30/9/09

Animal Collective - Merriweather Post Pavillion

Αγαπητοί Animal Collective,

είμαστε φίλοι απ' το σχολείο. Κι αυτό μου δίνει το θάρρος να σας πω μερικά πράματα που κρατάω μέσα μου αρκετό καιρό τώρα.


Νταξ, ας πούμε ότι έχετε βγάλει κάποια δείγματα τέχνης τον τελευταίο καιρό που έτυχαν κάποιας αναγνώρισης από την παγκόσμια μουσική κοινότητα. Ας πούμε ότι αισθάνεστε περήφανοι. Ας πούμε ότι αυτό είναι αλήθεια.
Την ξέρω όμως τη φάση... Από το δημοτικό στη Βαλτιμόρη μου τα λέγατε. Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι τα "φωνητικά" μου θυμίζουν την ώρα των μαθηματικών μ' αυτή την καριόλα τη Ms. Jennifur Moneypennyworth... Τι μαλακισμένη... Αρχίδι Panda, είχες το δημοσιογραφικό του πατέρα σου... Τι σκατά, την ηχογραφούσες; Άσε μην απαντήσεις καλύτερα...

Το πρόβλημα που έχει προκύψει είναι αυτό... Αρκετοί φίλοι μου, δεν έχουν πιάσει το αστείο και πετάνε τα λεφτά τους στους δίσκους σας... Έρχονται στα λάιβ σας... Και 'γω δε λέω τίποτα. Κρατιέμαι... Το βουλώνω όταν σας εκθειάζουν. Ναι, το βουλώνω.

Θυμάμαι, λίγο καιρό πριν με φέρουν κακήν κακώς πίσω στο ελλάντα, τις πρόβες σας στο κωλοϋπόγειο του σπιτιού του Noah... Φαντάζομαι τη χίππικη βρωμοκιθάρα του θειού μου δεν την πετάξατε, όπως σαφώς διέταξα πριν μπω στο αεροπλάνο... Το παραβλέπω... Σ' αυτές τις γαμωπρόβες, γαμιόμασταν στα γέλια με τις αηδίες που παίζατε... Και, Ω! τι έκπληξη! Δεν έχετε βελτιωθεί καθόλου όλα αυτά τα χρόνια... Αλλά φυσικά δεν ήταν αυτός ο σκοπός ούτως ή άλλως... Μουνόπανα...

Νταξ, τον κοροϊδέψατε τον κόσμο... Του τα φάγατε τα φράγκα. Αρκετά...

Δεν έχω ιδέα πως στο διάολο προφητέψατε τον ερχομό του Pitchfork και τον καθυστερημένων χαρτογιακάδων του, αλλά μπράβο. Όλη σας η ζωή ήταν μια εμμονή... Πως να εντυπωσιάσετε τους πανηλίθιους που, μοστράροντας ένα γελοίο κούρεμα κι ένα γαλάζιο Fred Perry, θεωρούν ότι ξεχωρίσανε από το σωρό... Indie Scenesters... Έξυπνοι... Διαφορετικοί... Εστέτ που αισθάνονται μόνοι τα βράδια... Ακόμα όμως κι αυτά τα γίδια δεν μπορώ να τα βλέπω να βασανίζονται άλλο... Να πασχίζουν μερόνυχτα να αποστηθίσουν τις κοτσανοσυνθέσεις σας επειδή τυγχάνει να διαθέτουν τη "συνταγή"... Χάλια παραγωγή, ηλίθια φωνητικά, σκατοπαιγμένα "όργανα" (ένα απ' αυτά του θείου μου), Folk πειραματισμός της πούτσας και γενικά μια πανταχού παρούσα ΜΑΛΑΚΙΑ...

Νταξ, μη μου κρατάτε μούτρα... Μη λέμε και μαλακίες, και να φτάσει το γράμμα στα χέρια σας, δεν ξέρετε γρι ελληνικά... Ίσως γι΄αυτό μπορώ και τα γράφω τόσο χύμα...

Και κάτι ακόμα... Το προπέρσινο καλοκαίρι πριν φύγουμε για Ικαρία το θυμάστε; Εγώ το θυμάμαι πολύ καλά πάντως... Μη μου ξανακουβαλήσετε αυτό το μαλάκα τον Ariel Pink, θα σας ξεκωλιάσω ομαδικώς... Για χέσιμο μπήκα κι αυτός είχε έτοιμο δίσκο... Μη μου πεις ότι δεν είδατε το τετρακάναλο να προεξέχει από τις αποσκευές... Και να μου πάρει καινούρια κιθάρα το αρχίδι, μου τη γάμησε τη Jaguar...

Φιλικά, Indiefuck

27/9/09

The Twilight Sad - forget the night ahead

Ας μιλήσουμε για τέχνη... Οι Twilight Sad είναι τέχνη...
Είναι σαφές ότι με αυτή τη νέα σκοτσέζικη φάση (αυτούς, τους Frightened Rabbit και τους We Were Promised Jetpacks) έχω κολλήσει άσχημα. Άρα δεν μπορώ να είμαι υποκειμενικός. Θα είμαι λοιπόν αντικειμενικός. Και δεν υπάρχει κανένα απολύτως λάθος στις προηγούμενες δύο προτάσεις.
Αντικειμενικά, οι τρεις αυτές μπάντες κάνουν κάτι οικείο, αλλά συνάμα ξεχωριστό.
Είχα ν' ακούσω κάτι τόσο θεσπέσιο από 'κει πάνω από την εποχή των Prolapse... Οι οποίοι μου λείπουν απίστευτα...
Ίσως τελικά να φταίει η βαριά σκοτσέζικη προφορά. Ίσως και να μη φταίει αυτό. Ίσως, μετά από πολύ καιρό να έχουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον στ' αυτιά μας. Το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί πρόκληση και για τον εγκέφαλό μας... Όσοι από μας διαθέτουμε τέλος πάντων... Ίσως...

25/9/09

Υπαρξιακά

Γιατί βρίζω όλη την ώρα, ας μου εξηγήσει κάποιος μαλάκας. Είναι γεγονός ότι τα βρισίδια έχουν σταματήσει να είναι αστεία από τη χρυσή εποχή της βιντεοταινίας, της επιθεώρησης και του Στάθη Ψάλτη και ενδιαφέροντα από την πλατινένια εποχή που ζούσε και έγραφε ο Μπουκόφσκι... Γιατί συνεχίζω, λοιπόν; Τα κόμπλεξ μου βγάζω; Αφού δεν έχω. Τα έθαψα μαζί με το μοναδικό δίσκο των Megadeth που είχα στα 11 μου.

Όοοοοοχι. Η αλήθεια είναι άλλη. Η κριτική δίσκων στο ελλάντα έχει γίνει βαρετή. Ναι, ναι πριν ξεκινήσω αυτό το αίσχος, μπήκα στα μπλογκς, τις σελίδες, τα μάισπέης σας και τα τσέκαρα. Απ' ό,τι έχει γίνει φανερό, χασομερώ αρκετά στη μπλογκόσφαιρα... Που κατέληξα;

Έχουμε πήξει στους Μποντλέρ, χρειαζόμαστε ένα Μαρκήσιο Ντε Σαντ. Κι εδώ έρχομαι εγώ. Σε ένα χρόνο από τώρα η χριστοπαναγία θα χωθεί για τα καλά στα κείμενα των σημαντικότερων μουσικοκριτικών, των γραφιάδων του Νίτρο δηλαδή και του M. Hulot. Για την εξέλιξη του θέματος. Και όλοι επιτέλους θα απενοχοποιήσουν τη χρήση των αποσιωπητικών... Γαμάνε. Δεν το βλέπεις κι εσύ να 'ρχεται;


Βασικά, πάρω δεν πάρω απάντηση χέστηκα... Ο ουσιαστικότερος λόγος ύπαρξης αυτού του κειμένου, είναι η δημοσίευση της από κάτω φωτογραφίας...



22/9/09

Spider Vomit - Widows Walk EP

Τους ανακάλυψα ψάχνοντας το καινούριο των Love Of Diagrams... Αυστραλοί κι αυτοί...
Παίζει, λοιπόν, το εξής παράδοξο... Στην Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ωκεανία τεσπά, οι μπάντες μ' άρεσαν πολύ περισσότερο από τις αγγλικές, αμερικάνικες, για το εκάστοτε genre τη φορά... Κοινώς, προτιμούσα τους Magic Dirt από τους Pearl Jam, τους Clean από τους Television Personalities, τους Birthday Party από... Γενικά, προτιμώ τους Birthday Party...
Χρονολογικά, των τελευταίων εξαιρουμένων, οι Ωκεάνιοι ήταν πάντα ένα βήμα πίσω από τους ρόκερζ των γνωστότερων χωρών - εξαγωγέων... Παρόλα αυτά, το ερέθισμα τούς έσκαγε με τη μία και είχανε, ακολουθώντας το, πάντα κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον να προτείνουν... Το οποίο τύγχανε να είναι πάντα πιο "punk", άρα... καλύτερο.
Βγάζει νόημα η αποπάνω παράγραφος; Μάλλον... Παρακάτω...
Κοιτούσα, λοιπόν τους τοπ φρεντζ στο μάισπέης των Love of Diagrams και μου έσκασαν αυτοί... Οι οποίοι σίγουρα δεν ανήκουν στην ψιλο-twee φάση η οποία μ' έχει απορροφήσει τόσο πολύ τελευταία... Είναι μάλλον '90s ο ήχος τους... Bikini Kill, Nymphs, Babes in Toyland... Το πιάσατε έτσι; Το οποίο δε με χαλάει γιατί, για κάποιο αρρωστημένο λόγο, ενώ μεγάλωσα στο grunge, και ενώ δεν μπορώ ν' ακούσω σήμερα κανένα από τους αρσενικούς, όταν ανακαλύπτω κανα bootleg των Babes που μου λείπει εκστασιάζομαι... Είχα φάει τρελό κόλλημα με τη "riot grrrrl" φάση... Προφανώς δεν το 'χω ξεπεράσει...
Γι' αυτό και τούτοι 'δω, αν και ομολογουμένως δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, μ' αρέσανε... Νταξ, θα τ' ακούσω 5-6 φορές και μετά θα το χώσω στα αζήτητα του σκλερού δίσκου... Να κάνουν παρέα με τους Animal Collective, Cut Off your Hands, Good Shoes, Japandroids, Neils Children, The Airfields, The National (τους σιχάθηκα για πολιτικούς λόγους, ήθελα το McCain και εμφύλιο στα οδοφράγματα...), Thieves Like Us etc. etc. etc....

20/9/09

Οι Pavement επανασυνδέονται...

Είχα κάτι χρόνια να μπω στο site που όλοι λατρεύουν να μισούν... Αυτό με τα δεκαδικά στις δισκοκριτικές εννοώ, ναι...
Ε, σήμερα μπήκα και διάβασα αυτό... Reunion το 2010... Ακόμα ένα οχυρό έπεσε... Ποιοι μείνανε άραγε; Οι Smiths και... Νταξ μείνανε μερικοί που βαριέμαι να αναφέρω, αλλά αυτοί και οι Pavement δεν το έβλεπα να το κάνουν το βήμα... Σκατά... Ή μάλλον όχι, γαμώ... Όχι σκατά...

19/9/09

The Clientele - Bonfires on the Heath

Έστω ότι υπάρχει ένα είδος μουσικής νταξ; Απ' αυτά στα οποία εντάσσονται από το μουσικό τύπο οι μπάντες, και οι ίδιες δεν αποδέχονται ποτέ ότι ανήκουν... Ας το ονομάσουμε... Heavy Metal. Ναι, είναι ένα καλό όνομα...
Ο ήχος σου, για να είναι ολοκληρωμένη η ένταξη της μπάντας σου στο μουσικό genre που μόλις επινόησα, πρέπει σαφώς να υπακούει σε κάποιους κανόνες... Ή μάλλον νόμους.
Αρχικά, οι μουσικοί που θα απαρτίζουν το σχήμα που θα υπηρετήσουν με σθένος το μουσικό είδος που εδώ περιγράφεται για πρώτη φορά, θα πρέπει να έχουν πλούσια κώμη, περίσσεια τεστοστερόνης (ή τουλάχιστον να προσποιούνται), γνώση του οργάνου τους (του μουσικού) σε επίπεδο αποφοίτου του Harvard, σχέση με το όργανό τους σχεδόν ερωτική (εδώ τα πράγματα είναι μάλλον μονόδρομος), και μάλιστα να έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ μ' αυτό (ομοίως) ώστε να στερούνται οποιαδήποτε μικροποσότητα ευρύτερης παιδείας. Ενδείκνυνται κολλητά ρούχα και τρομακτικό ή/και θηλυπρεπές make-up, γι' αυτό το κάτι παραπάνω...
Στη συνέχεια προσθέτουμε ουρλιαχτά, κακία, σόλο που τρώνε πάνω από το μισό κομμάτι, γλυκερές μπαλάντες με σόλο που καλύπτουν σχεδόν όλο το κομμάτι, instrumentals όπου όλοι οι οργανοπαίχτε θα κάνουν σόλο πλην του τραγουδιστή, ο ρόλος του οποίου είναι να επιδίδεται σε ασκήσεις ύφους (βλακώδους ύφους) - performance όλο νόημα, αλληλεπιδρώντας με το κοινό, ώστε αυτό με τη σειρά του να δώσει βάση στον εκάστοτε σολάριο και να τον επευφημεί επαρκώς...
Ο πρώτος δίσκος επιβάλλεται να έχει σαν τίτλο το όνομα του συγκροτήματος καθώς και ομώνυμο κομμάτι... Το εξώφυλλο θα απεικονίζει απαραίτητα ένα μυώδη άντρακλα, με μαλλιαδούρα, μηχανάρα και πέντε ξεβράκωτες γύρω γύρω... Ο τυπάς θα απειλείται στο βάθος από δαιμονικά πλάσματα, αλλά, φυσικά, δε θα μασάει τον πούτσο του, γιατί θα 'χει και μια σπάθα αρκετά μεγαλύτερη από το μόριό του...
Σημείωση: Ο μπασσίστας είναι αντικείμενο χλεύης και πρέπει να του απαγορεύεται η σύνθεση μουσικής. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τόσο καταστροφικά για την ακοή, όσο τα γούνινα βρακιά για την όραση.
Ανακατέψτε τα υλικά με στοργή και ιδού. Μια νέα ηχητική επανάσταση έρχεται...

Τώρα τι σχέση μπορεί να έχουν οι Clientele και το τελευταίο τους πόνημα με τα παραπάνω, πιστεύω το 'χετε πιάσει. Για να δω χεράκια... Καμία... Σωστά...

15/9/09

The Drums - The Drums EP

Υπάρχουν κάποιοι ποπ δίσκοι που σ' αρπάζουν απ' τ' αρχίδια και σε κάνουν να χοροπηδάς από τον πόνο καθώς σε στροβιλίζουν γύρω τους... Αυτό το ΕΡ ακριβώς αυτό μου 'κανε... Πόνος, χορός... Απόλαυση... Τελείως βλαμμένο, χαζοχαρούμενο, πανηλίθιο και ταυτόχρονα πανέξυπνο... ΕΡ της χρονιάς με τόση ευκολία... Όλο το χειμώνα αυτό θα χορεύετε (-ουμε, whatever)... Σίγουρα... Είναι απολύτως αναπόφευκτο...
Έχω την εντύπωση ότι ξεκίνησα αυτό το μαλακισμένο μπλογκ για να γράψω γι' αυτό το δίσκο...
8 αλάνθαστοι ποπ ύμνοι για το τίποτα και για όλα... Ακριβώς ό,τι ήθελα ν' ακούσω τώρα που μπαίνει (μπήκε) το φθινόπωρο... Beach Boys, New Wave beats και πληκτροφόρα, χάος, καλοκαίρι με βροχές, έμπνευση, τέχνη που σε αναγκάζει να χορέψεις... Μέχρι ευνουχισμού... Brooklyn Zoo... Αυτό ακριβώς...

14/9/09

IndiePop και μοντέρνα ψυχιατρική

...και αρχίδια!
Θυμάμαι τις μαλακισμένες ατάκες του Χόρνμπυ στο High Fidelity... Νταξ, δεν παίζει να υπάρχει πιο μίζερος μαλάκας από τον υποφαινόμενο. Ή ίσως και να υπάρχει... Αλλά δεν ακούω ποπ γι' αυτό το λόγο. Όχι. Με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Ας πούμε... (Παύση)... Ας πούμε ναι...

Έχει να κάνει και με τα κόμπλεξ μου. Αυτά που δεν έχω δηλαδή. Κανένα. Έχω την αντύπωση ότι όταν ακούω σκλερά πράματα και σοβαρά και με κάμποσο Angst, αρχίζω ν' αποκτάω... Γι' αυτό επιστρέφω στους γλυκύτατους, πανέμορφους, ΦΛΩΡΙΚΟΥΣ ήχους...

Και χέστηκα... η πλειονότητα των φίλων μου είναι πολύ πιο σκλεροί στ' ακούσματα. Είτε είναι ΡΟΚ είτε Avant Garde πάαααντα πρέπει να είναι δύσκολο, ιδιαίτερο... Δικό τους. Νταξ, εκτός απ' τους γαμημένους Radiohead... Αυτοί είναι το κοινό καλό.
Αυτό το μαλακισμένο κόλλημα (όχι τους Radiohead. Το συγκεκριμένο νόσημα το πολέμησα με πειραματικές θεραπείες που μου αφήσανε ένα καταρρακωμένο σώμα, αλλά έχω απαλλαγεί πια απ' αυτούς και τους ομοίους τους... Το ξέρω ότι κάποιοι εκεί έξω χαίρεστε για 'μένα) το πέρασα κάπου στα 22 μου... Ακόμα όμως η αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Royal Trux. Και οι Geto Boys. Αλλά αυτοί δεν είναι ούτε δύσκολοι, ούτε ιδιαίτεροι, ούτε... εχμ... καλοί.

Anyway, η αιώνια διαφωνία μεταξύ εμού και των υπολοίπων τελειωμένων ήταν πάντα το mainstream. Πέραν του ασαφούς διαχωρισμού (και ακόλουθου κύκλου διαφωνιών - καυγάδων) περί του "τι είναι mainstream", υπάρχει και η πιο συγκεκριμένη προσέγγιση του θέματος. Μέσω προσωποποίησής του.
Κοινώς, από τη στιγμή που μια μπάντα έκανε video for muvvafukkin-MTV άρχιζαν οι ατέρμονες συζητήσεις... Χωρίς νόημα πραγματικά... Ευθύς αμέσως μόλις κάποιος αποκάλυπτε ότι "Εεεεεεε... ωραίο το καινούριο των Divine Comedy... ε;". Η απαξίωση ήταν η πρώτη αντίδραση... και η τελευταία... Ομολογουμένως ανθυγιεινό και βαρετό... Πολύ βαρετό...

Μουσικοί με καριέρα, δισκογραφία, σκατά, περνούσαν πάντα από το μικροσκόπιο... Ααααααχ, τα ανέμελα νιάτα με τους προβληματισμούς τους... Όχι πια... Δεν έχει σημασία...
Τώρα πια σε ένα Festival αυτός που θα θυμάσαι είναι αυτός που η εμφάνισή του θα είναι κάτι το ιδιαίτερο... κι ας παίξει τελείως σκατά... Φτάνει να σέρνεται στα ξερατά του πάνω στη σκηνή... Οι προηγούμενοι και οι επόμενοι θα είναι απλά "δεμένες" μπάντες, με ωραίες κιθάρες, γκόμενες ή δεν ξέρω 'γω τι σκατά, αλλά ο δίσκος που θ' αναζητήσεις θα είναι των μαλακισμένων που σκάσανε με ένα δονητή στον κώλο ο καθένας εκτός του τραγουδιστή που είχε χώσει το μικρόφωνο... Και ήταν και τύφλα... Το ξέρω ότι αυτούς θα ψάξεις γιατί και 'γω το ίδιο θα κάνω...

11/9/09

A Place To Bury Strangers - Exploding Head


Εννοείται πως γαμάει... Αυτό το γνώριζα πριν το ακούσω... Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μάλιστα, ακούω το πρώτο κομμάτι... My Bloody Valentine μου θυμίζει... Καμία έκπληξη εδώ, φυσικά. Γαμάει. Φυσικά.
Τώρα μπήκε το δεύτερο... Ωωωωωω... Γαμάει. Φυσικά.
Ας ανάψω ένα τσιγάρο... Παφ, πουφ... Το κάπνισμα είναι το πιο cool πράγμα στον κόσμο μετά το... Αρχίδια, το κάπνισμα είναι το πιο cool πράγμα στον κόσμο... Και δεύτερες έρχονται οι Fender Jaguars... Ω, ναι...
Α, να και το τρίτο... Γαμάει. Φυσικά.
Καταλάβατε όλοι που το πάω έτσι; Όχι;
Άρχισε το τέταρτο. Γαμάει. Φυσικά. Ώπα, κάτσε... Αυτό παραγαμάει...

Τώρα;

Υ. Γ.: Χτυπιέμαι σαν ηλίθιος. Χειρότερα, σα μεταλλάς... Δίσκος της χρονιάς... Τι μπάντα είναι αυτή, ρε πούστη... Τι στο διάολο παίρνουν; Δεν πιστεύω τι ακούω... Τι έχουνε κάνει; Τι μου έχουνε κάνει; Τι σκατά γίνεται; Ασύλληπτη συσσώρευση έμπνευσης, αρρωστημένοι, κλειστοφοβικοί ήχοι και παραμένει, παρόλα αυτά, μια αίσθηση τόσο... τόσο... τόσο rrrrrock 'nnnnn' rrrrrrrooolllllllll γαμώτο... Τόσο coooool... Shoegazers μ' αρχίδια... Δισκάρα... Και είμαι μόλις στο έκτο κομμάτι...
Ένα Gauloises ακόμα... Παφ, πουφ, παφ...
Κι άλλο... Παφ, πουφ...
Κι άλλο... Παφ...
Κι άλλο...
Κι άλλο...
Κι άλλο...

10/9/09

Oh Minnows - Might EP

Ρε συ, μ' άρεσε αυτό ρε... Νέα Υόρκη που το παίζει βρετανία κι έτσι... Πολύ ποστ πανκ, μπριτ ποπ κι έτσι... Δηλαδή μιλάμε για κανονική επίσκεψη σε όλους τους δίσκους σταθμούς των late '80s - early '90s... Από Αγγλία μεριά...

Πιστεύω θα τα σκατώσουν και μάλιστα με άσχημο τρόπο (το "Dear" αυτή ακριβώς τη (Σ)κατρακύλα προμηνύει) στο μέλλον... Αλλά αυτό το EP το αξίζει το blog search του...

Μικρό είναι, χώρο δε θα πιάσει και πολύ κι έχει δύο πολύ ωραία - κι ένα πολύ σκατά - κομμάτια. Εκτός κι αν είσαι απ' αυτούς που προτιμάνε τους Radiohead από τους Happy Mondays, κάτι που θα σ' έκανε πολύ ανιαρό άτομο...

Oh well, EP είναι, νομίζω πολλά είπα ήδη...

8/9/09

Silversun Pickups

Ποιο είναι το πρόβλημά σας; Ειλικρινά τώρα. Αυτό χρειάζεστε; Ένα χλιαρό, άοσμο, κολλεγιακό αίσχος; Όχι πείτε μου... Ακούω...

Πόση περίσσεια χρόνου διαθέτετε για να εκτιμήσετε αυτή τη μετριότητα; Το δοκίμασα, το ομολογώ... Δε βρίσκω κανένα απολύτως νόημα στην υπερπροσπάθεια...

Σας έλειπε τόσο πολύ το alternative rock των '90s; Ή μάλλον, χειρότερα, το alt. rock; Πήγατε και στο live; Δικαίωμά σας που πετάτε τα φράγκα σας, δε μου πέφτει λόγος... Απλά αναρωτιέμαι...

Και τώρα θα πρέπει να τους βλέπουμε και κάθε χρόνο; Γιατί εκεί θα καταλήξει η κατάσταση... Μερικοί ξεφτίλες ακόμα στον, ομολογουμένως μικρό, κατάλογο γελοίων που μας τιμάνε με την παρουσία τους και εμείς (εσείς) με τα λεφτάκια μας (σας, βέβαια).

Ποιος χέστηκε για τους Silversun Pickups επιτέλους; Μιλήστε μη ντρέπεστε...

Υ.Γ. Για όποιον αναρωτηθεί "γιατί τώρα και όχι τότε" η απάντηση είναι διπλή:
α) Γιατί πέρασα σκατά στις διακοπές μου.
β) Γιατί έτσι γουστάρω.

Φιλάκια.

6/9/09

Passion Pit - Manners

Έπαιζε στο i-pod όλο το καλοκαίρι...Ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη αν όντως αξίζει τον κόπο... Είναι ότι μου δημιουργεί περίεργες εικόνες, βασικά. Πολύ αμερικάνικες. Πολύ teenager κατάσταση...

Prom nights στο basketball court του HighSchool, απογοητευμένα αγοράκια, με μαλλί ριγμένο στη μούρη αλά Thurston, να κοιτάνε τα φώτα και τα μπαλόνια που είναι δεμένα από το ταβάνι. Και η, τόσο απαραίτητη στην αμερικάνικη κουλτούρα, γυναικεία παρουσία (στρατιές από ξανθές cheerleaders/prom queens) πουθενά... Ακόμα... Το μοναδικό κορίτσι στην αίθουσα, ήρθε μόνο του... Έχει μωβ μαλλί, παραμάνες στ' αυτιά και σκοπός της ζωής της είναι να εντυπωσιάσει, έστω και την τελευταία μέρα, το ατομάκι που περιγράφω παρακάτω...

Η μουσική παίζει, τα φώτα κάνουν βόλτες στο πρόσωπο του άσχημου, αλλά ενδιαφέροντος αυτού αγοριού, η κάμερα πάει μία σ' αυτό, μία στα μπαλόνια. Και ενώ έχει χαθεί στις σκέψεις του, ο κόσμος γύρω του αρχίζει να χορεύει. Τα πλάνα κινούνται κυκλικά, και αλλάζουν ταυτόχρονα με το ρυθμό. Βέβαια, το τραγούδι που ακούει αυτός ο, asexual αλλά super cool, τυπάκος στο κεφάλι του είναι πολύ διαφορετικό απ' αυτό που βγαίνει από τα ηχεία. Είναι περίεργο και γρήγορο και άτεχνο, αλλά ξεχειλίζει από συναίσθημα, ενώ οι γύρω χορεύουν ένα απ' αυτά που εμετικά καλούνται "μπλουζζζζζ".

Και ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, η μουσική στ' αυτιά του δυναμώνει απότομα και αρχίζει να φιλάει με μανία τον κόσμο γύρω του. Αγόρια, κορίτσια, καθηγητές, καθηγήτριες, τον πάστορα της ενορίας (αυτός το ευχαριστιέται ιδιαίτερα) ώσπου οι σκληροί footbowl playaz τον βγάζουν έξω σηκωτό, ρίχνοντας του και κανα δυό στο δρόμο.

Το στόρυ τελειώνει με τον τυπά με ματωμένη μύτη έξω από το γήπεδο να μην έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί, να τον ξενίζει το αίμα στο χέρι του, να σηκώνεται όρθιος, να βγάζει το σλιπάκι που του 'χει μπει στον κώλο και τελικά να πατάει το replay στο i-pod... Η φρικογκόμενα, φαίνεται στο βάθος να ξαναμπαίνει στο πάρτυ, καθώς αυτός απομακρύνεται...

Γάμησέ τα, κωλοκατάσταση.


4/9/09

Αστείο...


...της χρονιάς. Δώσε βάση...
Διάβαζα μια φρη πρεςς σήμερα... Παραμένουν για τον πούτσο, αλλά είναι απορίας άξιο πως οι εκδότες τους δε μου γλύφουν τ' αρχίδια ακόμα για να τους χαρίσω τον πλούσιο και μεστό λόγο μου. Ή το Νίτρο. Είσαι σημαντικός αν γράφεις για μουσική στο Νίτρο. Γιατί οι αναγνώστες του (φαντάροι οι περισσότεροι), ενδιαφέρονται να διαβάσουν για μουσική στο Νίτρο. Αλήθεια.

Anyway... μία απ' αυτές έλεγε κάτι φοβερά αστείο. Γαμήθηκα στα γέλια λέμε... Γέλασα τόσο πολύ που χέστηκα πάνω μου και η ντροπή που με πλυμμήρισε δεν κατάφερε να υπερισχύσει της διάθεσής μου. Και μόνο που το σκέφτομαι γαμιέμαι πάλι... Άκου 'δω, θα πάθεις πλάκα. Λέει τώρα... Πρόσεξε... MGMT/Future of the Left... Με προσέχεις; Στο Γκάζι... Τώρα κρατήσου έρχεται το καλό... Προπώληση 40€, στο ταμείο 45€...




ΟΥΑΑΑΑΑΑΧΑΧΧΑΑΑΑΧΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ


Το 'πιασες; 40 και 45! Το ξαναβλέπω γραμμένο και κοντεύω να χυθώ στα πατώματα... Ξανά...

Μιλάμε ποιος το σκέφτηκε; Όχι αλήθεια τώρα... Στο μεταξύ φάνηκε σε αρκετό κόσμο αστείο και το γράψανε και στα μπλογκς τους κι αλλού... Σοβαρά τώρα... Αν κάποιος ξέρει πόσο έχει το εισιτήριο ας μου πει, γιατί γούσταρα McLusky κι ήθελα να δω τους Future...


Σοβαρά τώρα...

Ρώτησα κάτι φίλους διοργανωτές πόσο τους κόστισε να φέρουν τους Murder By Death και συνειδητοποίησα ότι αν αποταμίευα τα δώρα χριστουγέννων, πάσχα και καλοκαιριού, θα μπορούσα να τους έχω να παίζουν στα γενέθλιά μου του χρόνου... Με ένα μηνιάτικο ακόμα θα τους έβαζα να λένε "Fuck the U.S.A., invading Iraq was wrong" στο ρυθμό του "Sweet Home Alabama" μέχρι το πρωί... Φτήνια καταραμένη...

Σοβαρά τώρα...

Όσοι τα σκάμε για live κλπ, αρχίζω να πιστεύω ότι μας έχει ψιλοφάει η μαλακία... Όχι τώρα, πόσο κάνει αυτό το εισιτήριο; Πάνω από 6€;

Για όσους δεν πιάσανε το παραπάνω αστείο, έχω ακόμα ένα: CYANNA!

ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!

2/9/09

Wild Beasts - Two Dancers

Είμαι πεπεισμένος ότι είναι ένας καλός δίσκος... Τον άκουσα... Ένα κομμάτι μου 'μεινε με την πρώτη, το ίδιο μου 'μεινε και με τη δεύτερη...Νταξ, δύο είναι τώρα με την τρίτη... Αυτό, για μένα πάντα, δεν κάνει ένα καλό δίσκο... Αλλά αφού κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου, δύσκολα θα μου αλλάξω γνώμη... Με ξέρω τόσα χρόνια τώρα...
Ο προηγούμενος δίσκος τους μ' άρεσε... Το θέμα ποιο είναι τώρα... Ότι σα να βιάστηκαν μάλλον με δαύτον... Σα συνθέσεις που περίσσεψαν. Δεν ξέρω. Καμία διαφοροποίηση στον ήχο, απολύτως. Αυτό, για μένα πάντα, δεν κάνει ένα δεύτερο δίσκο καλό. Αλλά είπαμε...

Επίσης, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του ήχου τους... Η φωνή του έτσι... Έτσι, όπως ο έτσι, του έτσι κ.ο.κ. Ίδια. Ολόιδια. Αυτό, για μένα πάντα, δεν προμηνύει εξέλιξη, άρα δεν περιμένω πλέον ένα καλό τρίτο δίσκο, που να διορθώσει το ατόπημα...
Με ξέρω καλά.
Αλλά ναι, είναι ένας καλός δίσκος. Όπως χιλιάδες άλλοι... Στην εποχή των μηδενικών πωλήσεων, όμως, ο καλός γίνεται μέτριος... Με απλή λογική, λοιπόν, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στο εύλογο συμπέρασμα ότι ο συγκεκρι
μένος δίσκος είναι μέτριος. Αυτό, για μένα πάντα, είναι ένας απολύτως αποτρεπτικός παράγοντας στο να σπεύσω να τον αγοράσω... Είμαι απ' αυτούς που προτιμάνε ένα κακό δίσκο από ένα μέτριο.
Με ξέρω, ρε πούστη, τι να λέμε τώρα, αφού δε θα πάω, αφού με ξέρω, αφού όλο αυτά κάνω...
Αηδία έχω καταντήσει... Στ' αρχίδια μου όμως. Για πρώτο review μετά τις ξέφρενες, καραμαλακισμένες διακοπές μου καλό είναι. Αμάν πιά.