30/6/10

Cracking Up...

Και πάνω που έλεγα να μη φορτώσω τις ψυχώσεις μου στο κατακαλόκαιρο... Να είναι αυστηρά περίοδος δισκοκριτικής και όχι αυτοκριτικής. Στάθηκε αναπόφευκτο τελικά. Μαλακίες. Απόλυτα εσκεμμένο ήταν. Γιατί; Γιατί μπορώ. Τόσο απλά...
Η επιδειξιομανία μου είναι αδύνατο να περιοριστεί. Εκεί έχω καταλήξει. Γράφω ό,τι σκατά μου κατεβαίνει εδώ μέσα, αλλά όταν κάποιος τρίτος ξεφουρνίζει κάποιο απ' τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μου, εξοργίζομαι. Λογικό; Ίσως... Ίσως και όχι.
Έχω ξεκινήσει ένα αγώνα προστασίας της προσωπικής μου ζωής, από τότε που η φάση μου έγινε γνωστή σε ένα διόλου στενό, για τα δεδομένα μου, κύκλο ανθρώπων, οι περισσότεροι φίλοι μου, που γνωρίζουν τη μυστική μου ταυτότητα, περιμένουν με ανυπομονησία στη γωνία να αυτοκτονήσω για να κληρονομήσουν τη δισκοθήκη μου. Σας το δηλώνω ευθαρσώς, αγαπητοί, θα πάρετε τ' αρχίδια μου, μην περιμένετε άδικα.
Ο μήνας που τελειώνει, με όλες τις μαλακίες που συνέβησαν από την αρχή του, κατάφερε να με περιορίσει στην "ασφάλεια" του σπιτιού μου, με αποτέλεσμα να επιδοθώ σε ένα δημιουργικό οργασμό, συγγραφή, σύνθεση, ζωγραφική, σε φάση μετάνιωσα που έχανα τα πρωινά μου στη γαμωδουλειά... Αρνούμενος πεισματικά να "ζήσω", περιορίστηκα σε λίγους παραπάνω από τέσσερις τοίχους κάνοντας αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα: τίποτα.

Βασικά, η ύπαρξη αυτού του ποστ, όπως έχουν ήδη καταλάβει οι περισσότεροι είναι να δείξω αυτή τη φωτό... Οι υπόλοιποι μπορείτε να πιστεύετε ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα, είμαι μάλιστα απίστευτα πρόθυμος να με περιθάλψετε. Δέχομαι και επιταγές...

28/6/10

Beach Fossils - Beach Fossils

Ετούτοι εδώ, μόλις συνειδητοποίησα, θα έκαναν τρομερό μαλλιοτράβηγμα με τους Drums... Πολλά τα κοινά στοιχεία, surf φάση, reverbed guitars, Brooklyn, γάμησέ τα, πολλά... Πολύ αργά για να το αλλάξω τώρα...
Αν και η φάση "οι Beach Boys είναι η καλύτερη μπάντα που πέρασε από τον πλανήτη", έχει ψοφήσει και το πτώμα ζέχνει, δεν ξέρω πως στον πούτσο βγαίνουν ακόμα μπάντες που, έχοντας αυτούς σαν έναυσμα, καταφέρνουν ν' ακουστούν "φρέσκιες"... Οι Beach Fossils, λοιπόν, δε διεκδικούν τίποτα δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά το αποτέλεσμα που καταλήγουν να παρουσιάζουν είναι αρκετά ελκυστικό. Δεν ξέρω αν θα έλεγα τα ίδια αν τους άκουγα Δεκέμβριο, αλλά δε γαμιέται... 
Παραλίες, geeks που ρεμβάζουν στο ηλιοβασίλεμα, γκόμενες που ούτε να τους χέσουν, όλη η αμερικανιά απλωμένη σε ήχους. Καλιφόρνια φάση, αλλά από Νέα Υόρκη μεριά... Το 'χουν το προχωρημένο, το και καλά τους, δε λέω, παρόλα αυτά γουστάρω ρε...
Είναι που ακόμα κι αυτή η lo-fi παραγωγή ταιριάζει τόσο γαμάτα με τον ήχο τους... Θα τους παίρνω μαζί μου όταν πλακώνομαι στα αντι-ηλιακά σε καμιά παραλιάρα, σίγουρα. Έτσι, για να σπάει λίγο η tweeλα...  

26/6/10

Gin Soaked Boy...

Ξύπνησα με πονοκέφαλο... Σηκώθηκα αργά απ' τον καναπέ. Το μάτι μου έπεσε με τη μία στο μπουκάλι, είχε ακόμα λίγο στον πάτο, αλλά το τόνικ είχε τελειώσει από χτες. Παραδόξως το θυμόμουν.
Στα πατώματα κείτονταν κάμποσοι "φίλοι"... Απ' ότι φάνηκε και χτες βράδυ γλένταγαν τα φράγκα μου. Η φούσκα μου κόντευε να σπάσει. Πονούσα, αλλά ταυτόχρονα οποιαδήποτε μορφή κίνησης προς οπουδήποτε φάνταζε άθλος. Το ανοιχτό στόμα ενός απ' τους άχρηστους μου φάνηκε αρκετά πρόθυμο να δεχτεί την ανακούφισή μου. Χαμογέλασα με κακία και κατευθύνθηκα ανόρεχτα προς την τουαλέτα...
Αφού την έκανα μουνί προσπαθώντας με μεγάλη αποτυχία να στοχεύσω, βγήκα και πήγα προς την κουζίνα. Σήκωσα το παρατημένο πακέτο μου με τα Gauloises και άναψα ένα από τα τέσσερα που είχαν απομείνει, όσο ζεσταινόταν το νερό για τον καφέ.
Κάθησα ανάμεσα στα πτώματα και ρούφηξα την πρώτη γουλιά. Άναψα ακόμα ένα τσιγάρο. Τα ολολιπόθυμα θηλαστικά δε φαινόταν να ενοχλούνται. Στ' αρχίδια μου κιόλας... Ήπια λίγο καφέ ακόμα.  Μου 'ρθε να ξεράσω. Το αγνόησα.
Σκέφτηκα να βάλω καμιά μουσική, μπας και ξυπνήσουν τα μοσχάρια, αλλά τελικά με βόλευε η κατάστασή τους. Παράτησα τον καφέ, αηδία ήταν άλλωστε, στράγγιξα το μπουκάλι και στρώθηκα στη δουλειά.
Μετέφερα μία απ' τις γκόμενες μακρυά απ' τον καναπέ. Έκανε κάτι περίεργους ήχους, παρόλα αυτά δεν ξύπναγε με τίποτα. Τι στον πούτσο είχανε κατεβάσει το προηγούμενο βράδυ, δεν έμαθα ποτέ... Αν και μπορούσα να υποψιαστώ απ' τα υπολείμματα στα ποτήρια και τα τασάκια... Την έστησα στα τέσσερα, κάτι που επίσης δε φάνηκε να την ενοχλεί και πολύ. Αφού την απάλλαξα από το κάτω μέρος της ενδυμασίας της, άρπαξα έναν από τους μαλάκες. Το έτρωγε όλο το φαΐ του το υπέρβαρο αρχίδι, μου 'φυγε η μέση για να τον μετακινήσω. Τον έστησα από πίσω της, επίσης γυμνό απ' τη μέση και κάτω. Στο χέρι του έβαλα μια πλαστική πούτσα που φύλαγα για ειδικές περιπτώσεις.
Έπιασα τη δεύτερη γκόμενα και τη γύρισα ανάσκελα. Ακολουθώντας τη γνωστή διαδικασία έβαλα ένα τυπά από πάνω της. Κάτι δε μου καθόταν καλά. Σήκωσα τα πόδια της και τα στήριξα στους ώμους του. Ναι, κάπως καλύτερα. Και τότε μου 'σκασε. Το νεο-τοποθετηθέν ζεύγος το προηγούμενο βράδυ, μού είχε συστηθεί και, σε φάση, ήταν αδέρφια. Έπνιξα με το χέρι μου το δυνατότερο ίσως γέλιο της ζωής μου. Δεν ήθελα να ξυπνήσουν ακόμα. Αλλά όχι, παραήταν γαμημένο σα σκέψη ακόμα και για τα δικά μου δεδομένα... Ακούμπησα στην άκρη τον τύπο και στη θέση του έβαλα αυτόν που μας σύστησε. Τον κολλητό του.
Είχα ξεμείνει με τρεις αντράκλες... Κατέβασα τα βρακιά του ενός και έβαλα το κεφάλι του άλλου στην κοιλιά του. Χαμηλά. Μαγική σκηνή. Το μόνο που έλειπε για να ολοκληρωθεί το έργο μου ήταν μια μεγαλοπρεπέστατη πρωινή στύση. Μπορούσα να περιμένω...
Ο αδερφός της τύπισσας τώρα... Περίσσευε... Τι σκατά θα τον έκανα αυτόν... Εντάξει, δεν είχα καμία όρεξη να γίνω μέρος του έργου τέχνης που ετοίμασα, άρα η απόφαση ήταν γρήγορη και η προφανής... Σήκωσα το πάνω μέρος του παντελονιού του, έχωσα το χέρι του μέσα κι έσπρωξα το κεφάλι του προς τα κάτω. Δε γαμιέται. Ο αυνανισμός ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου εξάλλου...
Κάθησα για λίγο όρθιος θαυμάζοντας το έργο μου. Αν τραβούσα φωτογραφίες; Όχι, ήθελα να είναι performance της μίας φοράς...
Μετά από λίγο άραξα πάλι στον καναπέ, άναψα ακόμα ένα Gauloises, έβαλα μουσική και περίμενα να ξυπνήσουν...

25/6/10

The Drums - the drums

Εκλιπαρώ τη συγχώρεση σας, αγαπημένοι μου αναγνώστες, λυπάμαι τόσο μα τόσο πολλοί που πέρυσι, σε μία έκρηξη ενθουσιασμού σας έστειλα τρέχοντας στα δισκάδικα ν' αγοράσετε τα ΕΡ των Drums, δεν το πιστεύω ότι έπεσα τόσο έξω, το πάθος μου για τον ήχο τους έσβησε και γρήγορα κιόλας, με προδόσανε συν τοις άλλοις,  έκαναν εξώφυλλα, και στην πουτάνα την κωλοφυλλάδα την ΝΜΕ, που μισώ όσο τίποτα, μόνο αυτή στέκεται ακόμα ανάμεσα σ' εμένα και την παγκόσμια κυριαρχία, δεν είναι η "ανακάλυψή" μου πια (όχι ότι ήταν ποτέ), είναι ένα hyped τέρας, δεν είναι δικοί μου, δεν το πιστεύω, έχω πέσει στα πατώματα απ' τον αφόρητο πόνο που μου προκαλούν αυτές οι σκέψεις, δεν μπορώ πια να χορέψω στις ultra-pop χοροπηδηχτές συνθέσεις τους, τις γλυκύτατες κιθάρες τους, τα ντραμς από το εργοστάσιο σοκολάτας του Willy Wonka, και η θέα του ασιδέρωτου υποκαμίσου του τραγουδιάρη στη φωτό με αηδιάζει πλέον...
Θα με συγχωρέσετε;
Όχι;
Στ' αρχίδια μου ρεεεεεεεεεεε!

Κι αν θέλετε να ξέρετε, ο δίσκος μ' άρεσε... Ψέματα ήταν τα αποπάνω. Να πάει να γαμηθεί το indie ethos, καλοκαίριασε και οι Drums είναι ό,τι ακριβώς πρέπει... Και νομίζω ότι τον περιέγραψα επαρκέστατα.

23/6/10

Wild Moccasins - Skin Collision Past

Twee απ' το Τέξας... Το αγαπημένο μου ανέκδοτο...
Οι εν λόγω δεν είναι twee με την καμία, tweeζουν επικίνδυνα, αλλά δεν είναι... 
Νταξ, είμαι τρελά προκατειλημμένος με τους αμερικανοσκατίβλαχους, θεωρώ ότι πέρα από country σκατά και post-prog-metal μαλακίες είναι ανίκανοι να βγάλουν κάτι αυθεντικό, κάτι σε φάση pop, αλλά ιδιαίτερο... Μια φλωριά με χαρακτήρα, τέλος πάντων...
Αυτούς εδώ μου τους έσπρωξε η arrostia, με τη μία φυσικά, πριν τους τσεκάρω καν, ρώτησα την καταγωγή τους... Ή μάλλον δε ρώτησα, είπα κάτι σε φάση "δε νομίζω να 'ναι από κανα γαμημένο Τέξας;"... Και ήταν... "Πώς στον πούτσο θα το ακούσω τώρα;" (αναρωτήθηκα)...
Πέρασε καμιά βδομάδα που αρνιόμουν πεισματικά να το βάλω να παίξει, τελικά το έκανα... Πολλές οι ερωτήσεις "τους τσέκαρες; Δε γαμάνε;"... Πίεση, άγχος... Τελικά, δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε...
Είναι γαμάτη μπάντα, βασικά, το εννοώ... Εκτός απ' το σύνολο της δισκογραφίας της Sarah, έχουν αφομοιώσει και τους Smiths τους και τη britpop τους, διατηρώντας παράλληλα την εφηβική αμερικανιά στις φωνές, προσφέροντας τελικά ένα πολύ ελκυστικό αποτέλεσμα...
Και ρε πούστη, δαγκώνομαι όσο γράφω αυτές τις γραμμές, δεν παίζει εγώ να έχω άδικο (αν και τελευταία πέφτω συνεχώς έξω σε οποιαδήποτε πρόβλεψη και σ' αυτές με αποδόσεις της πούτσας, τίποτα - η ζωή είναι υπέροχη όταν είσαι εγώ), οι τεξανοί είναι απόγονοι ρομαντικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και βουβαλιών, ανίερα τέκνα εθιστικής κτηνοβασίας, όλοι το ξέρουν αυτό, δεν μπορεί να με εντυπωσιάσει και μάλιστα θετικά κάτι από 'κει, έλα όμως που αυτούς τους γουστάρω... Έχω πέσει απ' τα σύννεφα, κοινώς... 
Όλα τα κομμάτια του δίσκου θα μπορούσαν να είναι 7'' με τη σφραγίδα της Rough Trade, κουνάω το κεφάλι, αλλά δεν μπορώ να το ξεπεράσω, περιμένω από στιγμή σε στιγμή να σκάσει κανα μπάντζο, καμια μαλακισμένη κιθάρα με slide, αυτή που την ακουμπάνε στα πόδια και κάνει αυτό το εκνευριστικό τουιιιιιινγκ - τουάαααααανγκ όλη την ώρα, αλλά δεν... Δε σκάνε... 
Τι να πω ρε πούστη... Αισθάνομαι τη δεξιά εγκεφαλική χώρα να μην ανταποκρίνεται από το σοκ που έχω φάει... Ας το βάλω να ξαναπαίξει...

21/6/10

Cats On Fire - dealing in Antiques

Οι Cats On Fire είναι η αγαπημένη μου μπάντα από Φινλανδία μετά τους Riistetyt... Αλλά παρακαλοκαίριασε για να βάλω κάτι απ' τους δεύτερους.
Το καλοκαίρι είναι twee φάση μόνο, άλλοι θέλουν reggaες, άλλοι stoner, άλλοι τις ίδιες μαλακίες που ακούνε και το χειμώνα, εγώ το καλοκαίρι γίνομαι twee, τέλος... Στο μεταξύ κοιτάω όλα όσα άκουγα ακόμα και άνοιξη, που ο ήλιος έλαμπε κλπ. και κολλάω... Έξυσα τον εγκέφαλό μου φέτος, όχι μαλακίες... Μου έκανε καλό, υποθέτω, αλλά λέω να μην το επαναλάβω για κάμποσο καιρό. 
Το "Dealing in Antiques" είναι απλά καταπληκτικό. Είναι ό,τι χρειάζομαι στην παρούσα φάση, που δουλεύω ενώ δε θα 'πρεπε, το σωστό θα ήταν να λιώνω χωρίς περιττά ρούχα έξω από καμιά θάλασσα κι ας μη μαυρίζω, αριστοκρατικό το κάτασπρό μου, και ν' ακούω αυτό το δίσκο... Ν' ακούω αυτό το "You will find me where you left me" και να μελαγχολώ γλυκά...
Μοναδικό ατόπημα η μεγάλη διάρκεια του... Ή μάλλον η ποσότητα των τραγουδιών... Σε φάση είκοσι. Ούτε mixtape του Ghostface Killah να ήταν.
Αλλά δε γαμιέται, παραμένουν απίστευτα εθιστικοί, είναι το πρόβλημα που έχω με τους Orange Juice, δεν μπορώ να τους ξεπεράσω με τίποτα... Μοιάζει η φωνή του τύπου με του Edwyn Collins αρκετά, και μια χαρά τους βρίσκω και στιχουργικά. Για Φινλανδούς που τα λένε στ' Αγγλικά, εννοώ...
Όπως και να 'χει, τουλάχιστον χαίρομαι που βρήκα το σθένος να παραμερίσω τις σκοταδούρες προσωρινά και ν' αφήσω να με απορροφήσει κάτι πιο χαρούμενο... Δυο μήνες και κάτι μέρες μείνανε, υπομονή...
 

18/6/10

Dischord Records

Πως σκατά αρχίζω τώρα; Έχω βάλει να παίζει το "20 Years of Dischord", και περιμένω να μου σκάσει... Να μου σκάσει τι; Η εισαγωγή; Το κείμενο με τη μία; Τι να γράψω για τη Dischord ρε; Από τη μέρα που ξεκίνησα το μπλογκ έβαλα ένα πλάνο, σε φάση, για ποια πράγματα πρέπει να γράψω οπωσδήποτε... Αυτό το label είναι ένα από τα "πράγματα", λοιπόν...

Η πρώτη μου επαφή ήταν με το "Red Medicine", των Fugazi, στην τρυφερή ηλικία των δεκαπέντε... Είχα γαμηθεί να διαβάζω στα φανζίνς της εποχής για τη συγκεκριμένη μπάντα, που συγκέντρωνα σε στίβες στο μικροσκοπικό δωμάτιο του σπιτιού μου... Είχε έρθει η ώρα για την πρώτη επαφή, η οποία αρχικά με ξένισε, όπως είχαν κάνει τρία χρόνια πριν (από τότε, όχι τώρα) οι ήχοι των Sonic Youth. Αφού κατάφερα να αποστηθίσω και, συνεπώς, να λατρέψω και την τελευταία παύση ανάμεσα στα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου, προχώρησα παρακάτω...

Jawbox, Hoover (οι απόλυτοι αγαπημένοι μου), Minor Threat, Embrace, Bluetip, Lungfish, Shudder To Think, The Make-Up (ιδίως το In Mass Mind, σε παραγωγή των Royal Trux), γάμησέ τα... Σημείωνα τις μελλοντικές αγορές μου σε ένα κιτρινισμένο μπλοκάκι, και, όταν συγκέντρωνα ικανό ποσό χρημάτων τηλεφωνούσα στη Hitch Hyke, η οποία εν συνεχεία φρόντιζε ώστε τα πολυπόθητα βινύλια να σκάσουνε στην πόρτα μου...  Το υλικό που κατάφερα να συλλέξω, μπορεί να καλύπτει μόνο μια μικρή γωνίτσα στο σύνολο της δισκοθήκης μου, ελάχιστη, παρόλα αυτά έπαιξε τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας που διαβάζετε σήμερα... Αυτό και τα αγγλικά κόμικς...

Η εταιρία του Ian MacKaye και του Jeff Nelson, που, αφού κατάφερε να κυκλοφορήσει το συγκλονιστικότερο Hardcore Punk που βγήκε ποτέ, μεταμόρφωσε το ροκ των '90s, αυτοί ήταν, όχι η μικρή ομάδα κάθιδρων, ατάλαντων grungeάδων που έπρωχναν οι πολυεθνικάρες, ξεπεράστε το (τους) επιτέλους... Ό,τι ήταν το Post Punk για τα '80s, το ίδιο ακριβώς ήταν το Post Hardcore για τη δεκαετία που ακολούθησε. Η πρωτοπορία, το καινούριο, το ξεχωριστό. Η τέχνη. To συναίσθημα. Η ουσία. Και χαίρομαι απίστευτα που ήμουν στην κατάλληλη ηλικία, ώστε να το βιώσω όλο αυτό πλήρως...  Λέξη προς λέξη... Νότα προς νότα...

Όλα μου τα άγχη, οι φοβίες, ο κυνισμός, η λύπη, η χαρά είχαν βρει το ιδανικό soundtrack στους ήχους που παρήγαγαν οι μπάντες της συγκεκριμένης εταιρίας. Παθιασμένες φωνές, στρώματα από κιθάρες και οι πιο κορυφαίες rhythm sections που γνώρισε ποτέ ο κόσμος του punk... Οι συνθέσεις τους περίεργες, στριφνές, ευαίσθητες, προσωπικές, αλλά πάντα τόσο μα τόσο PUNK! Κοινώς, συναίσθημα όχι ακαδημαϊσμός... Πάθος όχι ακρίβεια... Αυθορμητισμός όχι προγραμματισμός... Ένταση... Σκέτο...

Κι αυτοί οι Fugazi, ρε πούστη... Δάσκαλοι απλά... Από το παίξιμό μου στην κιθάρα, μέχρι τις πολιτικές μου θέσεις, ακόμα και το πού στέκομαι στα live έχουν επηρεάσει... Όποτε πετυχαίνω το MacKaye σε κανα documentaire (βλέπω άπειρα) συγκινούμαι, έτσι, χωρίς λόγο... Σε φάση, γνωρίζω εκ των προτέρων πως, ό,τι και να πει, ο τύπος θα έχει δίκιο. Ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Το σωστό. Στο "Instrument" που κάνει στο βλάκα που ρίχνει αγκωνιές στο διπλανό του "Sir... SIR!"... Μεγάλη ξεφτίλα για το γελοίο υποκείμενο... Σου απευθύνει το λόγο ο Ian MacKaye, για μία και μοναδική φορά στη μίζερη, για τον πούτσο ζωή σου, και μάλιστα για ποιο λόγο; Για να σου κάνει παρατήρηση... Για να σε πετάξει έξω από τη φάση του. Δεν κάνεις. Δεν είσαι αρκετά έξυπνος. Λυπάμαι, πάρε το φακελάκι με τα πέντε δολλάρια απ' την έξοδο και δρόμο... Τον γάμησε λέμε...
 
Στα '00s η αγαπημένη μου εταιρία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, παρόλα αυτά ξεχώρισα τους Beauty Pill, Soccer Team, Medications (όσο αριστούργημα είναι το πρώτο τους, άλλο τόσο χάλι είναι το φετινό που βγάλανε - δεν ακούγεται), τους σούπερ-σταρζ Q and Not U που τους βρίζανε οι πάνκηδες... Νταξ, όπως και να 'χει, δεν είναι αυτή η δικιά μου Dischord...

Η δικιά μου Dischord είναι το "Cuts Like Drugs" των Hoover, που δε λέει να παλιώσει, που με συγκινεί ακόμα και σήμερα που έχω "ωριμάσει", μουσικά και όχι μόνο, αυτή η οργή του, η ένταση, το πάθος ρε πούστη, που στον πούτσο το βρήκαν τόσο πάθος, ο αυτοτραυματισμός ως μέσο ηδονής, ολόκληρη η δισκογραφία όλων των κλαψομούνηδων της υφηλίου (ξέρετε ποιοι είναι) δεν μπορεί να το αγγίξει καν στο πως μεταδίδει το συναίσθημα... 

Όση ώρα γράφω το κείμενο στο μεταξύ, μ' έχει πάρει από κάτω γάμα τα... Πολλές οι αναμνήσεις, φαντάζομαι... Ή ίσως αυτοί οι ήχοι πραγματικά να μιλάνε στην καρδιά μου... Ίσως... Σταματάω εδώ και πραγματικά ελπίζω να μη χρειαστεί να επανέλθω... Αλλά αυτό είναι μάλλον αδύνατο...

         
Cuts somehow satisfy - Cuts, like drugs - Somehow satisfy...

16/6/10

Nerve City - Nerve City

Μαζί με τη Not Not Fun, η Sacred Bones είναι η εταιρία που έχω ξεχωρίσει τον τελευταίο καιρό... Την είχα τσεκάρει πριν από αρκετό καιρό όταν έμαθα ότι ετοίμαζε τις επανεκδόσεις στους 13th Chime. Από τις αγαπημένες μου Goth (Dark Wave, Post Punk, whatever) μπάντες, που δεν έμειναν στην ιστορία... Για να είμαι απολύτως ακριβής νόμιζα ότι ήμουν ο μοναδικός που τους είχε ξεχωρίσει... Αυτό απείχε από την αλήθεια πάρα πολύ, τελικά...
Τσέκαρα τότε, λοιπόν, και μετά την ξέχασα... Οι Nerve City ήταν ο λόγος που αποφάσισα να επισκεφτώ την ιστοσελίδα της, ανακαλύπτοντας με μεγάλη έκπληξη, ομολογουμένως, ότι ήταν υπεύθυνη για τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες του τελευταίου καιρού... Zola Jesus, Nice Face, Moon Duo, τα χαρακτηριστικότατα εξώφυλλα των δίσκων της... Γάμησέ τα... 
Είχα χρόνια να παθιαστώ τόσο πολύ με κάποιο record label, πόσο μάλλον με δύο. Μιλάμε για ασύλληπτα υψηλή αισθητική, ουσιαστικά καλό γούστο, τι άλλο να πω... Και το artwork, που παραπέμπει σε άλλες φάσεις, παλαιότερες, αλλά με σεβαστή δόση "σήμερα"...
Το ομώνυμο των Nerve City, βέβαια, βγήκε στη Sweet Rot, αλλά δε γαμιέται. Εγώ τους έμαθα από τη Sacred Bones και πάντα μ' αυτή θα τους συνδέω....
Ο δίσκος, ομολογουμένως, γαμάει άσχημα. Garage μπίχλα, με τους μισούς Velvets στο μίξερ, οι συνθέσεις τους (του) είναι ασύλληπτα εμπνευσμένες, μαλάκα, δεν παίζονται, όλες οι νότες είναι οι σωστές, η φωνή χαρακτηριστικά χαμηλά, punk όσο δεν πάει, κλειστοφοβία, μακάρι να μπορούσα να τους σπρώξω επαρκώς, αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, δεν έχω λόγια, πάλι, είπαμε, στ' αριστουργήματα πάντα τα μασάω...  

14/6/10

The Divine Comedy - Bang goes the knighthood

Τους λατρεύω τους Divine Comedy... Ο αριθμός ατόμων που λιποθύμησε με τη δήλωση μπορεί, αν γίνεται χωρίς να ενοχλήσει τους υπόλοιπους, να πάει να γαμηθεί... Ευχαριστώ... Που είχα μείνει;
Α ναι... Τους παρακολουθώ από πολύ τρυφερή ηλικία, ήταν μια όαση ανάμεσα στους τόνους punk rock που βγαίνανε από τα ηχεία του κασετοφώνου μου... Στη φοιτητοφάση ιδίως, που έσκαγα έξω σε Generation Sex κατάσταση μες στο χιππαριό, οι έντονες μυρωδιές που αναδύανε, τόσο μα τόσο αταίριαστες με τη "γενιά" μου, κοινώς, δε θα γαμούσα χίππισα ακόμα κι αν η εν λόγω επαφή μου γιάτρευε τη σύφιλη... Αν και είχα αποκτήσει ιδιαίτερα αξιοζήλευτη και πλούσια συλλογή από αφροδίσια, έτοιμη να τη μεταδώσω στην επόμενη παρτενέρ μου, η οποία με χαρά μετά θα με κυνηγούσε μέχρι τα βάθη της κολάσεως, και στα επτά επίπεδα,  για να μου εξηγήσει με πλούσια ελληνικά πόσο μαλάκας είμαι... Ωραία χρόνια... Ξέγνοιαστα... Τί έλεγα;
Α ναι... Οι Divine Comedy σε φάση, εξιστορούν με τον καλύτερο τρόπο όλο το "αποτυχημένη σχέση" θέμα, ιδίως στο αγαπημένο μου Frog Princess κάνουν αυτό ακριβώς... Στο τελευταίο με αυτό το "When a man cries", μου τα χάλασε λίγο, προτιμώ την Alfie προσωπικότητά του Hannon, αλλά δε γαμιέται, οι διηγήσεις του παραμένουν καταπληκτικές... Ιδίως στο "At the Indie Disco" που θα 'θελα να το 'χα γράψει εγώ... Θα ταίριαζε στο αίσχος. Για μισό... Τώρα μιλάω για το δίσκο; Ελπίζω να με συγχωρέσετε... Είναι που μ' άρεσε πολύ... Για να δούμε κάτι άλλο...
Α ναι... Αφροδίσια... Σε κάποια φάση είχα αποκτήσει τις υπέροχες τριχομονάδες, καταπληκτική μόλυνση, τη συνιστώ σε όλους σας, αλλά επειδή δεν το 'χω με τις μεγάλες σχέσεις με σαφέστατα υποδεέστερους από μένα οργανισμούς, αποφάσισα να επισκεφτώ ένα αφροδισιολόγο... Είναι πραγματική εμπειρία, απ' αυτές που σου αλλάζουν τη ζωή, όταν ένας ηλικιωμένος άντρας σου κατεβάζει τα βρακιά και σου μυρίζει τον πούτσο... Πραγματικά δεν έχω λόγια...
... και εδώ τελειώνει η σημερινή συνεδρία... Ελπίζω να με ευχαριστηθήκατε όσο εγώ. Απ' την έξοδο μπορείτε να παραλάβετε το αντίγραφο του "Bang goes the Knighthood" και να γράψετε τη δική σας κριτική.
Καληνύχτα και να φοράτε προφυλακτικό... 
   

11/6/10

Allo Darlin' - Allo Darlin'

Νταξ, ρε πούστη, καλοκαίριασε, γάμησέ τα, προφανώς και θ' αναζητήσω μια νότα αισιοδοξίας... Twee ρε μουνιά, έτσι είναι...  Ξεκολλάτε από τις κωλομιζεριές, έχω φάει overdose με τόση τέχνη στη γαμοζωή μου, σέρνομαι στα πατώματα βγάζοντας αφρούς απ' το στόμα, φτάνει πια, λίγη αισιοδοξία ρε γαμώτο, τι σκατά έγινε μ' αυτή τη φάση, που στον πούτσο πήγε;
Οι Allo Darlin' είναι τόσο γάματα χαρούμενοι που λερώνω το βρακί μου με την πάρτη τους, φοράει και φούστες η τραγουδιάρα, μου στέλνει τη λίμπιντο στο διάολο... Καύλες μέχρι απέναντι λέμε, αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα. Αλλά έτσι είναι... Άμα ακούω γλυκούλικες μελωδιούλες, με κιθαρίτσες από ζάχαρη, ντραμς που δε σπάνε τα νεύρα των γειτόνων, μπάσσα που δε σου ξύνουνε τα νεύρα, αυτά παθαίνω... Αρρωσταίνω...
Οι Allo Darlin' διαθέτουν ένα από τα πιο τρομακτικά ηλίθια ονόματα εκεί έξω, το ίδιο είχα πάθει πέρυσι με τους Pants Yell, τέλειο twee, αλλά πραγματικά ντράπηκα να γράψω (για να είμαι ακριβής το έκανα, μα το 'σβησα) για μια μπάντα που αποκαλεί τον εαυτό της "τα βρακιά φωνάζουν"... Μαλακιάρα... Ετούτοι εδώ, όμως, είναι άλλη φάση. Κόβουν κώλους. Με ένα twee τρόπο, σαφώς... 'Ηδη η indiepop κοινότητα (όχι εδώ, έξω) τους θεωρεί "μπάντα της χρονιάς", το δίσκο "δίσκο της χρονιάς" και άλλα τέτοια ωραία...
Θυμίζουν εποχές Sarah Records (προφανώς),  αθωότητα κι έτσι... Ρε, τι σκατά να γράψω παραπάνω; Twee είναι, γαμάει, τέλος...

10/6/10

Teenage Fanclub - Shadows

To χρειάζομαι αυτό; Μου είναι απαραίτητο; Θα μου αλλάξει τη ζωή; Θα θέλω να μιλήσω στους φίλους μου γι' αυτή την επιστροφή;  Γι' αυτή την κυκλοφορία, χωρίς να λάβω υπόψη μου τη συνολική προσφορά των Teenage Fanclub στη μουσική, έστω; Για κάποια παλιότερή τους, εκτός του "Bandwagonesque" (μ' άρεσε, ήμουν μικρός και αδαής, τι να κάνω); Δεν ήξερα μήπως από την αρχή ότι δε θα με μάγευε τίποτα πια απ' ό,τι και να κυκλοφορούσαν ετούτοι οι συμπαθείς, αλλά ανέκαθεν βαρετοί Σκωτσέζοι; Περίμενα να έχουν εξελιχθεί; Σε τι; Περίμενα την "έκπληξη"; Μια επιστροφή, έστω, στις "χρυσές" μέρες της Creation; Δεν απορούσα και τότε πως στο διάολο κολλούσε ο κόσμος με δαύτους όταν οι συνθέσεις τους περιορίζονταν στη φάση "χλιαρομπαλάντα που ροκάρει" (μπλιαχ); Υπάρχει, άραγε, μία στο τρισεκατομμύριο περίπτωση μόλις τελειώσω τη συγγραφή του παρόντος να  βάλω το δίσκο να ξαναπαίξει; 

8/6/10

Wolf Parade - Expo 86

Οι Wolf Parade ήταν η πρώτη indie μπάντα που μου έκανε εντύπωση, όταν το 2005, που άκουγα μόνο post punk και D.I.Y. HxC, μου τους έκανε πάσα ο Fer, ότι σε φάση "ξεκόλλα απ' τη φάση σου, άκου αυτούς, γαμάνε" και έβαλε να παίζει το "I'll Believe in Anything"... Όσο διήρκεσε αυτή η πρώτη επαφή ξέφυγα, ήμουν σε μία κατάσταση "μαλάκα, τι άλλο έχασα όλα αυτά τα χρόνια;"... 
Αγόρασα το "Apologies to the Queen Mary" πριν από ένα ταξίδι στο Βερολίνο, τα μουσεία της συγκεκριμένης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας δεν είχαν έρθει σε επαφή μαζί μου ακόμα και κάτι έπρεπε να κάνω, μαζί με Celebration και A-Frames... Πολύ πριν την εποχή του mp3 player. Discman φάση. Τα άλλα δύο δισκάκια έμειναν στο περίμενε, αφού όλη μου την προσοχή την έδωσα στο ντεμπούτο των εν λόγω κυρίων... Κόλλημα... Η μουσική τους συνόδευε όλες τις βόλτες μου, ακόμα και σήμερα, όταν πέφτω πάνω σε κάποιο έργο του Cy Twombly μου σκάει το "This Heart's on Fire"...
Η επόμενη προσπάθειά τους, αν και την περίμενα πως και πως, με απογοήτευσε... Φαντάζομαι το ότι αφιέρωσαν τόσο χρόνο και έμπνευση στα αμέτρητα side projects τους, τους κούρασε... Ή επαναπαύθηκαν στην καταξίωση...
... Και ερχόμαστε στο σήμερα, στο "Expo 86", ένα δίσκο που περίμενα πως και πως, αλλά πάλι δε μου 'κανε κάτι ... Η πικρή αλήθεια είναι αυτή. Ήλπιζα να διορθώσουν κάπως το ατόπημα με τίτλο "At Mount Zoomer"... Αλλά μπα... Υπερβολικά μεγάλες συνθέσεις, εμπνευσμένες σε σημεία, με ενίοτε "στριμμένες" ενορχηστρώσεις, αλλά οι τρεις - τέσσερις συγχορδίες στα έξι λεπτά κουράζουν. "Είδα" και μια απελπισμένη προσπάθεια εδώ πέρα να ξεχωρίσει το σύνολο, να γίνει άξιο λόγου. Αποτυχία κι εκεί, δυστυχώς... Ίσως να περίμενα πολλά περισσότερα από ένα "καλό δίσκο", γιατί αυτό ακριβώς είναι. Ένας απλά καλός δίσκος. Και;
Αν και οι φωνές των δύο εξακολουθούν να συγκινούν, θα μπορούσα να ερωτευτώ φωνές, μα τι λέω, το 'χω κάνει κατ' εξακολούθηση... Και υπάρχει ακόμα η αίσθηση ότι κάτι χάνω από όλο αυτό, επεκτείνεται μάλιστα και σε τελείως υπαρξιακή φάση, σα να υπάρχει κάτι εκεί έξω και μου φεύγει...
Δεν ξέρω, πραγματικά... Προσωρινά, λοιπόν, "Νταξ" και στο μέλλον του δίνω μερικές ευκαιρίες ακόμα και βλέπουμε... Η μαλακία είναι ότι το γνωρίζω ήδη... Το μέλλον ρε...     

6/6/10

Last Nite (and the nite before): Synch Festival

Φυσικά και πήγα, όπως κάθε χρόνο άλλωστε... Θεωρώ ότι κατ' αυτό τον τρόπο κάνω κάτι καλό για τον "πολιτισμό"... Έχω σιχαθεί την αρχαιολαγνεία και δε μιλάω μόνο για μάρμαρα και μαλακίες, αλλά και για κάτι Bob Dylan, Aerosmith στα οποία συρρέουν κατά κύματα οι μικροαστοί... To Synch για 'μένα και για όλους φαντάζομαι είναι συνώνυμο της πρωτοπορίας, απλά δε χάνεται...
Η πρώτη μέρα κύλησε ομαλά, με το performance της Peaches να είναι το απόλυτο highlight... Πως στον πούτσο άλλαζε ενδυμασία τόσο γρήγορα θα παραμείνει μυστήριο... Οι Get Well Soon με κούρασαν, πολύ "alternative rock" για τα γούστα μου και η διασκευή τους στο "Born Slippy" (αυτό δεν ήταν;) ήταν τουλάχιστον περιττή... Οι Aethenor ψιλογαμήσανε, τους το αναγνωρίζω, από το Matt Elliott έφυγα τρέχοντας, δεν τον γουστάρω στη folk περίοδό του, λυπάμαι, οι Fuck Buttons ήταν νταξ φάση...
Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό ξέπλυνα τα σωθικά μου με Gin Tonic, γαμώ φάση, αν και γίνομαι πολύ "τρυφερός" όταν κομματιάζομαι, χίππης φάση, αγαπάω όλο τον κόσμο κι έτσι, τουλάχιστον τα κενά μνήμης μ' έχουν εγκαταλείψει, αγαπημένες μου νέες γνωριμίες μη με παρεξηγήσετε, η σωματική σας ακεραιότητα κινδυνεύει ακόμα όταν είμαι ξεμέθυστος...
Η δεύτερη μέρα, με όλες τις κούφιες (ευτυχώς) απειλές για βροχή, εξελίχθηκε επίσης ομαλά, λίγο άραξα στους Modrec, τους βαριέμαι αφόρητα, καλοί μουσικοί, περίπλοκες συνθέσεις, αλλά ευχαριστώ δε θα πάρω, οι Hot Chip απ' την άλλη, αν και τους δίσκους τους τους σιχαίνομαι επιεικώς, live ήταν τουλάχιστον καταπληκτικοί, προφανώς δεν είδα όλο το σετ τους γιατί στο δίπλα stage παίζανε οι...
Α Place To Bury Strangers... O λόγος που έσκασα, ήταν συγκλονιστικοί ως συνήθως, με το θόρυβο από τις κιθάρες του Oliver να μας λούζει, καταιγίδα, η βροχή που δεν ήρθε, εξαγνισμός... Κι ας ξενέρωσα λίγο με τη φάση: Παίζουμε το "I lived my life to stand in the shadow of your heart" (σ' αυτό ήταν νομίζω, γαμημένο Beefeater) - σκάνε τα drones - ταξιδεύω το βλέμμα μου στο κοινό - διαλύω την κιθάρα μου... Μα κάθε βράδυ, ρε πούστη; Το είδαμε και το χειμώνα το εργάκι...  Αλλά τα ξεχνάω όλα μόνο για την εξοντωτική εκτέλεση του "Deadbeat", που μου έλιωσε τις σάρκες...
Ουσιαστικά η εμφάνισή τους σήμανε για μένα και το τέλος του Synch για φέτος, άραξα λίγο στο Laurent Garnier για socializing φάση, και την έκανα κύριος, στ' αρχίδια μου κιόλας, δεν είχα κανα ταμπελάκι press για να αναγκαστώ να το καλύψω επαρκώς... Πλέρωσα και γούσταρα και το ίδιο θα κάνω και του χρόνου...


Σημείωση: Ειδική μνεία πρέπει να δοθεί στο γεγονός ότι άρχισα σιγά σιγά να ξεδιαλύνω το μυστήριο πίσω από την πιο ενδιαφέρουσα μπάντα αυτή τη στιγμή στη χώρα, τους A Thousand Beautiful Women... Γνωρίστηκα με τον κιθαρίστα τους, ο οποίος από μια Telecaster των διακοσίων πενήντα ευρώ καταφέρνει να βγάλει τους πιο μαγικούς ήχους ever... Ασύλληπτα σύγχρονος ήχος, Not Not Fun κατάσταση, τέχνη όσο δεν πάει, καύλα κυριολεκτική, σε χτυπάει σωματικά αυτό που κάνουν, μου έχουνε γαμήσει τον εγκέφαλο και φυσικά θα γράψω ξανά και ξανά γι' αυτούς... Ω ναι...    

4/6/10

Circle Pit - Bruise Constellation

Οι Royal Trux είναι η μπάντα η οποία υποστηρίζω ότι είναι η αγαπημένη μου έβερ από τα δεκαπέντε μου... Σήμερα δεν ξέρω αν ισχύει, αν απλά από τότε, η συγκεκριμένη δήλωση δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία ακόμα επισήμανση της διαφορετικότητάς μου σε σχέση με τους λοιπούς μουσικόφιλους φίλους μου, από τότε που ανακάλυψα το Foetus, τους ξέχασα, από τότε που μετεξελίχθηκαν σε RTX και σε ό,τι σκατά κάνει ο Hagerty, συνειδητοποίησα ότι βαριόμουν ν' ακολουθήσω... Ιδίως, το ότι η Jennifer, με το που ξεφορτώθηκε τον ξεδοντιάρη (πάντα απορούσα γιατί έβγαινε με κλειστό το στόμα σε όλες τις φωτό... Μια συνέντευξη που πέτυχα μου το έδειξε...), το γύρισε σε '80s Hair Metal αηδίες, μιλάμε, με γάμησε... Σε φάση, αυτό ήθελε τόσα χρόνια; Fake το όλο avant πράμα; Τέλος πάντων...
Γούσταρα τις εσκεμμένα ξεκούρδιστες κιθάρες τους, τη φαλτσαρία στα φωνητικά, το πώς όλοι οι ήχοι που έβγαιναν από τα όργανά τους απλωνόταν σε ένα καμβά σε τυχαία σημεία συνήθως, και παρουσίαζαν ένα ελκυστικά αρρωστημένο σύνολο στο εκάστοτε αυτί. Η θεωρία των Harmolodics του Ornette Coleman... Ο αγαπημένος τρόπος "σύνθεσης" μουσικής του Neil, τουλάχιστον αυτό ανέφερε σε κάθε του συνέντευξη, κι έχω διαβάσει πολλές... Και η πρέζα. Κινητήριος δύναμη, έμπνευση... 
Αυτή η φάση τους, χρήση με το ιατρικό εγχειρίδιο δίπλα για αντιμετώπιση του απροόπτου. Και μέσα σ' όλο αυτό, η ηχογράφηση του "Twin Infinitives"... Αριστούργημα, αν και το αγαπημένο μου παραμένει το "Cats & Dogs", το πρώτο που απέκτησα, μια χλεύη στο αίσχος του grunge που όργωνε με πατριαρχική μανία την υφήλιο... Με είχε ξενίσει στην αρχή, δε γνώριζα τους Pussy Galore παρά μόνο σαν όνομα, για να περιμένω "κάτι", είχα δει απλά μια φωτογραφία του ζεύγους σε κάποιο φανζίν (το Merlin's Music Box ήταν, αν θυμάμαι καλά) και μου φάνηκαν απίστευτα coooooool... 
Οι Trux, για μένα, πάνω απ' όλα είχαν αυτό: attitude... Γι' αυτό τους είχα ξεχωρίσει, η συγκεκριμένη απεικόνιση που προανέφερα έδειχνε ένα άντρα και μία γυναίκα ασύλληπτα πιο στυλάτους , πιο "αλήτες" και πιο επικίνδυνους από τους ιδρωμένους μαλλιάδες που έβλεπα στο MTV...
Στο θέμα μας... Οι Circle Pit είναι μεγάλοι fans των Trux... Μεγάλοι όμως... Αν και οι συνθέσεις τους είναι πολύ πιο απλές, βασισμένες στους Stones κι όχι στους Aerosmith, λιγότερο "ελεύθερες", έχουν attitude... Μικρή ποσότητα σε σχέση με τα είδωλά τους, ομολογουμένως, αλλά δε γαμιέται... Μου τα ξαναθύμισαν κι  αυτό είναι από μόνο του αρκετό... 

3/6/10

Happy Birthday to me...

Έγινα ενός... Τι καλά...

Κανονικά θα έπρεπε να κάνω κάτι σαν απολογισμό αυτών που περάσανε, αν και κατά πόσο το να ποζάρω ως Indiefuck βελτίωσε τη ζωή μου επί του γενικοτέρου, αν όντως έχω βρει σ' αυτό το blog το αποκούμπι για να διοχετεύω τα ψυχολογικά μου, αν ήταν σωτήριο για την ψυχολογική μου υγεία γενικότερα, αυτό ήλπιζα τότε, αν, τελικά, αγαπάω περισσότερο τη μουσική από μένα, ακόμα και αν οι Cold Cave παραμένουν "η μπάντα soundtrack" των όσων γράφω ακόμα...

Η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω. Αυτή η "προσωπικότητα" έχω αισθανθεί αρκετές φορές ότι με εγκλωβίζει, με περιορίζει, δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις για το πραγματικό άτομο πίσω απ' αυτή. Όταν ξεκίνησε η φάση, κάτι τέτοιο θα με άφηνε αδιάφορο, τώρα πια δεν είμαι και τόσο σίγουρος...

Πριν από ένα χρόνο όλο αυτό συνέβη λόγω βαρεμάρας, ξαφνικά, και, για τα μέχρι πρότεινος δεδομένα μου, απέκτησε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, έγινε σχεδόν μετρήσιμο, υπολογίσιμο στατιστικά, γεμίζοντάς με παράλληλα με ανασφάλειες κι ένα μαλακισμένο αίσθημα ευθύνης απέναντι στους αναγνώστες μου... Ακόμα και γι' αυτούς τους τερατόβλακες που, όλο τόλμη - οι κακεντρεχείς θα το έλεγαν και ηλιθιότητα - αποφασίζουν να μου την πουν, ανέμπνευστα πάντα, με αποτέλεσμα να καταλήγω να τους κράζω στα ίσα, αν δεν τους προσβάλλω όλο τους το είναι, αν δεν τους γαμήσω τελείως,  κοιμάμαι ανήσυχος...

Τελικά, έχω κάποια σχέδια για το μέλλον; Κάτι έχω κατά νου... Πέρα από το να τα γαμήσω όλα και ένα ωραίο πρωινό να σκοτώσω τον αρχιψεύταρο... Σκέφτομαι διάφορα... Να γράψω, να πω, να αποκαλύψω, να κράξω... Αναμείνατε στους δέκτες σας, αν ισχύει αυτό που μου λένε, είμαι όλο εκπλήξεις...

Φιλάκια

1/6/10

Sleigh Bells - Treats

Τι να πω τώρα, ρε πούστη. Μου φαίνεται η προϋπηρεσία στο HxC Punk, σε προετοιμάζει ιδανικά για μια λαμπρή μετέπειτα καριέρα στο Electro - Disco - Noise - Punk - Whatever... Τα ίδια με τους Cold Cave πέρυσι... Δεν ξέρω αν οι Sleigh Bells θα μου "μείνουν" μέχρι το τέλος του έτους, αλλά ο Indiefuck (ναι ρε, εγώ) σε δυο μέρες έχει γενέθλια και αυτό χρειαζόταν ακριβώς για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον του για τη μουσική επί του γενικοτέρου...
Γαμημένα beats, τσιρίδες, κιθάρες ναι ναι, έτσι θα γούσταρα το τελευταίο των Jaguar Love... Ωμότητα. Γύμνια. Μινιμαλισμός. Έκφραση. Έχω ήδη ξεχάσει το, ομολογουμένως πολύ καλό, δεύτερο χτύπημα των Crystal Castles... Μου φαίνεται λίγο πια... Κομμάτια όπως το "Run the Heart" ευθύνονται γι' αυτό.  Με το που σκάει δε το "Crown on the Ground" είναι σα να βλέπω όλα τα coolness meters στον πλανήτη να γίνονται κομμάτια ταυτόχρονα... 
Θεωρούνται και Pitchfork darlings... Σαν τους Vampire Weekend ένα πράγμα. Αλλά καμία σχέση, φυσικά. Δεν παίζουν βλαμμενέ ρυθμοί και φλωρο - δε - γαμάω - που - δε - γαμάω - δεν - το - ρίχνω - στο - τραγούδι - φωνητικά. Ουσία φουλ...
Kαι το στυλάκι αυτής της τύπισσας... Είναι σα να βγήκε από τις σελίδες του αγαπημένου μου Love and Rockets... O Jaime Hernandez θα τους κωλογούσταρε αν δεν ήταν τόσο γαμημένα Old School... Είναι και στην εταιρία της Μ.Ι.Α.... Φαντάζομαι και αυτό θα πει κάτι σε κάποιους...
Όπως πολύ χαριτωμένα επεσήμανε ο Pasqual σε συνομιλία μας, το εν λόγω δεν το γούσταρε γιατί του θύμισε αμερικάνικη ταινία, φάση High School κι έτσι. Αυτό όμως που δεν ήξερε είναι ότι τις συγκεκριμένες ταινίες τις κωλογουστάρω, όλο αυτό το μύθο με jocks, nerds, prom kings, prom queens, Alpha Omega Τheta (το πήγα college τώρα), παιδαράδες καθηγητές φλερτάρουν με μαθήτριες (τις γαμάνε), γκομενάρες καθηγήτριες φλερτάρουν με μαθητές (δεν τους γαμάνε), το χάλι το ίδιο, ρομαντισμός της πούτσας, ο Shakespeare περασμένος από ένα τελείως μαλακισμένο πρίσμα... 
Θα μπορούσα να παρακολουθώ ώρες ολόκληρες τέτοια συναισθηματικά ξεράσματα, με πόσους τρόπους μπορεί ο geek της τάξης να κρεβατώσει την cheerleader, θα μεταμορφωθεί από ασχημόπαπο σε υπερήρωα, θα της την πέσει στο tutoring στα math (σε φάση η ύλη του αμερικάνικου λυκείου φτάνει μέχρι διαίρεση) κι αυτή θα του κάτσει για να περάσει το μάθημα, αλλά θα τον ερωτευτεί κιόλας, όταν ο jock γκόμενος πιαστεί να χαμουρεύεται με την κολλητή της θα βρει παρηγοριά σε κάτι πιο φλώρικο, αλλά με στύση διαρκείας, όπως θ' αποδειχθεί, με τόσο παραμύθι οι αδερφοί Γκριμμ θα παρτουζιάζανε το Χανς Κρίστιαν Άντερσεν προκειμένου να μην πιάσει κανείς τους πένα, σώζοντας το μέλλον... Προφανώς και όλα αυτά δε θ' ανεβάσουν το δίσκο στην εκτίμηση πολλών, αλλά στ' αρχίδια μου κιόλας...
Βασικά, έχω κι αυτό το μεγάλο κόλλημα με τις Le Tigre...  Ετούτα τα ΝεοΫορκεζάκια μου θυμίσανε πόσο μου λείπουνε, αλλά το κενό που έχουν αφήσει δε φαίνεται να είναι και τόσο δυσαναπλήρωτο πια. Ρε, μετά από πολύ καιρό ανυπομονώ να τρέξω σπίτι για ν' ακούσω ένα δίσκο. Ναι, ειναι τόσο καλό. Χορευτική μουσική για θορυβομανείς. Πόσο μα πόσο γαμάτο είναι αυτό;
Από τη στιγμή που άκουσα το αριστούργημα πρώτη φορά και την ταυτόχρονη έναρξη συγγραφής του παρόντος μέχρι τη δημοσίευσή του, έχουν μεσολαβήσει δύο βδομάδες... Και μ' έχει αρρωστήσει τελείως, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο... Ακριβώς ό,τι μου έκαναν οι Cold Cave πέρυσι... Το ξανάγραψα αυτό ε; Δε γαμιέται...