30/12/09

Κλισέ Νο 1: Οι Καλύτεροι Δίσκοι για το 2009 - Ναι, ναι


Ρε νταξ... 50 δίσκοι είναι πάρα πολλοί... Δεδομένου του περιορισμένου μου μουσικού ορίζοντα, 30 δίσκοι είναι επίσης πολλοί... Ιδίως όταν στο σύνολο του έτους η μπάντα που άκουσα περισσότερο, όπως και κάθε χρόνο ήταν οι Royal Trux... Γάμησέ τα... Πάντως, πριν ξεκινήσει το countdown, όσο το συμπλήρωνα, πρόσεξα κάτι και θα 'θελα να το μοιραστώ. Το '09 ήταν μια χρονιά που είδαμε πολύ καλά debut albums... Ναι. Νταξ αυτό ήταν. Για να δούμε:

40.
Gary War - Horribles Parade
Γαμάει το shitgaze πράμα με βία... Shitpostpunk ίσως; Καλύτερο.

39. Stricken City - songs about people I know
Μου λείπουν οι Banshees...Και οι Sugarcubes...
38.
Pink Skull - Endless Bummer
Trux fans play these sexy soundz...

37. Exlovers - you forget so easily EP
Από τις λίγες φορές που το δισκάκι τέλειωσε και ήθελα κι άλλο. Generic Indie Pop που γαμάει.
36.
Ramona Falls - Intuit
Προχώ...
35. Devendra Banhart - what will we be
Αν και, ουσιαστικά μόνο το ντεμπούτο του με είχε συγκινήσει, το γουστάρω ακόμα το βρωμοχίππυ...
34.
Tegan & Sara - Sainthood
Girl Power... Sister Act... Whatever...
33. Dirty Projectors - Bitte Orca
Πρωτοπορία...
32. Cymbals Eat Guitars - why there are mountains
Πραγματικά, Post-Hardcore δίσκος του '09... Εχμμμ, μου λείπουν οι Fugazi...
31. Fanfarlo - Reservoir
Μου λείπει η brit pop...
30. Casiotone for the Painfully Alone - VS Children

Μιζέρια, χάος, μινιμαλισμός, συναίσθημα... Γαμώ...
29. The Wave Pictures - if you leave it alone
Μου λείπουν οι Belle and Sebastian...
28. The Joy Formidable - A balloon called moaning
Nugazer... Ή κάτι τέτοιο... Μια καλή ιδέα παραμένει καλή ακόμα κι αν την επαναλάβεις χιλιάδες φορές...
27. Iran - Dissolver
Περίπλοκος, αλλά τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν σε γαμάνε...
26. The Clientele - Bonfires of the Heath
Αριστουργηματική ποπ που θυμίζει τα παλιά...
25. YACHT - See Mystery Lights
Χορεύτε, ρε μοσχάρια...
24. Black Lips - 200 Million Thousand
Garage Punk... Η νέα φάση και οι πρωτοπόροι οπισθοδρομικοί... Καλό το νέο πόνημα, αλλά είναι στη λίστα περισσότερο για τα προηγούμενα...
23.
MadLove - White With Foam
Μου λείπουν τα '90s...

22. Franz Ferdinand - Tonight: Franz Ferdinand
Βρε δε γαμιέστε λέω 'γω... Γάμησαν εφέτο...
21. Tom Waits - Glitter and Doom
Υπάρχει πραγματικά λόγος να σχολιάσω;
20. Florence and the Machine - Lungs

Over-hyped, αλλά μ' άρεσε ρε...
19.
Thao with the Get Down Stay Down - Know Better Learn Faster
Sad Sex... Κερδίζουν τη θέση ως βραβείο αυτογνωσίας...
18. Sun Araw - Heavy Deeds
Ο δίσκος που μου θύμισε περισσότερο απ' όλους την αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών...
17. The Pains of Being Pure at Heart - The Pains of Being Pure at Heart
Μου λείπει η Sarah...
16. Piano Magic - Ovations
Μου λείπουν οι παλιοί Piano Magic...
15.
Le Corbeau - Evening Chill/Montreal of the mind
Αριστούργημα βασικά... Έπρεπε να το 'χα βάλει πιο πάνω, αλλά βασικά είμαι του coooool όχι της ποιότητας...

14. The Big Pink - Velvet
Μου λείπει η 4AD...
13. Magik Markers - Balf Quarry

Τέχνη, ρε μουνιά...
12.
Evangelista - Prince of Truth
Άρρωστο όσο δεν πάει...

11.
King Khan & BBQ Show - Invisible Girl
Absolute coooooooolnesssssss...

10. Rock 'n' Roll Adventure Kids - Hillbilly Psychosis
The Garage Disease...
9. The Twilight Sad - Forget the Night Ahead

Αριστούργημα...
8. We Were Promised Jetpacks - These Four Walls
Αριστούργημα...
7. The Drums - the drums EP
Φλωριά κόλλημα φάση...
6. Sonic Youth - the eternal
Sonic Youth, ρε μουνιά....
5. The Veils - Sun Gangs

Αριστούργημα...
4.
Camera Obscura - My Maudlin Career
Αρισtweeργημα...
3. The XX - XX
Συναίσθημα. Με μια αθωότητα και πλήρη άγνοια κινδύνου. Θα μπορούσα να τον βάλω δίσκο της χρονιάς αν μπορούσα να αισθανθώ οτιδήποτε...
2. A Place To Bury Strangers - Exploding Head
Έχω την εντύπωση ότι δώσανε το συγκεκριμένο τίτλο στο δίσκο γνωρίζοντας πλήρως τι θα επακολουθούσε... Παραλίγο δίσκος της χρονιάς, αλλά, βλέπεις, είναι και των...
1. Cold Cave - Love Comes Close

Δίσκος της χρονιάς για μένα... Μ' εχει αρρωστήσει... Μου στοιχειώνει τα όνειρα... Όταν πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι λένε "αυτή τη φορά ας κάνουμε ποπ"... Και σου πετάνε στα μούτρα τη σύγκρουση δύο εταιριών... Της Factory και της LOAD... Δεν ξέρω ρε... Το συναίσθημα του να είσαι ερωτευμένος με δύο ανθρώπους ταυτόχρονα... Με γάμησε...


Υ.Γ. Σήμερα πέθανε ένας από τους ήρωές μου, ο Rowland S. Howard... Το έμαθα 17:51 και το υπόλοιπο της μέρας μου γαμήθηκε πανηγυρικά.....

28/12/09

Pink Skull - Endless Bummer

Τελευταίο review πριν την αλλαγή του χρόνου... Ακολουθεί η πρώτη "ανασκόπηση" που κάνω στη ζωή μου και άντε γεια 2009. Όπως είναι αναμενόμενο, φαντάζομαι, δυσκολεύομαι ν' αποχαιρετήσω τη χρονιά βρίζοντας... Γι' αυτό παρακάτω, θα παρουσιάσω κάτι καλό... Ω, ναι...

Δεν ξέρω τι έχει παιχτεί με τη Φιλαδέλφεια τελευταία, βασικά, όχι, ας πούμε απλά ότι είναι η 2η καλή μπάντα απ' αυτή την κωλοτρυπίδα του διαβόλου που ακούω και γουστάρω... Είναι και σε φάση ηλεκτρονική, λίγες κιθάρες, γαμημένα beats, πουτάνα όλα... Α, ναι.. Η 1η είναι οι Cold Cave.

Τούτοι 'δω, ήξερα ότι θα μ' αρέσουν όταν διάβασα κάπου ότι ο προηγούμενος δίσκος τους ήταν σαν η DFA να έκανε την παραγωγή μιας συνεργασίας Royal Trux και Mouse On Mars... Μία από τις δύο μπάντες τυγχάνει να είναι η αγαπημένη μου, επομένως...

Σε φάσεις φέρνουν στο μυαλό τους !!!, με τις disco-funk ψυχώσεις τους, αλλά ταυτόχρονα μέσα στο clubbers' delight του όλου χώνουν και krautίλες, έτσι για να γαμήσουν τα μουστάκια του indie ακροατή... Και ό,τι να 'ναι, fucked up, γάμησέ τα πνευστά, '80s αναλογικά πληκτροφόρα, μαλάκα φέτος όλο με σύνθια αρρωσταίνω, και tweeλες, αλλά αυτό έπαιζε και πέρσι, είμαι κατά βάση guitar lover, αλλά δεν ξέρω, το '09 ήθελε να με κάνει να σηκωθώ επιτέλους απ' τη γαμημένη καρέκλα και να κουνήσω τον, εξίσου ποθητό κι απ' τα δύο φύλα, κώλο μου. Τώρα, αν το κατάφερε; Κατά ένα μέρος ναι.

Δύσκολος δίσκος... Θέλει το χρόνο του, παρότι σε ξεσηκώνει εύκολα... Πάσχει και από μια κρίση ταυτότητας, όπως και ό,τι γουστάρω τελευταία, όπως κι εγώ ίσως, που είμαι με το ένα πόδι στο κατώφλι της εξαναγκασμένης ωριμότητας και με το άλλο στο τελευταίο σκαλοπάτι των αυθόρμητα εφηβικών αντιδράσεων. Έτσι και οι Pink Skull, από τη μία τέρμα avant κι απ' την άλλη ανώριμα χορευτικοί.

Και το πιο γαμάτο; Έχει κυκλοφορήσει μόνο σε LP και mp3!

25/12/09

Blood Brothers - Crimes

Την κάνανε τα '00s... Την κάνουνε τέλος πάντων...
Γάμησέ τα, μου τη σπάνε τα "επετειακά" κείμενα, οι απολογισμοί δεκαετιών, αιώνων, χιλιετιών... Αλλά ρε πούστη, διάβαζα των άλλων τις "ανασκοπήσεις" και δε συνάντησα πουθενά αυτό το αριστούργημα. Πλην εξαιρέσεων. Βασικά, εξαίρεσης. Καλά, μπορεί να κάνω και λάθος, δεν έχει τελειώσει και η χρονιά, θεωρητικά πάντα...
Πριν ακούσω τον εν λόγω δίσκο, είχα ήδη αρχίσει να κολλάω το μικρόβιο του screamo... Κόλλημα που μου 'μεινε κανα δυο χρόνια τουλάχιστον. Αλλά αυτό θα αναλυθεί στο 2ο μέρος του,
ευελπιστώ, μακροσκελούς άρθρου.
Όταν έσκασε το "Crimes" είχα ήδη τσεκάρει τα προηγούμενά τους και είχα πάθει κωλόπλακα, το περίμενα λοιπόν, πως και πως. Το βρήκα στο αγαπημένο μου Jinx (R.I.P.) σε ροζ βινύλιο. Νταξ, κλειστά μάτια, καταναλώνω, βάζω, ακούω, αρρωσταίνω, παθαίνω κι ένα αυτοάνοσο και μένω στο κρεβάτι για δυο βδομάδες πάνω κάτω. Μάλλον δε φταίνε οι Blood Brothers για το τελευταίο, αλλά μ' αρέσει να το συνδυάζω...
Τι έλεγα; Α ναι... Απίστευτες κιθάρες, τσιρίδες γεμάτες πάθος, συνθέσεις πρωτοποριακές, έτσι γ' αλλαγή, μια κόλαση ήχου, ψυχωτικό groove, αναλογικά πληκτροφόρα, μαλάκα, ήταν σα να με χτύπησε τρένο. Ήταν σα να άνοιξε ένας νέος κόσμος ήχων, σαν η μουσική να είχε ξανά ενδιαφέρον, σα να γίνεται κάτι τώρα. Τώρα όμως, αυτή τη στιγμή. Ή μάλλον εκείνη. Σκατά.
Και ήταν σε φάση, τους ανακάλυψα, ήταν δικοί μου, κάπως, μιλούσαν στο κεφάλι μου ρε. Ήταν ό,τι ακριβώς. My First Kiss at The Public Execution. Μαλάκα, οι στίχοι τους... Γάμησέ τα, εξαιρετικό ύφος, προεφηβικός σουρρεαλισμός με τόσο γαμημένα δυνατές εικόνες...
Μέχρι σήμερα έτσι αισθάνομαι, άραξα τότε και περίμενα την επανάσταση. Αλλά ο κόσμος είναι πολύ βλάκας για να διαχωρίσει το εξαιρετικό, το πρωτοποριακό, το διαφορετικό από τη βούρτσα. Ο δίσκος βγήκε, άτομα που σέβομαι τ' αυτιά τους τον ξεχώρισαν, για κάποιο λόγο ανεξήγητο λόγο όμως, η Γη συνέχισε να γυρίζει. Χωρίς καν αυτή η μπάντα να αποτελεί τον άξονά της. Έβγαλαν ακόμα ένα, λοιπόν, εξαιρετικό σχεδόν εξίσου και το διαλύσανε. C' est la vie.

Ζώα, χριστούγεννα. Κάντε ένα δώρο παράτασης ζωής στα εγκεφαλικά σας κύτταρα και τσεκάρετέ το.


Screamo:
To 2o μέρος, προφανώς...
Οι Blood Brothers δεν είναι πρωτοπόροι του εν λόγω είδους... Απλά του δώσανε μια αρκετά σοβαρή ώθηση... Το Screamo ξεκίνησε από τα '90s με μπάντες όπως οι Heroin, Mohinder, Indian Summer αναμιγνύοντας την ένταση του Hardcore, ή μάλλον του Post-Hardcore της Dischord που γαμούσε μυαλά τότε, τα γαμούσε άσχημα, με τελείως γαμημένες, παθιασμένες φωνές, ένταση, πάθος, οργή... Πάρα πολλή οργή όμως...
Γάμησέ τα ρε, προσπαθώ να συντάξω ένα κείμενο με μια μικρή δόση ιστορικής αλήθειας, δυστυχώς όμως με παρασύρουν οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, που μου σκάνε την ώρα που σκληροί ήχοι ξερογαμάνε τα ηχεία του στερεοφωνικού μου. Βόλτες στους δρόμους, άσκοπες, άραγμα όπου να 'ναι, reclaim the streets σε all by myself φάση, το πάθος τους, δικό μου, η οργή τους, δική μου. Η τελευταία παράταση της εφηβείας μου, μόνος, στο χάος του φοιτηταριού, μόνος, γάμησέ τα, δεν είμαι τόσο θλιβερός πλέον, δεν ακούω screamo πλέον, μόνο σήμερα και μόνο γι' αυτές τις γραμμές.
Portraits of Past, Funeral Diner, Envy, Saetia, Yaphet Kotto, Amanda Woodward, Short Supply, Raein, Jerome's Dream, Yage, Louise Cyphre, οι υπέροχοι Mihai Edrisch, Amber Inn, Circle Takes the Square, Ι Wrote Haikus about Cannibalism In Your Yearbook (εντάξει μόνο για το όνομα τους έγραψα τους τελευταίους), Τhe Saddest Landscape, 1905.... Τόσες μπάντες ρε... Γάμησέ τα, ασύλληπτο scene, ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το μεγάλο άνοιγμα, αν και το'χα δει να έρχεται, με διέψευσαν και πάλι... Καλύτερα...
Και μια που είπα Dischord... Αυτοί οι Hoover... τι ασύλληπτη μπάντα. Στο Maximum Rock 'N' Roll τους αναφέρουν με νοσταλγία ακόμα... Έγραφε μία τύπισσα ότι το ιδανικό mixtape θα έπρεπε να ξεκινάει με κομμάτι τους. Συγκλονιστική μπάντα ρε...
Δεν ξέρω ρε... Κανονικά θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν το genre που έγινε "μαζικό", με την έννοια ότι εκατοντάδες μπάντες σε όλο τον πλανήτη άρχισαν να ωρύονται στα μικρόφωνα, ή μάλλον σαν το genre που απέκτησε ουσία και εν τέλει σημάδεψε τα '00s... Αντ' αυτού, ο φιλόμουσος Τύπος αγκάλιασε τις αναβιώσεις των Garage Punk, Post Punk (που γουστάρω τέρμα) και του Progressive (που σιχαίνομαι απίστευτα) και τις παρουσίασε ως "το νέο, το φρέσκο, το συναρπαστικό"... Σνομπάροντας το πραγματικά καινούριο, το οποίο μάλλον του έπεφτε κομματάκι βαρύ...
C' est la vie...

21/12/09

Phantogram - Eyelid Movies

Δίσκος-ευκολάκι της χρονιάς... Όλα όσα έχουν σχέση μ' αυτό το δισκάκι είναι εύκολα... Όπως έχω επαναλάβει αρκετές φορές στο παρελθόν, είμαι του "εύκολου" γενικά... Twee γουστάρω πρώτα και κύρια και, όχι, δε βαριέμαι να το επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία...
Αλλά μ' αυτό εδώ... Έχει τις σωστές συγχορδίες, τις σωστές αλλαγές, τα σωστά φωνητικά, τα σωστά beats, σωστά τοποθετημένα, όλα μα όλα γύρω απ' το συγκεκριμένο πόνημα είναι σωστά... Όλα είναι καλά... Όλα είνα θαυμάσια... Κατόρθωμα από τα λίγα, δε λέω...
Έλα όμως που δε γουστάρω... Είναι σα να ξέρω όλους τους στίχους με την πρώτη ακρόαση... Κατόρθωμα κι αυτό...
Και, ας είμαστε και λίγο σοβαροί, έτσι γι' αλλαγή... Jazz samples εν έτει 2009; Σχεδόν 2010; Όχι ευχαριστώ, τη δόση από Ninja Tune την πήρα όταν έπρεπε... Μια γλυκερή επανάληψη δέκα χρόνια μετά δε με βοηθάει να αναπτύξω τον εγκέφαλό μου περαιτέρω...
Τα πάντα εδώ μέσα ακούγονται τόσο οικεία, τόσο ασφαλή, τόσο γαμημένα βαρετά κι ανούσια που πραγματικά, δεν παίζει να του δώσω δεύτερη ευκαιρία... Σίγουρο στοίχημα με τραγικά χαμηλές αποδόσεις...
Κατευθείαν στα σκουπίδια λέω 'γω...

17/12/09

Evangelista - Prince of Truth

Κόλλημα... Ακόμα μια τέχνη στο στερεοφωνικό μου... Ναι, τον αγόρασα... Και σιχαίνομαι την Constellation, άρα έκανα μεγάλη υπέρβαση...
Drone-y τσέλα και κιθάρες, η φωνή της Bozulich γαμάει, τον ηχογράφησε με πνευμονία λέει ο αστικός μύθος... Άρρωστος δίσκος τελείως ρε...
Συναίσθημα... Δεν ξέρω... Η περιγραφή μιας τραγωδίας χωρίς κάθαρση με νότες... Ναι, αυτή η φράση ενδεχομένως να περιγράφει επαρκώς το χάος που βγαίνει από τα ηχεία... Συναισθηματικά φορτισμένο χάος, φυσικά.

Επίσης, πόσο γαμάει όταν στο εσωτερικό της συσκευασίας του βινυλίου περιέχεται ΚΑΙ το cd; Άσε, απαντάω εγώ. Πολύ.
Μαλάκα, είναι από τις ελάχιστες φορές που πραγματικά δεν έχω να πω απολύτως τίποτα... Ούτε ιστοριούλα παίζει να διηγηθώ, ούτε από τα παιδικά μου χρόνια, ούτε από τις περσινές διακοπές στις οποίες ο συγκεκριμένος δίσκος θα μου ήταν απίστευτα χρήσιμος. Αναζητήστε το ρε, για να γουστάρω εγώ καλό θα είναι.

15/12/09

Heaven Knows I'm Miserable Now...

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, να γεμίζω σελίδες, έπη, παλαιές και κενές διαθήκες για την προσφορά των Fall στη μουσική... Θα μπορούσε πραγματικά να είναι η μοναδική μπάντα που έχει νόημα... Ίσως και να είναι... Νταξ, είναι και οι Gang of Four, που τους κοντράρουνε στα ίσα...

Βασικά, θα μπορούσα να γράφω μόνο για μουσική... Η πλειονότητα των αναγνωστών μου θα ήταν τρισευτυχισμένη αν και μόνο έβριζα τη νέα κυκλοφορία του τελευταίου εξώφυλλου της ΝΜΕ... Άραγε βγαίνει ακόμα αυτή η κωλοφυλλάδα; Το απόλυτο φερέφωνο του αγγλοθρεμένου κιθαριστικού ήχου; Δεν έχω ιδέα... Ειλικρινά... Θα μπορούσα να γράφω εκεί... Τα εγγλέζικά μου είναι άριστα κι ας μην έχω Proficiency... Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσα να έχω...

Τι έλεγα; Α, ναι...
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, να γεμίζω σελίδες, έπη, παλαιές και κενές διαθήκες για την προσφορά των Gang of Four στη μουσική... Θα μπορούσα επίσης να γράφω μόνο για τις μπάντες της Rough Trade, της Factory... Αν και η αλήθεια είναι ότι η μοναδική εταιρία που παρακολουθούσα και παρακολουθώ φανατικά είναι η 4AD... Θα μπορούσα να γράφω μόνο γι' αυτή...

Θα μπορούσα να γράφω μόνο για καινούριες μπάντες, κι ας μη μου λένε τίποτα... Θα σας άρεσε αυτό, ε; Το ξέρω ότι θα σας άρεσε... Να γεμίζω παραγράφους βρίζοντας τον κάθε μαλάκα σκατοάγγλο... Άγγλο και όχι αμερικάνο, έτσι; Στην Αγγλία δεν υπάρχει Utah, Iowa, Texas και άλλες σκατουπόλεις-πολιτείες που, ναι, τυχαίνει να έχει και 'κει μαλάκες που παίζουν μουσική οι οποίοι "δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους άγγλους συναδέλφους τους"... Εκτός απ' την καταγωγή, θα συμπληρώσω...


Οι μαλάκες οι αμερικάνοι, ξυπνάνε και κοιμούνται μ' ένα όνειρο... Την Ευρώπη... Σνομπάροντας ένα ασύλληπτο πλούτο ήχων που βγαίνει απ' τη μαλακισμένη ήπειρό τους... Και, κακά τα ψέματα όλα τα σημαντικά genres από το αμέρικα ξεκίνησαν... Τα μοναδικά που προσέφερε η αγγλία είναι το Gothic - Dark Wave και κάτι μπούρδες τύπου IDM... Intelligent Dance Music... Αηδίες...

Τι έλεγα; Α, ναι... Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, να γεμίζω σελίδες, έπη, παλαιές και κενές διαθήκες για την προσφορά των Cure στη μουσική... Σα να το κούρασα το θέμα... Δε με πάει και η λογοτεχνία τελικά... Από τότε που ξεκίνησα αυτό το αίσχος σκέφτομαι μόνο τη μουσική... Μουσικός άλλωστε είναι το πιο cool λειτούργημα-επάγγελμα του κόσμου... Θα 'θελα να 'μαι μουσικός... Διάσημος σ' ένα εκλεκτό κύκλο και η προσφορά μου να αναγνωριστεί αφού θα διαλύσω την μπάντα μου... Και να δίνω συνεντεύξεις σε documentaries για τον παλιό καλό καιρό που οργώναμε τα κωλοχώρια - ή τα μπαρ τις Αθήνας που παίζουν μόνο ελληνάρες... Το ίδιο είναι...

Σημείωση: τη φωτογραφία τη βρήκα γράφοντας στο google: stupid band... Είχε και χειρότερες ομολογουμένως αλλά με τούτους 'δω συγκινήθηκα... Ίσως γιατί σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα 'μουνα αν ήμουν 14... Θλιβερό το ξέρω...



12/12/09

Beach House - Teen Dream


Λατρεύω τα indie darlings... Αυτές τις μπάντες που, έχοντας διατηρήσει ένα χαμηλό προφίλ στο scene, απολαμβάνουν την εύνοια των κριτικών, ό,τι μαλακία και να κυκλοφορήσουν, γιατί, πάνω απ' όλα, είναι καλά παιδιά. Ευαίσθητα...

Πρέπει να αναφέρω ότι και τούτοι δω ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία; Τελευταία συνειδητοποίησα ότι με διαβάζουν και βλάκες, οι οποίοι παρόλα αυτά δε θέλω να αισθανθούν άσχημα, γι' αυτό λοιπόν το διευκρινίζω... Και οι Beach House ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία.

Πίσω στο πόνημα τους, λοιπόν... Ή μάλλον, ας πάμε στο πόνημά τους, λοιπόν... Αρχίζω να βλακεύω κι εγώ μάλλον... Ναι... Τι έλεγα;

Το "Teen Dream" ξεκινάει ακριβώς εκεί που σταμάτησε το "Devotion"... Όχι... Δεν είναι σωστό αυτό... Πάμε πάλι...

Το "Teen Dream" είναι η συνέχεια του "Devotion"... Ούτε αυτό μου κάνει...

Το "Teen Dream" είναι η εξέλιξη του "Devotion"... Καλά αυτό με την καμία... Πόσες προσπάθειες έχω ακόμα;

Το "Teen Dream" πάει τον ήχο του "Devotion" ένα βήμα παραπέρα... (Γελάω τώρα)


Το "Teen Dream" είναι ο δίσκος που θα έγραφαν οι... Ή μάλλον το "Devotion"... Δε... Δε βγαίνει... Δε βγαίνει με τίποτα...

Λοιπόοοοοοοον...
Το "Teen Dream" είναι ίδιο κι απαράλλαχτο με το "Devotion"... Σοβαρά... Είτε ακούς τον ένα δίσκο είτε τον άλλο δεν παίζει να έχεις διαφορετικές επιδράσεις στον οργανισμό σου... Βαρετό όσο ο θεσμός της οικογένειας... Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό... Όλοι χρειαζόμαστε μια ήσυχη στιγμή με ένα ποτήρι κονιάκ δίπλα στο τζάκι όσο τα μαλακισμένα βλέπουν το Lion King για να σκάσουν και η σύζυγος πλένει εν μέσω χριστοπαναγιών τα πιάτα, για τα καλύτερα της χρόνια που σου έδωσε, μα τι σκατά σκεφτότανε τότε, σίγουρα όχι τον κοιλαρά με την καράφλα που την πηδάει μια φορά στο τρίμηνο, όταν τα παιδιά κοιμούνται... Ναι...

Οι Beach House παίξανε το χαρτί τους με ασφάλεια, δε βγάλανε το Sleaze Rock δίσκο που ονειρεύονται όταν κοιμούνται ο ένας με γυρισμένη την πλάτη στον άλλο... Μια απ' τα γαμημένια ίδια λοιπόν... Επενδύστε άφοβα...


10/12/09

Γιατί οι Shop Assistants είναι καλύτεροι από τους Radiohead;

Δεν είναι μίζεροι.
Δεν είναι μαλάκες.
Δεν είναι για τον πούτσο.
Οι Shop Assistants, όπως και οι άντρες, δεν κλαίνε.
Οι Shop Assistants δεν είναι ροκ και δεν τους φοβάμαι.
Οι Shop Assistants δε θα μου θύμιζαν ποτέ κανένα τραγούδι κανενός έλληνα "ροκερ".
Μ' αρέσουν περισσότερο.
Οι Radiohead δε μ' αρέσουν.
Ο ηχογραφημένος εμετός που ακούει στο όνομα Muse δε μιμείται τους Shop Assistants.
Η κουράδα σε cd που ακούει στο όνομα Travis δεν έχει επηρεαστεί από τους Shop Assistants.
Τα ρυπασμένα, με μεταλλαξογόνες ιδιότητες απόβλητα που είναι γνωστά και ως Coldplay δε χρωστάνε την ύπαρξή τους στους Shop Assistants.
Οι Radiohead φταίνε που υπάρχουν σκατομπάντες όπως οι Mars Volta. Και φυσικά και είναι λογικό αυτό.
Δε θα υπάρξουν ποτέ "The Next Shop Assistants".

Περιλούστε με με ύβρεις. Φτιάχνομαι.

9/12/09

Last Nite: A Place To Bury Strangers


Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί εναλλακτικά: Last Nite: the concert I never watched... Αντ' αυτού, έβαλα το όνομα της μπάντας... Νταξ...
Γαμώ το κακογαμημένο κέρατό μου ήθελα πολύ να τους δω... Πάρα πολύ. Όλη αυτή η φάση "μπάντα του σήμερα, ποιου σήμερα, του τώρα" και πάει λέγοντας, και, μη λέμε και μαλακίες είναι από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων ετών, στον πούτσο μου ρε, ήθελα να τους δω.
Με το που μπήκα στο μαλακομάγαζο αισθάνθηκα τα φράγκα μου να ίπτανται ακολουθώντας μια μαλακισμένη τροχιά προς τις τσέπες των διοργανωτών οι οποίοι γελούσαν αυτάρεσκα. "Τους την παίξαμε των ίντυδων, μουαχαχαχαχα, τους μαντρώσαμε και τους πήραμε και τα γκαφρά, κοίτα τους μαλάκες με τα ηλίθια ντυσίματα και τα ακόμα πιο ηλίθια κουρέματα, νομίζουν ότι θα δούνε λάιβ, μουααααααααχαχααααααχαααααααα".
Και δεν είδαμε. Τι σκατά να δεις σ' ένα μέρος που η "σκηνή" ήταν περίπου δύο εκατοστά πάνω από το έδαφος... Τι σκατά, πραγματικά. Κι αυτές οι γαμημένες κολώνες... Ευτυχώς είχανε καθρέφτες κι είχα ένα ενδιαφέρον θέαμα να χαζεύω όλο το βράδυ.
Ο ήχος των A Place To Bury Strangers, τα κομμάτια, όλα τα υπόλοιπα ήταν καταπληκτικά.Ο θόρυβος που σε έλουζε από τα ηχεία, ήταν εξαγνιστικός. Αυτό μου την έσπασε ακόμα περισσότερο. Ήμουνα ρε πούστη μπροστά στη σκηνή, (που όσοι με ξέρουνε γνωρίζουν ότι είμαι κωλόγερος σ' αυτές τις φάσεις και αράζω πάντα πίσω, με το ποτό μου και αφουγκράζομαι τους ήχους, μακριά από το χαμό) και πάλι δεν έβλεπα τίποτα. Είχα μια απαράδεκτη κολώνα (βεβαίως, βεβαίως) κι ένα ηχείο που μου γάμησε τ' αυτιά μπροστά στα μούτρα, τη μία έβλεπα λίγο μπασσίστα, την άλλη σκύβοντας έβλεπα τη φάτσα του Ackermann και τίποτα άλλο... Δραματική κατάσταση.
Δεν ξέρω, για μένα ένα live, όπως φαντάζομαι και για τους περισσότερους, εκτός του ν' ακούσεις τα αγαπημένα σου κομμάτια, είναι ταυτόχρονα και να δεις τους αγαπημένους σου μουσικούς να στα προσφέρουν... Στερούμενος το ένα από τα δύο... Νταξ, δεν είδα live, όπως και η πλειοψηφία του κόσμου που συγκεντρώθηκε χτες... Ρε... Κοροϊδία ρε... Γύρισα σπίτι και ήμουνα σε φάση, άδειος τελείως ρε, σε φάση "τι σκατά είδα τώρα, τι έκανα σήμερα;"...
Το αστείο της υπόθεσης... Σε κάποια φάση ο Ackermann, μέσα σε τόνους θορύβου, είχε πέσει κάτω, γαμιόταν με καλώδια, δεν ξέρω, δεν είδα, είχα απελπιστεί πια και δεν προσπαθούσα καν. Κοιτούσα μόνο τις φάτσες που πετάγονταν ξαφνικά από το πλήθος για να αποθηκεύσουν έστω και για λίγο ένα μέρος αυτής της εικόνας... Γελοία πράματα λέμε...

7/12/09

God Help the Girl - Stills

Ο θεός ας βοηθήσει το κορίτσι! Το έχει φάει η μαλακία!

Ναι...

Είμαι Twee Freak νταξ; Είναι γνωστό αυτό... Και ως γνήσιο Twee Freak (Tweeκιό;) γουστάρω Belle & Sebastian... Νταξ; Γουστάρω ρε πούστη, τι να κάνω... Νταξ... Τον άκουσα τον ομώνυμο... Ατόπημα... Όχι μέγα, αλλά ατόπημα...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι, μα όλοι οι popsters ονειρεύονται ένα δίσκο με συμφωνική... Ή τέλος πάντων ένα δίσκο που ν' ακούγεται σα να τον έπαιξε (pun intended) συμφωνική... Ή big band... Σαν αυτές της jazz... Δεν το καταλαβαίνω, ρε μαλάκα, δεν μπορεί να το συλλάβει ο εγκέφαλός μου... Τι σκατά έχουν οι κιθάρες δηλαδή; Ε; Ποιο το πρόβλημα; Σας χαλάνε ξαφνικά; Κοτζαμάν καριέρα γαμώ το σπίτι μου γαμώ... Τώρα σας χαλάνε;

Νταξ... Ξέρω 'γω... Δε λέω, βέβαια... Έχει πλάκα... Πολύ πλάκα... Χα... Και επίσης γουστάρω τα φορέματα στη φωτό... Αλλά δεν το 'χει... Λείπει η πρέζα... Το grind... Ρε, αν και σκατίφλωρος myself, το αποτέλεσμα είναι τόσο φλώρικο που με προσβάλλει... Πάντα μου την έσπαγε ο πανηλίθιος χαρακτηρισμός "γαλανομάτα soul"... Γαλανομάτα και soul; Γιατί ρε; Μαλακία είναι... Ρε ο τύπος έβαλε τρομπέτες... Σκατά μιλάμε, ρε Stuart, γαμώτο δηλαδή...

4/12/09

Britpop. Cool Britannia. Σκατά με φράουλες.


To άρθρο που πάντα ήθελα να γράψω... Τον απόλυτο ύμνο στη μουσική των '90s... Δεν πάει να πει ότι αυτό βγήκε στο τέλος, μια κλασσική μπούρδα με αυτοβιογραφικές αναφορές είναι πάλι, επομένως, όποιος δε γουστάρει την κάνει. Στο μεταξύ έχω αρχίσει να συγγράφω κάτι τελευταία, και έχω αποφασίσει ότι όσο διαρκεί η σύνταξη του υπερπονήματος, από τα ηχεία θα βγαίνουνε μόνο ήχοι της χρυσής εκείνης εποχής... Αν αντέξω... Για πάμε...

Britpop: Η εξέλιξη του indie ήχου των '80s... Να φταίνε οι Stone Roses; Μια δεκαετία βρετανικού "ροκ" με κεντροδεξιοαριστερές (εργατικές) καταβολές.

Εξώφυλλα, σκατά. Coolness, αρχίδια. Διαμάχες μεταξύ των σταρζ, εμετός.
Ομολογουμένως, οι Blur ήταν μια ιδιαίτερη ποπ μπάντα, που τη θυμούνται όλοι για λάθος λόγους. Οι Oasis ήταν (είναι;) μια καλή ποπ μπάντα, που κανείς δε θέλει να θυμάται, για λάθος λόγους.
Ποιο το νόημα ακριβώς; Εξώφυλλα στην ΝΜΕ τον καιρό μάλιστα που οι Autechre μεσουρανούσαν στα ηχεία μας, στα αυτιά μας, στα κεφάλια μας... Οι πραγματικοί σταρζ... Πρωτοπόροι. Ίσως... Τι έμεινε μετά απ' αυτό;
Οι Happy Mondays παραμένουν πιο φρέσκοι όοοοοολων των προαναφερθέντων... Κοινωνική αδικία... Ή μήπως όχι; Διλήμματα... Αρχίδια... Ποια διλήμματα; Aphex ή Blur; Autechre ή Oasis; ΟΚ, δεν είναι έτσι ακριβώς... Απλά στα τρυφερά αυτιά μου τότε, το να ακούς ηλεκτρονική μουσική σήμαινε αυτομάτως ότι είχες ξεπεράσει το ροκ και είχες "ωριμάσει"... Ναι, τρελή γκομενοπαγίδα τα cd της Ninja Tune...
Τώρα και η ηλεκτρονική μουσική (IDM - intelligent dance music μουαχαχαχα) μοιάζει σα φάρσα... Ό,τι και να βγει ακούγεται ετοιματζίδικο και "παλιό"...
Αλλά ξεχάστηκα...
Τουλάχιστον είχαμε τους Pulp... O Jarvis βέβαια έχει γεράσει... Έχει παλιώσει... Έχει γίνει γραφικός. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε, αλλά από το "This Is Hardcore" ο τύπος κατάφερε να απαλλαγεί από οποιοδήποτε Coolness, Style είχε μέχρι τότε.
Θα ακουστώ πολύ κουρέλας αν ομολογήσω ότι γούσταρα το 1ο των Babyshambles; Ότι μου θύμισε εξαιρετική αγγλούρα παλαιού τύπου; Μάλλον... Είναι αλήθεια όμως...
Κοιτάζω πίσω... Μαλακοεποχή... Όλοι έπρεπε να δείχνουμε σαν τραπεζοϋπάλληλοι στο Λονδίνο... Τουλάχιστον τα κοριτσάκια ντυνόταν ωραία... Νταξ, μη λέμε και μαλακίες από τα trends που ακολούθησαν το καλύτερο ντύσιμο αυτή η φάση το είχε... Πανηλίθια πάρτυ... Menswear και Sleeper... Είχε γέλιο, βέβαια... Σε δισκάδικο της Θεσσαλονίκης εγώ με φίλους, να προσπερνάω ένα EP των Fugazi, για το τελευταίο 7" των... Echobelly, ενώ ο κολλητός να θυσιάζει τελετουργικά 5000δρχ και κάτι ψιλά σε σιντί των Dodgy... Μιλάμε για τρελή πλάνη...

2/12/09

MadLove - White With Foam


Θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ο '90s δίσκος της χρονιάς... Έχει αυτό τον ήχο... Κοφτές κιθάρες, σκοτεινά μπάσσα, "ξεσπάσματα", παντελής έλλειψη solos... Hi - Fi as opposed to shit - fi... Τη μόδα των ημερών...

Αυτή η Ipecac... Οι επιλογές του Patton γαμάνε... Όχι της ζωής του... Η επανασύνδεση των, ούτως ή άλλως ανιαρών για μένα, Faith No More, ήταν η μαλακία της χρονιάς... Μιλάω για τις δουλειές ανθρώπων που επιλέγει να κυκλοφορεί... Μαγικά πράματα... Κάπου είχα διαβάσει ότι είναι ο σύγχρονος Frank Zappa...Δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια, ομολογουμένως...

Σούπερ επιλογή είναι και ετούτοι εδώ... Προσωπικό σχήμα του Trevor Dunn, μπασσίστα που έχει παίξει με όλους... Κάντε κανα search... Βαριέμαι και να τα γράφω...

Το αποτέλεσμα τόσων επιρροών, τόσων ετών εμπειρίας ή δεν ξέρω 'γω τι είναι αυτό το πόνημα... Ειλικρινά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω... Μου 'σκασε ένα σωρό πράματα... Όπως όταν άκουσα το 2ο δίσκο των Tomahawk... Τελείως '90s ρε... Η ροκ πρωτοπορία των Dischord, Amphetamine Reptile, Touch & Go και τόσων άλλων σε ένα ωραιότατο πακετάκι... Σαν αυτά που μου 'στελνε η Hitch Hyke κάθε μήνα (της τα ζητούσα εννοείται)... Αναμνήσεις... Τελείως...

Δεν μπορώ να κατατάξω το "White With Foam" στην τρέχουσα δεκαετία με τη καμία... Ανήκει στην προηγούμενη και μάλιστα στις αρχές της... Τυγχάνει απλά να έχει παραγωγή "πολυεθνικής" τότε... Ακριβή... Στούντιο, μαγεία κι έτσι... Παρελαύνουν οι Jesus Lizard, Faith No More (φυσικά, αν και τους βαριέμαι δεν αρνούμαι την επιρροή τους σε οτιδήποτε ακολούθησε), γάμησέ τα ρε 'merikun '90s τελείως, δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να το γράψω ακόμα... Θα τον ακούω καιρό αυτό το δίσκο... Μου ξέθαψε πέντε - έξι πραματάκια που 'χα βαθιά χωμένα στο ντουλάπι... το Clearasil, το Zippo αναπτήρα μου, τα Gauloises (γι' αυτά δε χρειάστηκε να ψάξω και πολύ, είχα και εκτός ντουλαπιού), το σε στρατηγικά σημεία σκισμένο Levi's, τα μισά μου μαλλιά, τη ζωή μπροστά μου...

Με ξαναγύρισαν στο σχολείο τα μουνόπανα... Έτσι μου 'ρχεται να πάω στην τουαλέτα για τσιγάρο...