30/10/09

Wolf & Cub - Science and Sorcery

Όποιος δεν τους ξέρει είναι μαλάκας. Τόσο απλά. Με είχαν στείλει στο διάολο το 2006 με το "Vessels". Στη 4AD. Φυσικά.

To "Science and Sorcery" είναι το καινούριο... Το ακούω την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές... Ομολογουμένως με αφήνει με κάποια, ας πούμε, ερωτηματικά. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι δεν το 'χω ξανακάνει αυτό. Να ακούω κάτι πρώτη φορά και να γράφω ταυτόχρονα γι' αυτό... Συνήθως περιμένω να έχω μία πιο ολοκληρωμένη άποψη... Μετά την τρίτη ακρόαση δηλαδή βγάζω το cd (CD... το πιάσατε το αστειάκι;) κι αρχίζω να σκέφτομαι για το τι άκουσα κλπ...

Λοιπόν, η πρώτη εντύπωση που δίνει ο δίσκος είναι μία: Hippies... Στην προσπάθειά τους, υποθέτω, να διαφοροποιήσουν τον ήχο από το ντεμπούτο τους (Jesus&MaryChain meets Blue Cheer meets Spacemen3 meets Dronenoisewhatever meets 4AD Records), κάνοντάς το πιο πειραματικό, το διανθίσανε με περισσότερα κρουστά, κάτι Hammond, Mellotron, με αποτέλεσμα να ακούγονται σαν μπάντα από τα '70s...

Ξεχωρίζει σαφώς το σχεδόν Dub "Restless Sons"... Κομματάρα... Και το "The Loosest of Gooses" που είναι σεβεντίλα με μπόλικη κακία και superstellar riffs, αλλά και κάτι τρομπέτες τελείως μαλακισμένες (με την καλή έννοια)... Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το "Burden" μου θύμισε τους αγαπημένους μου Brian Jonestown Massacre για κάποιο λόγο και το αγάπησα αμέσως... Την έχει τη γκοθιά του, βέβαια...


Κλείνοντας αυτό το απαράδεκτο κείμενο, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές μ' άρεσε ο δίσκος, αλλά δε θα τον πρότεινα κιόλας... Ψάχτε το "Vessels" καλύτερα... Ότι είναι Αυστραλοί το είπαμε; Όχι; Το λέμε, λοιπόν, και πρέπει σαφώς και να θεωρηθεί υπέρ τους...

P.S. Μόλις διδαχθήκατε πως είναι μια υποδειγματική κριτική ενός ροκ δίσκου. Λυπάμαι, δε θα επαναληφθεί.

28/10/09

Flying Nun Records

Πάντα πίστευα ότι η πρώτη δισκογραφική για την οποία θα έγραφα θα ήταν η 4AD... Δε γαμιέται...

Ο Τόλης μου 'χε ζαλίσει τ' αρχίδια χρόνια πριν γι' αυτή την εταιρία... Και γενικά για το σύνολο της μουσικής τελειότητας που έβγαινε και βγαίνει από Αυστραλία / Νέα Ζηλανδία... Τότε, βέβαια, άκουγα κάτι σκλερά και τον έφτυνα...

Χρειάστηκε να πέσει στα χέρια μου μια κασσέττα των Chills στη φανταρία για να αναθεωρήσω (ναι, ναι, κασσέττα, όχι, όχι, δεν είμαι τόσο μεγάλος, όλοι οι υπόλοιποι συφάνταροι είχαν i-pod, walkman είχαμε μόνο εγώ κι ένας μεταλλάς... Που μ' έβαζε ν' ακούω Carcass κι εγώ έχωνα Blood Brothers. Ούτε εγώ γούσταρα ούτε αυτός... Αλλά κασσέτες ρε πούστη... Γαμώ). Κατάλαβα, λοιπόν, ότι η μιζέρια η δικιά σου δεν καταπολεμάται με περισσότερη μιζέρια, άλλων συγκεκριμένα. Ο Φρόυντ θα ήταν περήφανος...

Κι έτσι πως σκάλιζα τις νέες κυκλοφορίες παρατήρησα ότι οι Clean, η πρώτη "μεγάλη μπάντα" της εν λόγω εταιρίας, είχανε βγάλει καινούριο δίσκο (Mister Pop, υπέροχος, θαυμάσιος, θεσπέσιος, εξαίσιος, μπορεί να γράψω κάποτε κάτι πιο αναλυτικό μπορεί και όχι)... Ήταν καιρός λοιπόν για μια βουτιά στο παρελθόν (γουστάρω κλισέ)...

Τον τελευταίο καιρό έριξα γερή μελέτη για να συνθέσω τα ολίγα που γράφονται εδώ... Δεν μπορώ να πω ότι άκουσα τα πάντα, διάβασα όσα έχουν γραφτεί, είδα το ντοκ, ούτε καν... Βέβαια, δεν ήταν και λίγα όσα τελικά ανακάλυψα...


Αλλά όπως και να 'χει κόλλησα... Μαγικές μπάντες (νταξ, οι Verlaines ψιλοβαρετοί - αν και για δυο - τρία σημεία της υφηλίου, βρέθηκαν στο ίδιο σανίδι με τους Sonic Youth, και οι 2οι γουστάρανε), ούτε μια νότα χαμένη, indie ethos, Νέα Ζηλανδία (wtf?), κιθάρες, twee, punk, pop, pop, pop... Και αγριάδες... Μια χαρά... Τι σκατά είχανε φάει εκεί κάτω στα '80s...
Πολλές απ' αυτές είχανε κάνει κι εδώ αίσθηση, διαβάζω... Τότε... Η μάζα άκουγε Αγγλία, η ελίτ Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία... Γαμώ... Ως γνήσιο μέλος της πάμπτωχης, μποέμ, υπέρ του δέοντος μορφωμένης αριστοκρατίας αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτούς που προηγήθηκαν... Χα...

Πολύ twee κατάσταση σίγουρα... Ακριβώς η φάση μου τον τελευταίο καιρό, όπως έχω γράψει 500 φορές... Βέβαια, εκεί που η Nun έχει τους Chills, και μπορεί να ξεράσεις από την πολύ γλύκα (εγώ όχι, αλλά πότε μιλήσαμε σ' αυτό το μπλογκ για μένα;), σου δίνει τους Bailter Space που κάνανε στα '80s ό,τι κάνανε οι Sonic Youth στα '90s... Θορυβοκιθάρες και ποπ συνθέσεις... Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανένα έτσι; Απλά συμβαίνει να χωράνε θαυμάσια και οι δύο σε μία πρόταση...

Γενικά, για μαλάκες σαν και μένα που συνδυάζουν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής τους με το κομμάτι που έπαιζε από πίσω, οι δίσκοι της Flying Nun είναι από τις πιο γλυκές αναμνήσεις μου...

Μια καλή αρχή - υπερβολική δόση είναι το 4πλό Box που κυκλοφόρησε το '06, για τα 25 χρόνια της. Επιμορφωτικότατο... Φοβερό... Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, όπως γράφανε τόσα και τόσα fanboys/fangirls στα '90s... Καλή αρχή...

25/10/09

Piano Magic - Ovations

Με το ξεκίνημα έφαγα ένα ψιλοσόκ... Τα 2 πρώτα κομμάτια είναι σα σόλο του τυπά των Dead Can Dance... Not cool... Αλλά εννοείται ότι στη συνέχεια το διορθώνουν το θέμα...

Πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μου μπάντες. Βασικά, πρόκειται για μία από τις αγαπημένες μπάντες όλων των ανθρώπων... Ακόμα κι αυτών που δεν τους γνωρίζουνε... Βασικά, ίσως οι μοναδικοί μουσικοί, των οποίων οι δημιουργίες δε διαθέτουν το παραμικρό ίχνος punk attitude, καταφέρνουν παρόλα αυτά να με συνεπαίρνει κάθε κυκλοφορία τους... Και η τελευταία δεν αποτελεί εξαίρεση, φυσικά...

Έχουν αυτό τον ήχο της 4AD, πιο συγκεκριμένα της πρώτης και δεύτερης περιόδου της, πριν αρχίσει δηλαδή να κυκλοφορεί country folk μαλακίες, μαγεία ρε πούστη... Ο ήχος ενός πραγματικά θεσπέσιου ονείρου... Σαν ένα απ' αυτά που βλέπεις ότι πετάς... Ή σαν αυτά που βρίσκεσαι μ' ένα άτομο που έχεις να δείς πολύ καιρό και καταφέρνεις να του πεις επιτέλους πόσο σου έχει λείψει, του λες αυτά που ήθελες τόσο καιρό να του πεις, και ξέρεις ότι όλα θα διορθωθούν, όλα επιτέλους θα μπουν στη θέση τους, θα καταλάβει τι εννοούσες τότε και ξυπνάς ανακουφισμένος... Ή σαν αυτά που πίνεις καφέ με το Jarvis Cocker, o Dj βάζει ένα κομμάτι των Pulp κι εσύ το μπερδεύεις με Divine Comedy και του το λες κι από πάνω... Ή σαν αυτά που, απλά, πλέκεις πόδια δεινοσαύρου...

Dream Pop... Όχι ακριβώς... Όχι αυστηρά...

Συγκρινόμενος με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, θα έλεγα ότι το "Ovations" στέκεται κάπου στη μέση... Δεν είναι βήμα μπροστά, ούτε πίσω... H συμμετοχή του Perry με ξενερώνει, γιατί καπελώνει το αποτέλεσμα... Κοινώς αντί να προσαρμοστεί στον ήχο τους, προσαρμόστηκαν αυτοί στο δικό του, πετώντας δύο κομμάτια του δίσκου με τη μία... Τι να πω, δε γουστάρω Dead Can Dance, πειράζει;

Εξελίσσουν λοιπόν τον ήχο τους, κάνοντάς τον πιο "έθνικ", διανθίζοντάς τον με κρουστά και άλλα όργανα, παραμένοντας ίδιοι σε γενικές γραμμές, αλλά πιο (μπλιαξ) ώριμοι... Πιο (καραμπλιαξ) πειραματικοί...

Παραδίδουν τελικά ένα πόνημα το οποίο, σαφώς δεν είναι καλό starting point για νέους ακροατές, ενώ ταυτόχρονα μπερδεύει τους παλιούς, αλλά όχι αρκετά ώστε να αναχωρήσουν για νέες ηχητικές περιπέτειες, κρατώντας τους εκεί, αναμένοντας με ανυπομονησία το επόμενο δείγμα γραφής...

Και να φανταστείς ότι μ' άρεσε γενικά...

22/10/09

Rock 'N' Roll Adventure Kids - Hillbilly Psychosis


Σημαντική προειδοποίηση: ο δίσκος αυτός δεν είναι twee...

Είναι αυτό το καρακαταβλαμμένο (πάντα μα πάντα με την καλή έννοια) παρακλάδι του indie rock... Το λένε Garage Punk (ναι, το ξέρω, ο όρος προηγείται ιστορικά του indie, αλλά πραγματικά τώρα, ποιος δίνει σημασία σ' αυτές τις μαλακίες;)... Έγινε μια εμετική προσπαθεια να γίνει mainstream (σοβαρά, θυμάται κανείς τους Strokes;) στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε για λίγο καιρό ακόμα... Παρά τα σημεία των καιρών, παρέμεινε underground και, τελευταία, γνωρίζει μια πρωτοφανέστατη άνθιση... Με μπάντες όπως οι Black Lips, NoBunny, Thee Oh Sees και... τούτους 'δω... Οι οποίοι, λέει ο μύθος, ήταν η backing band του NoBunny... Αυτά για εισαγωγή...

Κάποτε αγόραζα πολλά fanzines... Πάρα πολλά... Το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού ήταν πάντα γεμάτο... Οι υπάλληλοι στο ταχυδρομείο με γνωρίζανε με το μικρό μου... Είχε πέσει στα χέρια μου, λοιπόν, κι ένα φανταστικό που ασχολιόταν με το Garage... Αποκλειστικά... Στήλες τύπου: Grow Up With Vinyls, Fuck CDs, 7" Pleasures etc. etc. etc. Κοιμόμουνα κάθε βράδυ μ' αυτό στο προσκεφάλι μου, χωρίς να έχω ακούσει ούτε ένα δίσκο απ' αυτούς που ενδελεχέστατα αναλύανε οι μουρλαμένοι που ήταν υπεύθυνοι για το σύγγραμμα...

Βέβαια, τα εν λόγω τυπάκια, ήταν απίστευτα κολλημένα με το συγκεκριμένο είδος, τόσο που, αμφιβάλλω αν δεχότανε ποτέ να βάλουν κάτι άλλο να παίξει στο cd... συγνώμη Record Player... Αυτός ο φανατισμός βασικά ήταν που με τράβαγε τόσο πολύ και διάβαζα τα "άρθρα" τους ξανά και ξανά και ξανά...

Στις περιγραφές χρησιμοποιούσανε χαρακτηρισμούς του τύπου: Λυσσασμένο Garage, μανιασμένο Punk, Υστερικό R'n'R και άλλα τέτοια... Όταν μετά από μερικά χρόνια τσέκαρα μερικούς απ' αυτούς τους δίσκους, περιμένοντας ν' ακούσω κάτι "λυσσασμένο, μανιασμένο, υστερικό", απογοητεύτηκα...
Αντίθετα, όλοι ήταν κάτι λαλαλα, λουλουλου, my girl has left me μπούρδες με φαρφίσες, κιθαρίτσες, μαλλούλια, χαμογελάκια, δοντάκια, παπουτσάκια, κουστουμάκια, μάκια, μάκια, μάκια...

Και πάμε στην υπερμπάντα που μόλις ανακάλυψα και σαφέστατα σας προτείνω, αγαπητοί μου αναγνώστες/τριες... Έχουν όλα αυτά για τα οποία γράφανε οι φανζινάδες 15 χρόνια πριν... Λύσσα, μανία, τρέλα, groove, ροκεντρόλ, γάμησέ τα, punk ρε πούστη μου... Κάπου διάβασα ότι μέχρι και το "δύσκολο" Maximum Rock 'N' Roll - the king of zines, σχεδόν συνομήλικό μου και το χαρτί ακόμα λερώνει τα δάχτυλα, όπως τότε - αναγνώρισε την αξία τους... Ποιος σκατά είμαι εγώ να διαφωνήσω;

P.S. Μπλουζάκι Crypt Records ο μικρός τυμπανιστής... Η αξία τους είναι αδιαπραγμάτευτη...

19/10/09

Sweet Trip - you will never know why


Τους ανακάλυψα τυχαία... Το εξώφυλλο του δίσκου έδειχνε τόσo μα τόσο twee (1), που έπρεπε να τον αποκτήσω... Νταξ, δεν είχε γατούλια ή ποδήλατα, αλλά και πάλι... Τελικά δε μου βγήκαν και τόσο καινούρια μπάντα όσο νόμιζα... Μαλακία... Άμα έχεις μια δεκαετία στο χώρο μπαρμπαδιάζεις και μετά δεν είσαι... ε.... Twee (2)... Whatever... Μαλακία κριτήριο... Το σβήνω; Μπα...
Αυτός είναι ο τελευταίος τους δίσκος... Και ναι, είναι twee (3)... Όσο δεν πάει άλλο... Και έχω σκυλοβαρεθεί τις μπάντες που shoegazerιάζουν... Ή postrockιάζουν... Ή τέλος πάντων πλατιάζουν συνθετικά προσφέροντας ένα εμετικά αντι-εγκεφαλικό πράμα, ενώ απλά αυτό που θα ήθελαν να παίζουν πραγματικά μοιάζει αηδιαστικά με τους Belle and Sebastian, duuude... Pop... Twee (4)...
Γενικά περνάω μία
twee (5) φάση τα τελευταία... ε... 24ωρα ίσως; Δεν μπορώ να ξεκολλήσω... Με τίποτα όμως ρε... Twee (6) As Fuck...
Είπα ότι είναι από το Σαν Φραντζίσκο; Όχι; Με ξενέρωσε λίγο στην αρχή αυτό... Ως κρυφός αντιεξουσιαστοαναρχοεξωκοινοβουλευτικοαριστερός ξενερώνω με οποιαδήποτε άλλη πόλη πλην της (ταράμ ταράμ) Νέας Υόρκης... Πρωτότυπο ε; Τι σκατά έλεγα; Α, ναι...
Είναι καλός ο δίσκος αν είσαι σε
twee (7) φάση, όπως εγώ τους τελευταίους μήνες... Αν δακρύζεις δηλαδή όταν βλέπεις γατούλια, αν κάνεις ότι κοιμάσαι στα χορτάρια μέχρι να λάμψει το φλας της ψηφιακής φωτογραφικής, αν κάνεις βόλτα με το ποδήλατο στο πάρκο της γειτονιάς σου, αν φοράς μόνο πολύχρωμες κάλτσες, αν πλένεις τα δόντια σου το βράδυ και τα χέρια σου μετά το κατούρημα, αν έχεις τουλάχιστον δύο καρώ παντελόνια στη ντουλάπα σου (έχω ένα γαμώτο, το άλλο μου το κάψανε με τσιγάρο γαμώτο... γαμώτο), αν έχεις γυαλιστερά παπουτσάκια με λουράκι, δύο νούμερα μικρότερα τουλάχιστον, γιατί το 45 νούμερο δεν είναι twee (8), αν έχεις τεράστια κοκκάλινα γυαλιά ή σου αρέσει να φωτογραφίζεσαι με γυναικεία (νταξ έχω κανονικού μεγέθους κοκκάλινα γυαλιά, κάπως έπρεπε να το σώσω), αν σ' αρέσουν τα γατούλια γατούλια γατουουουουουλιαααα... Τότε είσαι twee (9) και άμα είσαι 30 πρέπει πραγματικά να σκεφτείς τι σκατά έχει πάει λάθος με τη ζωή σου...
Γαμώ τους
twee (10 - μ' αρέσουν τα στρογγυλά νούμερα, οι πρώτοι αριθμοί με φοβίζουν, βέβαια για να νιώθω την παγωμένη ανάσα ενός πρώτου αριθμού θα έπρεπε να σταματήσω κάπου στο twee (11) - γαμώτο - (7) σκατά) δίσκους... Όχι, γαμώ τους δίσκους.

17/10/09

Κριτική...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κριτική είναι μακράν ασφαλέστερη της δημιουργίας... Κράζεις, εκθειάζεις, δεν έχει καμία σημασία εν τέλει... Αυτό που μένει είναι το πόνημα στο οποίο αναφέρεσαι... Δύο καταστάσεις παίζουνε:
1. Δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση να το χαντακώσεις αρκετά ώστε κανείς να μην το αγοράσει (κατεβάσει πλέον).
2. Δεν υπάρχει επίσης καμία μα καμία περίπτωση να μην παίζει ακόμα ένας "κριτικός" σαν και του λόγου σου εκεί έξω που θα το γουστάρει (τουλάχιστον)...


Επομένως, ποιος ο λόγος να κριτικάρεις ακριβώς; Ε; Έτσι, για να μάθουν οι μαλάκες εκεί έξω την άποψή σου; Για να τους γλιτώσεις από μία ενδεχόμενη "κακή" αγορά; Υπάρχει άραγε αυτός ο λόγος από τη στιγμή και μετά που κανείς δεν αγοράζει πια (εκτός βέβαια από την ακόμα πιο ηλίθια σέχτα από τους κριτικούς, τους djs); Επειδή απλά και μόνο "όσα δε φτάνει η αλεπού...";

Φαντάζομαι πρόκειται για ένα συνονθύλευμα των παραπάνω... Ή απλά είσαι μαλάκας.

Κακά τα ψέματα, εδώ στη μπανανία στερούμαστε αυτό που κάποιος θα χαρακτήριζε "ροκ σταρ", ώστε να ασχολούνται οι κριτικοί... Και λόγω αυτής της έλλειψης, οι εν λόγω τύποι, αποφάσισαν να αναλάβουν τον εν λόγω ρόλο... Μαλακωδώς σκεπτόμενοι, προφανώς... Ούτως ή άλλως είναι απείρως ευκολότερο να κριτικάρεις από το να κάνεις πραγματικά κάτι.

Εγώ δεν κάνω κριτική, βέβαια. Εγώ καντήλια κατεβάζω. Ή γράφω την αυτοβιογραφία μου. Και όποιου του πέρασε απ' το μυαλό αυτή η μαλακία να πάει να γαμηθεί. Όχι, δεν είναι ευχή αυτό, μην παρηγοριέσαι...


14/10/09

Mountain Goats - The Life of the World to Come


Indie Rock και η Βίβλοςςςς... Να μια γαμημένα καλή ιδέα... Γιατί στα σκατά δεν το σκέφτηκα πρώτος; Γλυκερές ακούστικ συνθέσεις και μαλακισμένοι στίχοι που, όταν βλέπεις τίτλους όπως: Samuel, Psalms, Genesis και λοιπές άθλιες ιστορίες για να κοιμίζουν τρομαγμένα παιδάκια, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα ότι θα συνεχίσουν να χέζονται στον ύπνο τους για μια ζωή, ε, απλά δεν μπορείς να ταυτιστείς...

Εγώ σίγουρα όχι...

Τι σκατά τους έπιασε; Όχι ότι μ' άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα... Πάντα κάτι δε μου καθόταν καλά... Αλλά ξέρεις τώρα... 4AD κι έτσι... Άραγε ποιες παραχριστιανικές ή δεν-ξερω-γω-τι οργανώσεις να χρηματοδότησαν την κυκλοφορία αυτού του εκτρώματος;

Εννοείται ότι δεν κατάφερα με την καμία να φτάσω μέχρι το τέλος αυτού του αίσχους... Μου θύμιζαν αυτές τις πανηλίθιες christian rock μπάντες για την καταπολέμηση της οργισμένης εφηβείας των παιδιών των ευαγγελιστών (
Ή όποιων στο διάολο τους κλέβει τα φράγκα η εκάστοτε θρησκεία) ακριβώς μόλις αυτά εγκαταλείψουν την αγκαλιά παιδόφιλων παπάδων... Τι καλά...

Το ίδιο ξενέρωμα είχα φάει και με τους Cut Off Your Hands, όταν τσέκαρα το LP τους... Μακρυά...

Συμπερασματικά: Τα χριστιανόπουλα να παν να φαν σκατά. Μαζί με τα -όπουλα των υπολοίπων δογμάτων...

Ακούω...

11/10/09

Cold Cave VS YACHT























Δύο μπάντες που τσέκαρα στην ίδια χρονική περίοδο της ζωής μου... Τα κοινά στοιχεία τους ομολογουμένως ελάχιστα... Όχι τόσο guitar oriented όσο οι μπούρδες που ακούω το τελευταίο διάστημα σίγουρα, πιο ηλεκτρονικοί αλλά με ένα παλαιού τύπου ήχο...


Οι μεν Cold Cave μου θυμίζουν το γαλλικό cold wave των '80s, ένα είδος που αποκλείεται να γνωρίζουν (όπως άλλωστε και η πλειοψηφία της υφηλίου), οι δε YACHT έχουν αυτό το DFA Dance στυλάκι το οποίο είχε κάποιο λόγο ύπαρξης στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας, αλλά τώρα πια ακούγεται ετεροχρονισμένο... Τι να πω... I'm an "oldies but goodies" kinda dude...
Και οι δύο βγάλανε δισκάκια που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον προ ημερών... Το ότι ανακάλυψα τους Cold Cave το οφείλω στον κο Hulot (This guy knows his indie rock but does he know SHIT about hiphop, maaaan). Ενός λεπτού σιγή εδώ... Ευχαριστώ. Για τους YACHT διάβασα στο Pitchfork...

Ο δίσκος των Cold Cave προσφέρεται για πολλαπλές χρήσης... Αποκλείεται τελείως αυτή του σουβέρ... Ναι, ναι είναι καλός. Πολύ καλός. Αν εξαιρέσει κανείς κάτι κομμάτια σε φάση "now are we FUCKED UP or what? Are WE? We're Fucked Up here! We're so Fucked Up or are we SO Fucked Up or What?" τα περισσότερα κινούνται σε Post-Punk σκοτεινά δρομάκια, γεμάτα κωλόσπιτα, με πραγματικά μαλάκες ένοικους που αποφασίζουν να πλύνουν το μπαλκόνι την ώρα που περνάς από κάτω, κάνοντάς σε μούσκεμα και διαλύοντας ολοσχερώς την, ούτως ή άλλως γαμημένη μέρα σου. Παρασύρθηκα λίγο...

Οι άλλοι τώρα... Ο δίσκος στο σύνολό του είναι τελείως άνισος... Τα περισσότερα κομμάτια είναι νυσταλέα αδιάφορα, μες στην υπερπροσπάθειά τους να εντυπωσιάσουν, με σούπερ παραγωγή, ήχους απ' το υπερπέραν και λοιπές ανούσιες ποζεριές (DFιές), που καταντά θλιβερό... Τρία, βέβαια, τα οποία βρίσκονται και στη σειρά για να μη δυσκολεύεστε, είναι θεσπέσια. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το, σχεδόν kraut, "It's Boring (You Can Live Anywhere)", το γλυκύτατα χαζοχαρούμενο "Psychic City" και το singlάτο "Summer Song"... Αν ήταν ΕΡ με αυτά τα τρία που προανέφερα τώρα θα κοσμούσε τη δισκοθήκη μου... Αλλά δεν είναι...

Συμπέρασμα; Το εύκολο θα ήταν "Love Comes Close vs See Mystery Lights" ==> 1-0, αλλά τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά... Και οι δύο δίσκοι έχουν πολύ καλό mixtape υλικό, και οι Cold Cave γαμάνε... Άρα μάλλον... Δε γαμιέται... CC vs Y ==> CC win. Fuck the world.

9/10/09

Harlem Shakes - technicolor health


Τι γίνεται τώρα... Έχουμε καμιά 300αριά νέους Jesus And Mary Chain, περίπου 200 επόμενους My Bloody Valentine, στην ντουλάπα περί τους 2500 νέους Radiohead - εξίσου σκατά όσο και οι αυθεντικοί, και καμιά 15 - 20 Interpol... Και 'γω ακόμα ψάχνω τους νέους Pavement. Ή κάποιους που να με συγκινούν εξίσου...
Η αναζήτηση για κάτι που να μοιάζει με κάτι που λάτρευα παλιότερα (όπως θέλετε πάρτε το, όλοι εσείς οι ρομαντικοί μαλάκες εκεί έξω) πάντα ήταν μάταιη... Από τους Fall ακόμα... Ναι, η πλήρης δισκογραφία τους δε μου ήταν αρκετή...
Αλλά πίσω στους Pavement... Ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα με "περιπετειώδη" ποπ ήχο που άκουσα... Και από τα πρώτα που έμαθα όλους τους στίχους από όλα τα τραγούδια, από όσους δίσκους τους μπόρεσα ν' αρπάξω στα υπέροχα '90s... Προφανώς και η απόφασή τους να το διαλύσουν δεν ήταν και ότι καλύτερο συνέβη στη δισκοθήκη μου...
Οι σόλο δίσκοι του Malkmus δε μου είπανε και τίποτα και από τότε ψάχνω κάτι αντίστοιχο... "Περιπετειώδες", ιδιαίτερο, ξεκούρδιστο, με χιούμορ, με κιθάρες, με φωνητικά, με μηδαμινά ηλεκτρονικά στοιχεία (ξερατά παντού, σφουγγαρίστρα γρήγορα, σκατά μου ξανάρχεται, δεν προλαβαίνω...), με δύο ντράμμερ, που να είναι cool χωρίς να χρειάζεται προσπάθεια...
Νταξ, ομολογουμένως δεν το βρήκα εδώ... Έχουνε βέβαια κανα δυο τραγουδάκια που μ' αρέσανε... Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να εμβαθύνω περισσότερο. Αλήθεια. Ακόμα ένα μέτριο review για ένα μέτριο LP... Δε μ' αρέσει να απογοητεύω τους αναγνώστες μου. Γι' αυτό, λοιπόν:

Αυτά.

6/10/09

Magik Markers - Balf Quarry

Γαμημένη τέχνη... Σ' αρπάζει απ' τ' αρχίδια και σε στέλνει στο διάολο. Η πιο γαμάτη μπάντα της δεκαετίας. Ναι ρε.

Αν και το "Boss" μ' άρεσε περισσότερο, το τελευταίο τους (συμβατικό) πόνημα είναι επίσης αριστούργημα... Μου θυμίζουν τις πολύ καλές - και πιο "συναισθηματικές" - στιγμές των Royal Trux και το "Evol" των Sonic Youth. Σκότος, πόνος, τέχνη. Νόημα, ρε πούστη μου. Απλά τα πράματα. Και δε θα αναφερθώ καν στο γεγονός ότι ενθουσιάζομαι σε παρεξηγήσιμο βαθμό όταν βλέπω κοριτσάκια με κιθαρίτσες... Ή μήπως το είπα μόλις; Oh well...

Πως έχει η φάση. Τελευταία ακούω μουσική αντί τροφής. Ενθουσιάζομαι από λάιτ μαλακίες με χαμηλή θερμιδική αξία. Η δίαιτα με νεοϋορκέζικη πρωτοπορία - ή κάτι τέτοιο - με επαναφέρει στις αγαπημένες διατροφικές συνήθειες που, αν και ελκυστικότερες, σαν αποτέλεσμα έχουν να σου καίνε το στομάχι και στην καλύτερη να ξυπνάς με πονοκέφαλο. Ή με τη λάθος γκόμενα. Ή γκόμενο. Ή και τα δύο. Ή με τίποτα. Το οποίο είναι φυσικά και το χειρότερο...

Η χρήση τέχνης δεν είναι για χόρταση. Είναι σα hangover... Ή σα μεθύσι απ' τα καλά. Απ' αυτά που ξυπνάς την επόμενη μέρα και η τελευταία σου ανάμνηση είναι ότι έκλεισες το θερμοσίφωνα πριν βγεις. Αντίθετα με την indie music... Όση και να καταναλώσεις ποτέ δε βαρυστομαχιάζεις... Λάιτ... Ψάρι... Φρούτο... Κάτι τέτοιο...

Φυσικά και θα επανέλθω στις συνήθεις μπούρδες οι οποίες με ενθουσιάζουν για κανα μήνα και δεν τις ξανακούω ποτέ, αλλά πρέπει να ξέρω: ήμουν αρκετά σαφής; Κατάλαβαν όλοι ότι προσπαθώ να περιγράψω ένα αριστούργημα σπάνιας ομορφιάς κλπ κλπ... Όχι; Στ' αρχίδια μου.

3/10/09

Sonic Youth - Τhe Εternal

Φυσικά και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Έχω συνδυάσει τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου με τη μουσική τους... Από σχολείο, πανελλήνιες, πάρτυ, μέχρι την κατάθλιψη της εύρεσης απασχόλησης...

Ο δίσκος μου άρεσε πάρα πολύ ομολογουμένως.

Όπως και το "Rather Ripped"... Θεωρώ το ότι πέταξαν έξω τον υπερεκτιμημένο (αρχίδια, ατάλαντος είναι) Jim O'Rourke τους έκανε ξανά ενδιαφέροντες... Πιο mellow απ' ό,τι παλιότερα, αλλά σίγουρα ο εν λόγω δίσκος αποτελεί μια φυσική συνέχεια στον ήχο τους και μία άξια προσθήκη στο σύνολο της ηχητικής παραγωγής τους...

Οι γνωστές κιθάρες επέστρεψαν, τα drones ακούγονται πιο φρέσκα και αυθεντικά από οποιαδήποτε μπάντα τους κοπιάρει σήμερα... Δεν είναι Evol, Sister ούτε καν Dirty, A Thousand Leaves, αλλά είναι εξαιρετικό. Βιρτουόζοι πια της μετάφρασης του Πανίσχυρου Ήχου σε παράφωνες συγχορδίες, παίζουν με τα αυτιά και τα μυαλά μας ξανά. Και ξανά. Και ξανά.

Μια μπάντα που δεν ήταν ποτέ αδιάφορη, αλλά πάντα σύγχρονη. Και πάντα cool... Σημείο αναφοράς για τους απανταχού hipsters (χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη λέξη γιατί είναι της μοδός τελευταία στη μπανανία, τόσο πολύ μάλιστα που καταντάει βρισιά αλλά...)

Σε ανεξάρτητη εταιρεία αυτή τη φορά. Λέμε τώρα... Στη Matador βγήκε. Αντίο, Geffen... Ε και; Αν και είναι απορίας άξιο το γιατί αποφάσισε τώρα να τους απελευθερώσει... Δεν έχω παρακολουθήσει το παρασκήνιο. Χέστηκα για να είμαι ακριβής...

Τον περίμενα πως και πως αυτό το δίσκο... Με έχει ανταμείψει 100% για να θυμηθώ κι ένα παλιό κομμάτι τους... Και ακόμα ανακαλύπτω καινούρια, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ πράγματα, κάθε φορά που το βάζω να παίξει... Και στο βίντεο του "Sacred Trickster" εμφανίζεται και ο Mark Ibold των Pavement/Free Kitten... (waitaminnit... μόλις μου σφύριξαν ότι πλέον είναι ο μπασσίστας των SY... Τσεκάρω... Όντως... Τί καλά...) Μεγάλη αγάπη και οι πρώτοι... Πρόσφατα έμαθα ότι μια φίλη τους είχε δει live το '97... Η γνωστοποίηση του γεγονότος με συνέτριψε και κατέστρεψε τη στύση μου για ένα μήνα περίπου...

Οι Sonic Youth απ' την άλλη είναι πάντα εδώ. Και αυτό φυσικά δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό. Πάντα επίκαιροι, πάντα ξεχωριστοί. Βάλτε το χέρι στην τσέπη, απομακρύντε τα καβούρια, αγγίξτε το ζεστό χρήμα και καταναλώστε (εννοείται ότι εγώ το έκανα...strictly vinyl as always). Αξίζει τον κόπο γιατί ενδείκνυται για πολλαπλές ακροάσεις. Σπάνιο πράγμα σήμερα. Άντε, γρήγορα.