον άνεμο θα γλιτώσεις από την αναπάντεχη συσσώρευση σπέρματος στα μούτρα του διπλανού σου. Ντάξει, απλά σταμάτα, η Τράπεζα τίγκαρε με το γενετικό σου υλικό."
"Ταύρε, κόψε τη μαλακία. Άμεσα."
"Καρκίνε, είσαι ο πιο γαμάτος, ακόμα και όταν αυνανίζεσαι μπροστά σε κοινό, απλά τους χαρίζεις την υπέρτατη σεξουαλική εμπειρία."
Κ.ο.κ.
Δέχομαι μόνο σοβαρές επαγελματικές προτάσεις. Ξεκινήστε...    

11/7/10

My Night of Pleasure...

Ξεκίνησε σα μια συνάντηση παλιών γνώριμων... Κάπου, κάπως, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, εγώ, με όλους αυτούς είχαμε βρεθεί στον ίδιο γεωγραφικό τόπο. Σιγά τη μαλακία. Τελείως διαφορετικοί άνθρωποι πια, έπεσε η πρόσκληση, η "ιδέα", κακή κατ' εμέ, να συγκεντρωθούμε ξανά και να αφηγηθούμε ο καθένας μας τι μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια...
Ήταν όλοι εκεί... Ο τραπεζικός, η αποτυχημένη ηθοποιός, η τύπισσα με τα διδακτορικά που δεν μπορούσε να βρει δουλειά γι' αυτό αποφάσισε ν' αρχίσει να γεννοβολάει σαν την κουνέλα, ο μαλάκας αλκοολικός με την ακαδημαϊκή καριέρα, ο επιτυχημένος έμπορας ακινήτων, σύζυγος της επιστήμονος και πατέρας των παιδιών της, ο "δημοσιογράφος" σε κατακίτρινη κωλοφυλλάδα, η, επίσης άνεργη, αλλά άτεκνη, φιλόλογος, η επιχειρηματίας αγνώστου ουσιαστικής απασχόλησης, απλά "επιχειρούσε", ο άεργος που ζούσε απλά για να θυμάται "αυτά τα χρόνια" και ήταν και ο κύριος υπεύθυνος για τη συνάθροιση, η "αόρατη" μαλακισμένη, κι εγώ... Έντεκα. Πρώτος αριθμός. 
Με κάποιους απ' αυτούς είχα διατηρήσει επαφή, με άλλους είχα πλακωθεί, κανα δυο μου χρωστούσανε φράγκα από τότε, με κάποιες απ' αυτές είχαμε πηδηχτεί, κάποιες άλλες το σκέφτηκαν και κάποιες όχι. Έτσι πάει, που λέει κι ο Vonnegut, ή μάλλον ο μεταφραστής του...
Οι μαλακισμένες αναμνήσεις πήγαιναν κι έρχονταν, το ιδανικό τότε ζεύγος ηθοποιού - τραπεζικού είχε τις πιο έντονες, μάλλον λόγω σταθερής παροχής γαμησιού, βοηθάει να κοιτάς το παρελθόν με νοσταλγία, κακά τα ψέματα. Λίγοι γνώριζαν ότι η τύπισσα του τα φόραγε με το δημοσιογράφο, προφανώς, ήμουν ένας απ' αυτούς... Τις περισσότερες τις είχε φάει ο άεργος, πάντα, σε κάθε "παρέα" θα βρεις το γελοίο υποκείμενο που θα γαμάει "ενδοοικογενειακά"... Εκτός απ' την αόρατη, βέβαια... Την εξ' ορισμού αγάμητη... Της οποίας ο φαινότυπος είχε εξελιχθεί πολύ καλά. Γουστάρω άσχημα όταν παίρνει σάρκα και οστά το παραμύθι του ασχημόπαπου... 
Εκδρομές, πάρτυ, "καταστάσεις", άτομα που δεν ήταν μαζί μας, άρα μπορούσαμε να γαμιόμαστε στα γέλια με την παρτη τους, ανταλλαγή στιγμών που, με κάποιο τρόπο, ένας από μας είχε ξεφτιλιστεί, τώρα πια βέβαια, είναι αναγκασμένος να το θυμάται και, ναι, ναι, να γελάει... Από όλο αυτό το τσούρμο ηλιθίων μόνο με το μαλάκα τον αλκοόλα μπορούσα να ταυτιστώ κάπως, και τώρα όπως και τότε, απλά καθόμασταν σιωπηλοί και αφήναμε να μας βομβαρδίζουν με τα τρανταχτά ψευτόγελά τους, πίνοντας και καπνίζοντας ασταμάτητα...
Όσο πλησιάζαμε στο "σήμερα", η ατμόσφαιρα άρχισε να γίνεται όλο και πιο βαριά, όλοι είχαμε αποκτήσει κάτι που μας γαμούσε τη ζωή, ήταν η φάση που έσκαγε, η νοσταλγία εγκατέλειπε και τη θέση της έπαιρνε το αισχρό παρόν... Μιζέρια, μαυρίλα, σκατά...
Τα ποτά δε σταματούσαν να έρχονται, όλοι ήμασταν σε κάποιου είδους "φάση", είχαμε πέσει αρκετά, είχαμε μελαγχολήσει, ξέρω 'γω, εγώ όχι, ο διπλανός μου μετά βίας στεκόταν στην καρέκλα, ώσπου έγινε το απροσδόκητο...
Ο σύζυγος, ο "ιδανικός" άρχισε να σκυλοβρίζει την "άχρηστη με τα μπάσταρδα", είχε βαρεθεί να την ταΐζει όλα αυτά τα χρόνια, δεν άντεχε να τη γαμάει, ούτε να βλέπει την κωλόφατσά της δεν ήθελε και, εκεί που παρατηρούσαμε την έκρηξή του όλοι με κάτι σαγόνια μέχρι τους αστραγάλους, κατάφερε να μας αποτελειώσει με μία μαγική κίνηση: κατέβασε τα βρακιά του, και μας αποκάλυψε ένα καλοξυρισμένο αιδοίο... Ναι ρε. Ο τύπος είχε βάλει μουνί... Γι' αυτή την επέμβαση δε, είχε ξοδέψει τα τελευταία χρήματα της οικογένειας, δεν είχε μείνει σάλιο, δεν άντεχε άλλο ο τύπος, και, όπως πολύ εύστοχα μοιράστηκε μαζί μας, το μοναδικό πράγμα που, έως σήμερα, δεν είχε περάσει από τα σωθικά του, ήταν ο άξονας της Γης... 
Η μαλακισμένη που είχε στεφανωθεί με τυμπανοκρουσίες και την ευλογία κλήρου και κυνικών, τον κοιτούσε με την ίδια έκπληξη όλως παραδόξως, και τότε ο κολλητός, στα όρια της δηλητηρίασης από την υπερβολική κατανάλωση νέκταρ από τη Σκωτία, άρχισε να γελάει... Μ' ένα γέλιο γνήσιο και τόσο μεταδοτικό που δεν μπόρεσα να κρατηθώ, έπεσα κάτω, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα δακρυσμένα μάτια του "συζύγου-υπόδειγμα" η κατάστασή μου χειροτέρευε...
Έτσι πως χτυπιόμασταν πήραμε μαζί μας το τραπεζομάντηλο, τα πιάτα, τα αλάτια, τα πιπέρια, τα ξύδια, όλα, αλλά δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε, οι υπεύθυνοι του καταστήματος μας πέταξαν έξω, μάλλον βίαια, τσεκάροντας με αηδία  "αυτόν με το Αρμάνι και το μουνί"... 
Αράξαμε στο πεζοδρόμιο για αρκετή ώρα, γελώντας ώσπου αρχίσαμε να πονάμε, μέχρι την ώρα που συνειδητοποιήσαμε ότι τα τσιγάρα και των δύο ήταν ακόμα μέσα στο εστιατόριο... 

9/7/10

1973 - Bye Bye Cellphone

Σιχαίνομαι τα ταξίδια. Απόλυτα. Τα μισώ όσο δεν πάει... Ώρες ατέλειωτες σε αεροπλάνα, πλοία, τρένα, υποβρύχια για ένα προορισμό που στην καλύτερη απογοητεύει. Σε όποια χώρα του κόσμου και να πας η κουζίνα θα είναι σκατά, οι κάτοικοί της αγενείς σωβινιστές, τα μπαρ θα κλείνουν απ' τις έντεκα, το κάπνισμα θα απαγορεύεται παντού και θα κινδυνεύεις κάθε λεπτό από κάποιο μουνόπανο, που, ενώ δεν καταλαβαίνεις λέξη απ' όσα σου λέει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλει να σε ληστέψει...
Δεν τα αντέχω... Ιδίως με παρέες που, σε φάση, ο καθένας θέλει να κάνει τα δικά του, ο ένας θέλει να τρέχει στα μουσεία (εγώ - διαστροφή), η άλλη θέλει να περπατάει στο αστικό τοπίο μέχρι να λιώσει τις σόλες των παπουτσιών της, ο άλλος θέλει να μπεκροπίνει από την ώρα που ξυπνάω, και φυσικά η πλειοψηφία θέλει να πάει για ψώνια. Είτε είναι για δίσκους, είτε είναι για βιβλία, είτε είναι για τουριστικές μαλακίες, ρούχα, "δώρα" γι΄αυτούς που έμειναν πίσω, απεχθάνομαι όσο δεν πάει και τα ψώνια. 
Σκατά, είμαι η απολύτως χειρότερη συντροφιά σε ένα ξένο μέρος, μιζεριάζω όλη την ώρα, δε θέλω να πάω πουθενά και, όπου και να κάτσουμε, σκυλοβαριέμαι και γκρινιάζω. Ενώ στην Αθήνα είμαι πολύ ευχάριστος... Ναι ρε, είμαι...
Προφανώς, κάποιος ιδιαίτερος λόγος με έσπρωξε να γράψω τα παραπάνω και όχι το κλασσικό "απελευθερώνω κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μου, το αναγνωστικό μου κοινό βρίσκει μέσα σ' αυτά κάποια του δικού του και συνεχίζει να θέλει να με γαμήσει"... Όχι. Τα παραπάνω οφείλονται στο δίσκο που μόλις άκουσα και ξανακούω...
Οι 1973 είναι απ' το Παρίσι... Αν και ξέρω ότι θα το σιχαθώ με το που θα πατήσω το πόδι μου, μαλάκα, θέλω να πάω... Πρέπει να μάθω πως στο διάολο σκαρφιστήκανε αυτό το Chansons - Damaged - Pop που ακούγεται στο "Bye Bye Cellphone"... Από ποιους δρόμους της πόλης τους εμπνεύστηκαν, ποιες γειτονιές, ποιες εικόνες... Καλό ήτανε... 

7/7/10

Math and Physics Club - I Shouldn’t Look As Good As I Do

Στη φωτογραφία, ο τύπος στ' αριστερά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εγώ... Δεν είμαι. Έχω τα ίδια asics ακριβώς, τα φοράω μόνο στη δουλεία πια, τα 'χω διαλύσει με τα πέρα - δώθε στις σκάλες...  
Η φωτό θα μπορούσε κάλλιστα, επίσης, να είχε τραβηχτεί μες στο Vinyl Microstore που πάω κάθε τρεις και λίγο, ή μάλλον πήγαινα, τώρα δεν έχω μία, πάω κάθε δύο και λίγο (άρρωστο λογοπαίγνιο), σε φάση έχω σχολάσει και τι χρειάζομαι περισσότερο απ' όλα για να συνέλθω μετά από μια κουραστική μέρα στο γραφείο; Δίσκους, φυσικά. Ναι, έτσι διατηρώ την υπέροχη σιλουέττα μου. Τρέφομαι σχεδόν αποκλειστικά με τέχνη... 
Ακολουθώ τη συγκεκριμένη δίαιτα τα τελευταία χρόνια, κάνω αιματηρές οικονομίες για να γεμίσω το σπίτι μου με δίσκους, βιβλία, comics, manga, τα πάντα, δεν πρέπει να λείπει τίποτα από τη διατροφή μου, αλλιώς ποιος ξέρει, μπορεί να με αρπάξει η "πνευματική πενία", η νόσος των ημερών...
Η τέχνη, προφανώς, θέλει και θυσίες, στα τριανταένα μου απέκτησα το πρώτο μου χαλασμένο δόντι, τα γένια μου και τα μαλλιά μου ασπρίζουν, τα δεύτερα με εγκαταλείπουν κιόλας, σιγά την απώλεια, οι συνέπειες της ασιτείας, δε γαμιέται, πως αλλιώς θα έσπρωχνα το ακαταμάχητο indie - πορνόγερος στυλ μου, που θα φορεθεί πολύ φέτος;
"I Shouldn' t Look As Good as I do", πραγματικά... Έχω, ας πούμε, ιδιαίτερη εμφάνιση, οι ενδυματολογικές επιλογές μου, αν και περιορίζονται σε μουντά χρώματα, πάνω μου δείχνουν γαμώ, ταυτόχρονα έχω κι αυτό που λέμε "παρουσία"... Έχει παρατηρηθεί να σκάω κάπου, οι παρευρισκόμενοι να αποθηκεύουν υποσυνείδητα το θέαμα (εμένα ρε) και την επόμενη φορά που "συναντιόμαστε" να είναι σε φάση, ίδιοι... Αλλά δεν τους κατηγορώ.
Θεωρώ ότι όλο αυτό, οφείλεται στις απίστευτες ποσότητες τέχνης που, καθημερινά, καταναλώνω... Όλη αυτή η εσωτερική καλλιέργεια εκδηλώνεται στην εξωτερική μου εμφάνιση... Δεν το ελέγχω. Απλά συμβαίνει...
Διαβάστε κανα βιβλίο ρε... 

2/7/10

Neverever - Angelic Swells

Ας πούμε ότι βρίσκεσαι στη Σκωτία, ωραία; 
Ας πούμε ότι ο φαινότυπός σου προσεγγίζει το τέλειο και το βλέμμα σου, χωρίς να καταβάλλεις μεγάλη προσπάθεια, μπορεί να σκοτώσει ένα μικρό ζώο, αν το κοιτάξεις αρκετά έντονα...
Ας πούμε ότι είχες μια απ' τις πιο γαμάτες twee μπάντες, που δεν έμαθε ποτέ κανείς...
Ας πούμε ότι την έλεγαν The Royal We...
Ας πούμε ότι το μοναδικό ΕΡ (αν κάνω λάθος συγχώρεσέ με) που έβγαλες με δαύτους κοσμεί τη δισκοθήκη του ομορφότερου συγγραφέα που έβγαλε ποτέ η indie κοινότητα... Παγκοσμίως...
Ας πούμε κι ότι κάθε φορά που το βάζει να παίξει όλη η σεξουαλικότητα που αφειδώς εκπέμπει, εκμηδενίζεται γιατί γελοιοποιείται χορεύοντας, ενώ αναποδογυρίζει έπιπλα ταυτόχρονα, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, μικρό σπίτι, πολλά πράγματα...
Ας πούμε ότι τόσα χρόνια που είχε χάσει τα ίχνη σου μετά τη διάλυση του συγκροτήματος - όνειρο, του είχες λείψει... Πολύ όμως...
Ας πούμε ότι το Λος Άνχελες, που 'χεις μετακομίσει τα τελευταία χρόνια με το βλάκα τον άντρα σου (ο οποίος παρόλα αυτά κατάφερε να σου γράψει θεσπέσιες Surf - Sunshine-y - Pop μελωδίες για ν' απλώσεις πάνω τους την κορμά... Εεεεε... Τη φωνάρα σου), δεν είναι και τόσο μακρυά από 'δω...
Ας πούμε ότι αυτός ο ερωτοχτυπημένος και σύντομα και νομπελίστας  έχει γενέθλια σήμερα... Τα κανονικά του...

Θα πεταγόσουν μια βόλτα να με δεις;  
Όχι;
Τι όχι;
Πώς όχι;
Κάτσε ρε, κοίτα τι σου γράφω παραπάνω...
Τι πάει να πει δεν είμαι και τόσο όμορφος πια;
Το εννοείς αυτό;
Ενώ ο ξεπλυμμένος που βασανίζεις περνιέται για καλύτερος;
Καλύτερος είναι; Καλύτερος σε τι;
Χέστηκα ρε για το παίξιμο στην κιθάρα, εγώ είμαι συγγραφέας λέμε, πεντακόσιες χιλιάδες φορές πιο cool από μουσικός...
Δε σε νοιάζει;
Ρε και 'γω μπορώ να γίνω τόσο σκατόφλωρος, έλα και θα δεις... Και Silver Age Robin ντύνομαι για πάρτη σου...
Ναι, με καλτσονάκι και όλα...
Θα τα βάψω.
Το ίδιο είναι ρε, σιγά πια, για μια μέρα λέμε...
Ναι, έχω γενέθλια.
Εικοσιεφτά.
Καλά, εικοσιεννιά.
Εντάξει ρε, τα τριανταένα κλείνω, μα τι κόλλημα είναι αυτό, έλεος δηλαδή...
Κοίτα, επειδή με κούρασες, τελευταία σου ευκαιρία, θα έρθεις ή όχι;
Όχι;
Τι όχι;
Πως όχι;