31/3/10

Love is All - Two Thousand and Ten Injuries

Love Is All: New Record - The Recording Sessions

Day 1:
- Παιδιά, χτες βράδυ συνέθεσα το πιο καταπληκτικό ριφφ στην ιστορία του r'n'r!
- Σοβαρά;
- Μήπως είσαι υπερβολικός;
- Ναιαιαιαιαιαιαιαι!
- Ακούστε!
- Ωωωωωωωωω!!!!
- Είδατε που σας τα 'λεγα; Τι περιμένετε, αγαπημένοι μου συνεργάτες, που είστε σαν οικογένεια για μένα τα τελευταία χρόνια;;;;; Let's make history!!!!

Day 2:
- Παιδιά, χτες βράδυ συνέθεσα το πιο καταπληκτικό ριφφ στην ιστορία του r'n'r!
- Σοβαρά;
- Μήπως είσαι υπερβολικός;
- Ναιαιαιαιαιαιαιαι!
- Ακούστε!
- Ωωωωωωωωω!!!!
- Είδατε που σας τα 'λεγα; Τι περιμένετε, αγαπημένοι μου συνεργάτες, που είστε σαν οικογένεια για μένα τα τελευταία χρόνια;;;;; Let's make history!!!!

Day 3: 
- Παιδιά, χτες βράδυ συνέθεσα το πιο καταπληκτικό ριφφ στην ιστορία του r'n'r!
- Σοβαρά;
- Μήπως είσαι υπερβολικός;
- Ναιαιαιαιαιαιαιαι!
- Ακούστε!
- Ωωωωωωωωω!!!!
- Είδατε που σας τα 'λεγα; Τι περιμένετε, αγαπημένοι μου συνεργάτες, που είστε σαν οικογένεια για μένα τα τελευταία χρόνια;;;;; Let's make history!!!!

Day 4: ... Το πιάσατε το νόημα... Ας πάμε κατευθείαν στη:


Day after the Day they gave their Marvelous recordings to their record label:
- Αγαπητά μου παιδιά, συνεργαζόμαστε τόσο καιρό τώρα. Είμαστε μια οικογένεια. Σας αγαπώ. Με αγαπάτε. Όλοι αγαπιόμαστε. Τόσο πολύ που μου 'ρχεται να ξεράσω τις σκατόφατσές σας απ' την αγάπη. Σας αγαπώ! Σας αγαπωωωωωωωωωω!!!!!
- Εεεεε... Αφεντικό, κι εμείς σ' αγαπάμε...
- Σ' αγαπάμε...
- Πολύ σ' αγαπάμε...
- ... το καυλί του, τόσο μεγάλο, χτες βράδυ... Ααααααα... Μα τι λέω! Χαχαχχαα. Σ' αγαπάμε.
- Ναι... Καλά όλα αυτά, αφεντικό, το cd πώς σου φάνηκε;
- Α, ναι το cd... Λοιπόν, αγαπητά μου παιδιά, το άκουσα χτες βράδυ και είναιαιαιααιαιαια...
- Ναιαιαιαιαιαιαιαι;
- ... και είναιαιαιαιαιαιαιαιαι...
- Ναιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιαιααι;
- ... και είναι μέτριο...
- Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;
- Είναι μέτριο.
- Για κάτσε, αφεντικό, δεν είναι καταπληκτικό, εξαίσιο, θεσπέσιο;
- Όχι, είναι μέτριο.
- Δεν είναι συγκλονιστικό, γαμάτο, υπέροχο;
- Μπαααα... Είναι μέτριο.
- Μαλακία...
- Χοντρή...
- Χοντρομαλακία...
- Έλα, μην απογοητεύεστε! Θα το σπρώξω σε όλα τα μπλογκς, πριν τα μηνύσω, βέβαια, υπάρχουν εκεί έξω ένα σωρό άνθρωποι με χάλια μουσικό γούστο, θα στάξω πέντε φράγκα και στο Pitchfork, όπου να 'ναι τα δίνει τα 7άρια τελευταία, όπως και να 'χει, θα λιμνάσει στους σκληρούς δίσκους χιλιάδων ίντυδων ακροατών! Όσο περνάει απ' το βρωμόχερό μου, θα έχετε ακόμα καριέρα!
- Ναιαιαιαιαιαιαιαιαι!!!!!
- Και το καλύτερο το κράτησα για το τέλος... Το cd σας θα κοσμεί αυτό το μέτριο εξώφυλλο!
- Ααααααααα!!!! Είναι τόσο μέτριο! Σ' αγαπάμε!
- Σ' αγαπάμε!
- Σ' αγαπά... Σμουτς, Σλουρπ...
- Φλατς, Φλουτς...
- Φλιπ, φλοπ
- Σλουπ... Αχ, βάλε λίγο σάλιο, πονάει...
- Φτου!
- ... τώρα είναι καλύτερα...



Indiefuck's Day:
... και ξύπνησα σε μια λίμνη από ξερατά... 

29/3/10

Serena Maneesh - Abyss In B Minor

Προσπαθώ να ξεκινήσω εδώ και αρκετή ώρα... Ο δίσκος έχει ξαναρχίσει να παίζει... Τον έχω ακούσει άπειρες φορές τις τελευταίες μέρες, από τότε που διέρρευσε τέλος πάντων, μαλάκα, δεν έχω βγάλει άκρη... Μ' αρέσει απίστευτα, σε φάση τόσο πολύ, ώστε να σκέφτομαι να γράψω ένα "ορθό" review με αρχή, μέση, τέλος, όχι διήγημα, να γράψω ρε... Γι' αυτό που βγαίνει και μόνο... Να το αναλύσω με ξύλινη, ακαδημαϊκή γλώσσα. Μπορώ να το κάνω. Μπορώ να είμαι σοβαρός μουσικοκριτικός. Σαν αυτούς που γράφουνε στα περιοδικά. Αλήθεια.  Απλά δε θέλω να κάνω κάτι τέτοιο...
Νομίζω είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αναρωτιέμαι πως παίζει ν' ακουστεί αυτό το "έργο", αυτή η "τέχνη", ζωντανά... Αμφιβάλλω αν μπορεί να αποδοθεί έτσι ακριβώς. Όλο αυτό το οργανωμένο χάος... Αυτός ο υπέροχος θόρυβος... Δεν ξέρω. Μου φαίνεται αδύνατο. 
Οι Serena Maneesh είναι σε φάση, σαν άβγαλτο αγοράκι, που μόλις τον έφτυσε η υπεργκόμενα και αυτό το φτύσιμο είναι που θα διαμορφώσει και το χαρακτήρα του , γιατί θα την αναζητάει μια ζωή κλπ. Το όνομα της γκόμενας; My Bloody Valentine. Παίζει να είναι η μοναδική μπάντα που αποφοίτησε από τη σχολή των τελευταίων, όχι απλά με άριστα, αλλά έχοντας ταυτόχρονα πάει αυτό τον, καταταλαιπωρημένο από ατάλαντους, ήχο, ένα βήμα μπροστά. Και είναι σημαντικό κατόρθωμα. 
Όταν μια μπάντα έχει καθιερωθεί στα μυαλά των οποιονδήποτε ως "ιδιαίτερη" το καλύτερο που μπορούν να προσφέρουν οι επόμενοι είναι στην καλύτερη, μια εξαιρετική κόπια. Αλλά όχι αυτοί... Μπολιάζουν τη βασική επιρροή τους διευρύνοντάς το δεδομένο, φτιάχνοντας τελικά κάτι ξεχωριστό... Κάτι που, επιεικώς, γαμάει... Αυτός ο δίσκος γαμάει...
Και δεν ανέφερα καν ότι βγήκε στη 4AD...
And there you have it... Στείρος επαγγελματισμός. Δισκοκριτική α λα Indiefuck. Διδαχτείτε.      

27/3/10

Dum Dum Girls - Blissed Out

 Η γοητεία του Underground... Η φάση "στ' αρχίδια μου κι άμα γουστάρεις"... Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που ασχολούμαι με τη φάση αυτή. Της "συγγραφής". Μπάντες σαν κι αυτή μου το υπενθυμίζουν. Τα πάντα έχουν σχέση με το attitude... Όχι με την πρωτοτυπία, τις καταπληκτικές συνθέσεις, τις φωνές που ακούς και ανατριχιάζεις, τις κιθάρες που λυσσάνε και όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν μία μπάντα να ξεχωρίσει... Ακούς το δισκάκι τους και βλέπεις τη φωτό τους... Συνήθως είναι τέσσερις μαλάκες σπυριάρηδες, ψιλο-αξούριστοι, χαβαλεδόφατσες, prom-outcasts και ξενερώνεις. Νταξ, εσύ μπορεί όχι, εγώ ξενερώνω. 
Αποφάσισα να τσεκάρω τους (τις, whatever) Dum Dum Girls μόλις είδα τη φωτογραφία που όσοι διαθέτετε την αίσθηση της όρασης μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μου... Κόλλησα γιατί γουστάρω τις γυναίκες με φορέματα, ενίοτε και με μάσκες, αλλά περισσότερο γιατί η τύπισσα μοιάζει με την Kathy στο "Shade, the Changing Man"... Αυτό το αριστούργημα του Peter Milligan που με έχει στιγματίσει περισσότερο από οτιδήποτε έχω διαβάσει ποτέ...
Η μουσική των Dum Dum Girls θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εξαιρετικό δείγμα Art-Damaged Garage Punk, με παραγωγή υποδειγματική, παρακαλώ. To όλο αποτέλεσμα ακούγεται σκοτεινό, βρώμικο και λίγο επικίνδυνο... Η εν λόγω κυκλοφορία είναι μία συλλογή από τα singles τους ή κάτι τέτοιο...  Δε δίνω και πολύ σημασία σ' αυτά...
Η φωνή της τύπισσας, ενώ δεν εντυπωσιάζει αρχικά, στο "Dream Away Life" που κλείνει το δίσκο δίνει ρέστα... Διαθέτει μια μαγική απάθεια, σα να λέει στο γκόμενο που μόλις ξαπέστειλλε το κλασσικό "Δε φταις εσύ, εγώ φταίω" και να του γράφει και τραγούδι για να τον αποτελειώσει... Τι καλά...  

25/3/10

Last Nite: Bokomolech

Αυτό το κείμενο το έγραψα χτες βράδυ στο κεφάλι μου... Μάλλον... Ωραία ήταν... Γενικά. Είδα κόσμο που μου 'χε λείψει, είδα μια μπάντα που μου είχε λείψει, αλλά που ήταν πάντα εκεί...

Αγαπημένοι μου Bokomolech, πρέπει να σας εξομολογηθώ κάτι... Δε με ξέρετε, ούτε εγώ, δεν ξέρω τίποτα πέρα από τη μουσική σας, αλλά θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι σας θεωρώ φίλους μου. Χεστήκατε, νταξ, δεν τρέχει, δεν αλλάζει κάτι... Γι' αυτό και κουβαλήθηκα χτες στο αίσχος χωρίς εξαερισμό που παίζατε... Όχι, δε θα γκρινιάξω, δεν υπάρχει λόγος... 

Όπως προειπώθηκε ήταν ωραία χτες. Και τα καινούρια σας κομμάτια μου άρεσαν πάρα πολύ. Θα τα βάζω στους φίλους μου να τα ακούνε ξανά και ξανά, όπως, άλλωστε έκανα και στο παρελθόν, όχι γιατί έπρεπε να τους προσυλητίσω στους ήχους σας, αλλά, απλά, γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... 

Δεν μπορώ να καταλάβω τι πήγε στραβά και δεν είστε ροκ σταρζ παγκοσμίου εμβέλειας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί περισσότερες εφηβείες δεν έχουν σημαδευθεί από το χαρακτηριστικότατο ήχο σας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το "shine" δεν έγινε ο εθνικός ύμνος κάποιου μικρού κρατιδίου... Δεν ξέρω αν έχει σημασία... Δεν ξέρω αν θα σας ενδιέφερε κάτι τέτοιο καν... Φαντάζομαι πως όχι...

Ήταν ωραία χτες... Παρά τη μεγάλη διάρκεια του σετ δεν κουράστηκα καθόλου... Ήταν σε φάση ταξίδι πίσω, μπροστά, στο χτες, επιστροφή στο σήμερα και πάλι πίσω, και πάλι εδώ, δεν κουνήθηκα λεπτό, δεν ήθελα να τελειώσει, κανείς δεν ήθελε, ήταν πολύ ωραία χτες... Κι ας μην άκουσα το "coal"... Γάμησέ τα, δεν έχω λόγια... Δεν υπάρχει αρκετή ποίηση, λογοτεχνία να περιγράψει όλο αυτό που αισθάνθηκα... Το γαμάω, λοιπόν... Να το επαναλάβουμε...

Το εικαστικό κομμάτι του ποστ επιμελήθηκε ο σημαντικότερος καλλιτέχνης στη Νέα Υόρκη αυτή τη στιγμή, ο Kostas Seremetis... Παίζει να τον ξέρει η Laurel... Δε βρήκα τις κατάλληλες φωτό, του Soul του βγαίνανε σκατά, ο Άνιμαλ δεν έχει ίντερνετ τώρα που μετακόμισε, γι' αυτό είπα να συνδυάσω δυο κορυφές...


Cheers



22/3/10

The Fall - Our Future Your Clutter

Η σχέση μου με τους Fall είναι σε φάση, μεγάλη σε διάρκεια... Αγόρασα το "Shiftwork" στην τρυφερή ηλικία των δεκατεσσάρων, τότε που ανακάλυπτα το punk rock, μέσα από συνεντεύξεις των Nirvana, με τα πολύ διαφωτιστικά name droppings τους... Κάπου ανέφεραν κι αυτούς, είχα τσεκάρει κιόλας τι παίζει από μια συμμετοχή τους στο περιοδικό Volume (το θυμάστε, ω γέροντες και γερόντισσες;), αυτό που ήταν σε μέγεθος cd, κυκλοφορούσε σε δισκάδικα και, ναι, περιείχε και cd με τους συνεντευξιαζόμενους; Πολύ επιμορφωτικό, για τα χρόνια 'κεινα.
Κάπως έτσι εντόπισα το συγκλονιστικό κομμάτι βινυλίου που προανέφερα και τελικά απέκτησα. Από 'κει και μετά, όποτε κατέβαινα για shopping therapy, μαζί με τα καινούρια του τότε που μου γαμούσαν τον εγκέφαλο, πάντα έπαιρνα και ένα των Fall, με αποτέλεσμα, σήμερα, να έχω συγκεντρώσει ένα μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους. Οι ήχοι που παρήγαγαν - και παράγουν, γιατί όχι - κατά ένα περίεργο τρόπο έχουν καταφέρει να χωθούν στις πιο γαμημένες στιγμές της ζωής μου, στις σελίδες των σημαντικότερων, για μένα και μόνο, βιβλίων, στις επιρροές των αγαπημένων μου συγκροτημάτων.
Έχοντας αναλύσει τα παραπάνω, καθιστώ σαφές, ότι δεν υπήρξε ποτέ δίλημα μεταξύ Fall ή Fantomas Melvins Big Band μια Πέμπτη βράδυ στο Βερολίνο.
Ο ξεδοντιάρης και η μπάντα του, λοιπόν, κυκλοφόρησαν καινούριο πραματάκι... Σαφώς και γαμάει, αλλά δεν περιμένατε να το πω εγώ αυτό. Μετά από άπειρες αλλαγές μελών ΚΑΙ αυτή τη φορά έχει βρει την ιδανική μπάντα να τον πλαισιώσει,ο ήχος τους ακούγεται πάλι φρέσκος, και είναι κι αυτό το "Chino" με τις κιθάρες του που μου θυμίζουν όλες τις καλές στιγμές του Post Punk, και τη φωνή του να σέρνεται στις νότες... Νταξ... Γαμώ απλά. Και, ειλικρινά, δεν ξέρω πως έχει καταφέρει να έχει δίπλα του μπασσίστες που δε "βαράνε slapιές", δε χαϊδεύουν τις χορδές, αντίθετα, όλοι, μα όλοι έχουν τον πιο σωστό, τον πιο cooooool τρόπο "έκφρασης"...
Εν ολίγοις, ακόμα ένα αριστούργημα, όταν είναι ερωτευμένος δεν παίζεται ο Mark...

19/3/10

Black Rebel Motorcycle Club - Beat the Devil's Tattoo

Κυριακή πρωί... Βγαίνω απ' το ασανσέρ του ξενοδοχείου μετά από μια βραδιά γάμησέ τα... Στην είσοδο με περιμένουν οι δύο σωματοφύλακές μου... Μαύρη ζώνη στο Jeet Kune Do... Γαμάνε... Μ' ακολουθεί η έτσι. Της ρίχνω μια ματιά. Σιγουρεύομαι ότι φοράει τα Jackie - O γυαλιά που της πήρα το Δεκέμβριο... Μετά από δύο ώρες ύπνο δεν είναι να βγαίνει χωρίς αυτά... Το βλέμμα της γίνεται πιο επικίνδυνο κι από τους bodyguards...
Τα όρνεα είναι απέξω. Στημένα με τα μαλακομικρόφωνά τους και τις κωλοκάμερές τους... Βγαίνουμε...
Ακολουθεί το γνωστό κύμα βίας που συνοδεύει κάθε μου δημόσια εμφάνιση... Τα δυο πιστά rottweillers που πληρώνω αδρά, μπορεί σα μουσικοί να είναι λίγο πάνω απ' το μέτριο, αλλά στο βρωμόξυλο είναι γαμηστερότερη rhythm section κι απ' αυτή των Fugazi... Βλέπω έναν ατάλαντο δημοσιογραφίσκο να αποχαιρετά την κάτω γνάθο του, μια άλλη ξανθιά στα τέσσερα με το μικρόφωνο στον κώλο, ένα κάμεραμαν να προσπαθεί να ξεσφηνώσει τη γροθιά του ενός κολλητού απ' τον οισοφάγο του, δυο- τρεις προσπαθούν να ξεφύγουν, δεν τους πληρώνουν αρκετά υποθέτω, δεν τα καταφέρνουν τελικά, καταλήγουν ημιλιπόθυμοι σ' ένα καταματωμένο σωρό από χέρια και πόδια... Γαμιέμαι στα γέλια... Κοιτάω τη δικιά μου, προσπαθώντας να καταλάβω αν μπορεί να συλλάβει το αστείο... Ή το κάνω επειδή απλά μ' αρέσει να την κοιτάω... Μου ανταποδίδει ένα αμήχανο χαμόγελο...
Αίμα, σάρκες, δόντια παντού,οι γροθιές κρατάνε ένα συγκλονιστικό ρυθμό, δε θα βαρεθώ ποτέ να τον ακούω...
Περνάω με άνεση πάνω από τα σακατεμένα σώματα. Ένα τηλεοπτικό συνεργείο μαζεύει όπως όπως το μισοκατεστραμμένο εξοπλισμό του, χώνει τα πάντα σ' ένα βαν, ανεβαίνουν, βάζουν μπρος, αλλά τέσσερα χέρια διαλύουν τις πόρτες και τους ξαναβγάζουν έξω. Δεν έχουν τελειώσει με δαύτους. Ξέρω τι θα επακολουθήσει, σε φάση στ' αρχίδια μου κιόλας, και φεύγω. Και την πολλή σοκολάτα, που θα πάει, θα την ξεράσεις.
Στρίβω στο πρώτο στενό. Την προσπάθειά μου να δώσω ένα φιλί στο κορίτσι διακόπτει ένα μικρόφωνο που κρατάνε μετά βίας σπασμένα δάχτυλα...

- Κύριε Indiefuck, φαφ παρακαλώ μία βήλωφη...
- Τι;
- Μία βήλωφη... Για τον τελευταίο βίφκο των Μπλακ Ρέμπελ Μότορφάικλ Κλαμπ...
- Ρε μαλάκα, δεν έχεις δόντια...
- Ούτε κόκκαλα έχω... Μου τα φπάφανε οι φίλοι φαφ... Βεν πειράβει... Ο βιευφυντήφ προγράμματοφ με προτιμάει επφι...
- Είσαι αξιολύπητος... Δε γαμιέται, λοιπόν, το καινούριο των Black Rebel γαμάει άσχημα... Κιθάρες απ' το διάολο, μπάσσα σκοτωμός, ασύλληπτο groove... Ούτως ή άλλως οι χειρότερες στιγμές αυτωνών είναι αριστουργήματα μπροστά στις μπούρδες που κυκλοφορούν εκεί έξω... Πόσο μάλλον οι καλύτερες όπως ετούτες εδώ... Και φεύγω πριν σου πω και το νόημα της ζωής...
- Φχαριφτώ... Φχαριφτώ! Κάμεραμαν, παιβί μου, το... το πλάνο το 'χουμε;
- Το 'χουμε...

Φεύγουμε γελώντας... Ο φακός της κάμερας ήταν σπασμένος και το καλώδιο σοδόμιζε απαλά το χειριστή της... Φαινόταν να γουστάρει...

(Thank you, Mr Ennis)

17/3/10

Frightened Rabbit - the winter of mixed drinks

 

Δε νομίζω να έχω ακούσει στίχο που να αντικατοπτρίζει τη διάθεσή μου τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό όσο το "Swim until you can't See land"... Θα 'θελα τα πράγματα να είναι τόσο απλά. Όταν όλα όσα συμβαίνουν και μου γαμάνε τη ζωή, να μπορώ τόσο εύκολα να τα αφήσω πίσω... Μπορεί και να είναι, βασικά.  Μπορεί μεγαλώνοντας να φοβάμαι και να ξεχνάω ότι "τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται"...
Μ' αρέσει αυτή η μπάντα... Μ' αρέσει σε ανησυχητικό βαθμό... Ίσως γιατί έχασα τους Pogues όταν έπρεπε, μια σκηνή με πέντε μεθύστακες πάνω, σήμερα, μου φαίνεται ιδανική... Οικεία... 
Τους έκανα και το "τεστ" τις προάλλες... Ποιο είναι το τεστ; Μπαίνεις σ' ένα λεωφορείο, που δεν έχεις ξαναμπεί, βάζεις ακουστικά και κατεβαίνεις στο τέρμα. Αράζεις για τριανταπέντε λεπτά το πολύ, κάνεις μερικά τσιγάρα, συγκεντρώνεις το "υλικό", που θα αποτελέσει το μελλοντικό σύγγραμμα, μπαίνεις σε ένα άλλο λεωφορείο και επιστρέφεις... Υποτίθεται ότι έχεις καταγράψει την εμπειρία, στο πίσω μέρος του μυαλού σου ή καλύτερα σε ένα κομμάτι χαρτί, ότι κατάφερες να ενώσεις το δρόμο με τη μουσική, ότι το διάλειμμα των τριανταπέντε λεπτών το πολύ δεν σε επηρέασε, έχεις τη μουσική, το δρόμο, τις σκατόφατσες των οδηγών, τους γέρους στο τιμόνι που σε τρομάζουν, τους ποδηλάτες - adrenaline junkies, τη γριά που κάθεται δίπλα σου και προσπαθεί να σου πιάσει την κουβέντα, τους μαλάκες απέναντι που μιλάνε για εισιτήρια διαρκείας και κοιτάνε περίεργα τους μετανάστες, την επόμενη στάση...
Και σκάει αυτό το "Not Miserable" και, ρε μαλάκα, στην παρούσα φάση, απέχει τόσο πολύ απ' την αλήθεια που σε γαμάει... 
Δεν ξέρω... Ο δίσκος γάμησε βασικά... Σε φάση, για ταξίδι... Για ορισμένους  η καλύτερη υπόκρουση εκτιμάται μόνο όταν στα χέρια σου κρατάς τιμόνι... Δεν ξέρω αν θα συνιστούσα το συνδυασμό, μ' αυτούς εδώ. Παίζει και να τρακάρεις... Εσκεμμένα...      

14/3/10

The Radio Dept. - Clinging to a scheme

Μ' αρέσουν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες... Είναι πιο "ζεστές"... Στερώντας το "χρώμα" από την ανθρώπινη μορφή, αυτομάτως την κάνεις πιο... ανθρώπινη. Πιο ουσιαστική. Την τοποθετείς στο τοπίο, στη φύση, ή την ενώνεις, την εξισώνεις κατά κάποιο τρόπο με το φυσικό περιβάλλον, απλά δίδοντάς της τις ίδιες αποχρώσεις. Τις αποχρώσεις του γκρι. Φυλακίζεις τη μαγεία μιας στιγμής, αλλά χωρίς κόκκινο, χωρίς πράσινο, χωρίς κίτρινο, χωρίς τίποτα.
Είναι φορές που πιστεύω ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνο αγγίζοντας φωτογραφίες, αναμνήσεις, τα καλά σημεία της ζωής μου, συνηθίζω να απαθανατίζω το γέλιο, τη χαρά και μου λείπουνε τον τελευταίο καιρό...
Κολλάω απίστευτα παρατηρώντας τον εαυτό μου ακίνητο... Θυμάμαι πως ήμουν "τότε", σκέφτομαι πως είμαι τώρα, συγκρίνω, είναι αναπόφευκτο δυστυχώς, και τελικά το παρόν χάνει πάντα σε σχέση με το παρελθόν... Πόσο έχω αλλάξει. Πόσο έχω μεγαλώσει. Μπορεί να λέω ότι ο χρόνος ήταν καλός μαζί μου, αλλά μ' έχει γαμήσει ο πούστης, αυτή είναι η αλήθεια, μ' έχει κουράσει, μ' έχει διδάξει, χωρίς να του χρωστάω τίποτα, μου χρωστάει, θα 'θελα να τον σταματήσω, να του πάρω τα χρώματα και να μείνω εκεί, όσο ακόμα μου μένει, σε μια στιγμή μόνο. Μια στιγμή χαράς, στις αποχρώσεις του γκρίζου... 

12/3/10

Intelligence - Fake Surfers

Το κόλλημα μου με τους A-Frames είναι γνωστό... Οι Intelligence είναι το project του ντράμμερ τους. Ναι. Λέει κάτι αυτό; Ναι ρε, μαλάκα, λέει. Γαμημένα άψογο Post Punk, πουτάνα όλα, αναμιγνύουν κάμποσα genres, για τη φάση, έτσι, κιθάρες. Γαμώ.
Τον έχασα αυτό το δίσκο το 2009. Θα ήταν σίγουρα στη "λίστα"... Μαλάκα, έχω αρχίσει και σκέφτομαι με βάση τη "λίστα"... Έχω ενοχές για όσα ξέφυγαν, ενώ άξιζαν, πρέπει να είμαι προσεκτικός να μη λείψει τίποτα φέτος. 
Ρε, δε βγαίνει καλό twee τελευταία κι αντί ν' αρχίσω να γράφω για τους Heavenly, ξανάπεσα στα σκλερά... Καλά όχι τίποτα μεταλλιές, αλλά να, το "μπάσο" οργώνει, τα ντραμς είναι σε φάση tribal, πάρ' τα κατάσταση, κιθάρες απ' το διάολο, γάματα, keyboards γι' αυτό το έξτρα '80s feeling, δεν ξέρω ρε, άλλη μια μπάντα - προκατάληψη, δεν ξέρω, δε σηκώνω κουβέντα ΚΑΙ για δαύτους... Δισκάρα... Ένα κολασμένο ημίωρο... Σα να σκας στο CBGB's ζωσμένος εκρηκτικά, να κοιτάς τους γύρω και, μετά το τέλος του live, να την κάνεις, χαρούμενος για λογαριασμό των υπολοίπων παρευρισκομένων που, σε φάση, είναι ακόμα ζωντανοί επειδή εσύ το γούσταρες, επειδή την κρίσιμη στιγμή, αποφάσισες να τους αφήσεις...

10/3/10

You Say Party! We Say Die! - XXXX

Ένοχες απολαύσεις... Την κωλογουστάρω αυτή τη μπάντα και ντρέπομαι να το παραδεχτώ... Είναι φλώροι, όσο δεν πάει, καναδοί κι απ' τους χορευταράδες μάλιστα... Η μουσική τους δεν έχει καμία "εγκεφαλική" αξία, καθόλου, μηδέν, ενέργεια, Dance Punk, με έμφαση στο πρώτο... Χοροπηδάω σα μαλάκας δεξιά - αριστερά, δε με νοιάζει, πάρτυ, μόνος για τη φάση μου, γουστάρω, χαίρομαι, το "Lose All Time" του 2007, μαζί με το "Mosaic" των Love Of Diagrams είχανε μετατρέψει το δωμάτιό μου στο σπίτι των γονιών μου, οι οποίοι είχανε την καλοσύνη να με ξαναφιλοξενήσουν εκείνη τη χρονιά για ένα τρίμηνο ανεργίας και κατάθλιψης, σε post punk dancefloor... Και τους έσπαγα τα νεύρα με κάθε δυνατό τρόπο... Έτσι, για το "ευχαριστώ"...
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το '09 στον Καναδά, το Φεβρουάριο του '10 στην Αμέρικα και την υπόλοιπη υφήλιο... Κανονικά μιλάμε έτσι; Η πλειοψηφία του ακροατηρίου τον έχει λιώσει ήδη... Αυτό σημαίνει ότι θα μπορέσω να το χώσω στη λίστα μου στο τέλος της χρονιάς; Θα τη βγάλω μέχρι το τέλος της χρονιάς; Έχει σημασία; Όχι, δεν έχει... Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να μη σταματήσω να χορεύω μ' αυτό τον κλασσικό αστείο τρόπο μου πάνω στη μουσική αυτών των φλώρων...
Κι η φωνή της τύπισσας που, όταν την τραβάει, θυμίζει αμυδρά αυτή της Siouxsie... Μαλάκα, γαμάει... Σίγουρα είναι περισσότερο attitude παρά ταλέντο, αλλά αφού ο Ροντάρι δεν πιστεύει στην ύπαρξη του δεύτερου γενικά, ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω; Δε γαμιέται... Έχω και μια ένσταση, βέβαια, σε όλο αυτό... Το μαλλί της, ρε... Γιατί σκατά το γάμησε έτσι;

8/3/10

Blessure Grave - Judged by twelve, Carried by six

Προσπαθώ χρόνια να γλιτώσω από την παγίδα του Goth... Έχω όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να με κάνουν ένα άκρως επιτυχημένο γκοθά... Είμαι απόκοσμα όμορφος, γουστάρω τα μαύρα ρούχα, τους Bauhaus, το Μαρκήσιο Ντε Σαντ, μια κάποιας μορφής κατάθλιψη την κουβαλάω κι αυτή χρόνια τώρα, οι Dominatrix τύπισσες με τα βινύλ και τα μαστίγια μου ασκούνε μια περίεργη γοητεία, μ' αρέσει ο Rimbaud, τα κεριά, το κόκκινο κρασί, τα γυαλιά του Eldritch, οι Joy Division, οι Current 93, οι Christian Death με το Rozz όμως, ο κατσαρομάλλης βλάκας μεταλλάς που κουβαλάει τ' όνομά τους χρόνια τώρα με κάνει να ξερνάω, γουστάρω το "Sandman" του Neil Gaiman, το Voltaire και τα αστεία βιβλία του (Oh my Goth!, What is Goth? etc etc etc), (και) τη λογοτεχνία τρόμου, τους Modern English, τον αυτοτραυματισμό, τους Virgin Prunes, το blog της Laurel, το old-school Dark Wave - Gothic Rock τέλος πάντων, τις γκοθούδες...
Ναι, θα γινόμουν γαμάτος γκοθάς... Αναμφισβήτητα...
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα τόσα της συγκεκριμένης "σκηνής" που τα απεχθάνομαι όσο δεν πάει, με σημαντικότερο αυτών τα ξυρισμένα μούτρα. Δε θα μπορούσα να υποβάλλω τον εαυτό μου σ' αυτό το άσκοπο βασανιστήριο κάθε Σάββατο βράδυ...
Διάβαζα πριν χρόνια, στο Alternative Press, μια εποχή που ο Marilyn Manson ήταν σε φάση ο επόμενος θεός του ροκ στο Αμέρικα, τους λόγους για τους οποίους το Goth δεν είχε γίνει το απόλυτο trend ακόμα... Ή μάλλον ξανά... Το όλο άρθρο μου φάνηκε θλιβερό και η μοναδική μπάντα του "νέου σκοτεινού κύματος" που κατάφερε να μου εξάψει τη φαντασία ήταν οι Switchblade Symphony γιατί ήταν ομορφούλες... 
Οι Blessure Grave παίζουν γκοθιές... Αλλά της παλαιάς σχολής. Μου θύμισαν τον πρώτο δίσκο των Modern English και τους March Violets... Μια χαρά... Το μοναδικό λάθος στην εν λόγω κυκλοφορία ήταν τα δεκαέξι (!) κομμάτια του δίσκου... Καμία αίσθηση "οικονομίας"... Αν ήταν τα μισά, τα "καλά", θα το γούσταρα πολύ περισσότερο, αλλά η τόση παλιομοδάρα κουράζει... Ωραία τα μπάσσα και οι φωνές απ' το υπερπέραν, αλλά τα 'χουμε ακούσει και παλιότερα.
Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν τα γουστάρω ακόμα... Είμαι άρρωστος με το Post Punk και δε θα βαρεθώ ποτέ να το επαναλαμβάνω. Κι ετούτοι μου θύμισαν πολλά... Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχω βάλει να παίζουν οι Associates και μέχρι να τις τελειώσω, με διορθώσεις κλπ. απ' τα ηχεία θ' ακούγονται οι Romeo Void... Ή παίζει να φτάσω και μέχρι τους Poison Girls... 
Μαλάκα, τσέκαρε φεστ. Ταξίδι στο χρόνο φάση... Όταν είδα το όνομα Medium Medium σχεδόν λιποθύμησα... 
   

6/3/10

Death Of A Party...

Κάθε Σάββατο απόγευμα σκάει το κλασσικό μήνυμα από την ξαδέρφη που με ενημερώνει για το "που παίζει πάρτυ"... Συνήθως ενδίδω, αν το "θέμα" είναι καλό... Η παρουσία μου στα εν λόγω events, σε καμία περίπτωση δε λειτουργεί θεραπευτικά στη nostalgia φάση που περνάω και τείνει να γίνει ανίατος τελευταία... Αλλά δε με νοιάζει, προς το παρόν τουλάχιστον...
Αυτά που κωλογούσταρα ήταν σε φάση "we still love you, brit pop", την αγαπάω ακόμα, φαίνεται... Τριαντάρηδες στριμωγμένοι, με την ποτάρα στο χέρι, να χοροπηδάνε στους ήχους των Happy Mondays και των Pulp... Σα ταξίδι στο χρόνο. Πίσω στο '95... Σα να μην πέρασαν δεκαπέντε χρόνια. Προφανώς και δεν είναι υγιές...
Οι τρεντογκόμενες του τότε δουλεύουν σε τράπεζες και ασφαλιστικές, κυριλέψανε, ξανθίνανε το μαλλί, πετάξανε τις μπαλαρίνες, τα σταράκια, τις χρωματιστές κάλτσες και βάλανε μποτάρες, μαύρα ταγιεράκια, πάνε τα χρώματα, το μπρίο, το σκέρτσο, το νάζι, οι αρσενικοί δεν είναι ούτε οι Brett Andersons, ούτε οι Liam Gallaghers του τότε, κάνανε κοιλίτσα, αντίο στενά πουλόβερ και παντελόνια, αντίο "ανδρόγυνο" στυλάκι, και τα mop-tops τους έχουν γίνει μεγαλοπρεπέστατες καράφλες. Ευτυχώς, το γλιτώνω το τελευταίο. Έχω κάνει, βέβαια, γκρίζους κρόταφους, Reed Richards φάση... Η φύση δε λέει να σταματήσει να με βελτιώνει με το πέρασμα του χρόνου...
Το καταδιασκεδάζω σ' αυτά, ναι. Ιδίως όταν σκάνε και νεολαίοι γύρω στα 20-25, οι οποίοι γνωρίσανε τη φάση ως "oldies but indies", ξέρω 'γω. Συγκεκριμένα, σε ένα απ' αυτά είχα δίπλα μου ένα τυπά, σ' αυτό το ηλικιακό γκρουπ, που δεν ήξερε τους στίχους του "Girls & Boys"... Αισθάνθηκα άσχημα γι' αυτόν... Ακόμα περισσότερο γιατί το προσπαθούσε... "GirlsNaNaBoysNaNaGirls...NaNa... Εεεεεε...Boys...Na... GirlsBoyyyyyys"... Τραγικός...
Σκάνε και κάτι άκυροι μέταλλοι ό,τι να 'ναι, οι οποίοι κοιτάνε όλο το βράδυ γύρω γύρω, στραβωμένοι, σε φάση, "που μας κουβάλησαν πάλι ρε γαμώτο, για γκόμενες, αλλά δε γαμιέται είδαμε και πάθαμε να μας κάτσουνε, μαλάκα, αυτόν εκεί μου φαίνεται τον έχω πλακώσει, μαλάκα, κι αυτόν, τι είν΄αυτό που παίζει τώρα, μπίτια; Που 'ν' τα σόλλλα ρε;"... Δράμα.
Δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ και με το γεγονός ότι, πλέον, τρεις μπύρες είναι παραπάνω από ικανές να με στείλουν στο διάολο... Πως στο διάολο κατάντησα έτσι; Δε γαμιέται... Είναι Σάββατο και μέχρι το απόγεμα θα 'χει σκάσει το μήνυμα...   

4/3/10

YellowFever - YellowFever

Μια τυπική μέρα στα γραφεία του Pitchfork:

- Καλημέρα ρε...
- Καλημέρα...
- Έφερες το ταχυδρομείο;
- Το 'φερα...
- Έχει τίποτα ενδιαφέρον;
- Για τον πούτσο όλα...
- Πρόλαβες και τ' άκουσες;
- Ρε μαλάκα, αφού ξέρεις, αν το πρώτο κομμάτι είναι για πέταμα, δεν πάω στο δεύτερο...
- Ναι ρε... Τουλάχιστον παίζει τίποτα τελείως αίσχος να γελάσουμε;
- Για άκου αυτούς εδώ...
- Για χώσε...
- (..........)
- Μαλάκα, είναι πραγματικά σκατά! Απ' τους Vampire Weekend είχα ν' ακούσω κάτι τόσο χάλια...
- Ρε, άκου και το καλύτερο, τους γουστάρει η Carrie απ' τους Sleater Kinney!
- Σοβαρά μιλάς; Ρε, έχει ξεκουτιάνει τελείως η τύπισσα...
- Δε λες τίποτα... 
- Είσαι για "Pitchfork Thang"?
- Εννοείς να τους εκθειάσουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, να τους κάνουμε indie superstars, και να γελάμε για κανα τρίμηνο με τις μπούρδες που θα γράφονται για λογαριασμό τους, με τις ανέλπιστα υψηλές πωλήσεις του πονήματος, όταν θα φιγουράρουν πάνω πάνω στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, είσαι, κοινώς, για πλύση εγκεφάλου της indie κοινότητας, για ακόμα μία φορά;
- Αν δεν αυτοκτονήσουν από το βάρος της δημοσιότητας δεν κάνουμε τίποτα...
- Κι εγώ γουστάρω... Θέλω ένα Kurt Cobain όλο δικό μου!
- Σου 'χω πει τελευταία ότι σ' αγαπάω;
- Σε χαλάει να μου το ξαναπείς;
- Σ' αγαπάω...
- Κι εγώ, καυλιάρη μου...
- Θα παίξει απ' τον κώλο σήμερα;
- Γιατί, γενέθλια έχεις;
- Εεεεε... ΄Οχι...
- Μαλάκα...

1/3/10

Jaguar Love - Hologram Jams

Η αιώνια ανησυχία του καλλιτέχνη για εξέλιξη, για το διαφορετικό, να προχωρήσει τη φάση του, νταξ, το καταλαβαίνω. Δε θα άντεχα ν' ακούω το "Crimes" ξανά και ξανά και ξανά όσο και να λατρεύω το συγκεκριμένο δίσκο των Blood Brothers... Ή μπορεί και να γούσταρα. Δεν ξέρω. Στ' αρχίδια μου, βασικά. Προβληματισμοί της πούτσας, εισαγωγή φάση.

O Johnny Whitney είναι καλλιτέχνης. Γάμησέ τα. Ακόμα και πριν τη διάλυση της υπερμπάντας, ψαχνόταν να κάνει κάτι άλλο. Και εγένετο Neon Blonde... Άλλο κεφάλαιο...


Ο πρώτος δίσκος των Jaguar Love, το "Take me to the Sea" περιείχε το σύνολο των επιρροών του εν λόγω κυρίου που δεν μπόρεσε να επιβάλλει ενδεχομένως στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος απ' τα παραμύθια... To "Hologram Jams" διαφοροποιείται ακόμα περισσότερο. Σα να βλέπω κάποιου είδους "Bowie Fixation", σε προχωρημένο στάδιο, μάλιστα... Κι όμως...

Το "δυστυχώς" της φάσης ποιο είναι, έτσι για να ξεμπερδεύουμε με δαύτο... Ότι, ναι μεν, η πολυπόθητη εξέλιξη επιτυγχάνεται με ευκολία, γίνεται όμως εις βάρος μίας συγκλονιστικής μονάδας - στοιχείου του χαρακτηριστικότατου ήχου των Blood Brothers και μοναδικού συνοδοιπόρου πλέον του Whitney από τα "παλιά", του Cody Votolato... Ναι, παιδάκια, οι ιδιαίτερες κιθάρες - πριόνια του περιορίζονται στο minimum... Συνοδεύουν... Αντ' αυτού, μπαίνουν μπροστά η φωνή - προφανώς - και το αρμονιάκι του Johnny...

Ο δίσκος, παρεμπιπτόντως, απελευθερώνεται στο ανυποψίαστο κοινό αύριο... Κι έχει και διασκευή - έκπληξη του "Piece of my heart"η οποία, όλως παραδόξως, γαμάει... Στα live, ευτυχώς, διασκευάζουν Minor Threat...

Παρ'όλα αυτά τα αρνητικά, ο δίσκος αποπνέει μία αίσθηση... ξέρω 'γω... μαγείας... Ότι γίνεται κάτι σημαντικό. Ότι κάτι σκάει στα μούτρα σου και δε σ' ενδιαφέρει που θα μαζεύεις, μετά από σαράντα πέντε λεπτά περίπου, τα δόντια σου από το πάτωμα. Λίγο πριν πατήσεις το play πάλι...

Κανονικά, θα έπρεπε να τους συγκρίνω με τους Past Lives, τη μπάντα που σχημάτισαν οι υπόλοιποι Blood Brothers, και κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο προ ημερών... Αλλά πλέον πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές μπάντες που τυγχάνει να μοιράζονται ένα κοινό παρελθόν. Ας το δεχτούμε επιτέλους, κι εσείς κι εγώ...

Στο μεταξύ, μόλις πρόσεξα ότι και στο review των Past Lives και εδώ, δεν έχω αναφερθεί παρά ελάχιστα στον εαυτό μου... Να φταίει το ότι θέλω πραγματικά να μιλήσω γι' αυτή τη μουσική και μόνο; Γιατί απλούστατα είναι σημαντική; Σημαντικότερη από 'μένα; Μπορεί... Μπορεί και να είναι...